3.ปะทะคารม

***ทักทายคร้า ***

บนห้องสวีตที่หรูที่สุดในโรงแรม เจ้าบ่าวอย่างไรอัลยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก มือจัดหูกระต่ายให้เข้าที่ แววตาตื่นเต้นของเจ้าบ่าว ทำเอาเพื่อนเจ้าบ่าวอย่างคริสโตเฟอร์กับรามิเรส นั่งมองอย่างขำๆ เพราะชีวิตแต่งงานยังอยู่ไกลจากความคิดของคนทั้งสอง

“ไม่หาผู้หญิงมาแต่งงานบ้างเหรอเรส”

“ความสดสวยของมวลดอกไม้ จะทำให้ภมรตัวผู้อย่างเรามีความสุข ถ้าไปเด็ดดอกใดดอกหนึ่งออกมา ดอกอื่นก็เสียใจน่ะสิ”

“ถ้าแกเจอคนที่ใช่จะไม่พูดแบบนี้แน่นายเรส” ไรอัลบอกพลางเดินไปยืนข้างพี่ชาย

รามิเรสไหวไหล่อย่างไม่สนใจ เพราะความรักจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อผู้หญิงไม่ทำตัวเหมือนปลิงมาสูบเงินจากเขา

“ถ้าเหมือนแกแล้วต้องทนรอมาเกือบหกปี ฉันก็ไม่เอาว่ะทรมานเกินไป”

“ถ้าไม่เอาแกจะทำยังไง” ไรอัลถามเพื่อน

“จับมาปล้ำทำเมียก็สิ้นเรื่อง”

คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอกับคำพูดห่ามๆ ของรามิเรส แต่ก็ตรงกับความคิดของเขาเช่นกัน ผู้หญิงยิ่งพยศเขายิ่งชอบและอยากปราบ แต่ผู้หญิงที่เข้ามาส่วนใหญ่หมอบราบคาบแก้วจนหมดอารมณ์ปราบนอกจากปลอบด้วยไฟเสน่หา

“แบบนั้นเขาไม่เรียกรักแล้วโว้ย” ไรอัลบอกพลางเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันเปิดออกไป คริสโตเฟอร์ก็ถามขึ้น

“นายจะไปไหน ยังไม่ได้เวลานี่นา”

“จะไปดูเจ้าสาว ห่างหลายนาทีอดคิดถึงไม่ได้” ไรอัลบอกแววตาเต็มไปด้วยความสุข

“จะไปด้วยหรือเปล่า เพื่อนเจ้าสาวสวยทั้งสองคนเลยนะ” ไรอัลพูดกระตุ้นต่อมความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนเจ้าบ่าว และก็ได้ผลเมื่อรามิเรสและคริสโตเฟอร์เดินตามออกมาติดๆ

“มันจะดีเหรอไรอัล ไหนนายบอกว่าประเพณีไทยเขาห้ามเจ้าบ่าวเจ้าสาวเจอกันก่อนเวลา” คริสโตเฟอร์ค้านน้องชาย แต่คนคิดถึงเมียก็ทนไม่ไหวมองซ้ายมองขวาเพราะกลัวคนเห็น

“อย่าพูดดังไปสิคริส เดี๋ยวใครก็มาเห็นหรอก” ไรอัลกระซิบบอก ทำเอารามิเรสและคริสโตเฟอร์พลอยตื่นเต้นไปด้วย สามหนุ่มเดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปดูตัวเจ้าสาวและเพื่อนๆ โดยมีคริสโตเฟอร์รั้งท้ายและมองต้นทาง

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังกังวานเล็ดลอดออกมาจากห้องแต่งตัว ไรอัลแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากเพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมขบวนการส่งเสียง จากนั้นเจ้าบ่าวก็ยกมือเคาะประตูเบาๆ รอไม่นานมาลินีในชุดเจ้าสาวสีขาวก็เปิดประตูออกมา ไรอัลมองเจ้าสาวของตัวเองอย่างตกตะลึง

“ฮันนี่ คุณเหมือนนางฟ้าเลยรู้มั้ย”

มาลินีเห็นเจ้าบ่าวพาเพื่อนยกโขยงมาก็รีบเปิดประตูให้เข้าไปเพราะกลัวญาติผู้ใหญ่จะมาเจอแล้วถูกต่อว่าที่พบกันก่อนเวลา รามิเรสและคริสโตเฟอร์เดินตามเข้าไป สายตาจับจ้องเพื่อนเจ้าสาวที่ไรอัลชมนักหนาว่าสวย แต่สองสาวยืนหันหลังให้

“ไรอัลทำไมทำแบบนี้คะ เดี๋ยวผู้ใหญ่เห็นก็ดุเอาหรอก” มาลินีจับมือไรอัลไปยืนกลางห้อง สายตาเรืองรองจับที่ใบหน้าเจ้าบ่าว

“ก็ผมคิดถึงคุณ” ไรอัลออดอ้อนเสียงนุ่ม ทำเอาสองหนุ่มที่เดินตามเข้ามากระแอมอย่างอดเลี่ยนไม่ได้ มาลินีหน้าแดงระเรื่อหันไปยิ้มให้กับเพื่อนเจ้าบ่าวที่เธอรู้จักดี

“หวัดดีค่ะ คุณคริส คุณเรส” มาลินีเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง เมื่อรู้ว่ามีบุคคลอื่นที่ไม่ใช่เจ้าบ่าวเข้ามาในห้องด้วย วรัญญาและพุดพิชญาก็หันมามอง พอเห็นรามิเรส วรัญญาถึงกับเลือดขึ้นหน้าเดินเข้าไปหาทันที

“คุณมาที่นี่ทำไม ออกไปจากห้องนี้เลยนะ”

เมื่อเห็นเพื่อนเกรี้ยวกราดราวกับโกรธรามิเรสมาสักสิบชาติ มาลินีก็รวบมือวรัญญาไว้

“อะไรกันรัน ทำไมเสียมารยาทแบบนี้ล่ะ” มาลินีถามพลางมองหน้าเพื่อนและรามิเรสสลับกันไปมา วรัญญาสะบัดมือออก พุดพิชญาเห็นก็เข้าไปช่วยจับมืออีกข้างของวรัญญาไว้

“ไม่ตีหัวแตกก็บุญเท่าไรแล้ว มาเฟียที่เอาเงินฟาดหัวฉันเมื่อเช้าก็นายคนนี้แหละ แกเชิญคนนิสัยแย่ๆ แบบนี้มาร่วมงานได้ยังไงลินี”

“ผมไม่ได้ฟาดแค่ยื่นให้” รามิเรสไม่เข้าใจคำเปรียบก็แก้ต่างหน้าตาย ยิ่งทำให้อารมณ์ของวรัญญาพุ่งปรี๊ดขึ้นจนใบหน้าแดงก่ำ

“ยังจะมีหน้ามาบอกอีกว่าไม่ได้ฟาด ไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปเลยนะลินี” วรัญญายื่นคำขาด

ไรอัลเห็นว่าตัวเองจะไม่มีเพื่อนเจ้าบ่าวก็เดินไปยืนตรงกลาง

“ใจเย็นๆ ครับ ถ้าไล่เรสออกจากงาน ผมก็ไม่มีเพื่อนเจ้าบ่าวน่ะสิครับ”

“ไม่มีก็ไม่ต้องแต่งสิ แล้วฉันก็จะไม่ยอมให้เพื่อนของฉันไปเกี่ยวดองกับคนนิสัยไม่ดีด้วย ไปลินี ไปบอกแขกให้กลับบ้าน ไม่ต้องแต่งแล้ว” พุดพิชญาพูดเสริมพลางจับมือมาลินีไปที่ประตู แต่เสียงใครคนหนึ่งก็แทรกขึ้นมาให้ได้ยิน

“ทำเหมือนเด็กเล่นขายของ”

พุดพิชญาตวัดสายตามองคริสโตเฟอร์อย่างไม่พอใจ ร่างบอบบางเดินไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตากลมโตแข็งกร้าวเพราะมีอคติกับหนุ่มผมทองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แค่เห็นหน้าก็อยากอาละวาดใส่

“คุณว่าใคร”

คริสโตเฟอร์ยกไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“ไม่ได้เอ่ยชื่อ ถ้าอยากได้ก็รับไปสิ”

พุดพิชญาขยับปากจะเถียงต่อ แต่มาลินีก็เข้าไปห้าม

****