บทที่ 4

“เขาเป็นช่างภาพระดับไฮเอนด์มากเลยนะ นิเปิดดูผลงานของเขาแล้วละ อลังการสุดๆ แต่เหมือนปกติเขาจะไม่ได้รับงานในไทย แปลกจัง หรือเป็นช่วงที่เขากลับมาเยี่ยมบ้านพอดี”

นิรมลยังคงตั้งคำถามด้วยความฉงน ไม่ได้รู้สึกถึงอาการเงียบลงของเพื่อนสาวแม้สักนิด ดวงตาสีนิลทอดมองช่างกล้องคนใหม่ที่กำลังยืนรอรับกระเป๋าจากสายพาน

“ดูไปเขาก็หล่อ มาดเท่เนอะป่าน... หุ่นอย่างกับนายแบบ ไม่เห็นดูเซอร์เหมือนพวกอาร์ทิสต์อะไรอย่างนี้เลย เดี๋ยวต้องสัมภาษณ์สักหน่อย ดูประวัติน่าสนใจ โชคดีจังที่ได้เขามาถ่ายพรีเวดดิ้งให้แบบบังเอิญแบบนี้”

เจ้าของร่างสูงเดินเข้ามาก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตอบอะไร สายป่านก้าวไปอยู่ข้างหลังโดยอัตโนมัติ ในขณะที่นิรมลยิ้มรับด้วยสีหน้ายินดี

“เพิ่งรู้ว่าคุณวินเป็นช่างภาพของเนชั่นแนล จีโอกราฟิก... ป่าน เพื่อนของนิเขาเป็นแฟนคุณอยู่นะคะ”

“นิ...”

ไม่เพียงแต่คนด้านหลังที่ร้องขึ้นมา อาชวินก็ชะงักมือที่กำลังลากกระเป๋า... หันมามองนิรมลที่ยังคงพูดต่อเจื้อยแจ้ว

“ก็ป่านรู้จักเขาก็แสดงว่าเป็นแฟนหนังสือของคุณวินสิ... ไม่อย่างนั้นจะจำได้ยังไงว่าคุณวินเป็นช่างภาพให้เนชั่นแนล จีโอกราฟิก”

มือที่กำกระเป๋าเดินทางแน่นอยู่นั้นคลายลงเล็กน้อย ช่างกล้องหนุ่มเหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มขณะบอก

“ยินดีครับ และรู้สึกเป็นเกียรติมากด้วยที่มีคนจำได้...”

“ไม่เป็นไรค่ะ นิจะเป็นแฟนคลับคุณวินคนต่อไป แค่เปิดดูผลงานเก่าๆ ก็ตะลึงแล้วค่ะ ถ้าเพื่อนคุณวินไม่ป่วย สงสัยนิจะไม่มีวาสนา”

“ค่าตัวผมไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอก... กอล์ฟเป็นเพื่อนสนิท เขาเองก็อยากมาถ้าไม่ติดว่าขาหักเสียก่อน เผอิญผมเป็นคนทำให้เขาต้องมาซวย เลยต้องอาสามาทำงานให้แทน”

“นิดีใจมากเลยนะคะที่ได้คุณมาถ่ายพรีเวดดิ้งให้ ไม่อยากคิดอยากฝันเลย”

อาชวินหัวเราะเสียงห้าว แววตายามมองว่าที่เจ้าสาวตรงหน้าดูอ่อนลง รอยยิ้มบางๆ พราวขึ้นบนใบหน้าคมสันยามเดินตามนิรมลและภาคภูมิไปยังประตูทางออก

“ป่าน... หิวไหม หาอะไรกินก่อน”

“ไม่เป็นไรหรอกนิ เรากินรองท้องมาบ้างแล้ว” เพื่อนที่อยู่ในอาการเงียบมาตลอดตอบกลับเรียบๆ วางกระเป๋าขึ้นเครื่องไว้บนเก้าอี้หน้าเกต ก่อนจะนั่งลง หางตาเห็นเพื่อนตัวเองกำลังถามอาชวิน

“กินอะไรมาหรือยังคะ กาแฟหรืออาหารเช้าสักหน่อยไหม”

“ไม่เป็นไรครับผมกินมาแล้ว”

“พี่ภูมิหิวแล้วแน่ๆ เมื่อคืนไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่วุ่นๆ เรื่องช่างกล้องป่วย นิขอตัวพาพี่ภูมิไปหาอะไรกินสักแป๊บนะคะ... ถ้าอย่างนั้นฝากกระเป๋าไว้กับป่านก่อนได้ไหม นิขี้เกียจถือใบใหญ่ไป”

สายป่านพยักหน้าเพียงนิด ก่อนที่นิรมลจะผละจากไปพร้อมกับภาคภูมิ... ทิ้งให้หญิงสาวนั่งอยู่เพียงลำพังกับเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้... ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ที่เขายืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงห้วนห้าว

“โลกกลมจังเลยนะ... ไม่คิดว่าจะเจอกันอีก”

“ค่ะ”

คำตอบแสนสั้นจากหญิงสาวที่กำหูกระเป๋าของตัวเองแน่น ดวงตาเหม่อลอยมองนาฬิกา ไม่ยอมหันมาสบตาสีเข้มคู่คมนั้น

“เพิ่งทราบว่าคุณมีเพื่อนเป็นช่างกล้องอยู่ที่ไทยด้วย”

“ไม่แปลกใจที่คุณจะไม่รู้...”

น้ำเสียงห่างเหินไม่ใช่ว่าไม่คุ้นเคยนัก หากแต่หล่อนไม่ได้ใส่ใจเก็บมาเป็นเรื่องราว ถอนหายใจ เตรียมพาสปอร์ตและเอกสารจุกจิกของตัวเองเงียบๆ เพียงลำพัง