บทที่ 1

“เอยขอบคุณพี่หินมากนะคะ แต่เอยอยากลองหาที่อยู่ใหม่ดูก่อน” หากสุดท้ายแล้ว เธอไม่สามารถยืนด้วยขาตัวเองได้อย่างที่ใจหวัง ถึงตอนนั้นเธอจะยอมรับความหวังดีนี้ของเขา แต่กว่าจะถึงตอนนั้น เธออยากลองพยายามด้วยตัวเองดูก่อน อีกอย่างเธอยังมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ต้องแบกรับบางอย่างที่ไม่อาจโยนให้ใครได้

“ก็ได้ครับ แต่ถ้าเอยมีอะไรให้พี่ช่วยต้องรีบบอกทันทีเลย ห้ามเกรงใจเด็ดขาด ตกลงไหม” หญิงสาวรับปากก่อนจะยืนส่งเขา ส่วนตัวเองตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะนอนที่วัดกับพี่ชาย เป็นคืนสุดท้าย...

ก่อนที่เธอกับพี่ จะลาจากกันตลอดกาล...

หญิงสาวใช้เวลาที่เหลือไปกับการยืนมองรูปถ่ายของพี่ท่ามกลางความรู้สึกมากมายที่ว่ายวนอยู่ในความรู้สึก แม้พี่ชายของเธอจะไม่ใช่คนดีอะไรเท่าไหร่นัก แต่เขาก็เป็นพี่แท้ๆ ที่อยู่ด้วยกันมานับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ นับจากนี้คงเหลือแต่เธอแล้วที่ต้องอยู่ต่อไป แม้จะรู้สึกท้อสักแค่ไหน แต่เธอจะไม่ทำแบบที่พี่ทำ นั่นคือทำร้ายร่างกายที่พ่อแม่กับให้มา ไม่มีวัน...

“พี่ได้เจอพ่อกับแม่รึเปล่า พวกท่านมีความสุขดีใช่ไหม ฝากบอกพวกท่านด้วยนะ ว่าเอยคิดถึง...”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นราวกับจะส่งไปกับคนที่จากไปอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่เสียงเรียกเบาๆ ของใครคนหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ซึ่งเธอจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับอีกฝ่ายที่ไหนมาก่อน หรือว่าเขาจะเป็นคนรู้จักของพี่ชายก็ไม่แน่ใจ เพราะเธอกับพี่ไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นจะรู้ทุกอย่างในชีวิต

“เจ้านายผมอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวครับ” คำบอกเล่านี้ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองรถสีดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างชั่งใจ เธอเห็นมันจอดอยู่ตรงนี้ตั้งแต่พระเริ่มสวด แต่ก็คิดในแง่ดีว่าอาจเป็นรถของแขกที่มาร่วมงานสักคนหนึ่ง ไม่คิดว่าด้านในจะมีคนรอพบเธออยู่

“เจ้านายของคุณ เหรอคะ...” หนนี้อีกฝ่ายไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เขาเพียงแต่ยื่นนามบัตรของใครคนหนึ่งมาให้ ก่อนที่ทุกอย่างจะถึงแก่ความกระจ่างเมื่อได้เห็นชื่อ ‘เจ้านาย’ ของเขา ซึ่งคนสำคัญ

คนที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยง

รู้เช่นนั้นหญิงสาวจึงรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะยอมเดินตามชายแปลกหน้าไปยังรถคันดังกล่าวอย่างคนไม่มีปากเสียง จนเมื่อขึ้นมานั่งก็พบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ ซึ่งเธอจำเขาได้ จากรูปถ่ายที่เคยได้เห็นอยู่บ่อยๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์ หรือนิตยสารชื่อดัง

“เธอคงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าฉันเป็นใคร” แม้ไม่เคยพบกันซึ่งๆ หน้า แต่หญิงสาวกลับรู้ดีว่าคนตรงหน้าของเธอเป็นใคร และมีความสำคัญแค่ไหนกับครอบครัวเล็กๆ ของเธอ ติดแต่เพียงเรื่องเดียวที่เธอไม่รู้และไม่กล้าพอจะเอ่ยถาม นั่นคือเขาทำมันลงได้อย่างไร

บีบพี่ชายของเธอจนไม่มีทางเลือก แล้วยังมาปรากฏตัวที่นี่ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับคนไม่มีความรู้สึกแบบนี้ ทำมันลงได้ยังไง!

“ค่ะ” น้ำเสียงนั้นติดเอาความไม่พอใจบางอย่างมาด้วย ซึ่ง ‘เขา’ ก็หาต้องใส่ใจไม่ เพราะเรื่องเดียวที่เขากำลังให้ความสนใจอยู่ มันคือ ‘หนี้’ ที่พี่ชายของหล่อนต้องชดใช้ และเมื่อมันเลือกที่จะตายเพื่อจบปัญหา เธอในฐานะน้องสาวของมันก็ต้องเป็นคนชดใช้ต่อ!

“แล้ว...”

“เอย...เอ่อ ฉันคงไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นมาคืนคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตอบก่อนจะก้มหน้านิ่ง ยอมรับสภาพของตนเองที่เป็นอยู่อย่างจำใจ ลำพังแค่ตัวเธอคงไม่มีปัญญาหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นมาคืนเขาได้ จากนี้จะไปอยู่ที่ไหน เธอก็ยังไม่รู้เลย

แม้ความสัมพันธุ์ระหว่างเธอกับพี่จะไม่ค่อยดีนัก แต่อย่างไรเขาก็คือพี่ เธอจึงไม่อาจปัดความรับผิดชอบนี้ไปได้ แม้จะอยากทำแค่ไหนก็ตาม หญิงสาวคิดกับตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่าท่าทีเหมือนคนไร้ทางออกของตัวเองนั้น กำลังสร้างความรู้สึกดีๆ ให้คนมองสักแค่ไหน

เขาชอบที่หล่อนแทนตัวเองด้วยชื่อ

ชอบที่ได้เห็นท่าทีไร้ทางออกของคนตรงหน้า เพราะมันทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่เหนือกว่าอีกฝ่าย ซึ่งเขาชอบความรู้สึกนี้ ชอบการเอาชนะใครสักคนโดยที่ตัวเองไม่ต้องออกแรง ถึงแม้จะกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่าลูกแมวก็ไม่อาจปล่อยผ่าน ไม่มีความสงสาร จะมีก็แต่ข้อเสนอที่เขาจะมอบให้ ส่วนจะรับหรือไม่นั้นก็คงสุดแล้วแต่ใจเจ้าตัว

“อายุเท่าไหร่” เสียงเข้มของคนที่เงียบไปพักใหญ่ที่ดังขึ้นทำให้เจ้าเอยสะดุ้งอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะถามเรื่องพวกนี้

“สิบเก้าค่ะ” ยังเด็กนัก... แต่ก็ดี! จะได้ควบคุมอะไรได้ง่ายๆ

“คิดไว้รึยังว่าหลังจากงานศพจะไปทำอะไรที่ไหน” ความเงียบที่ได้รับกลับมา ถือเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดจนไม่ต้องถามอะไรต่อ

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องคิด”

“คะ” คำพูดของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นหวังจะได้ยินอะไรเพิ่มเติมให้ได้เข้าใจมากขึ้น และก็ได้ตามที่หวังเมื่อเขาพูดขึ้นต่อ

“ตอนนี้พี่ชายคุณติดหนี้ผมอยู่ห้าล้าน ยังไม่รวมดอกเบี้ย ในเมื่อเขาเลือกที่จะหนีปัญหาด้วยการจบชีวิตตัวเอง คุณในฐานะน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา ก็ต้องทำงานใช้หนี้ผม ถูกต้องไหม” เมื่อเจ้าหนี้ของครอบครัวว่ามาแบบนี้จะให้เธอพูดอะไรต่อได้นอกจากยอมตกลง ยอมรับสภาพหนี้อย่างไม่มีทางเลือกไม่มีเลย