บทที่ 4

คนที่นั่งเกร็งมาตลอดทางเผลอหลับไปตอนที่รถกำลังเลี้ยวเข้ามาในไร่ ทำให้พลาดโอกาสดีๆ ที่จะได้เห็นภาพอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ซึ่งมันเป็นภาพที่ผู้เป็นเจ้าของตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะอวด หลุมที่เกิดจากฝนที่ตกอย่างหนักตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้หัวของหล่อนโยกไปมาจนน่าหวาดเสียว เดือดร้อนคนที่ทนมองมาพักใหญ่ต้องขยับไปประคองก่อนจะกดร่างบอบบางให้ค่อยๆ นอนบนตักตัวเอง เพื่อตัดปัญหาเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น

คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเกิดเด็กเส้นของแม่จะหัวแตกตั้งแต่วันแรกที่มาถึง เขาไม่อยากมีปัญหากับทางนั้น เพราะดูยังไงก็เหมือนจะทั้งรักและเอ็นดู ‘เด็กนี่’ ไม่น้อย ซึ่งพอได้มาเห็นหน้าก็พอจะเข้าใจได้

เธอดูเหมือนเด็ก ทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว...

เขาพอรู้ประวัติเธอมาบ้างว่าเรียนจบแล้ว ซ้ำเกรดเฉลี่ยที่มารดายกมาอวดนั้นก็ไม่เลวทีเดียว มันบอกให้รู้ว่าเด็กของท่านเก่ง

“จะให้ผมแวะไปส่งคุณอ้อนที่บ้านพักคนงานก่อนดีไหมครับนาย” เป็นบุญส่งที่จำต้องร้องถามขึ้นทำลายความเงียบเพราะนึกสงสารคนบนตักนาย บอบบางไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนั้นไม่รู้ว่าจะทนลำบากทำงานที่นี่ไปได้สักกี่น้ำ เขาพนันเอาว่าไม่น่าจะเกินสามวัน

ที่ทำให้ต้องคิดแบบนั้นเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาสมัครงานกับเจ้านายของเขา ซึ่งเจตนาของคนพวกนั้นก็ชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ได้มีความตั้งใจอยากทำงานในสวนในไร่อย่างปากว่า แต่มาเพราะอยากตกถังข้าวสารเป็นนายหญิงของไร่ ซึ่งเขาก็ได้แต่ภาวนากับตัวเองขอให้คนบนตักของนายต่างจากคนพวกนั้น

สักนิดก็ยังดี...

คงดีไม่น้อยถ้าได้เห็นนายตกลงปลงใจกับใครสักคนในช่วงชีวิตนี้ และไม่ว่าคนนั้นที่ว่าจะเป็นใคร มาจากไหน ขอเพียงแค่เธอคือคนที่นายรัก เขาและทุกคนที่นี่ก็พร้อมที่จะรักและให้ความเคารพ

“ไปทำไมบ้านพักคนงาน” คเชนทร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงดุ ก่อนที่จะลดฝ่ามือไปลูบเบาๆที่แก้มป่องเมื่อเจ้าของมันทำท่าจะตื่น

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำ รู้ก็แต่ว่ายิ่งทำก็ยิ่งเพลินจนหยุดมือไม่อยู่ ก็ใครใช้ให้มีแก้มเยอะ ใช่ความผิดเขาที่ไหน!

“กะ...ก็นายสั่งให้เตรียมห้อง...”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว กลับบ้าน” ตัวเล็กๆ แค่นี้จะกินจุสักแค่ไหนกันเชียว เขาเชื่อว่าเขาเลี้ยงเธอได้สบาย อีกอย่างเขารับปากแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลเด็กของท่านให้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามนั้น!

เขาไม่อยากผิดคำพูด!

เมื่อมาถึงบ้านคเชนทร์ก็ทำในสิ่งที่ทำให้ใครหลายๆ คนต้องตาค้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ภาพของเจ้านายที่อุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลงมาจากรถก็ปรากฎต่อสายตา ซ้ำเจ้าตัวยังดูเหมือนจะไม่สนใจภาพลักษณ์ ‘ชายผู้มีรักเดียว’ที่สะสมมาครึ่งชีวิตเลยสักนิด

“นั่นนายมึงไปขโมยลูกใครมาวะไอ้ส่ง!” นางฟาง แม่บ้านคนเก่าแก่อดไม่ได้เลยต้องหันไปถาม คนที่น่าจะตอบคำถามให้นางกับคนอื่นๆ ได้ดีกว่าใครๆ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงคนสนิท น่าจะพอรู้อะไรดีๆมาบ้างไม่มากก็น้อย ต่างจากนางที่วันๆอยู่แต่บ้านไม่รู้อะไร

“เธอชื่อคุณอ้อน เด็กของนายแม่ เห็นว่าฝากให้มาทำงานที่นี่” ซึ่งอีกฝ่ายก็บอกไปตามที่รู้ ส่วนเรื่องต่อจากนี้ก็คงสุดแล้วแต่เจ้านายแล้ว ว่าจะให้ ‘คนในอ้อมแขน’ นั้นอยู่ในสถานะไหนกันแน่

“แล้วทำไมนายต้องอุ้มเข้าไปในบ้านแบบนั้นด้วยวะ!” ด้วยกลัวว่านั่นอาจเป็นมารยาหญิง เลยต้องถามต่อด้วยความเป็นห่วง

“คุณอ้อนเธอเพลียจากการเดินทางเลยเผลอหลับไป นายแกไม่อยากปลุกก็เลยอุ้มลงจากรถ ที่เหลือถ้าป้าอยากรู้อะไรก็รอถามนายเองแล้วกัน” ใครมันจะไปกล้าถาม พูดอย่างกับไม่รู้ว่า ‘คุณราม’ ของนางเป็นพวกปากหนักใจแข็งแค่ไหน ถามไปก็เท่านั้นอยู่ดี

เพราะลองถ้าพ่อไม่อยากเล่า

ใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะได้คำตอบ!

ทางด้านคเชนทร์ หลังจากอุ้มเอาคนหลับลึกมาส่งถึงเตียงตรวจดูความเรียบร้อยจนแน่ใจว่าทุกอย่างเข้าที่ จึงเดินกลับออกมาสั่งงานแม่บ้านเก่าแก่ของครอบครัวให้ช่วยดูแล ‘แขกของแม่’ ต่อไป

“สั่งทุกคนไว้ว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นไปข้างบน ถ้าเธอตื่นก่อนที่ผมจะกลับเข้ามา ป้าก็ช่วยแนะนำเรื่องการใช้ชีวิตที่นี่ให้เธอหน่อย ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวผมกลับมาจัดการเอง ฝากด้วยนะครับ” นางฟางพยักหน้ารับก่อนจะร้องทักขึ้นเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรออก

ซึ่งมันเป็นเรื่อง ที่ค่อนข้างสำคัญกับนายน้อยของนางทีเดียว

“วันนี้มีจดหมายจากอังกฤษมาส่งด้วยนะคะ ป้าวางไว้ให้ที่ห้องทำงานเหมือนเดิม” หากเป็นปกตินางจะได้เห็นเจ้านายวิ่งหายเข้าไปในห้องทำงานแล้ว แต่นี่...กลับเป็นครั้งแรกที่เขาทำเพียงพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินหายออกจากบ้านไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับมัน

“หรือจะเป็นเพราะคุณข้างบนนั่น เจ้าพระคุณ! ขอให้ใช่ทีเถอะ!” หญิงชราอดบนบานขึ้นมาไม่ได้ เพราะอยากเห็นนายน้อยที่นางเลี้ยงมากับมือเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนเสียที ผู้หญิงคนนั้นก็เหลือเกิน ทั้งๆ ที่แต่งงานใหม่ มีลูกมีผัวไปแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังแอบส่งจดหมายรักมาให้ผู้ชายอื่นเรื่อย ไม่รู้หัวจิตหัวใจทำด้วยอะไรกันแน่!

ช่างไร้ยางอายสิ้นดี!