บทที่3. คืนร้ายหัวใจผูกพันอีกครั้ง...

แสงแดดที่สาดส่องผ่านกระจกใสเข้ามาในห้องนอนกว้างนั้นทำให้ร่างที่นอนซุกอยู่บนเตียงกว้างยับย่นราวกับเพิ่งถูกพายุพัดกระหน่ำก็บิดกายตื่นจากหลับใหลอย่างเกียจคร้าน แต่ความผิดปกติของร่างกายทำให้เจ้าของร่างถึงกับครางโอดโอย และหลับตาลงอีกครั้งพลางพยายามลืมตาและลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความลำบากยากเย็น...

“โอย...ปวดหัวชะมัด ปวดไปทั้งตัวเลย...”

อังศณาครางกับตัวเองพลางกวาดตามองไปทั่วสถานที่เธอลืมตาขึ้นมาพบและยังไม่ทันที่เธอจะได้สำรวจถ้วนทั่วประตูห้องน้ำซึ่งอยู่อีกฟากของห้องก็เปิดออกมาพร้อมกับบุรุษรูปงามที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามซึ่งฉ่ำพราวด้วยหยาดน้ำเล็กๆ ตามลำตัว และเรือนผมที่เปียกหมาดๆ ไม่เป็นทรงนั้นทำให้อังศณาถึงกับอ้าปากค้างมองเขาตาโต...

ผู้ชายคนนี้คือใคร และเธออยู่ที่ไหน แล้วทำไม...

คำถามมากมายก้องกระหน่ำอยู่ในหัวของแม้อยากจะกรีดร้องด้วยความตื่นตกใจและหวาดกลัวแต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เหมือนซาตานได้ฉุดกระชากเสียงของเธอไป...

“คุ คุณ...” หญิงสาวอ้าปากพยายามจะพูดแต่ลำคอกับตีบตันมือไม้ก็สั่นด้วยความตระหนก...

“ทำไมเมื่อคืนยังไม่พอเหรอ ถึงได้ยั่วกันแต่เช้า...” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ แล้วเดินมาหาเธอช้าๆ พลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่เช็ดผมอยู่เมื่อครู่พาดบ่าแกร่งก่อนจะมาหยุดยืนข้างเตียงก้าวขึ้นมาเท้าแขนคร่อมเหนือร่างงามของคนที่ยังนั่งตะลึงมองเขาอยู่

ดวงตาคมกวาดไปทั่วร่างงามนวลเนียนด้วยความพอใจ แสงแดดอ่อนยามเช้าที่ทอดแสงเข้ามาอาบไล้ไปทั่วร่างอรชร เรือนผมยาวสยายรุ่ยร่ายยุ่งเหยิงล้อมกรอบหน้าเรียวนวลปลั่ง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลฉ่ำพราวนั้นไหวระริกด้วยความสับสน เธอไม่รู้หรือไรว่าทั้งร่างงามของตนนั้นเปิดเปลือยท้าทายสายตาเขาอยู่ ทรวงอกเต่งตึงกลมกลึงหนั่นแน่นที่เขาคลุกเคล้าอยู่ทั้งคืนอวดโฉมสล้างท่ามกลางแสงแดดยามเช้าช่างงดงามนัก... ปฐวินมองความงดงามตรงหน้าของตนอย่างเริงรื่นและเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครา...

อังศณาลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นสายตาวาววามของชายหนุ่มแปลกหน้าที่แสนหล่อเหลาที่กำลังกวาดตามองทั่วร่างของตน ทำให้อังศณาเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติของตัวเอง ดวงตากลมโตหลุบลงมองสำรวจตัวเองอย่างหวั่นๆ แล้วก็ต้องกรีดร้องออกมาอย่างอับอายรีบคว้าผ้าห่มที่หล่นไปกองอยู่หน้าตักขึ้นมาคลุมร่างเปล่าเปลือยของตนทันที ใบหน้านวลแดงก่ำลุกลามไปถึงใบหูบางและคำคอก่อนความร้อนซู่จะวิ่งพล่านไปทั้งกายสาว

“กรี๊ดดด คุณ นี่คุณทำอะไรฉัน...” หญิงสาวร้องถามอย่างสุดเสียงและแทบจะหวีดร้องอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มก้าวขึ้นมานั่งจ้องหน้าเธอในระยะที่แทบเรียกได้ว่าเกือบจะแนบเนื้อ

“นี่คุณถอยไปนะ...”

เมื่อตั้งสติได้เสียงใสก็แหวขึ้นทันทีพร้อมกระถดหนีร่างหนาที่เข้ามาใกล้กว่าเดิมเหมือนจะกลั่นแกล้ง เพราะยิ่งเธอถอยหนีเขาก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้จนร่างบางเสียหลักล้มลงกับที่นอนนุ่มเพราะความเทอะทะของผ้าห่มที่ตนใช้คลุมกายจนเหมือนดักแด้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เขาได้กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วเรียบร้อย

“ทีเมื่อคืนไม่เห็นพูดแบบนี้เลยทูนหัว เห็นแต่ครางทั้งคืน แถมเรียกร้องเอาอีกๆ จนฉันแทบหมดแรง...”

“หยุดพูดนะคนเลว... คุณข่มขืนฉันแล้วยังจะมาพูดอย่างนี้อีก ฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ๆ” อังศณาร้องอู้อี้อย่างขัดเคืองและอับอาย ยิ่งเห็นสายตาที่ปิดความกระหายใคร่อยากไม่มิดของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เธออยากจะร้องไห้เสียให้ได้ในตอนนี้...

“ไม่เหรอ อย่าลืมสิอังศณาว่าเมื่อคืนฉันพยายามจะไปส่งเธอที่บ้านแต่เธอก็ให้ท่าฉันด้วยทำเป็นแกล้งหลับ แต่พอมาถึงห้องฉันเธอก็ตื่น แถมยังชวนฉันร่วมหลับนอนด้วยหน้าตาเฉย เธอเป็นฝ่ายปล้ำฉันเสียด้วยซ้ำ...”

ปฐวินเน้นชื่อของเธออย่างจงใจ อังศณาหน้าซีดขาวกับคำพูดของเขาพลางหันมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด...

“ไม่จริงฉันไม่มีวันทำแบบนั้น...” อังศณาย้ำด้วยความมั่นใจว่าเธอไม่มีทางจะทำตัวแบบนั้นแน่ๆ แต่เขากลับหัวเราะชอบใจ

“นี่แม่นาง ผมหอมที่รักจ๋า... อย่าลืมสิว่าเมื่อคืนเธอเมามาก... อังศณา...” เขาย้ำชื่อเธออีกรอบ

“คุณ.. คุณรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ...”

“รู้จักทั้งเนื้อทั้งตัวเลยจ้ะนางสาวอังศณา ใจงาม นางผมหอมขี้เมา...” ชายหนุ่มตอบกวนๆ และยื่นมือมาเกี่ยวปอยผมที่ยุ่งเหยิงนั้นพันนิ้วยาวของตนเล่นอย่างยั่วเย้า

“ฉัน... ฉันอยากกลับบ้าน...”

เมื่ออึ้งไปพักใหญ่และได้ทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ อังศณาถึงกับอึ้งและรู้สึกอับอายที่ความน้อยเนื้อต่ำใจความรู้สึกสูญเสียสิ่งที่หวงแหน ศักดิ์ศรีที่มีน้อยนิดถูกเหยียบย่ำเพราะความเขลาเมามาย ทำให้เธอทำเรื่องที่น่าละอายเหลือเกิน แล้วความผิดปกติของร่างกายที่เกิดนี้อีก ยิ่งทำให้เธออยากแทรกแผ่นดินหนี ความรู้สึกและสิ่งที่คิดว่าตนเองหลงละเมอเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือความจริงที่น่าละอายที่สุดในชีวิต...

“ก็ไปสิ ฉันไม่ได้ห้ามนี่” คนพูดก็พูดไปแต่ไม่ยอมละอ้อมแขนแกร่งที่เลื่อนมาโอบกอดเธอไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“คุณก็ถอยออกไปสิ...” เธออับอายเกินกว่าจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และพยายามไม่มองอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นลอนสวยนั้น ยิ่งใบหน้าของเขายิ่งไม่อยากมอง สิ่งที่เธอควรจะทำในตอนนี้คือไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด.เพราะหากช้าแม้แต่วินาทีเดียวเธออาจจะไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆ ไว้ให้ภูมิใจเลย...

“โอเค ไม่แกล้งแล้ว แต่ว่าเธอลุกขึ้นไหวเหรอเมื่อคืนเธอร้อนแรงใช่เล่นนะ ทำฉันเสียหมดแรง เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันบริการอุ้มเธอไปส่งในห้องน้ำดีกว่า...” ว่าแล้วปฐวินก็อุ้มร่างบางซึ่งยังคงมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเองและคำพูดชวนให้อับอายจากเขาขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจร่างที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขน

“นี่คุณ ปล่อยฉันนะคะ ฉันเดินเองได้”

“เถอะน่า เธอบริการฉันอย่างเต็มที่แล้วเมื่อคืน ตอนนี้ฉันก็จะได้บริการเธอบ้าง...”

แม้คนตัวบางจะคัดค้านแต่คนที่ตัวโตกว่าก็ยังติดใจร่างหอมๆ ตรงหน้าไม่หายก็ยังอยากจะยั่วเย้ายื้อเวลาได้มองแก้มแดงๆ ของเธอสักนิด ท่าทางเง้างอดแก้มแดงเรื่อหลบหน้าเขาอย่างเอียงอายมันช่างเร้าอารมณ์ให้เตลิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาอยากจะใกล้ชิดอยากจะยั่วเย้าหยอกเอินเธออย่างไม่เคยอยากมองหรืออยากหยอกเย้าหญิงสาวที่เขาหลับนอนด้วยมาก่อน เพราะเมื่อต่างเสร็จสิ้นความต้องการก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปด้วยเงินและของกำนัลหรูหรา ซึ่งหญิงสาวพวกนั้นก็รู้กฎของเขาดี จึงไม่อ้อยอิ่งเมื่อต้องจากอกเขาแล้วรับค่าตอบแทนกลับไปมากกว่าจะทำให้เขาหงุดหงิดแล้วจะไม่ได้อะไรเลย...

ที่สำคัญ เขาไม่เคยพาหญิงสาวคนไหนมาพักค้างคืนที่ห้องสูทสุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรมดังริมหาดสวยแห่งนี้ ที่ทั้งชั้นคืออาณาจักรของเขาและเนื้อที่ใช้สอยเปรียบเสมือนบ้านใหญ่ๆ หนึ่งหลังเลยทีเดียว...

“ชุดที่ฉันเตรียมมาให้ใส่ได้พอดีใช่ไหม” เสียงทุ้มที่เริ่มคุ้นหูถามเหมือนจะอาทรไม่มีท่าทางแข็งกระด้างและคำพูดล้อเลียนเหยียดหยามทำให้คนตัวบางพยักหน้าทั้งๆ ที่ก้มหน้าจนคางแทบจะชิดอกเพราะอับอายจนไม่กล้ามองหน้าเขาท่าทางของเธอแตกต่างจากแม่สาวร้อนรักเมื่อคืนลิบลับ...

“เป็นอะไร ไม่พูดไม่จา หรือว่าเมื่อคืนใช้พลังงานมากไปเลยหมดแรงพูด”

“คนหยาบคาย... เลิกพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเสียทีจะได้มั้ย”

ในที่สุดเสียงหวานๆ แม้ไม่รื่นหูนักก็ดังออกมาจากริมฝีปากสวยที่ยังคงแดงช้ำเพราะจุมพิตแผดเผาของเขาเมื่อคืนนี้ ดูเอาเถิดแม้แม่คุณจะเอ่ยถ้อยคำฉุนเฉียวแต่น้ำเสียงนั้นกลับนุ่มนวลรื่นหู ฟังดูไม่เหมือนคำว่ากล่าวเลยสักนิด ดูเหมือนเธอจะเคยชินและพูดแต่ถ้อยคำที่ไพเราะและได้รับการเลี้ยงดูที่ดีมาก แต่เหตุใดเมื่อคืนเธอจึงเมามายไร้สติและดูกร้านโลกก๋ากั่นเสียเหลือเกิน ปฐวินตั้งข้อสังเกตในใจขณะขับรถไปตามทางที่เธอบอกว่าเป็นทางกลับบ้านของเธอ

ใช่สินะเมื่อคืนเธอพูดถึงใครบางคน พี่ก้อง...ใช่แล้วเขานึกออกแล้ว แล้วไอ้พี่ก้องนี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับ เมีย เขากันนะ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างขัดเคืองและคิดจับจองเป็นเจ้าของคนข้างๆ ทันทีอย่างเห็นแก่ตัว

“ไอ้ผู้ชายชื่อก้องมันเป็นใคร...” เมื่อเกิดความหวงแหนเขาก็ถามเธอเสียงห้วนจัด

“จอดปากซอยข้างหน้านะคะ ขอบคุณมากค่ะ” อังศณาไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับบอกให้เขาจอดรถแทน “

“เธอยังไม่ตอบฉันว่าไอ้ก้องมันเป็นใคร ผู้ชายที่เธอละเมอหามันทั้งๆ ที่นอนกับฉันอยู่เนี่ยมันเป็นอะไรกับเธอ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”

“ฉันไม่มีอะไรจะตอบ กรุณาจอดรถด้วยค่ะ” หญิงสาวยังคงดื้อดึงเชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้นทำให้คนที่เริ่มหวงของหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง เขาไม่เคยต้องรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย เหมือนถูกฟันแล้วทิ้งไม่มีผิด... เธอจะทำกับเขาแบบนี้ไม่ได้นะ เพราะเขาไม่เคยถูกหญิงฟันแล้วทิ้ง ต้องเป็นเขาสิที่เป็นฝ่ายเลือกว่าจะทิ้งหรือไม่ทิ้งใครไม่ใช่แม่สาวตัวบางที่ดูแล้วจะเป็นคนดื้อเงียบคนนี้...

“พอได้ฉันเป็นผัวแล้วจะเฉดหัวทิ้งเลยรึไงแม่คุณ”

“นี่คุณอย่ามาพูดแบบนี้นะ ที่ฉันไม่คิดติดใจว่าคุณข่มเหงรังแกฉันก็ดีถมไปแล้ว...”

เมื่อเจอคำพูดหน้าด้านๆ แบบนี้อังศณาแหวกลับอย่างเก็บอารมณ์ไม่ไหว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเธอมักจะเก็บอารมณ์ความรู้สึกเก่ง แต่คราวนี้เธอดูสติแตกและไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะเขาคนเดียว... หญิงสาวโทษเขาว่าเป็นต้นเหตุให้เธอต้องเป็นแบบนี้

“อ้าวก็เมื่อคืนเธอเป็นคนลงมือปล้ำฉันเองเลยนะ หรือต้องให้ทบทวนความจำ”

“คนบ้า ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”

“ตอบฉันมาก่อน... โอเคไม่ตอบก็ได้ แต่ฉันจะพาเธอกลับไปที่โรงแรม แล้วง้างปากเธอด้วยวิธีของฉันรับรองเลยว่าเธอจะได้แต่ร้องครางอย่างเดียว ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร...” เมื่อเห็นท่าทางดื้อดึงของเธอแล้วปฐวินก็ขู่เธอด้วยคำพูดและยิ้มร้ายกาจซึ่งอังศณารู้ดีว่าวิธีการของเขาคืออะไร...

“คนบ้ากาม คนทุเรศ...”

“ไอ้ก้องนั่นมันเป็นใคร...” ปฐวินถามซ้ำด้วยน้ำเสียงเริงรื่นด้วยความมีชัยไม่สนใจแววตาเขียวปัดของคนที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆ ซึ่งคำตอบที่ได้จากเธอทำให้เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก...

“เป็นเพื่อนของนางหรือพ่อหนุ่ม ทำไมยายไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ...”

คุณยายอังกาบ ถามชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่งกายภูมิฐานอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่เล็กจนโตอังศณาไม่เคยพาเพื่อนผู้ชายมาเยี่ยมเยียน ยิ่งคนหน้าตาหล่อเหลาดูผู้ดิบผู้ดีอย่างชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งไม่เคยเห็น...

“เอ่อ... ผมชื่อปฐวินครับ คุณยายอาจจะไม่เคยเห็นผมเพราะผมจะอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ครับ นี่ก็เพิ่งกลับมา บังเอิญว่าผมเป็นเพื่อนสนิทกับแฟนของแจ็กเกอร์รีนอีกทีน่ะครับคุณยาย”

ปฐวินตอบไหลลื่นไม่มีสะดุดและนึกชื่นชมหญิงชราที่ยังคงดูสดชื่นสดใสและแข็งแรงแม้จะประเมินจากสายตาแล้วนางคงอายุไม่น้อยกว่าเจ็ดสิบปีแน่นอน...

“อ๋อ... เพื่อนร็อบแฟนจีจี้นี่เอง ยายชื่ออังกาบนะจ๊ะ แหม... คนกันเองทั้งนั้น งั้นก็อยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันก่อนสิคุณหากไม่มีธุระอะไร” คุณยายอังกาบเอ่ยชวนชายแปลกหน้าที่เดินตามหลังหลานสาวซึ่งวิ่งเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มละไมและชายหนุ่มก็ยกมือไหว้นางอย่างนอบน้อมสง่างาม...

ยายอังกาบเพิ่งกลับมาจากจำศีลที่วัดและกำลังจะปิดประตูรั้วบ้านหลังเล็กของตน ก็เห็นหลานสาวกลับบ้านมาพร้อมกับชายหนุ่มรูปหล่อที่เดินตามอังศณาต้อยๆ แม้นางจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้แจ็กเกอร์รีนมาชวนอังศณาไปเที่ยวและค้างคืนที่บ้านด้วยแต่ไม่คิดว่าขากลับหญิงสาวจะมีคนตามมาส่งถึงบ้านเช่นนี้ แต่ดูท่าทางชายหนุ่มก็ไม่ได้จะเป็นคนร้ายอะไรออกจะดูดีด้วยซ้ำและแววตาท่าทางของเขาก็ทำให้ยายอังกาบรู้สึกแปลกๆ ทั้งโล่งอกและเป็นกังวลไปพร้อมๆ กัน...

“ขอบคุณครับคุณยาย...”

“นางเอ๊ย... ไม่สบายหรือลูก เอ... เด็กคนนี้วันนี้ทำไมแปลกๆ แล้ววันนี้จะไปทำงานรึเปล่า เดี๋ยวยายมานะพ่อหนุ่ม เออ แล้วมีชื่อเรียกสั้นๆ ไหมล่ะ” คุณยายเดินเข้าบ้านโดยมีชายหนุ่มอาสาถือตะกร้าหวายใบเก่าคร่ำคร่าทว่ายังใช้ได้ดีให้นางอย่างเอาใจ

“เรียกผมว่า วิน ก็ได้ครับคุณยาย”

“อ้อ คุณวิน เดี๋ยวยายขอตัวขึ้นไปดูนางเขาสักนิดนะ ดูท่าทางจะไม่สบาย...”

“นางเขาป่วยบ่อยหรือครับ” ชายหนุ่มทำทีชวนคุยทั้งที่รู้ดีว่าอังศณารีบเข้าบ้านไปเพราะเหตุใด

“ไม่เลยจ้ะ นางเป็นเด็กแข็งแรงและขยันมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ทำงานห้างมาจะสามสี่ปี่นี้ ก็เพิ่งมีวันนี้ล่ะที่นางไม่ไปทำงาน...”

ยายอังกาบตอบพลางขอตัวเดินเข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ของบ้านชั้นเดียวขนาดกะทัดรัดทว่าสะอาดสะอ้านน่าอยู่ และปฐวินก็ได้แต่ชะเง้อมองตามไปด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนพลางกวาดสายตาสำรวจบ้านหลังเล็กไปเรื่อยๆ