4

“ใกล้ ๆ นี่ดีไหมพรรณ พรรณได้หยุดกี่วันนะ”

“ห้าวัน” พรรณวษาเลือกตอบคำถามหลังก่อน แล้วมองหน้าเพื่อนอึดใจหนึ่ง นึกทบทวนว่าตนมีธุระที่ไหนหรือไม่ในห้าวันหยุดยาวแบบนี้ ได้คำตอบว่าไม่มี จึงบอกสั้น ๆ ว่า “ไปสิ”

ไอลดายิ้มออก กระนั้นแววตาก็พอมองเห็นร่องรอยไม่สบายใจข้างในนั้นอยู่ แล้วถึงได้เข้าห้องแพ็กกระเป๋า จับโยนขึ้นรถคันหรูของไอลดา ที่เธอแทบไม่ค่อยได้ขึ้นนั่งบนนั้นเท่าไรนัก มุ่งหน้าสู่จังหวัดติดทะเลใกล้ ๆ อย่างที่ไอลดาปรารถนาในเวลาต่อมา

“ไหนว่าไปใกล้ ๆ นี่ไง”

พรรณวษาถามด้วยเสียงงุนงงนิด ๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนเบนรถไปอีกทางที่ป้ายชี้บอก แทนที่จะเป็นจังหวัดชายทะเลติดกรุงเทพอย่างที่ว่าในคราแรก

“อยากไปไกล ๆ แล้วอะ พรรณดูรถเข้าพัทยาดิ ติดยาวขนาดนี้ เราไปทะเลแถบจันทบุรีไม่ก็ตราดดีกว่า เงียบดี สงบด้วย”

มองเพื่อนด้วยสายตาเอือม ๆ อดบ่นไม่ได้

“ตลอดเลยด้าน่ะ เปลี่ยนแผนตลอด”

จังหวัดที่ไอลดาเลือกขับรถมาเรื่อย ๆ มีเกาะที่ต้องนั่งเรือเฟอร์รีข้ามฟากไป เจ้าตัวจึงเหยียบคันเร่งมาตลอดทาง จนทำเวลาทันในที่สุด พ่นลมหายใจหันมายิ้มใส่ตาเธอ

“ทันเรือข้ามฟากเที่ยวสุดท้ายพอดีเลยพรรณ”

พรรณวษาไม่ได้เอ่ยอะไร สองสาวพารถขึ้นเรือเฟอร์รีข้ามไปยังเกาะที่เป็นจุดหมาย พารถขับออกจากท่าเรือจนไปถึงเกือบท้ายเกาะ ก็จอดแล้วมองเข้าไปที่ด้านในของรีสอร์ต หันมาหาเธอ คล้ายถามไปอย่างนั้นเอง

“เราพักที่นี่กันไหมพรรณ”

พรรณวษายังไม่ทันเอ่ยอะไร เพื่อนพารถเข้าไปจอดด้านในนั้นแล้ว รอจนอีกฝ่ายดับเครื่องยนต์ ก็ค่อยเก็บซากขยะลงไปทิ้งที่ถังใกล้ ๆ นั้น ขณะรวบรวมเก็บจนหมดแล้ว พบว่าไอลดายืนมองนิ่งไปทางด้านหลังของรีสอร์ต เลยตามลงมายืนบ้าง แล้วถามด้วยความสงสัย

“มีอะไรหรือด้า”

ไอลดายิ้มอย่างดีใจปนตื่นเต้น ก่อนจะสาวเท้าออกเดินเร็ว ๆ ไปยังจุดที่สายตาทอดมองค้างเป็นนาทีเมื่อครู่นี้ โดยไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ว่ามัวมองอะไรอยู่เป็นนาน

พรรณวษาจึงต้องออกเดินตามเพื่อนไป ปากก็ร้องถามอีกฝ่ายว่า “ด้าจะไปไหน”

“ด้าว่า ด้าเจอคนรู้จักแหละ”

พรรรณวษาสาวเท้าตามจนทัน ถามสั้น ๆ กลับไปว่า “ใคร”

“พี่ธรณ์” ไอลดาตอบโดยไม่หันมองที่เธอเลยสักนิด

พรรณวษาชะลอฝีเท้าลง ตามองตามหลังเพื่อน ที่กำลังเดินตรงไปยังทางที่เป็นตรอกเล็ก ๆ ตามไฟเอาไว้แค่พอให้มันไม่มืดเพียงเท่านั้น

เจ้าตัวมั่นใจได้อย่างไร ว่าที่เห็นเพียงไกล ๆ จะใช่ธรณ์ อัศวหาญญ์วรกุล อดีตคนรักที่เลิกรากันไปเมื่อสี่ปีก่อน

ธรณ์เดินตามช่างเทคนิคของรีสอร์ตเข้าไปดูรายการซ่อมด้านในด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ไม่น้อย รายการซ่อมของที่นี่เยอะมากจริง ๆ และหากเป็นเวลางานหรืออยู่กับบุคคลที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว ธรณ์จะมีสีหน้าจริงจังแบบนี้เสมอ

ยิ่งเมื่อช่างที่มีเพียงคนเดียวในรีสอร์ตแจ้งรายการซ่อมให้ดูยาวเป็นหางว่าว ก็ยิ่งเครียดหนัก ดูท่าคงต้องลงทุนอีกมากกับรีสอร์ตแห่งนี้

จนออกจากห้องช่างมาได้ ถึงแว่วเสียงเรียกชื่อของเขาเอง ดังแหวกอากาศเข้ามากระทบหู เสียงนั้นทำเอาธรณ์ชะงักงันไปเป็นครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองยังต้นตอของเสียงช้า ๆ เกือบครึ่งนาที ถึงได้ผุดรอยยิ้มให้อีกฝ่าย

“โลกกลมจังเลยนะคะพี่ธรณ์”

ไอลดาทักเสียงสดใส เมื่อพบอดีตคนรักในที่ที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ ธรณ์ยิ้มสุภาพ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่แฝงแววคิดถึงอยู่ไม่น้อย ตั้งแต่เลิกกันไป เขาทำตัวเหมือนไอ้งั่ง ตามง้อเธอ ตามไปเฝ้าเธออยู่เป็นปี ๆ ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ยอมลดอีโก้ที่เคยมีลง ขอเพียงให้ได้เธอกลับคืนมา ขนาดวันที่เธอแต่งงาน เขาก็ยังบากหน้าไปร่วมงานด้วยเลย และเมื่อเห็นว่าเธอยิ้มอย่างมีความสุขข้างผู้ชายที่เธอเลือกแล้ว ธรณ์ก็ทำได้เพียงแค่ถอยหลังออกมา มองไอลดาอยู่ห่าง ๆ จากหนึ่งเป็นสองปี สามและสี่ปี จนถึงวันนี้ในที่สุด

“ด้า”

เสียงทุ้มลึกของธรณ์เอ่ยชื่อเล่นของไอลดาออกมาเพียงคำเดียวเท่านั้น ก่อนจะนึกอะไรได้ เขาเลื่อนสายตาไปทางด้านหลัง ไม่พบว่าสามีของเธออยู่ตรงนั้นด้วย ก็ค่อยถาม

“มากัน... สองคนนี่น่ะหรือ”

ถามจบ ธรณ์เลื่อนสายตามองเลยไปทางด้านหลังไอลดาอีกที เพราะเมื่อครู่ เขามองเพียงว่าเธอมากับหัสดินทร์หรือไม่ ไม่ทันมองว่าที่ยืนเยื้องอยู่นั้นเป็นใคร

พอเห็นว่าเป็นหญิงสาว เลยมองสำรวจอีกครั้ง พบว่าคุ้นหน้าค่าตากับอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ไม่ได้สนิทสนมกันมากมายนัก จึงไม่ได้ทักทายอะไรกัน เอาเข้าจริง ๆ เรียกว่าเขากับเธอคนนั้นไม่ถูกชะตากันเลย จะถูกต้องมากกว่า

แม้จะเขม่นกันมาก่อน แต่ธรณ์ไม่เคยทะเลาะอะไรกันจนเป็นเรื่องเป็นราวกับเพื่อนของไอลดา คุยกันก็แทบนับครั้งได้ ขนาดว่าเห็นกันจะ ๆ แบบนี้ก็ทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ เป็นการทักทายเท่านั้น

ธรณ์เฉยเสีย เขาไม่อยากเป็นอริกับหญิงสาวคนใดเลยบนโลกใบนี้หรือแม้แต่โลกใบอื่น ๆ มันหยุมหยิมเกินไป ละสายตาจากใบหน้าเฉยเมย แววตาไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึกของทางนั้นมาที่ไอลดา ก็พบว่าหญิงสาวอดีตคนรักของเขา ดูสวยกว่าแต่ก่อนมากมายนัก เขามองไอลดาอย่างโหยหาอึดใจเดียว อ้าปากจะทักถามทุกข์สุขกับเธอ

แต่กลับถูกเสียงเรียบ ๆ ของคนที่ยืนคอยเยื้องทางด้านหลังขัดขึ้นเสียก่อน “เราไปติดต่อเรื่องห้องก่อนไหมด้า”

ธรณ์ถามขัดกลับไปบ้าง “เพื่อนด้าไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้หรือ เขากลัวอะไร”

ไอลดามองสลับระหว่างธรณ์และพรรณวษาไปมา ก่อนว่ายิ้ม ๆ ปนขันเล็กน้อย “พี่ธรณ์ก็แบบนี้เรื่อยเลย ชอบแซวคนอื่นไปทั่ว ด้าเพิ่งมาถึงน่ะค่ะ เดี๋ยวขอไปติดต่อห้องพักก่อนนะคะ ไม่รู้ว่ายังมีห้องเหลือไหม”

ธรณ์ไม่ได้พูดอะไร เขาพยักหน้า กระนั้นก็ไม่ได้เสนอตัวจะพาไปหรือตามไปด้วย