บทที่ 5

นิรมลเดินกลับมาพร้อมกับภาคภูมิ อาหารสำหรับสายป่านถูกยื่นให้รับประทานอย่างเรียบง่าย ว่าที่เจ้าสาวนั่งลงข้างๆ เพื่อน ก่อนจะออกปาก

“กินให้เยอะๆ หน่อยนะ ป่านผอมกว่าเดิมจนจะแย่แล้ว”

“อย่าให้อ้วนจนชุดปริเหมือนนิล่ะ” ภาคภูมิเย้า “กินไม่ยอมหยุด บอกให้หยุดก็ไม่เชื่อจนต้องแก้ชุดไปหลายรอบแล้ว วันหลังจะหาฤกษ์ใกล้ๆ แฟนจะได้ไม่อ้วนกว่าเดิมมาก”

“พี่ภูมิ!”

ท่าทางกระเง้ากระงอดกะหนุงกะหนิงชวนมองในสายตาของคนอื่น สายป่านยิ้มฝืนๆ เหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ยังนึกดีใจที่เครื่องไม่ดีเลย์

ห้าวันและสี่คืนหลังจากนี้คงเป็นช่วงเวลาที่ทั้งอึดอัดและทุกข์ทรมานสำหรับหล่อน ทริปที่คิดว่าจะมีความสุข ได้เฮฮากับเพื่อนสาวนั้นมลายหายไปจนหมดสิ้นแล้ว

ในชั่วพริบตาที่ ‘เขา’ ปรากฏตัวขึ้นมานั่นแหละ

อาชวินขึ้นเครื่องไปก่อนเมื่อถึงเวลา ตามประกาศเรียกของสายการบิน ร่างสูงดูโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนเมื่อเขาเข้าไปต่อแถว

“ไม่รู้ว่าเราจะได้ช่างกล้องหรือแขกกิตติมศักดิ์มาร่วมทริป... ดูไฮโซที่สุดเลย

เขาจะอยู่แบบบ้านๆ เหมือนพวกเราได้หรือเปล่านะป่าน... นิเริ่มกังวลซะแล้ว ดีนะที่ป่านจองโรงแรมไว้ ถ้าจองเป็นโฮสต์เทลเขาคงไม่กล้านอน”

“ไม่หรอกมั้ง... เขารับงานมาแล้วก็ต้องปรับตัวได้แหละ มืออาชีพก็จะประมาณนี้”

สายป่านเดินตามขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย ถอนหายใจเมื่อประตูเครื่องบินปิดลง หล่อนวางสัมภาระของตัวเองไว้เหนือศีรษะ เดินผ่านโซนชั้นธุรกิจ เห็นช่างกล้องจำเป็นนอนหลับไปแล้วด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

เอาเถอะ... ในเมื่อมันไม่มีทางแก้ไขให้อะไรๆ ดีขึ้นไปกว่านี้แล้วนี่...

“เดี๋ยวเราจะถึงประมาณเที่ยง กว่าจะออกจากสนามบินก็คงบ่าย เช็กอินเข้าโรงแรมแล้วก็พักผ่อนก่อนก็ได้นะ ตามกำหนดการเดิมคุณกอล์ฟบอกว่าพักแถวอุเอโนะ ตอนค่ำไปถ่ายที่ชิบุย่ากัน จะได้แวะหาอะไรกินพลางๆ ด้วย” ภาคภูมิชี้แจงรายละเอียดให้เจ้าสาวและเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ส่วนอีกคนนั่งห่างไกลออกไป ก่อนหน้าเขาคงบรีฟมาแล้วกับช่างกล้องผู้โชคร้ายคนเดิม

“หาอะไรกินที่อุเอโนะก่อนออกไปได้ไหมคะ อยากกินเนื้อแกะย่างที่ร้านไอเลิฟชอป”

“ได้สิ แต่ถ้ากินเยอะระวังตัวปรินะ เดี๋ยวถ่ายรูปไม่สวยห้ามมาว่าพี่จริงๆ ด้วย”

“แหม ก็คิดเสียว่าหลักๆ แล้วทริปนี้เราไม่ได้เน้นเรื่องถ่ายรูปมาก แต่เราเน้นกิน... เพราะการกินคือสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก”

ภาคภูมิหัวเราะ ลูบศีรษะว่าที่ภรรยาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ความออดอ้อน เริงร่าของนิรมลนั้นใครเห็นก็สบายใจและตกหลุมรักได้โดยง่าย แม้แต่สายป่านเอง บ่อยครั้งที่หล่อนไม่สบายใจก็ยังเลือกที่จะมาหาเพื่อนสนิทคนนี้อยู่เสมอ

“ขอหลับทีเดียวแล้วตื่นที่นาริตะเลย... เตรียมพร้อมสำหรับการกินในค่ำคืนนี้”

“เชื่อเขาเลยว่าไม่พูดถึงเรื่องถ่ายรูปเลยแม้แต่นิดเดียว”

สายป่านหัวเราะ อดเห็นด้วยกับคำพูดของภาคภูมิไม่ได้... ทริปนี้คงเป็นทริปขำๆ อย่างที่นิรมลบอก ตามประสาเจ้าตัวที่มองทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายดาย ไม่เคยเอามาเป็นเรื่องทุกข์ร้อนใจเสียที