บทที่หนึ่ง: ร่างที่รวยริน

บทที่หนึ่ง

ร่างที่รวยริน

เพราะภาวิกรณ์เจ็บปวดจากข่าวหน้าหนึ่งมาก เขาจึงพาตัวเองเดินย่ำลงทะเลกลางวันแสก ๆ แดดร้อนจนแทบทำให้ผิวไหม้ แต่ผิวกายสีทองแดงไม่สะท้านยังคงเดินลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

“นายหัวจะฆ่าตัวตายหรือเปล่านั่น” กมลวรรณหรือน้อย แม่บ้านในรีสอร์ตรีบชี้ไปยังทะเล ทำให้ยอด ลูกน้องคนสนิทตาเบิกโพลง เขาไม่อยู่แค่แวบเดียว แต่นายหัวกลับเดินลงทะเลไปทั้งอย่างนั้น ร้อนถึงลูกกระจ๊อกต้องวิ่งออกไปตาม

เสียงคลื่นซัดสาดโหมกระหน่ำเข้าชายฝั่ง ร่างของภาวิกรณ์ยังคงก้มลงมองผืนน้ำ ใจของเขาหลุดลอยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ เพียงคิดถึงใบหน้าสวยของคนรัก เขาก็ต่อยมวลน้ำลงอีกครั้งหนึ่ง

ดาริกา เป็นนางแบบสาวสวยที่มีนัดถ่ายแบบใน

รีสอร์ตของเขา เธอเองตั้งใจมาพักผ่อนคลายเครียดจากการทำงานในกรุงเทพ มาอยู่ที่รีสอร์ตเขาเป็นเดือน ๆ ทำกิจกรรมร่วมกันไม่นานก็ก่อเกิดเป็นความรัก

ภาวิกรณ์ เจ้านายหนุ่มหน้าตาดี ยังหนุ่มแน่น เป็นที่หมายปองต้องใจของสาว ๆ ไม่แปลกที่เธอจะหลงรัก และได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ใครหลายคนต่างเทิดทูนหญิงสาวว่าเป็นนายหญิงของเกาะ

ทว่าวันหนึ่งกลับเกิดเรื่องขึ้น ดาริกาหายตัวไปจากเกาะนานเป็นอาทิตย์ ภาวิกรณ์ร้อนใจเที่ยวออกตามหา แต่ไม่ว่าจะตามหาที่ไหนอย่างไรก็ไม่เจอ พอทราบข่าวการแต่งงานของหล่อนกับทายาทนักการเมืองดัง เขาก็รู้ซึ้งว่าเจ้าตัวคงหลอกให้รัก

ใครอยากจะตบแต่งกับนายหัวที่บ้านอยู่ชนบท ชื่อเสียงเรียงนามไม่ขจรไกลเหมือนลูกนักการเมือง แม้ภาวิกรณ์จะมีเงินแต่เขานั้นเป็นเพียงเจ้านายต่างจังหวัด ไม่อาจเทียบรัศมีคนอื่น

ยิ่งคิดยิ่งชอกช้ำระกำใจ ร่างสูงเตะน้ำอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเดินไปยังจุดที่ลึกกว่าเดิม ยอดวิ่งลงทะเลตามมาฉุดเขาขึ้นหาด แต่ภาวิกรณ์สะบัดแขนหนี ยังคงดึงดันจะให้ร่างจมจ่อมใต้น้ำ

“นายหัวครับ อย่าเพิ่งคิดสั้นอย่างนั้นสิ” บอกก่อนจะลากแขนอีกคนขึ้นมา ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

“โธ่ นายหัว คุณดาริกาเขามีความสุขไปแล้ว นายหัวก็ควรจะมีความสุขบ้างสิครับ” ลูกน้องบอก เท่านั้นล่ะ คนตรงหน้าก็ได้สติ

“ใช่ว่าโลกนี้ผู้หญิงมีคนเดียวที่ไหน สวย ๆ สูง ๆ นิสัยดีมีถมเถไป อย่าให้ผู้หญิงคนเดียวมาทำให้ใจไขว้เขวเลย” ยอดพยายามเตือนสติ เขาหอบแฮ่ก ๆ เนื่องจากรีบวิ่งมาช่วยชีวิตเจ้านาย ร่างตรงหน้าทอดถอนใจออกมาเฮือกหนึ่ง ตัดสินใจเดินกลับขึ้นหาดไปอย่างช้า ๆ

เขาคงไม่อาจทำใจลืมเลือนดาริกาเพราะอีกฝ่ายเป็นมากกว่าคนที่เขารัก เจ้าของส่วนสูงกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวนวลเนียนพร้อมรอยยิ้มพริมใจ ทั้งหมดที่เป็นเธอทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอน

ยิ่งคิดภาวิกรณ์ยิ่งกำหมัดแน่นเข้า

ในเมื่อลืมเลือนไม่ได้ก็คงต้องปล่อยให้เวลาเป็นตัวรักษา

“เอาเรือออก ฉันจะไปรีสอร์ตกลางเกาะ” เขาสั่งลูกน้อง ยอดชูมือขึ้นฟ้าอย่างดีใจที่ในที่สุดอีกคนเลิกคิดสั้น

ที่ไหนได้ เมื่อไปถึงรีสอร์ตช่วงเย็น กระป๋องเบียร์ห้าหกขวดกลับถูกซดจนหมด ภาวิกรณ์ทิ้งกายลงบนโขดหิน หมดสภาพของนายหัวผู้สูงศักดิ์ สุนัขเมาเรื้อนกลายเป็นคำเรียก อีกคนจ้องมองเวิ้งทะเลก่อนจะจินตนาการร่างของหญิงสาว แต่คว้าได้เพียงอากาศ

“ดา...ริ...กา” เรียกชื่อออกมาอย่างละเมอเพ้อพก ยิ่งเห็นอีกคนยิ้มหยาดเยิ้มอยู่ตรงหน้า แต่ละเมอจูบได้เพียงความว่างเปล่า ยิ่งทำให้เขาลุ่มหลง

แต่ก่อนเคยแนบชิดสนิทกันเพียงใด ตอนนี้คว้าได้เพียงอากาศธาตุ ไม่รู้ว่าเธอจะร้ายเสียขนาดนี้ ทำให้คนหลงแล้วยังทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

ภาวิกรณ์ใช้นิ้วเขี่ยทรายใต้ร่าง เมาแล้วยังเขียนชื่อคนรักได้อย่างถูกต้องแม่นยำ รู้แค่รักเหลือเกิน รักเกินจะกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูด

สุดท้ายคนเมาก็หัวเราะปลอบใจชอกช้ำ ลุกขึ้นยืน พาร่างซวนเซเดินลัดหาด หวังให้คลื่นโอบกอดความเจ็บปวด หวังให้อาทิตย์จูบดินยามโพล้เพล้เป็นเพื่อน ในมือเขามีกระป๋องเบียร์ที่ยังเปิดแล้วซดไม่หมด ภาวิกรณ์ยกมันกระดกขึ้นเหมือนเป็นน้ำเปล่า

ดวงตาทอดมองท้องทะเลเบื้องหน้า มันเงียบสงบเฉกเช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่เศร้าสร้อย ถวิลหาแต่เพียงในฝันแต่ไร้ซึ่งคนตอบรับ มีเพียงผู้หญิงในชุดวิวาห์สีขาวเริงรักกับชายหนุ่มแปลกหน้า

ยอดกับกมลวรรณมองนายหัวที่สำมะเลเทเมาแล้วอดรู้สึกอดสูในใจไม่ได้ เมาเรื้อนเสียหมดสภาพนายหัวสุดเท่ เกรงว่าพรุ่งนี้คงจะตื่นมาทำงานไม่ได้เสียแล้ว

“ฮะ..ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ” รู้สึกสมเพชวาสนารักตนเองจึงโพล่งหัวเราะออกมา เขาล้มลงไปบนเนินทรายควานหาได้เพียงก้อนกรวดในกำมือ

ปูลมวิ่งไต่ขึ้นมาบนมือก่อนจะค่อย ๆ เฉออกด้านข้าง ตรงไปยังทะเล ภาวิกรณ์มองตามสัตว์ตัวน้อย เมื่อเห็นว่ามันขึ้นไต่เงาตะคุ่มของร่าง เขาก็เบิกตากว้าง

ผู้หญิงคนหนึ่งลอยแพมาติดที่หาด เธอนอนคว่ำหน้าสลบไสล ตามเนื้อตัวเปียกชื้นไปด้วยน้ำและเศษหินดินทราย ร่างสูงตกใจเป็นอย่างมาก รีบลุกขึ้น ทรงตัวให้ดีแล้วคลำทางไปหาเธอ

ศพผู้หญิงหรือ...

เนิ่นนานมาแล้วที่ไม่มีศพพัดขึ้นชายฝั่ง เหตุใดวันนี้ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาเฝ้าถามด้วยความสงสัย พลิกร่างอีกคนให้หงายขึ้น ดวงตาที่ใกล้จะปิดอยู่รอมร่อเบิกกว้างอย่างตกใจ

นี่มัน...

“ดาริกา!” เขาตะโกนออกมา จากที่เมาอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง ร่างสูงรีบประคองคนตัวเล็กขึ้นมาแนบชิดกาย แล้วคลำชีพจรดูว่ายังหายใจอยู่หรือไม่

เมื่อเห็นว่าเธอยังหายใจเข้า-ออกเป็นปกติ เขาก็รู้สึกมีความหวัง

ยอดกับกมลวรรณที่ทอดมองเจ้านายอยู่นั้น เมื่อเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือก็รีบตรงเข้าไปหาทันที

“คุณพระ”

“นั่นมันคุณดาริกาไม่ใช่หรือ”

ทั้งสองคนต่างเข้ามาช่วยพยุงหญิงสาวที่ลมหายใจรวยรินขึ้นจากพื้น ภาวิกรณ์รีบออกคำสั่งทั้งที่ยังเมา

“พาเธอไปหาหมอในตัวเมือง เร็วเข้า...” เขาบอก ทั้งสองคนดูเหมือนจะอุ้มหญิงสาวไปได้ช้า ร่างสูงจึงเป็นฝ่ายแบกอีกคนลงเรือแทน

“ออกเรือได้” เขาสั่ง ลูกเรือรีบทำตามคำสั่งของนายหัว ทั้งหมดรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ได้แต่ภาวนาให้หญิงสาวถึงมือหมอทันเวลา