3

พรรณวษาแกะแขนอีกฝ่ายออก แล้วหันมามองด้วยแววตาเป็นห่วง ทักด้วยน้ำเสียงดีใจ กระนั้นก็อดบ่นออกไปไม่ได้ว่า

“จะมาทำไมไม่บอกพรรณก่อน จะได้รีบกลับบ้าน”

“ทีแรกว่าจะไม่มา แต่ไม่มีที่ไหนให้ไปแล้วไง ก็เลยต้องแวะมาหาพรรณเนี่ยแหละ ดีนะที่พรรณยังไม่เปลี่ยนที่ซ่อนกุญแจ” เจ้าตัว

พเยิดหน้าไปทางโต๊ะ

พรรณวษายิ้มบาง ๆ ไม่ว่าอะไร แล้วถามกลับอย่างเป็นห่วงไม่เลิก “กินอะไรมาแล้วหรือยัง”

“ยัง อยากกินผัดบะหมี่ใส่ไข่ฝีมือพรรณ”

แล้ววางกระเป๋าลงจะไปทำให้ แต่แล้วคนที่บอกว่าอยากกินก็ตรงเข้าครัว แซงหน้าเธอไปก่อน ทำมาพูดอ้อน ที่แท้เตรียมของจะผัดบะหมี่เอาไว้พร้อมแล้ว สุดท้ายก็ลงมือทำเอง ไม่ได้รอให้เธอเข้าไปทำให้อย่างที่บอกในตอนแรก

มองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทตัวเองเป็นครู่ ก็ค่อยถามอ้อม ๆ ดู “มีอะไรอยากเล่าไหม”

“มี” เสียงตอบสั้น ๆ นั้นฟังแล้วเต็มไปด้วยอารมณ์กรุ่น ๆ อยู่ไม่น้อย ก่อนที่อีกฝ่ายจะขอยืดเวลาออกไปก่อน ค่อยเล่าให้ฟังภายหลัง “แต่ขอกินอะไรก่อนนะ ด้าหิวมากเลย”

แล้วมองอีกฝ่ายกินผัดบะหมี่จนหมดจาน พร้อมน้ำอัดลมอีกสองกระป๋องที่แช่จนเย็นจัด ตบท้ายด้วยทุเรียนในกล่องอีกสามเม็ดใหญ่ ๆ “อยู่นั่นนะ ด้ากินแต่น้ำผลไม้ อยากกินเค้ก อยากกินของทอด ไม่เคยได้กินเลยรู้ไหม”

“ทำไมไม่กินล่ะ”

อีกฝ่ายโบกมือ ทำท่าว่าขี้เกียจพูดถึง พรรณวษามองตาเพื่อนแล้วก็ถามเสียงอ่อนโยน “ทะเลาะกันอีกแล้วหรือด้า”

เจ้าของชื่อเล่น ‘ด้า’ ชื่อเต็มของเธอคือไอลดา เลี่ยงสายตาไม่อยากสบด้วย มองที่จานว่างเปล่าตรงหน้า ตอบเสียงเนือย ๆ

“ทำไมพรรณรู้”

“ได้ยินน้องที่ทำงานคุยกัน”

“อยากร้องไห้นะพรรณ แต่ด้าร้องไม่ออก” ไอลดานั่งเอนหลังพิงพนักอย่างคนหมดแรง เอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย

“มีเหล้าแรง ๆ ไหมพรรณ เบียร์ก็ได้”

พรรณวษาลุกไปเปิดตู้เย็นที่มีทุกอย่างแช่อยู่ในนั้น รวมถึงเครื่องดื่มมึนเมาที่มีแช่ไว้ด้วย นานครั้งที่นึกเบื่อก็จะหยิบมาดื่มสักที ส่งให้ไอลดา

คนมาเยือนรับมา แล้วก็ดื่มพรวดทีเดียวครึ่งขวด นิ่งไปเป็นนาที แล้วถึงได้พูดระบายความอึดอัดไม่สบายใจออกมาเสียยาวเหยียด “พรรณรู้ไหมว่าคุณเอสเขานอนกับเลขาของเขาที่ชื่อนังณีอะไรนั่น ยัง พรรณอย่าเพิ่งพูด อย่าเพิ่งเข้าข้างเขา”

ไอลดายกนิ้วชี้ขึ้นมานิ้วเดียว ส่งสัญญาณให้เธอหยุดก่อน เพราะอารมณ์ของตัวเองกำลังขึ้น “ก่อนหน้านั้น เขาก็นอนกับคนอื่น ๆ มาแล้ว รู้ได้ยังไงใช่ไหม ด้าจ้างนักสืบไง แล้วแม่พวกนั้นก็พร้อมจะแสดงตัวอยู่ตลอด เวลาเจอหน้าด้า ว่าได้งาบคุณเอสแล้ว มีนังคนหนึ่ง ลับหลังคุณเอส มันบอกให้ด้าไปตรวจเลือดด้วยนะ เกลียด! ด้าเกลียด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีอะพรรณ ด้าคิดไม่ออก”

พรรณวษาถอนหายใจเบา ๆ นึกห่วงขึ้นเพื่อนกว่าเมื่อแรกที่เห็นรถของเพื่อนจอดที่หน้าบ้านเสียอีก

“แม่ล่ะ ได้เล่าให้แกฟังบ้างไหมเรื่องนี้”

“เล่าแล้ว” ไอลดาเสียงฉุนเล็กน้อย คล้ายกับแม่ของตัวเองก็ยังไม่เข้าพวกกับตน “แม่บอกให้ทนเอา แกว่าผู้ชายมันก็ต้องมีบ้างเรื่องแบบนี้ แต่คือก่อนแต่งคุณเอสไม่ใช่แบบนี้เลยไง พรรณก็เห็นใช่ไหม จำได้ใช่ไหม”

พรรณวษาได้แต่พยักหน้าคล้อยตาม ไม่อยากออกความเห็นกับเรื่องนี้ เพราะเธอยังไม่มีข้อมูลมากพอจะวิจารณ์ใครได้เต็มปากขนาดนั้น ได้แต่ถามออกไปให้อีกฝ่ายพูดสิ่งที่อัดอั้นออกมาให้หมด จะได้สบายใจขึ้น

“แล้วด้าจะเอายังไง”

“อยากหย่า ด้าไม่อยากทนแบบนี้อีกแล้วพรรณ”

ได้ยินการตัดสินใจของเพื่อน พรรณวษาเริ่มขยับตัวนั่งใหม่ คิดว่าเรื่องไม่ใหญ่ไม่โต ตอนนี้ทำท่าจะลุกลามมากกว่าที่คิดแต่แรกเสียแล้ว

“ใจเย็น ๆ ก่อน อย่าเพิ่งคิดไปถึงขั้นนั้น ด้านึกถึงวันที่รักกันมาก ๆ ไว้ก่อนสิ พรรณว่าด้าลองเปิดอกคุยกับคุณเอสไปเลยตรง ๆ ดีไหม แบบคุยกันจริงจังเลย ให้เขาพูดออกมาว่าความจริงเป็นยังไง แล้วลองหาทางปรับดู ว่าเขาจะทำยังไง แก้ปัญหาเรื่องแบบนี้ยังไง บางทีเขาอาจไม่ได้ทำแบบนั้นจริง ๆ ก็ได้ หรือถ้าเป็นเรื่องจริง ก็บอกเขาว่าด้าทนเรื่องนี้ไม่ได้ เขาอดทนเพื่อด้าได้ไหม เลิกพฤติกรรมนอกลู่นอกทางเพื่อด้าได้หรือเปล่า”

ไอลดาลดสายตาลงมองจานเปล่า ซากกระป๋องน้ำอัดลมตรงหน้า ถามเสียงเลื่อนลอย “ถ้าเขาบอกว่าไม่ได้ล่ะพรรณ”

พรรณวษาทอดเสียงปลอบอย่างอ่อนโอนให้รู้ว่าเธออยู่ขางเพื่อนเสมอ “ด้าอย่าเพิ่งคิดไปก่อน เชื่อพรรณสิ”

ไอลดาเหม่อลอยเป็นครู่ แล้วหันมองเธอด้วยสายตาตรอมตรม ทุกข์ใจอย่างที่ซุกซ่อนไม่มิด เอื้อมจับมือเธอไว้อย่างคนต้องการที่พึ่ง

“ไม่มีใครหวังดีกับด้าแบบพรรณอีกแล้ว”

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ ไม่ดีกับเพื่อนจะให้ไปดีกับใคร”

ไอลดากะพริบตาปริบ ๆ แล้วใช้ลูกอ้อนกับเธอ

“งั้น... คืนนี้ขอนอนด้วยนะ”

พรรณวษายิ้มอย่างยินดี บอกว่าได้อยู่แล้ว ค่อยลุกไปหาชุดมาให้เพื่อนใส่นอน ไอลดาอาบน้ำ นอนหลับไปไล่ ๆ กันกับเธอ นึกแปลกใจที่เพื่อนหลับอย่างง่ายดาย ทีแรกคิดว่าจะนอนคุยกันทั้งคืนแล้วเสียอีก เครียดแต่ก็นอนหลับอยู่นี่นา อดยิ้มแล้วขยับผ้าห่มคลุมให้อีกฝ่ายไม่ได้ ก่อนปิดตาลงนอน หลับตามหลังไปติด ๆ

“อยากไปเที่ยว”

เสียงไอลดาดังออกมาก่อนตัวในตอนสาย หลังตื่นนอนแล้วก็ลุกมาหาเจ้าของบ้าน ที่กำลังยืนใช้ช้อนคนแก้วกาแฟหอมกรุ่นอยู่ในครัว

“ที่ไหน” ถามเพื่อนออกไปสั้น ๆ ชูแก้วว่าเอาไหม เห็นอีกฝ่ายพยักหน้าตอบว่าเอาด้วย ค่อยเดินไปเปิดตู้เก็บของ หยิบแก้วมารินกาแฟส่งให้

“ใกล้ ๆ นี่ดีไหมพรรณ พรรณได้หยุดกี่วันนะ”