บทที่สาม: ค่ารักษาพยาบาล

บทที่สาม

ค่ารักษาพยาบาล

หญิงสาวไม่พอใจที่อีกคนขึ้นเสียงใส่ เธอรีบแต่งตัวให้เสร็จก่อนหมอผู้ชายจะเข้ามา

"ฟื้นแล้วหรือครับ" คนเป็นหมอถามขึ้น "หลับไปนานถึงสี่วันเลย ต้องทำกายภาพบำบัดนะ" เขาบอก คอยตรวจนู่นตรวจนี่ให้

"คุณหมอคะ ฉันเป็นใครหรือ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ คนฟังชะงักไปชั่วครู่ เขาเองทราบมาว่าเธอมีบาดแผลที่ศีรษะแต่ไม่คิดว่าจะเป็นโรคความจำเสื่อม

"คนไข้ความจำเสื่อมอย่างนั้นหรือ" ถามออกมาด้วยความงงงวย ภาวิกรณ์เองเมื่อได้ยินหมอพูดแบบนั้น เขาก็เริ่มเชื่อขึ้นมา..หรือว่าเธอจะความจำเสื่อมจริง

"ฉันไม่ทราบว่าตัวเองคือใครน่ะค่ะ"

คุณหมอหันมามองญาติทันที "คนไข้น่าจะเกิดอาการความจำเสื่อม อย่างไรให้ญาติช่วยดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดหน่อยนะครับ"

"มีวิธีทำให้ความจำกลับมาไหม"

"พยายามอย่าให้เครียด ผ่อนคลาย กินยาให้ตรงตามเวลา เดี๋ยวความทรงจำก็จะกลับมาครับ" หมอบอก

"เรื่องฉี่เป็นเลือดนี่ อาจเป็นเพราะร่างกายกำลังปรับตัวเข้าสู่สภาพเดิม มันถึงขับเลือดเสียออกมา ไม่ต้องเป็นกังวลไปครับ"

หลังจากตรวจร่างกายเสร็จแล้วก็กลับออกไป ภาวิกรณ์จึงได้เผชิญหน้ากับคนบนเตียงอีกครั้ง

"จะบอกได้หรือยังคะว่าฉันชื่ออะไร"

"เธอชื่อดาริกา ชื่อเล่นคือดา" ภาวิกรณ์บอก หัวใจของเขาหล่นหายไปในทันที หญิงสาวจำอะไรไม่ได้ก็เท่ากับว่าเรื่องที่ผ่านมามันกลายเป็นศูนย์ กำลังจะถามว่าทำอย่างไรถึงได้ท้อง แต่อีกคนก็คงจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

"แล้วฉันมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณหรือคะ"

"เธอ..." ชายหนุ่มนิ่งเงียบ จะบอกได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ทำหน้าที่อะไรในเมื่อบอกไปก็ไร้ความทรงจำ

"ฉันแค่เป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้...ก็เท่านั้น" ภาวิกรณ์บอก ตัดสินใจเก็บความจริงไว้กับตัว เขาไม่อยากให้เธอเครียด

"ขอบคุณนะคะ" ดาริกาตอบกลับมาก่อนจะส่งยิ้ม ชายหนุ่มไม่เคยเห็นเธอพูดมีหางเสียงมาก่อน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ

"คุณเป็นคนจ่ายค่ารักษาทั้งหมดให้ดาหรือเปล่าคะ"

"ใช่ ฉันจ่ายเอง ค่ารักษาแสนสอง"

หญิงสาวรีบพูดขอบคุณทันที "ขอบคุณค่ะ ค่ารักษาน่าจะแพงมาก ดาไม่อยากติดหนี้บุญคุณ หากมีอะไรที่พอจะช่วยได้ ขอให้บอก"

"เธอรีบรักษาเนื้อรักษาตัวก็พอ"

"ไม่ได้ค่ะ เงินตั้งแสนสอง ดาอยากหามาจ่ายให้คุณด้วย" บอกออกมา ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนอย่างนี้ ออกจะหัวรั้นและทำอะไรตามใจด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความจำเสื่อมหรือเปล่าถึงได้คิดอยากตอบแทนบุญคุณ

"เธอจะหาเงินจากไหน ตั้งแสนสอง จะหามาคืนได้อย่างไร" ถามแล้วพ่นหัวเราะ ยุคนี้ข้าวยากหมากแพงจะไปหาเงินมาคืนเขาได้อย่างไร เธอเหลือตัวคนเดียวแล้ว สามีใหม่ก็ไม่รู้หายหัวไปอยู่ที่ไหน

"ดาจะพยายามหาเงินมาให้ค่ะ" ว่าแล้วก้มหน้านิ่ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเงินแสนสองนั้นหามาอย่างง่ายดาย แค่เป็นนางแบบโฆษณาเท่านั้น

ภาวิกรณ์นิ่งไป...

ยอดชายกับกมลวรรณตามเข้ามาดูอาการของคนไข้ด้วย เมื่อเห็นว่าอดีตนายหญิงปลอดภัยก็โล่งอก กมลวรรณถึงกับน้ำตาไหล

"โถ คุณดาของน้อย เจ็บมากไหมหรือคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ทนได้" บอกก่อนจะถามทั้งสองคน "ว่าแต่คุณสองคนชื่ออะไรหรือคะ"

คำถามนี้ทำให้ทั้งสองนิ่งจังงัง ร้อนถึงคนตัวสูงต้องเฉลยให้

"ดาริกาความจำเสื่อม จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

"หา!!!" ทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน

"จริงหรือนี่"

"คุณดาจำพวกเราไม่ได้จริง ๆ หรือครับ" ยอดชายถามอย่างไม่เชื่อหู เมื่อเห็นความสับสนงุนงงบนดวงหน้าสวย ก็พลันคอตก

"คุณดา..ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกอะไรอย่างนี้" กมลวรรณพูด ก้มหน้ามองพื้น คนบนเตียงได้แต่งงงวย ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้า

"ดารู้จักพวกคุณทั้งสองคนหรือคะ"

"รู้จักครับ รู้จักดีด้วย" ยอดชายว่าออกมา ภาวิกรณ์ที่เห็นฉากอาลัยอาวรณ์ตรงหน้าก็อดที่จะแทรกไม่ได้

"เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนการพักผ่อนเลย พวกเธอทั้งสองคนไปปอกผลไม้ให้คนไข้ไป"

"ได้ค่ะ" กมลวรรณรับอาสา ดาริการู้สึกเวียนหัว เพราะตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ นั่นทำให้เธอต้องตั้งสติจูนเรื่องต่าง ๆ อยู่นาน

เธอทราบแค่ว่าตัวเองชื่ออะไรเท่านั้น ยังไม่แม้แต่จะรู้ว่าคนช่วยชีวิตคือใคร

"ว่าแต่...เอ่อ คุณสุดหล่อชื่ออะไรหรือคะ" หญิงสาวถามออกมา ภาวิกรณ์ทอดถอนใจ

"ชื่อภาวิกรณ์ เรียกสั้น ๆ ว่ากร"

"แล้วดาเป็นใคร มาจากไหนหรือคะ"

"เธอเคยเป็นนางแบบ มาจากกรุงเทพ ส่วนเรื่องในอดีต..." พูดถึงตรงนี้ ร่างสูงก็อึกอัก จะกล้าบอกได้อย่างไรว่ารู้จักกันเพราะเคยสนิทชิดเชื้อมาก่อน ยิ่งมีประวัติว่าอีกคนหนีไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วแท้งลูก เขายิ่งไม่อยากพูดซ้ำเพื่อย้ำความเจ็บปวดตน

"...เดี๋ยวอยู่ไปเรื่อย ๆ ก็รู้เอง" บอกอย่างไม่จริงจัง เอามะม่วงที่ปอกแล้วใส่จานยื่นให้ ดาริการับไปกิน

"อร่อยจังค่ะ"

"อร่อยก็กินเยอะ ๆ " ชายหนุ่มว่า เขาไม่อยากมาเป็นพี่เลี้ยงคนป่วย แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อหญิงสาวความจำเสื่อมก็มีแต่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

"เอ้อ..เรื่องเงินแสนสองที่จะคืนนี่ ดาขอทำงานก่อนแล้วค่อย ๆ ทยอยคืนได้ไหมคะ"

"อุ๊ย เรื่องค่ารักษาพยาบาล ไม่ต้องจ่ายก็ได้ครับ" ยอดชายบอกออกมา ไม่วายโดนนายหัวมองแรงใส่

"ตั้งแสนสอง เธอจะมีปัญญาหามาจ่ายหรือ เงินเดือนเดือนหนึ่งต้องเก็บเท่าไหร่กว่าจะมีคืน" ภาวิกรณ์พูดออกมาตามตรง เขายังไม่หายเจ็บปวดจากเรื่องของหล่อนเลย

"ดาจะพยายามหางานที่ทำเงินเยอะ ๆ แล้วเอาเงินมาคืนค่ะ" ดาริกาบอก ไม่ลืมขอบคุณเขาอีกที

"สภาพแบบนี้เนี่ยนะจะหางานได้ พักผ่อนให้หายดีก่อนเถอะ เรื่องเงินไว้ทีหลัง" ภาวิกรณ์ตัดบท เขาไม่อยากอยู่ใกล้หล่อนนาน ๆ กลัวหัวใจตัวเองจะยิ่งหลงรักถลำลึกไปเรื่อย ๆ