ตอนที่ 5 พี่รหัส

ตอนที่ ๕

พี่รหัส

“ตื่นเต้นอ่ะ จะมีพี่รหัสแล้ว “ ปริมวิภาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกับอัญญาวรินทร์

“คนที่ได้ปริมเป็นน้องรหัสต้องโชคดีมากแน่ มีน้องรหัสทั้งสวยทั้งเก่ง”อัญญาวรินทร์ยิ้มกับท่าทางของเพื่อนตัวเอง แม้ปริมวิภาจะสวยขนาดไหน แต่เมื่ออยู่กับเธอหญิงสาวก็มักจะเผลอหลุดท่าทางตลกๆใเห็นอยู่เสมอ

“อันอันก็พูดเกินไป อวยยศขนาดนี้ปริมไม่เลี้ยงไอติมหรอกนะ!!”ปริมวิภาหันมาตอบด้วยรอยยิ้มขวยเขิน

“รู้ทันตลอดเลยอ่ะ ไปกันเถอะ เข้าห้องประชุมกัน จะได้รู้สักทีว่าใครเป็นพี่รหัสเรา” อัญญาวรินทร์เตือน ก่อนจะพากันเดินเข้าห้องประชุมซึ่งเป็นสถานที่จัดกิจกรรม

“ไปสิ ถ้าอันอันรู้ว่าใครเป็นพี่รหัส อันอันจะขออะไรก่อนอย่างแรกอ่ะ”

“ขนม อันอันจะขอขนมเยอะๆเลย” อัญญาวรินทร์ยิ้มแฉ่งใส่ปริมวิภา

“เห็นแก่กินจริงๆ” ปริมวิภายิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะพากันเดินเข้าห้องประชุมตามที่พี่ๆได้มาแจ้งไว้

“นึกว่าจะได้รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัส ต้องมาเสียเวลาตามหาอีก “ อัญญาวรินทร์บ่นอุบ

“ขออันอันได้คีย์เวิร์ดว่าอะไรอ่ะ ของปริมได้เป็นเจ้าของบ้าน” ปริมวิภายื่นมาให้อัญญาวรินทร์ดู

“ของอันได้อะไรเนี่ย ลูกอม ลูกอมหรอ แสดงว่าพี่รหัสอันต้องชื่อเกี่ยวกับลูกอมหรือชอบกินลูกอมแน่เลย” อัญญาวรินทร์สันนิษฐาน

“พี่อมยิ้มหรือเปล่า? ชื่อเป็นลูกอมเลย” ปริมวิภาเอ่ยเหมือนเพิ่งนึกออกว่ามีรุ่นพี่ปีสองคนนึงชื่ออมยิ้ม

“มันจะง่ายไปหรือเปล่าปริม” มันจะง่ายไปหรือเปล่า เท่าที่ได้ยินเพื่อนๆพูด ว่ากันว่ากว่าจะหาพี่รหัสเจอนั้นยากยิ่งกว่าสอบเก็บคะแนนรายวิชาเสียอีก ซึ่งตอนแรกเธอก็สงสัยว่าจะทำให้ยากทำไม ในเมื่อสุดท้ายแล้วก็ต้งรู้จักกันอยู่ดี

“ไม่แน่นะ พี่อมยิ้มอาจจะไม่อยากให้น้องรหัสลำบาก แต่ของปริมนี่สิ เจ้าของบ้าน แล้วใครเป็นเจ้าของบ้านกันล่ะ” ปริมวิภาขมวดคิ้วอย่างอดสงสัยไม่ได้ ทีของอัญญาวรินทร์กลัยง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก แต่พอเป็นของเธอกลับดูยากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเสียอย่างนั้น

“น้องปริมคะ น้องปริมได้คีย์เวิร์ดว่าเจ้าของบ้านใช่ไหมคะ คือพี่ลืมแจ้งว่าพี่รหัสของน้องซิ่วไปแล้ว ดังนั้นคีย์เวิร์ดที่น้องต้องหาคือพี่ปีสามค่ะ” รุ่นพี่ปีสองคนนึงเดินมาบอกปริมวิภา

“งานยากเลยอ่ะอันอัน อันอันต้องช่วยปริมด้วยนะ” จากที่ยากอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก แค่คิดก็ท้อแล้ว

“ได้สิ อันช่วยปริมอยู่แล้ว “ อัญญาวรินทร์ให้กำลังใจปริมวิภา

ทั้งสองคนหาพี่รหัสของตัวเองเจอ พี่รหัสของอัญญาวรินทร์คือลูกอมตามที่คิดไว้ ส่วนปริมวิภาได้เปรมวัตรเป็นพี่รหัส

“ทำไมต้องเป็นเจ้าของบ้าน?” ปริมวิภาถามเปรมวัตรอย่างสัย

“พอดีบ้านพี่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ถ้าไม่ใช่เจ้าของบ้านจะให้เป็นอะไรล่ะ” เปรมวัตรอธิบาย

“งั้นตอนอันอันเป็นพี่รหัส อันอันก็ตั้งคีย์เวิร์ดเป็นเจ้าของโรงแรมบ้างสิ เหมือนพี่เปรมไง” เธออดสัพยอกคนตรงหร้าไม่ได้ จะอวดว่าตัวเองรวยสินะ

ปริมวิภาได้คำตอบจากเปรมวัตรก็เลิกสนใจในชายหนุ่มแล้วก็หันมาหาอัญญาวรินทร์ทันที อัญญาวรินทร์ได้แค่ยิ้มรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แล้วนี่น้องอันอันไปกินเลี้ยงพร้อมกันเลยไหมครับ”

“พี่ลูกอมยังไม่ได้บอกเลยค่ะว่าจะไปเลี้ยงที่ไหน?” อัญญาวรินทร์ตอบ พี่รหัสเธอยังไม่ได้บอกอะไรเธอสักอย่าง นอกจากยอมรับเธอเป็นร้องรหัสแล้วเท่านั้น

“น่าจะร้านเดียวกันกับพี่นะ เพราะปกติพวกพี่ก็จะนัดเลี้ยงสายร้านเดียวกันตลอด” เปรมวัตรยังคงชวนคุยต่อ

“จริงสิอันอัน ทำไมอันอันไม่ถามพี่เปรมล่ะว่าพี่รหัสปีสามของอันอันเป็นใคร” ปริมวิภาโพล่งขึ้น เพราะสายรหัสเธอพี่ปีสองซิ่วไป เธอจึงรู้ว่าสายรหัสปีสามคือเปรมวัตร แต่อัญญาวีนทร์ พี่ปีสองยังอยู่ เท่ากับว่าเธอต้องยังไม่รู้ว่สลาสายรหัสปีสามเป็นใครสินะ

“อ้าว น้องอันอันยังไม่รู้หรอว่าเป็นหลานรหัสไอ้ทัด หมายถึงไอ้บรรทัดอ่ะ” เปรมวัตรตอบทันที

อัญญาวรินทร์ส่ายหน้า

‘ เป็นหลานรหัสคนใจร้ายหรอกหรอ เวรกรรมขยันทำงานจังเลยนะ’

“แต่ก็ดีนะ เท่าที่พี่รู้มาอันอันจบจากโรงเรียนเดียวกับไอ้ทัดนี่นา พี่น้องร่วมโรงเรียนได้เป็นสายรหัสกันน่าจะปรับตัวเข้ากันง่าย เห้ย!! ไม่ต้องทำหน้าเครียดแบบนี้น ไอ้ทัดเพื่อนพี่นิสัยดี ไม่ดุเลย” เปรมวัตรรีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอัญญาวรินทร์

‘ ไม่ดุเลย ไม่ดุสักนิด กับคนอื่นล่ะสิ กับเธอเหมือนปล่อยหมาออกจากปาก หนียังไงก็ไม่พ้นสินะ’

“คุยอะไรกันวะ เสียใจไหมล่ะไอ้เปรมไปขอแลกน้องรหัสกับไอ้ทัดแล้วมันไม่ให้ “ พัฒนาเอ่ยทะลุกลางปล้อง ทำให้เปรมวัตรเอามือปิดปากไม่ทัน

“มึงก็อย่าพูดไปทั่ว น้องปริมได้ยินก็เสียใจแย่” เปรมวัตรพยายามอธิบาย

“พี่ก็พูดไปเรื่อย น้องปริมอย่าคิดมากเลยนะ ไอ้เปรมระริกระรี้จะตายตอนได้รู้ว่าน้องรหัสมันคือน้องปริมอ่ะ” พัฒนารีบแก้ต่างให้ทั้งตัวเองและเพื่อนเมื่อหันไปเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของปริมวิภา

“ปริมไม่เสียใจหรอกค่ะ จะมีพี่รหัสเป็นพี่เปรมหรือเพื่อนพี่เปรม ปริมก็ไม่ติด ขอแค่เปย์หนักๆ แต่สงสารคนที่เป็นพี่รหัสอันอันนี้สิ จะซื้อขนมเลี้ยงไอ้ต้าวแก้มป่องของปริมไหวไหม” ปริมวิภาพูดพลางหันมาหยิกแก้มอัญญาวรินทร์

“สบายอยู่แล้วล่ะ เหมาให้น้องอันอันกินทั้งห้างยังไหวเลย สวัสดีนะครับ พี่ชื่อสิบทิศ ส่วนไอ้หน้ากะล่อนนี่ชื่อพัฒนา ส่วนไอ้แว่นที่กำลังเดินตามหลังมาชื่อบรรทัด ลุงรหัสของอันอันนั่นล่ะ แต่รู้จักกันอยู่แล้วนี่นา พี่ไม่ต้องแนะนำล่ะมั้ง” สิบทิศเอ่ยแซวอัญญาวรินทร์

“นินทาอะไรกูกัน” คนมาทีหลังเอ่ยขึ้น

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ไอ้สิบทิศมันพูดถึงเรื่องเลวไปของมึงให้สาวๆฟังน่ะ” พัฒนารีบบอก

“ไอ้พัฒ ปากมึงเนี่ยนะหาตีนให้กูตลอดเลย กูแค่บอกว่ามึงเป็นลุงรหัสของน้องอันอันเท่านั้นเอง ไม่ได้พูดอะไรเลย “ สิบทิศรีบแก้ต่าง

“แล้วเธอ ไม่คิดจะพูดอะไรกับฉันหน่อยหรอ?” บรรทัดหันมาถามอัญญาวรินทร์

“ต้องพูดอะไรหรอคะ อ้อ สวัสดีค่ะ ชื่ออัญญาวรินทร์ เบอร์แฮมริ่ง เป็นนักศึกษาปีหนึ่งน้องรหัสพี่ลูกอม ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” อัญญาวรินทร์แนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับบรรทัด

“น้องอันอันเขาประชดมึงหรือเปล่าว่ะ” พัฒนากระซิบข้างหูบรรทัด

“เออ นี่มึงจบจากโรงเรียนเดียวกันจริงป่ะว่ะ ทำไมห่างเหินกันจัง” สิบทิศเอ่ยอย่างเห็นด้วย

“จบจากโรงเรียนเดียวกันค่ะ อันรู้จักพี่บรรทัด แต่ไม่สนิทค่ะ และคิดว่าไม่อยากสนิทด้วย” พูดจบอัญญาวรินทร์ก็หันหลังเดินหนีทันที ทำให้บรรทัดต้องเดินตามไปทันที

“กูว่าสองคนนี้น่าจะมีความหลังไม่ดีอ่ะ ดูน้องอันอันไม่ค่อยชอบหน้าไอ้ทัดเลยว่ะ” พัฒนาเอ่ยขึ้น

“ไม่ใช่ไอ้ทัดมันไปหักอกน้องอันอันนะเว้ย แต่กูว่าไม่น่าใช่น่าจะเป็นน้องอันอันหักอกมันมากกว่า”

“จะใครหักอกใครไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก ประเด็นคือถ้าอันอันกับไอ้ทัดไม่ลงรอยกัน กูก็ตัดคู่แข่งไปได้อีกคน” เปรมวัตรพูดขึ้น

“นั่นเพื่อนพี่นะคะพี่เปรม ทำไมเป็นคนนิสัยไม่ดีเลย” ปริมวิภาส่ายหัวกับความคิดของเปรมวัตรก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาอีกคน

“เอ้า!! แล้วกูผิดอะไรเนี่ย อยู่ๆก็โดนด่า” เปรมวัตรหันไปถามเพื่อนทั้งสอง

“มึงมันเลว ใช่ไหมไอ้พัฒ ไอ้เปรมมันเลว เลวไม่มีที่ติจริงๆ” สิบทิศกับพัฒนาคุยกันก่อนจะเดินกอดคอ ทิ้งให้เปรมวัตรยืนงงอยู่อย่างนั้น