บทที่ 4 (โรม) รัยพันตู [3]

ภายในห้องนอนกว้างที่เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานเย็นฉ่ำ ร่างสองร่างกอดก่ายกัน โดยเฉพาะเรือนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข จนกระทั่งร่างบางในอ้อมกอดขยับตัวออกทำให้โรมานี่ขยับเปลือกตาตื่นขึ้นมาเช่นกัน

“เปิดเทอมเมื่อไหร่น้ำตาล” ชายหนุ่มหันไปถามคนข้างกายโดยที่มือหนายังคงโอบเอวคอดเอาไว้อย่างหวงแหน

“น่าจะประมาณอาทิตย์หน้าค่ะคุณโรม”

“อืม ตั้งใจเรียน ไว้ฉันจะไปส่งที่มหาวิทยาลัย”

“ค่ะ น้ำตาลสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน” เด็กสาวพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนเองใฝ่ฝันมาตลอดและกำลังจะเป็นจริงเพราะเขา แม้ว่าตอนนี้จะเป็นได้แค่ผู้หญิงขัดดอก เธอก็ยอม!

“คุณโรมคะ น้ำตาลขอนั่งรถไปเองได้ไหมคะ?” ชาลิดาตัดสินใจขอในสิ่งที่ต้องการ เธอแค่อยากมีอิสระบ้าง แต่หารู้ไม่ว่าคำถามนั้นกลับกลายเป็นเชื้อเพลิงที่ก่อขึ้นมาในใจคนฟัง เนื่องจากคิดว่าเธอต้องการไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่มีเขาติดตาม

“ทำไม? ไปกับฉันแล้วเป็นยังไง กลัวคนอื่นรู้เหรอว่ามีผัวแก่” คำว่า ‘ผัวแก่’ ทำเอาเธออึ้งไป ไม่ได้ตั้งใจจะคิดแบบนั้นเสียหน่อย แต่คนพูดคงไม่ทันสนใจกับถ้อยคำแทนตัวเองว่าผัวเต็มๆ

“เปล่าค่ะ น้ำตาลไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ” ชาลิดาแก้ตัวเสียงอ่อย อีกฝ่ายกำลังแปลความหมายคำพูดของเธอผิดไปหมด

“แล้วคิดแบบไหน” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มอย่างไม่คลายอารมณ์โมโห

“น้ำตาลแค่ไม่อยากให้คุณโรมต้องลำบากค่ะ”

“แน่ใจนะ ไม่ใช่กลัวว่าจะไม่มีหนุ่มๆ มาจีบ” คนแก่ขี้น้อยใจถามพลางจ้องหน้าอย่างรอคำตอบ ถ้าตอบไม่ดีได้มีเฮแน่

“แน่ใจค่ะ คงจะไม่มีใครกล้าจีบน้ำตาลหรอก”

“ยังไงฉันก็จะไปส่งเธออยู่ดี ห้ามดื้อ” โรมานี่ย้ำก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายหันมาส่งเสียงกำชับอีกครั้ง “อย่าให้ฉันรู้ว่ามีใครมาเกาะแกะเธอ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่”

เวลา 10.00 นาฬิกาของเช้าวันใหม่ร่างบางรีบอาบน้ำแต่งตัวหลังจากที่โรมานี่ออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว วันนี้เด็กสาวตั้งใจว่าจะนำเงินสองหมื่นที่ชายหนุ่มให้มาไปให้บิดาด้วยตัวเอง แม้เขาจะสั่งให้เธอโอนผ่านบัญชีธนาคารไปก็ตาม เธอแค่อยากไปเจอหน้าบิดาบ้างก็เท่านั้น

“พ่อจ๋า น้ำตาลเองจ้ะ” ทันทีที่มาถึงจุดหมาย สองเท้าก็รีบก้าวเข้าไปภายในบ้าน บ้านซึ่งเป็นที่พักพิงมาตั้งแต่เกิด

บรรยากาศที่เงียบผิดปกติทำให้ชาลิดาขมวดคิ้วด้วยอาการแปลกใจ หรือบิดาจะปิดบ้านหนีเจ้าหนี้เงินกู้รายวันอีกแล้ว ทั้งๆ ที่เมื่อเช้าเธอโทรมานัดท่านไว้ก่อน

“พ่อ”

“น้ำตาล” ชลิตเรียกชื่อลูกสาวออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับรีบตรงเข้าไปหาทันที

“พ่อเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”

“สบายดี ไหนล่ะเงิน” ชายสูงวัยตอบส่งๆ ก่อนจะเอ่ยถามถึงจำนวนเงินที่โทรไปขอไว้ก่อนหน้านี้

“น้ำตาลเอาเงินมาให้พ่อแล้ว แต่น้ำตาลขออยู่คุยกับพ่อก่อนนะจ๊ะ” ชาลิดาพูดด้วยความคิดถึงแล้วเดินไปนั่งลงบนฟูกเก่าๆ กลางบ้าน

“กูไม่ว่างคุยด้วยหรอก”

“พ่อ” เจ้าตัวเรียกชื่อบิดาแล้วมองท่านด้วยแววตาตัดพ้อ เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่นาทีก็จะถูกไล่อีกแล้ว

“เออๆ จะคุยก็รีบคุยมา เวลากูเป็นเงินเป็นทอง มึงก็รู้นี่น้ำตาล” ชลิตทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ แต่ก็จำยอมนั่งลงข้างๆ บุตรสาว

“น้ำตาลไม่อยู่ พ่อผอมลงไปมากเลยนะจ๊ะ” เสียงหวานเอ่ยทักพลางมองร่างกายที่ผ่ายผอมลงของบิดาด้วยแววตาแสนเป็นห่วง

“ก็คนมันไม่ได้ว่างทุกวี่ทุกวันนี่นังน้ำตาล มึงก็น่าจะรู้ว่าพ่อต้องคอยเรียกขาไพ่มาเข้าบ่อน ช่วงนี้พวกตำรวจมันยิ่งจับตามอง ขาไพ่ก็ไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อน” คนติดการพนันบ่นอุบกับการชักหน้าไม่ถึงหลังในช่วงเวลานี้

“จ้ะ น้ำตาลอยากกลับมาช่วยพ่อ แต่น้ำตาลตกลงกับคุณโรมไปแล้วว่าน้ำตาลจะอยู่กับคุณโรมหกเดือน คุณโรมจะยอมยกหนี้ให้เรา”

“จริงเหรอวะ มันยอมยกหนี้ให้พ่อ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะหลงมึงขนาดนี้” ชลิตถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รับรู้จากปากบุตรสาว แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่มีนิสัยเด็ดขาดอย่างโรมานี่จะยอมยกหนี้หลายบาทให้ง่ายๆ นี่แสดงว่ามันคงจะหลงลูกสาวของเขาแล้วแน่ๆ ทีนี้ตนก็จะได้ลูกเขยเป็นเศรษฐี งานนี้รวยแล้วโว้ยไอ้ชลิต...ชายสูงวัยคิดในใจด้วยความละโมบ

“คุณโรมไม่ได้หลงน้ำตาลหรอกจ้ะพ่อ”

“ถ้าไม่หลงแล้วจะอะไรวะ เอาเถอะ มึงกลับไปก่อนไปน้ำตาล เดี๋ยวเย็นๆ พวกขาไพ่จะมาอีก กูจะไปนอนเอาแรง” ชายสูงวัยโบกมือไล่ทันทีหลังจากลูกสาวส่งเงินก้อนจำนวนสองหมื่นมาให้แล้ว

“ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะพ่อ พักผ่อนเยอะๆ น้ำตาลเป็นห่วงพ่อนะ” ชาลิดามองชายสูงวัยที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดด้วยสายตารักใคร่อาวรณ์ และไม่ลืมกำชับถึงสุขภาพของท่านด้วย

“เออ! กูรู้แล้วแหละน่า”

“ถ้าพ่อมีอะไรก็โทรหาน้ำตาลนะจ๊ะ นี่เบอร์บ้านคุณโรม” เด็กสาวบอกอีกครั้งพร้อมส่งกระดาษที่จดเบอร์โทรติดต่อไปให้

“ขอบใจมากนะลูกรัก” สิ้นเสียงชลิตก็เดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านโดยไม่คิดจะหันกลับมาสนใจลูกสาวที่มองตามหลังบิดาไป ความรักความอบอุ่นที่ควรจะมีเธอไม่เคยได้รับมันเลยนับตั้งแต่ลืมตาออกมาดูโลกใบนี้

ชาลิดามองจนกระทั่งร่างผอมลับสายตาจึงหันหลังกลับออกมาจากบ้านที่ทั้งรักและผูกพัน