บทที่ 1

“เตรียมของพร้อมหรือยังป่าน... มะรืนก็จะเดินทางแล้ว ตื่นเต้นจังเลย ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกของเรากับพี่ภูมิ แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ไปถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยกัน ทำตัวไม่ถูกเลย อย่าทิ้งเรานะ”

สายป่านยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสาวที่เข้ามากอดแขนออดอ้อน ว่าที่เจ้าสาวมือใหม่อย่างนิรมลต้องเตรียมงานแต่งงานวุ่นวาย และคงจะแย่หากไม่ได้เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมอย่างหล่อนคอยช่วยเหลือ

“ไม่ต้องกลัวน่า เราเตรียมของเสร็จหมดแล้ว เออใช่ ห้องพักของพี่ช่างกล้องที่นิจ้างไปด้วยกันน่ะ เราคอนเฟิร์มให้แล้วนะ ให้พักโรงแรมเดียวกันกับพวกเราไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องลำบากนัดเจอกันวุ่นวายตอนเช้า ค่าโรงแรมไม่ได้แพงมากเท่าไร พอดีเรามีแต้มสะสมเหลือ จองเผื่อได้พอดี”

“เกรงใจ ให้นิจ่ายเงินแทนให้ดีกว่า”

“ตลกละ เก็บเงินไว้ใช้ในงานแต่งของเธอเลย ขาดเหลืออะไรแค่ไหนก็ยังไม่รู้ เงินเล็กน้อยแค่นี้อย่าไปสนใจ ว่าแต่ส่งคอนแท็กต์ตากล้องมาให้หน่อย ที่บอกว่าเป็นเพื่อนพี่ภูมิ จะได้นัดเขามาเจอที่สนามบินถูก นิจองตั๋วให้เขาหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวเราจัดการให้ก็ได้”

“ป่านจะเหนื่อยมากเกินไปแล้ว”

“ไปเตรียมตัวหาชุดหาธีมของเธอเลยไป... เรื่องจุกจิกพวกนี้ให้เราจัดการเอง”

นิรมลสวมกอดเพื่อนสาวจากด้านหลังไว้แนบแน่นด้วยความซึ้งใจ น้ำตารื้นไหลเหมือนคนขี้แยจนสายป่านอดกลั้นหัวเราะไม่ได้

“ดูสิ จะออกเรือนอยู่แล้วยังร้องไห้โยเยอีก สงสารพี่ภูมิจริงๆ ต้องมาได้เจ้าสาวขี้ร้องไห้เหมือนเธอเนี่ย”

“ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนป่านนี่” คนเป็นเพื่อนตัดพ้อ “แต่ป่านก็ต้องมีคนดูแลเหมือนกันนะ สักวันหนึ่ง จะอยู่เป็นโสดตลอดไปอย่างนี้ไม่ได้หรอก”

“ถ้ามีเข้ามาก็คงดีแหละ แต่ติดว่าไม่มีใคร”

“ไม่อยากเชื่อ ตอนป่านอยู่อเมริกาไม่มีคนมาจีบบ้างเลยเหรอ หรือว่ามีแต่เก็บเอาไว้ไม่บอกนิ... ไม่ยอมเปิดตัวกับเพื่อนกับฝูง”

“ไม่มีหรอก” น้ำเสียงท้ายต่ำลงพร้อมกับดวงตาที่หลุบมองแป้นพิมพ์คีย์บอร์ด “ทำงานเก็บเงินดีกว่า ยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว ไหนจะพ่อแม่อีก”

“จะหาใครดูแลพ่อแม่ได้ดีอย่างป่านอีก นิล่ะยอมใจเลย เห็นป่านดูแลคุณพ่อคุณแม่ทีไร นิรู้สึกผิด นี่นิมีแต่สร้างปัญหาให้เนืองๆ ขนาดจะเลือกคู่ แม่ยังเขม่นแล้วเขม่นอีก ดีแต่ว่าพ่อยอม ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้แต่งงานแต่งการกันพอดี”

“แต่งงานแล้วเดี๋ยวแม่เขาก็ยอมรับเองแหละ พี่ภูมิเป็นคนดี ถึงจะไม่ร่ำรวยมากแต่เขาก็ขยัน ป่านเชื่อว่า สุดท้ายแม่ของนิจะเห็นความดีของพี่ภูมิ อย่างที่นิกับป่านเห็น”

“ขอบใจมากนะป่านที่เป็นกำลังใจให้” นิรมลบีบมือเพื่อนสาวไว้แน่นอย่างตื้นตัน ปาดน้ำตาออกแล้วยิ้ม “ดีใจที่สุดเลยที่มีเพื่อนอย่างป่าน”

“จ้า... แม่คุณ ดีใจเหมือนกันที่มีเพื่อนแบบนิ ไปทำงานต่อไป๊ แล้วอย่าลืมส่งคอนแท็กต์ตากล้องมาให้เราด้วย อีกไม่กี่วันจะเดินทางแล้วเนี่ย”

“จ้ะ”