บทที่ 3

คเชนทร์จ้องมองใบหน้าอ่อนหวานของคนที่กำลังเดินตามหลังคนของเขามาอย่างไม่วางตา ความสวยของหล่อนเป็นที่แปลกตาสำหรับผู้คนรอบข้างอยู่พอสมควร จึงไม่แปลกที่ เธอ จะตกเป็นเป้าสนใจทันทีที่ปรากฎตัวขึ้น แต่ดูเหมือนแม่คุณจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเพราะเอาแต่เดินก้มหน้า ทำให้มองเห็นแต่แก้มป่องๆ ที่ดูจะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เห็นคนประเภทนี้

ตัวบาง ทว่ามีแก้ม!

‘น้องน่ารัก เรียบร้อย แถมยังว่านอนสอนง่าย แล้วรามจะหลงน้องเหมือนที่แม่หลง!’ ครั้งก่อนที่ได้ยินเขาเถียงกลับไปว่าไม่มีวันที่จะนึกหลงใครคนไหนได้อีก เพราะทั้งใจยกให้ผู้หญิงที่เป็นหนึ่งเดียวในใจ ’คนนั้น’ ไปหมดแล้ว แม้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว แต่ความผูกพันที่เคยมีต่อกันนั้นยังคงอยู่ มันคงไม่ง่ายที่จะลบหรือทำใจให้ลืม สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น คิดเสียว่าเขากับอีกฝ่ายไม่ได้เกิดมาคู่กันเหลือไว้เพียงภาพความทรงจำแสนหวานระหว่างกันก็พอ

ตัดภาพมาที่คนตรงหน้า ซึ่งพอได้มาเห็นด้วยตาตัวเองก็ต้องยอมรับว่า ‘เด็กของมารดา’ น่ารัก ตามที่ท่านเคยได้บอกไว้จริง หล่อนดูบอบบางตามคำบอกเล่าไม่ผิดเพี้ยน แต่ก็ไม่ได้ผอมบางจนดูน่าเกียจ สิ่งที่ขัดต่ออารมณ์เห็นจะหนีไม่พ้นท่าทีที่ดูแล้วคงหัวอ่อนไม่เบา เพราะคงไม่มีคนโง่ที่ไหนยอมเดินตามคนที่ตัวเองไม่รู้จักมาง่ายๆ แบบนี้ หากหล่อน ‘ฉลาด’ สักนิดคงรู้จักสอบถามอะไรเพิ่มเติม ไม่ใช่เดินตามผู้ชายหน้าโหดหุ่นโจรต้อยๆ เป็นลูกแบบนี้

“นี่คุณรามครับ” กระทั่งเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงรถ แก้วเจ้าจอมก็จำต้องรีบยกมือขึ้นไหว้ ‘คุณราม’ ของพี่บุญส่ง พร้อมรอยยิ้มหลังจบคำแนะนำ แต่เขากลับทำเพียงพยักหน้ากลับมาให้กันเท่านั้น

เหมือนไม่ได้ยินดียินร้าย ต่อการปรากฏตัวของเธอเท่าไหร่!

‘พี่ราม’ ของคุณป้าฉัตรดูหล่อ และเด็กกว่าในรูปที่เคยเห็นอยู่มากนัก แม้เขาจะดูเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอได้รับรู้มาก่อนล่วงหน้าแล้วจึงไม่ได้ตกใจอะไรเท่าไหร่กับท่าทีที่เขาแสดงออกต่อกัน... ‘หนูอ้อนไม่ต้องตกใจนะลูก ถ้าพี่เขาจะเย็นชาไปสักนิด ตารามก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว กับป้าเองเขาทำแบบนี้เหมือนกัน’ ขนาดกับแม่แท้ๆ ยังเย็นชาใส่ ก็ไม่แปลกใจเลยถ้าเขาจะทำแบบนั้นกับเธอ หรือคนอื่นๆ

“มาถึงแล้วก็รีบขึ้นรถ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาทำเรื่องไร้สาระทั้งวัน!” ไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงเข้มจัดก็เอ่ยขึ้นเหมือนคล้ายว่าจะตำหนิที่เธอยังไม่ยอมพาตัวเองขึ้นมาบนรถเสียที

การทำอะไรช้าๆ ของเธอ ทำให้เขาเสียเวลาที่มีค่าไปสินะ!

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวกล่าวขึ้นเพียงสั้นๆ ก่อนจะรีบพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถข้างคนหน้าดุ พยายามเบียดตัวเข้าหาประตูรถให้ได้มากที่สุด ทว่าท่าทีนั้นยิ่งกลับทำให้คนเห็นถึงกลับหน้าตึง!

กลัวเขา...แต่ไม่ยักกลัวไอ้บุญส่ง!

ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้...

ปกติแล้วผู้หญิงมักจะชอบเข้าหาเขาด้วยเหตุผลเพียงไม่กี่อย่าง ไม่ให้ท่า ก็อยากลองของ แต่กับคนตรงหน้ากลับแปลกออกไป หล่อนดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้เขาเท่าไหร่ จะเป็นเพราะมารยาหรืออะไรก็ไม่อาจทราบได้ แต่ที่รู้คือเขาไม่พอใจที่เห็น!

“จะขยับหนีไปไหนนักหนา นั่งดีๆ ไม่เป็นรึไง!”

เป็นเขาที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอีกครั้ง ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้คนขี้วิตก แต่วินาทีต่อมาก็ต้องชะงักเมื่อพบเข้ากับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากช่อผมสวย ซึ่งแม้จะทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ถึงความผิดปกตินี้ของตัวเอง

ไม่เพียงแค่ผมเท่านั้นที่หอม

ผู้หญิงคนนี้หอมไปทั้งตัว! กลิ่นเธอเหมือนเด็กทารกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ซึ่งมันแปลกจากผู้หญิงทั่วไปที่ชอบฉีดน้ำหอมจนหอมฟุ่งไปทั่วทั้งตัว ถ้าถามซึ่งไม่มีใครถาม เขาชอบกลิ่นแบบนี้มากกว่า

“ขอโทษค่ะ...คุณราม”

แก้วเจ้าจอมกล่าวขอโทษออกไปอีกครั้ง ก่อนจะพยายามนั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหนอีก ราวกลัวคนข้างกายจะรู้สึกรำคาญไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แม้จะไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเอง ‘เผลอ’ ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเมื่อไหร่ แต่ก็ไม่กล้าพอจะเอ่ยปากถาม พยายามสงบปากสงบคำจนกระทั่งรถคันใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกมาจากท่ารถ

ส่วนจุดหมายของมันจะเป็นที่ไหนนั้น

ก็สุดแล้วแต่เขาจะพาไปเลย...