บทที่ 3

“ตอนประถมเอยเคยประกวดวาดภาพเหมือนด้วย ได้รางวัลที่หนึ่งด้วยค่ะ” แม้อีกฝ่ายจะเป็นคนสวน แต่เธอก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ เพราะถ้าพูดกันตามหลักแล้ว สถานะของเธอในบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนตรงหน้านี้เลยแม้แต่น้อย เผลอๆ อาจจะต้อยค่ากว่าเขาด้วยซ้ำ ตรงที่เธอมีหนี้หลายล้านที่ต้องชดใช้

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะใช้หมด!

“ผมเชื่อครับ ฝีมือดีขนาดนี้ถ้าเอาไปขายคงได้เงินเยอะน่าดู”

เมื่ออีกฝ่ายว่ามาแบบนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกดีใจ กำลังคิดอยู่ว่าจะมอบภาพวาดใบล่าสุดนี้ให้เขาเป็นที่ระลึกดีหรือไม่ แต่ยังไม่ทันจะได้ตัดสินใจสายตาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเข้าก่อน ถึงได้รีบลุกไปหา

“คุณวรรษ...กลับมานานแล้วเหรอคะ” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหมุนตัวเดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้เธอได้แต่ยืนสับสน เพราะรู้สึกว่าเขาเหมือนจะไม่พอใจ แต่จะเรื่องอะไรนั้นเธอไม่รู้จริงๆ

“รีบตามนายไปเถอะครับ” เป็นอีกคนเสียมากกว่าที่เหมือนจะพอรู้ ถึงต้นเหตุของท่าทีเงียบขรึมของผู้เป็นนายถึงได้รีบเอ่ยขึ้น ซึ่งนั่นมันอาจจะทำให้ความซวยมาเยือนเขาด้วย โทษฐานไม่เจียมกะลาหัว คิดอาจเอื้อมจะไปเด็ดดอกฟ้า

ซ้ำยังเป็นดอกฟ้าแสนหวงของเจ้านาย

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานก็พบร่างสูงใหญ่ของเจ้าชีวิตในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเขาดูเหมือนจะยิ่งไม่พอใจเมื่อเห็นหน้ากัน ซึ่งนั่นทำให้เดาได้ว่าเธอน่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาหงุดหงิด แต่จะเรื่องอะไรละ หรือเป็นเพราะเธอมัวแต่วาดรูปจนลืมออกไปรอรับเขาเหมือนทุกวัน เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงทำใจดีสู้เสือค่อยๆ ขยับเข้าไปหา

“เหนื่อยไหมคะ เดี๋ยวเอยไปเอาน้ำ...”

“หมู่นี้ดูเธอจะสนิทสนมกับคนสวนคนนั้นเป็นพิเศษ” เป็นเสียงเข้มที่ดังสวนกลับมาเสียก่อนที่เธอจะได้ทันถามจบ ก่อนที่เขาจะพาตัวเองเข้าใกล้ ใกล้ชนิดที่ว่าเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังจรดรดต้นคออยู่ความใกล้ชิดนี้นี้ที่ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

“พี่เอแค่แวะมาคุยเล่นกับเอยเฉยๆ ค่ะ” แต่เท่าที่เห็นมันไม่ใช่แบบนั้น มองตามันก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อ อีกอย่างเขาไม่ชอบให้คนในปกครองไปให้ความสนใจคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเที่ยวไปส่งยิ้มให้มันด้วยซ้ำ เพราะทั้งหมดนี้เป็นสิทธิ์ขาดของเขา เขาแค่คนเดียว!

“รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบ” ไม่เพียงแต่ไม่ชอบ แต่ไม่พอใจอย่างถึงที่สุด ที่หล่อนเที่ยวเอารอยยิ้มหวานๆไปแจกใครต่อใครเรี่ยราด

“ค่ะ”

“รู้แล้วทำไมยังทำ” เหตุผลแรก คือเธอไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ อีกอย่างในจังหวะนั้น เธอทำออกไปโดยไม่รู้ตัว ทำไปตามธรรมชาติของคน ทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นกับใครก็ได้ทั้งนั้น

“เอยขอโทษค่ะ เอย...”

“ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ” เป็นครั้งแรกในรอบหลายนาทีที่เธอกล้าเงยหน้าขึ้น ก่อนจะสบเข้ากับสายตาดุดันที่กำลังมองกันอยู่ทำให้ต้องก้มหน้าหลบสายตาของเขาอีกครั้งพร้อมกับคำตอบที่ให้ไป

“เอยจะไม่ทำอีกค่ะ” เมื่อรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาอยากจะได้ยินถึงได้ค่อยๆ พูดออกไปและหลังจากนี้เธอจะระวังไม่เผลอทำผิดซ้ำอีก

“เด็กดี...” เป็นฝ่ามือหนาที่ขยับขึ้นมาลูบเบาๆ ที่แก้มเนียนเหมือนจะบอกให้รู้ ว่าเขาพอใจมากแค่ไหนกับคำตอบที่เพิ่งจะได้รับ

เป็นอีกวันที่วรรษต้องเปิดบ้านต้อนรับแม่เลี้ยง และเป็นอีกวันที่อีกฝ่ายพยายามเอ่ยปาก ถึงเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตนเองเลย

“ไม่มีเงินใช้หนี้ ทำไมไม่จับมันส่งตำรวจไปให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว! เอาเข้ามาอยู่ในบ้านแบบนี้ บอกตามตรงนะว่าน้าไม่ไว้ใจเลย พี่น้องสันดานมันจะหนีกันสักเท่าไหร่เชียว พี่เป็นโจรยังไง น้องก็คงมีสันดานโจรไม่ต่างกัน!” คำกล่าวนั้นทำให้ใบหน้าอ่อนหวานของคนที่ไม่ได้ตั้งใจเดินผ่านมาขัดจังหวะซีดลงไปถนัดตา เดือดร้อนวรรษต้องขยับลุกเข้ามาหา ก่อนจะคว้าตัวคนในปกครองที่เพิ่งจะกลับจากมหาลัยให้หลบไปอยู่ด้านหลัง ท่าทีนั้นแสดงออกชัดเจนถึงการปกป้อง!

“ผมตัดสินใจไปแล้วว่าจะให้เขาอยู่ที่นี่ ก็ต้องเป็นไปตามนั้น ขนาดหมาแมวจรจัดที่พ่อผมรับเลี้ยงไว้ สิ้นบุญท่าน...ผมยังใจบุญรับเลี้ยงต่อให้ ประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว...” คำกล่าวนั้นดังพอที่จะทำให้คนฟังถึงกลับหน้าชา เพราะเหมือนจะรู้ซึ้ง ถึงความหมายของคำว่า ‘หมาแมว’ที่ลูกเลี้ยงเพิ่งจะตวาดใส่หน้า