บทที่ 30 วางแผนใกล้ชิด (3/3)

“ธีออน วันนี้ดูผิดปกตินะ” โอเชียทักขึ้นในเช้าวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่พวกเขาทั้งสองจะไปที่ Department of Conservation

“ผิดปกติยังไงครับ ผมก็แต่งตัวปกติทุกอย่าง”

โอเชียกวาดสายตาขึ้นลงบนร่างของชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก “ลุงว่าวันนี้แกดูหล่อเนี้ยบพิกลว่ะ ทุกทีไปประชุมที่ไหน ไม่เคยเห็นแกแต่งหล่อพิถีพิถันขนาดนี้ เนี้ยบไปรึเปล่า”

“ลุงว่าเนี้ยบไปเหรอครับ” ธีออนเริ่มถามอย่างไม่มั่นใจ

เมื่อวันก่อนเขาลงทุนไปห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอ๊อคแลนด์ เดินหาสูทที่ต้องการอยู่ทั้งวันกว่าจะได้สูทไฮแบรนด์สุดหรูดูภูมิฐานน่าเชื่อถือและเสริมบุคลิกของเขามากที่สุด เขาต้องการสร้างความน่าเชื่อถือและความไว้วางใจให้กับเธอคนนั้นในยามแรกพบ

“ก็มากไปนิดหนึ่ง แต่ก็โอเค ลุงเพิ่งเห็นแกลงทุนแต่งตัวขนาดนี้” พูดจบแล้วก็เดินมาขยับเนคไทของเขาให้เข้าที่

“บ๊ะ ! นี่ใส่น้ำหอมกลิ่นนี้ด้วยโว้ย กลัวผู้หญิงเขาไม่แลหรือไง” โอเชียทักขึ้นอย่างขบขันเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่ปกติแล้ว นานๆ ธีออนจะหยิบมาใช้สักครั้ง โหนกแก้มของเขาต้องขึ้นสีนิดๆ

“พูดแค่นี้ทำเป็นอาย อายุสามสิบห้า เพิ่งมาอาย เฮ้อ ! นอนกับผู้หญิงมาตั้งกี่คนต่อกี่คนแล้ว จะมาอายอะไรกับเรื่องแค่นี้ ไม่ต้องอายเลย ถ้าอมาริสาคนนี้คือดอกบัวแห่งมูจริง นั่นเป็นหน้าที่ของแกที่ต้องพิชิตใจเธอให้ได้เร็วที่สุด ตอนนี้เรามีเวลาปีกว่าๆ ดีที่สุดคือพิชิตใจเธอให้ได้ภายในหนึ่งปี หลังจากนั้นทุกอย่างก็ง่ายแล้ว”

“ครับ ผมจะพยายามให้ดีที่สุด” เขารับคำด้วยความมุ่งมั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

Department of Conservation ส่วนงานทะเลและสัตว์ทะเล เวลาสิบนาฬิกาตรง

“ทางเรายินดีมากเลยครับที่คุณธีออนและคุณโอเชียให้เกียรติมาเยี่ยมหน่วยงานของเรา” จอห์น วอลช์ หัวหน้าของ Department of Conservation เอ่ยขึ้นอย่างดีใจระหว่างที่เชคแฮนด์กับธีออนและโอเชียที่มาเยี่ยมหน่วยของเขา

หากธีออนนั้น ในใจของเขาตื่นเต้นไปหมดเมื่อเห็นเธอคนนั้น ‘อมาริสา รณเรศ’ ยืนอยู่ในกลุ่มคนที่มาต้อนรับเขา และที่ทำให้เขาแทบเก็บอาการไม่อยู่ก็คือ จี้ดอกบัวแห่งมูที่เขาห้อยคอไว้พลันเย็นเฉียบอีกครั้ง พลังในร่างของเขาเคลื่อนไหวราวคลื่นลมในท้องทะเลปั่นป่วน

อมาริสาที่พบเขาเป็นครั้งแรกก็รู้สึกได้เช่นกันว่าเธอเหมือนจะคุ้นหน้าเขา แต่กลับนึกไม่ออกว่าเธอไปคุ้นหน้าเขาได้อย่างไร

“ผมตั้งใจมาเยี่ยมอยู่แล้วครับ หน่วยงานของคุณตรงกับวัตถุประสงค์ของกองทุน Lotus Creek อยู่แล้ว เลยอยากมาเยี่ยมชมเผื่อว่าจะมีอะไรให้กองทุนของผมช่วยเหลือได้บ้าง”

“ขอบคุณ คุณธีออนมากครับ ไว้ถ้ามีอะไรที่เราต้องการความช่วยเหลือ ผมจะรีบติดต่อไปที่กองทุน Lotus Creek ทันที ผมขอแนะนำให้คุณธีออนและคุณโอเชียรู้จักเจ้าหน้าที่ประจำหน่วยของเราก่อนนะครับ เริ่มที่...” จอห์น วอลช์ เริ่มแนะนำมาเรื่อยๆ

“...คนนี้ ดร.อมาริสา รณเรศ แต่เรียกเธอว่า ‘อลิซ’ จะง่ายกว่า เธอเชี่ยวชาญด้านทะเลและสัตว์ทะเลครับ”

ธีออนรีบยื่นมือไปเชคแฮนด์กับเธอทันที

สัมผัสแรกที่อมาริสารับรู้ได้จากมือของเขาคือคลื่นพลังบางอย่างที่หนักแน่นทรงพลังวิ่งปราดจากมือเขาผ่านมือของเธอเข้ามาในร่าง ตัวเธอสั่นสะท้าน หากความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่แล้วก็หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนเธอต้องแปลกใจตัวเองว่าเป็นอะไร

แต่ธีออนนั้น เขารู้สึกเหมือนมีสายฟ้าแล่นผ่านจากมือเธอเข้ามาในร่างของเขา จี้ดอกบัวแห่งมูเย็นเฉียบยิ่งกว่าเดิมราวกับเขายืนอยู่ที่ขั้วโลกเหนือหรือใต้ เขาหนาวจนสั่นไปหมดแม้จะสวมเสื้อสูท พลังในร่างปั่นป่วนราวพายุกลางมหาสมุทรโหมกระหน่ำ ธีออนต้องขมวดคิ้วกับการควบคุมพลังในร่างให้สงบลง มือใหญ่ที่เชคแฮนด์กับมือเล็กเผลอบีบมือของเธอแน่นกว่าเดิมจนอมาริสาต้องขมวดคิ้ว

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณธีออน...เอ่อ...ฉันเจ็บนะคะ...” เธอบอกออกมา เรียกให้เขาได้สติ เขาจับมือเธออีกครู่แล้วจึงค่อยปล่อยออก

“ขอโทษครับ พอดีตื่นเต้นไปหน่อยที่ได้เจอคุณ ผมจำคุณได้ วันนั้นคุณรำสวยมาก ฟ้อนเทียนกับฟ้อนเล็บใช่มั้ยครับ”

เขาออกเสียงแปร่งๆ กับคำ ‘ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บ’

อมาริสายิ้มหวานทันที “ใช่ค่ะ ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บ ไม่คิดว่าคุณธีออนจะจำฉันได้ด้วย”

แค่รอยยิ้มเดียวของเธอก็ทำให้เขาตาพร่าเสียแล้ว

“จำได้สิครับ คุณรำได้สวยมากจริงๆ แล้ววันนั้นคุณแต่งตัวสวยมาก คุณเหมือนภาพวาดโบราณเลย” ธีออนเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ

“ขอบคุณค่ะ คุณธีออนชมจนฉันเขินแล้วนะคะ”

“อลิซ คุณช่วยพาผมไปดูในส่วนที่อภิบาลลูกแมวน้ำหน่อยสิครับ” ธีออนถือโอกาสเรียกอมาริสาว่า ‘อลิซ’ และเปิดช่องให้ตนเองใกล้ชิดกับเธอพร้อมกับกันคนอื่นออกไปอย่างแนบเนียน เขาสืบข้อมูลเธอมาอย่างดีแล้วว่าเธอดูแลลูกแมวน้ำที่พลัดหลงมาอยู่

“คุณวอลช์พาผมไปดูส่วนงานอื่นๆ หน่อยสิครับ จะได้รู้จักไว้ว่าหน่วยของคุณเป็นอย่างไร” โอเชียออกปากทันที กันไม่ให้คนอื่นติดตามธีออนกับอมาริสาไป

อมาริสาพาธีออนมายังส่วนอภิบาลลูกแมวน้ำที่ตอนนี้มีอยู่ราว 3-4 ตัว พวกมันยังมีขนปุกปุยสีขาวนุ่มฟู เพียงเห็นเธอ ลูกแมวน้ำทั้งหลายก็ส่งเสียงคล้ายเสียงลูกแมวร้องออกมาทักทายเธอและใครอีกคนที่มาด้วยกันทันที อมาริสาต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู นัยน์ตาคมกริบจับจ้องรอยยิ้มนั้นอย่างลืมตัว

“พวกมันจำคุณได้ด้วย” ธีออนทักขึ้น