ตอนที่ 27 "ห้วงเวลาแห่งรัก"

"ขอประธานอภัยครับฝ่าบาท"

ราชิตกลับทูลอะไรบางอย่างเบื้องหน้าเจ้าชายคามิน

"มีอะไรเหรอราชิต"

เจ้าชายคามินถามในขณะที่ทั้งสองพระองค์กำลังออกจากห้างสุดหรูแห่งนี้

ราชิตเปิดข่าวออนไลน์ให้กับเจ้าชายได้ดูผ่านโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เจ้าชายคามินรับโทรศัพท์ของราชองครักษ์หนุ่มมาแล้วสายตาคมก็อ่านไปที่ข่าวพาดหัวของรอยเตอร์ ปากหนาของเจ้าชายกระตุกยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุ ท่านรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากกับข่าวนี้

"อืม... ข่าวเร็วดีนะ"

เจ้าชายคามินบอกออกไปอย่างอารมณ์ดีจนทหารคนสนิทอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าชายทำไมเมื่อเห็นข่าวนี้แล้วถึงอารมณ์ดีแทนที่จะเครียด แต่เมื่อนึกได้ราชิตเองก็ได้แต่อมยิ้มตามเพราะยิ่งทำให้มั่นใจมากขึ้นว่าเจ้าชายคามินจริงจังกับผู้หญิงคนนี้เป็นแน่แท้

"ไปที่ร้านกันเถอะ"

เจ้าชายคามินหันไปบอกราชองครักษ์รักคนสนิท อย่างอารมณ์ดีเจ้าชายคามินอมยิ้มตลอดทางแม้กระทั่งตอนที่อยู่ในรถยนต์คันงาม

รอล่าเองได้แต่สงสัยว่าเจ้าชายพวกนี้ทรงพระอารมณ์ดีอะไรกันนักกันหนา จนหญิงสาวอดหมั่นไส้ไม่ได้ จนถึงขนาดตอนนี้เองหญิงสาวยังไม่รู้เลยเรื่องข่าวของตัวเองกับเจ้าชายคามินโชว์ตามสื่อต่างๆ

ใช้เวลาเพียงไม่นานตอนนี้รถยนต์คันงามของเจ้าชายคามินก็ได้เคลื่อนขบวนมาอยู่ที่หน้าห้องอาหารเวอร์ติโก้แอนมูล@ไมคาด้า

ห้องอาหารแห่งนี้เป็นวิวเมืองที่สุดแสนจะโรแมนติก จะเพิ่มอรรถรสในการทานอาหารมากเหมาะกับคู่รักที่ชอบความเงียบสงบที่จะมาสวีทกัน

ร้านอาหารที่แห่งนี้ร้านแห่งนี้สามารถชมวิวได้แบบ 360 องศาและยังมีวิวแม่น้ำโค้งซึ่งเป็นเอกลักษณ์เป็นไฮไลท์เด็ดของที่นี่อีกด้วย รวมถึงรสชาติอาหารที่อร่อยเลิศเลอ มีทั้งอาหารซีฟู้ดล๊อบสเตอร์ ปู กุ้งเสือ และอื่นๆอีกมากมาย

เป็นชั้นดาดฟ้าที่สุดแสนจะโรแมนติกพร้อมกับโบกมือลายามเย็นจิบค็อกเทลเคล้าแสงจันทร์ได้อีกด้วย

มีสะพานกระจกใสที่ยื่นตัวออกไปนอกอาคารให้ได้ถ่ายภาพสวยเก๋ด้วยแบล็คกาววิวเมืองมหานครแห่งนี้

ด้วยขึ้นชื่อว่าห้องอาหารที่นี่สุดแสนจะโรแมนติกเจ้าชายคามินจึงได้พาลอร่ามาเพื่อหวังให้หญิงสาวประทับใจ

และเมื่อเธอได้มาเห็นสถานที่แห่งนี้หญิงสาวรู้สึกตกหลุมรักบรรยากาศนี้ในทันที หญิงสาวชุดสวยพร้อมด้วยเครื่องเพชรเต็มตัววิ่งถลาเข้าไปอย่างตื่นเต้น สงสัยว่าเธอคงจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตัวเองกำลังครอบครองเครื่องเพชรมูลค่าเกือบ 1000 ล้านบาทอยู่ในตัว

หญิงสาววิ่งถลาไปถึงจุดปลายสุดจุดชมวิวอย่างตื่นเต้น หญิงสาวดีใจเหมือนเด็กหญิงที่เพิ่งจะได้ของเล่นจากผู้เป็นแม่

เจ้าชายคามินได้เห็นอีกมุมหนึ่งของหญิงสาวท่านได้แต่มองอย่างตกหลุมรักผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้า วันเวลาผ่านไปหญิงสาวมีแต่ยิ่งทำให้เจ้าชายท่านนี้ประทับใจในตัวเธอโดยที่เธอเองไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

เจ้าชายคามินมองเด็กสาววิ่งไปที่ปลายทางด้วยสายตาที่ตื่นเต้น เจ้าชายคามินได้แต่อมยิ้มแล้วก็เดินตามเธอไปจนสุดปลายทาง

"ชอบไหม"

เจ้าชายคามินถาม

หญิงสาวไม่พูดแต่พยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มหวานนั่นคือคำตอบของเธอ หญิงสาวมองไปที่วิวทิวทัศน์มองแม่น้ำโค้ง โอบรอบสถานที่แห่งนี้หญิงสาวมองมันด้วยความสุข

"ถ้าชอบเดี๋ยวพามาบ่อยบ่อย"

เจ้าชายบอกด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวไม่พูดอะไรอีกเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรมันออกมา

หญิงสาวดีใจมากที่ได้มา ณ ที่แห่งนี้เพราะเธอกับเจนนิเฟอร์เคยจะจองจัดงานวันเกิดแต่ทางร้านบอกว่าไม่สามารถอำนวยความสะดวกให้ได้ หญิงสาวก็เลยไม่เคยได้มายืนที่จุดนี้เลยสักครั้ง

ถึงแม้จะมีเงินมากมายเพียงใดเธอและเจนนิเฟอร์ก็ยอมจ่ายเพื่อที่จะมาจัดงานวันเกิดที่นี่แต่ทุกครั้งที่โทรมาก็โดนปฏิเสธทั้งที่หญิงสาวเคยหาเหตุผลอยู่หลายครั้งถามพนักงานอยู่หลายครั้งว่าเหตุใดจึงไม่สามารถให้เธอขึ้นมาจัดงานในนี้ได้เจ้าของร้านก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงซึ่งหญิงสาวนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ก็ยังมีคำถามคาใจแต่ก็ไม่ได้ถามเอาความอะไรอีก เธอกับเจนนิเฟอร์จึงได้แต่ไปจังานที่อื่นเมื่อครั้งมีปาร์ตี้แล้วก็ไม่เคยสนใจที่นี่อีกเลย

แต่วันนี้หญิงสาวได้มายืนในที่แห่งนี้บรรยากาศที่คนร่ำลือว่าสุดแสนจะโรแมนติก วันนี้เธอได้มายืนในที่แห่งนี้แล้วหญิงสาวอยากจะเก็บเกี่ยวทุกบรรยากาศและความรู้สึกนี้ไว้ให้นานที่สุด

หญิงสาวยืนอยู่ไม่นานตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาพลบค่ำแล้วอยู่ดีดีหิมะก็เกิดตก หญิงสาวจึงใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่หัวไหล่เบาๆแล้วบีบมัน ความหนาวเน็บเยอะเริ่มย่างกรายเข้ามาเนื่องจากหิมะตก

หญิงสาวจึงลูบไปที่ต้นแขนเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย เจ้าชายเห็นดังนั้นจึงได้ถอดเสื้อสูทของตัวเองแล้วย้ายมันไปไว้ที่ไหล่ของหญิงสาวในทันที

เจ้าชายคามินวางเสื้อสูทของตัวเองไว้ที่ไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวจากทางด้านหลังแล้วเจ้าชายก็โอบกอดเธอด้วยความเอ็นดู แล้วท่านก็เอาใบหน้าคมของตัวเอง ไปพาดไว้ที่ไหล่ของหญิงสาวจากทางด้านหลัง

ลอร่าหันหลังกลับมาจะตำหนิเจ้าชายแต่ใบหน้าของตัวเองกลับไปสัมผัสกับจมูกของเจ้าชายที่วางไว้อยู่ที่ไหล่ของหล่อนจนเจ้าชายคามินสูดดมความหอมหวานจากแก้มนวลอย่างเต็มปอด

เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกเอาเปรียบอยู่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าชายก็ดิ้นขลุกขลักอยากให้เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระแต่เจ้าชายก็กอดกระชับมากขึ้นกว่าเดิม

"คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!

หญิงสาวบอกแต่เจ้าชายนั้นแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"เอ๊ะ ! บอกว่าให้ปล่อยไงคะ คุณจะรังแกและเอาเปรียบฉันอีกนานไหมเนี่ย คุณเอาเปรียบฉันตลอดเลย !

หญิงสาวต่อว่า

"คนทำดีก็ต้องมีรางวัล ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรือว่าชอบที่นี่ เราอุตส่าห์พามาต้องให้รางวัลเราบ้างสิ"

เจ้าชายคามินกระซิบไปที่ข้างใบหูของหญิงสาว เธอนั้นรับรู้ลมหายใจของเจ้าชายด้วยพวงแก้มของตัวเองตอนนี้ลมหายใจของเจ้าชายกำลังสูดเข้าออกอยู่ที่ข้างแก้มนวลของเธอ หญิงสาวกำลังหน้าแดง

"ถ้ายังไม่มีพิธีการอะไรเจ้าชายกับดิฉันก็ยังคงเป็นคนอื่นอยู่ค่ะ ไม่ควรทำแบบนี้ !

หญิงสาวท้วง เจ้าชายคามินจึงยอมถอนกายตัวเองแล้วปล่อยวงแขนของตัวเองให้ร่างบางได้เป็นอิสระ แต่เจ้าชายก็ได้จับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวให้หันหน้ามาเผชิญกับตัวเอง

"ถ้าเธอพูดแบบนี้แสดงว่าเมื่อมีพิธีแล้วเราจะทำอะไรกับเธอก็ได้ใช่ไหม ?

เจ้าชายถามพร้อมกับยิ้มกรุบกริบใบหน้านวลของลอร่ารู้สึกร้อนผ่าว

"นี่เธอกำลังเขินเขาอย่างนั้นน่ะเหรอลอร่า"

หญิงสาวถามตัวเองอยู่ในใจ

"จำเอาไว้สิว่าผู้หญิงคนก่อนต้องมาตายก่อนแต่งเธอจะเป็นแบบนั้น....ไม่ได้นะเธอจะมาตายเเบบนั้นไม่ได้"

ลอร่าคิดอยู่ในใจ หญิงสาวกำลังประท้วงตัวเองว่าอย่าเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเจ้าชายผู้นี้เด็ดขาด

"เรื่องพิธีการปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะค่ะ มันอาจจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้ แต่ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นเจ้าชายไม่ควรหาเศษหาเลยกับดิฉันแบบนี้นะคะ ดิฉันเป็นผู้หญิงค่ะดิฉันมีความเสียหาย ถ้าเกิดว่าเจ้าชายเป็นสุภาพบุรุษมากพอควรจะให้เกียรติผู้หญิงมากกว่านี้"

หญิงสาวตำนิเจ้าชายออกไป แต่เธอแสร้งทำเป็นตำหนิเท่านั้นเพราะความเป็นจริงแล้วเธอรู้สึกเขินและรู้สึกดีมากที่เจ้าชายกระทำแบบนี้กับตัวเอง

แต่หญิงสาวก็สร้างกำแพงมากั้นระหว่างเธอกับเจ้าชายเพราะเธอเองไม่ต้องการให้เจ้าชายทำอะไรที่ดีมากไปกว่านี้อีกแล้ว

หญิงสาวกลัวเหลือเกินว่าจะตกหลุมรักเจ้าชายผู้นี้ สิ่งเดียวที่รอล่าทำได้คือสร้างกำแพงมากั้นระหว่างเธอและเจ้าชาย

"เราไม่คุยเรื่องซีเรียสดีกว่า ตอนนี้หิมะก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยเรื่อยเราว่าไปทานอาหารด้านในกันเถอะ พนักงานน่าจะนำอาหารมาเสริฟแล้ว"

ปากหยักได้รูปของเจ้าชายบอกกับหญิงสาว ลอร่าทำตาค้อนเจ้าชายในทันทีซึ่งท่านนั้นก็ได้แต่อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

หญิงสาวเดินนำหน้าเจ้าชายนั้นเดินตามหลังมาติดติด เจ้าชายได้มองแค่แผ่นหลังของเธอท่านก็รู้สึกมีความสุขอิ่มเอมหัวใจเป็นอย่างมากนี่แหละนะที่เค้าเรียกว่า "ห้วงเวลาแห่งรัก" .....