บทที่ 2

ญี่ปุ่นในฤดูใบไม้เปลี่ยนสีเป็นฤดูที่มีสีสัน ไม่ร้อนมากเหมือนช่วงเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา แต่ก็ไม่หนาวจัดอย่างธันวาคมหรือมกราคมที่กำลังจะมาถึง...

นิรมลเป็นคนชอบท่องเที่ยวและอ่านหนังสือ หล่อนเลือกสถานที่หลายแห่งในโตเกียวและจังหวัดใกล้เคียงเพื่อถ่ายรูปพรีเวดดิ้งแทนการรำลึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับภาคภูมิ ว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งมาเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันในกรุ๊ปทัวร์ขนาดเล็ก

...ทริปพรีเวดดิ้งบ้านๆ หรอกนะป่าน ถ้าป่านไม่ได้ไปด้วย เราก็คงแต่งหน้ากันเอง จ้างช่างกล้องไปด้วยแค่คนเดียวนี่ก็กัดฟันออกเงินมากแล้ว ทีมงานก็ไม่มี บีบคอให้พี่เขาใช้แสงธรรมชาติเอา โชคดีที่เป็นเพื่อนพี่ภูมิด้วยแหละ แต่ก็เน้นเรียบๆ ง่ายๆ อยากให้พรีเวดดิ้งรำลึกความทรงจำของนิกับพี่ภูมิ... อยากไปที่ที่เคยไปด้วยกันตอนเจอกันครั้งแรก... อยากไปมิตาเกะด้วย เขาบอกว่าตอนใบไม้เปลี่ยนสีจะสวยมาก นิชอบเรื่องข้างหลังภาพ อยากไปสักครั้ง...

งานของนิรมลคงผ่านไปไม่ได้ด้วยดีถ้าขาดเพื่อนสักคนไปช่วย และเพื่อนคนเดียวนั้นคงไม่พ้นสายป่านที่โตด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม ขาดช่วงเพียงไม่นานที่หล่อนไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกาเท่านั้น มันเป็นเวลาที่ไม่นาน แต่กระนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่มีอะไรๆ เกิดขึ้นได้มากมายเหลือเกินเช่นกัน

สายป่านหย่อนเอกสารสำหรับจองห้องพักลงในกระเป๋าเดินทาง พรุ่งนี้ไฟลต์บินออกตอนเช้ามืด หล่อนมีเวลาอีกไม่มากที่จะเตรียมตัว

“แม่อย่าลืมถอดปลั๊กกาต้มน้ำนะคะ ตอนป่านไม่อยู่ บอกคุณพ่อด้วยว่าป่านเติมน้ำมันรถให้เรียบร้อยแล้ว คุณพ่อขับออกไปหาอะไรกินได้เลย ป่านไปธุระไม่กี่วันเดี๋ยวก็กลับมา”

แจ้งมารดาที่กำลังเล่นกับแมวขนปุกปุยตัวน้อยก่อนจะปิดกระเป๋า ลากมาตั้งไว้ข้างประตู หากยังไม่ทันทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับนิรมลที่กรอกเสียงมาด้วยความร้อนใจ

“ป่าน... พี่ช่างกล้องเพื่อนพี่ภูมิเขาประสบอุบัติเหตุ ขาหักเข้าโรงพยาบาล พรุ่งนี้เขาเดินทางไปกับเราไม่ได้แล้วนะ”

“อ้าว...” คนฟังมึนงงราวกับถูกค้อนทุบหัว... พรุ่งนี้ไฟลต์บินตอนเช้ามืด ขณะนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรงที่หล่อนควรจะนอนก่อนจะตื่นไปสนามบินตอนตีหนึ่งตีสอง แต่นี่กลายเป็นว่ามีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน “แล้วจะทำยังไงเนี่ย...”

“พี่ช่างกล้องบอกว่าจะหาคนมาแทน แต่ป่านนี้แล้วจะหาจากไหนล่ะป่าน... หรือเราจะตั้งกล้องถ่ายกันเองแบบง่ายๆ เอาจริงๆ ...เดี๋ยวนะพี่ภูมิโทรกลับมาแล้ว”

นิรมลวางสายไปท่ามกลางความงงงันของคนเป็นเพื่อน หล่อนต้องบอกตัวเองให้ตั้งสติและค่อยๆ ครุ่นคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้จะไปหาช่างภาพให้เพื่อนสนิทได้จากที่ไหน มันแลดูไม่มีหนทาง

ไม่มีหนทางเลยจริงๆ ...

นิ้วเรียวบางขยับไล่ไปบนจอโทรศัพท์เพื่อหาประกาศจ้างงานสำหรับช่างกล้องทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่น หากก่อนจะกดโทรออกตามเบอร์ที่แต่ละคนแจ้งไว้นั้น ว่าที่เจ้าสาวก็โทรศัพท์กลับมาก่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“พี่ภูมิบอกว่าได้คนไปแทนแล้ว ป่าน... เป็นเพื่อนของพี่ตากล้องคนเดิม พรุ่งนี้เขาจะไปพร้อมกันกับเราแทนเพื่อนของเขา”

“เดี๋ยว... นิ... แล้วเขาถ่ายรูปเป็นยังไง ดูรายละเอียดแล้วหรือยัง ตรงกับสไตล์ของนิหรือเปล่า”

“โธ่ป่าน จุดนี้ตอนนี้อะไรก็ได้แล้วละสำหรับนิ แค่ให้พรุ่งนี้มีช่างภาพสักคนแล้วก็กล้องดีๆ สักตัวตามไปด้วยก็พอ จะถ่ายรูปแบบไหนนิก็ยอมหมดแล้ว”

“ตาย...”

หล่อนนึกอยากเอาขาขึ้นมาก่ายหน้าผาก แต่ก็เห็นด้วยกับนิรมลที่ว่า ณ จุดนี้ เวลานี้ หล่อนไม่สามารถหาใครมาแทนอย่างที่เพื่อนบอกได้แล้วจริงๆ

ทำไมสายป่านถึงเริ่มรู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นได้รางๆ ...