ตอนที่ 21 หนีเที่ยว

ลอร่า วิ่งออกมาจากห้องทำงานของท่านประธานใหญ่ด้วยท่าทีที่ลนลาน เลขาสาวที่จ้องจะจับผิดเธออยู่แล้วก็ได้พูดขึ้นในทันทีขณะที่หญิงสาววิ่งตรงไปที่ลิฟท์

"เธอไม่รู้หรือยังไงที่เจ้าชายให้ฉันประกาศว่ามีพระคู่หมั้นแล้ว"

เลขาสาวมองหน้าหญิงสาวรร่าอย่างเหยียดหยามและเยาะเย้ย

"ก็แน่สิ ! ถ้าฉันไม่รู้แล้วใครจะรู้ใหญ่เลขาคิดอิจฉาเอ้ย"

ลอร่าคิดในใจแต่หญิงสาวก็ไม่พูดออกมา ลอร่าได้แต่จ้องหน้าเลขาท่านประธานอย่างท้าทาย

"แล้วเธอรู้ด้วยหรือเปล่าว่าท่านประธานของเธอออกกฎใหม่ห้ามพนักงานมีรักในที่ทำงาน เธอรู้ข้อนี้บ้างไหม ?

ลอร่าถามย้อนกลับไปเลขาสาวถึงกับหน้าเสีย

"เธอไม่รู้เรื่องนี้เลยจริงๆ ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้หละสิ ถ้าเธออยากรู้ก็ให้ไปถามผู้จัดการฝ่ายบุคคลนะว่าเพราะเหตุใดเจ้าชายคามินถึงได้สั่งออกกฎใหม่แบบนี้ขึ้นมา "

รอล่าเชิ่ดหน้าอย่างผู้มีชัย ตอนนี้หญิงสาวกำลังถือธงเหมือนผู้ที่ได้รับชัยชนะอยู่ เลขาของท่านประธานได้แต่เม้มปากอย่างเจ็บใจที่เจ้าชายคามินออกคำสั่งโดยไม่ผ่านเลขาอย่างเธอ

ลอร่าได้แต่ยืนกอดอกแล้วยิ้มร้ายกาจให้กับแม่เลขาสาวคนนี้

ติ๊ง !!

เสียงลิฟท์ดังขึ้นทำให้คนทั้งสองที่กำลังแยกเขี้ยวใส่กันอยู่ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน

เจ้าชายคามินไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองเลยว่าเมื่อเจอผู้ชายคนอื่นอยู่ใกล้ชิดว่าที่คู่หมั้นของตัวเองแล้วท่านจะออกอาการหึงหวงแบบนี้

"นี่เราหึงยายเด็กคนนั้นจริงๆนะหรือ ? เจ้า

ชายพูดกับตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าท่านมีความรู้สึกดีดีให้กับเด็กสาวคนนี้แล้ว พอนึกถึงใบหน้านวลของรอล่าเจ้าชายถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

เมื่อลอร่าลงมาจากลิฟท์ก็ตรงไปหาผู้จัดการของตัวเองในทันทีเพื่อเล่นงาน

"คุณผู้จัดการคะ ถ้าเจ้าชายเรียกให้ดิฉันไปพบเป็นการส่วนตัวอีกคนผู้จัดการบอกไปเลยนะคะว่าฉันไม่สะดวก"

หญิงสาวบอกกับผู้จัดการแต่น้ำเสียงเหมือนกับข่มขู่มากกว่า

"ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณลอร่ากับเจ้าชายมีอะไรกัน แต่ถ้าว่าผมมองจากผู้ชายด้วยกันผมเองก็พอจะดูออกว่าเจ้าชายกำลังหึงหวงคุณครับ"

ผู้จัดการได้บอกกับหญิงสาวอย่างที่ใจคิด

"มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะผู้จัดการดิฉันมาฝึกงานที่นี่ดิฉันก็อยากจะโฟกัสเรื่องงานเรื่องอื่นดิฉันไม่ได้คิดจริงๆค่ะและถ้าฉันรู้ว่าบริษัทนี้เป็นของเจ้าชายดิฉันจะไม่มีวันขอมาฝึกงานที่นี่โดยเด็ดขาดค่ะ !

"เอ่อ...ผมอยากจะสอบถามอะไรคุณซักหน่อยจะได้ไหมครับ?

ผู้จัดการถามอย่างสุภาพ

"คุณผู้จัดการมีอะไรจะถามดิฉันเหรอคะ"

เมื่อหญิงสาวพูดจบผู้จัดการก็ได้ยื่น รูปของหญิงสาวที่ถ่ายพร้อมครอบครัวจาก iPad ของผู้จัดการส่งให้กับหญิงสาวได้ดู เมื่อเธอรับไปหญิงสาวไม่ได้ตกใจกับภาพนี้เลยแม้แต่น้อย

"ใช่ค่ะเป็นดิฉันเอง หม่อมราชวงศ์ลอร่าหญิงสาวอ่านชื่อตัวเองในอินเตอร์เน็ต แต่ที่ดิฉันมาฝึกงานที่นี่ดิฉันไม่ต้องการให้มีคำว่าหม่อมราชวงศ์นำหน้านะคะดิฉันอยากจะมาทำงานปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไปค่ะมีสุขมีทุกข์ ปะปนกันไปค่ะและดิฉันเองก็อยากจะตั้งไจทำงานแต่เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเจ้าชายแทบจะไม่ได้ถามเรื่องงานกับดิฉันเลย"

หญิงสาวหงุดหงิดในใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าชายฝังจมูกไปที่กลางหน้าผากของเธอ

"เรื่องนั้นผมก็พอจะทราบอยู่แล้วครับ"

ผู้จัดการบอกไปในที่สุด

"อีกอย่างที่ผมอยากจะทราบก็คือว่าที่เจ้าชายได้ประกาศว่ามีพระคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วใช่คุณหรือเปล่าครับ"

คุณผู้จัดการถามในสิ่งที่ตัวเองใคร่รู้

"เหมือนจะใช่นะคะ แต่ก็ไม่เชิง !

หญิงสาวพูดอย่างไม่แคร์ ผู้จัดการได้แต่มองแล้วก็ขมวดคิ้วส่งสายตาว่าสงสัยเป็นอย่างมากจนหญิงสาวเลยต้องตอบเพื่อให้เคลียร์

"ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่าย เอ่อดิฉันหมายถึงพระราชาและพระราชินีอยากจะให้ดิฉันหมั้นหมายกับเจ้าชายและแต่งงานกันในไม่ช้าค่ะ แต่สำหรับดิฉันแล้วการแต่งงานทางการเมืองแบบนี้ดิฉันไม่ต้องการ !

หญิงสาวพูดพร้อมกับบีบมือไปด้วย

"ผมเข้าใจแล้วครับถ้ายังงั้นผมก็ขอให้คุณทำงานฝึกงานที่นี่อย่างมีความสุขก้อแล้วกันนะครับถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ผมจะช่วยให้ถึงที่สุดขอบคุณมากนะคะคุณผู้จัดการ แต่เรื่องที่อยากจะให้ช่วยก็คือเรื่องนี้แหละค่ะ และอีกอย่างที่ฉันอยากจะบอกตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ต้องไปส่งดิฉันที่ร้านอาหารอีกแล้วนะคะเพราะตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับเจ้าชายอีกแล้วค่ะ ดิฉันต้องการอิสระ อ้อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะว่าคุณจะโดนเจ้าชายตำนิเดี๋ยวดิฉันจะคุยกับเจ้าชายเองค่ะ รับรองว่าคุณไม่เดือดร้อนแน่นอนและอีกอย่างดิฉันต้องขอโทษคุณและครอบครัวของคุณด้วยนะคะที่ทุกคนเข้าใจผิดว่าฉันกับคุณผู้จัดการมีอะไรเกินเลยกัน "

"อ๋อเรื่องนั้นไม่เป็นอะไรเลยครับผมกับภรรยาคุยกันเรียบร้อยแล้วได้อธิบายให้ภรรยาผมเข้าใจทุกอย่างคุณลอร่าสบายใจหายห่วงได้เลยครับ "

"ถ้ายังงั้นไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ"

หญิงสาวกระตุกยิ้มนิดหน่อยก่อนที่จะเดินจากห้องผู้จัดการออกไป เมื่อหญิงสาวออกไปแล้วผู้จัดการได้แต่สายศรีษะปวดหัวกับความรักรักใคร่ๆใกล้ของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์และหญิงสาวผู้นี้

"จะมีใครอึดอัดใจเท่าเราได้อีกวะ"

ผู้จัดการพูดพึมพำคนเดียวในขณะที่หญิงสาวเดินออกจากห้องไป

♦️♦️♦️♦️♦️♦️

เสียง LINE ของรอล่าดังขึ้นหญิงสาวหยิบมันขึ้นมาดูในทันที

เจ้าชายคามิน : เย็นนี้เราจะพาเธอไปทานมื้อค่ำแล้วจะพาไปเลือกแหวนหมั้นด้วย

ลอร่า : ฝันไปเถอะ

หญิงสาวตอบกลับไป พร้อมกับส่งสติกเกอร์เบะปากไปให้กับเจ้าชาย

เมื่อเจ้าชายคามินได้เห็นข้อความใน LINE ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ท่านรู้ดีที่สุดว่าถ้าหญิงสาวตอบแบบนี้แล้วเธอต้องไม่ไปกับตัวเองอย่างแน่นอน

"ราชิตให้คนของเราสะกดรอยตามลอร่าและคอยอารักขาอยู่ไม่ห่าง เพิ่มกำลังเป็นสองเท่า"

เจ้าชายคามินสั่งงานไปตามสายโทรศัพท์ ราชิตจึงได้สั่งให้ทหารลูกน้องของตัวเองคอยอารักขาและคุ้มกันว่าที่พระวรชายาอยู่ไม่ห่าง และเพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัยเป็นสองเท่า

♦️♦️♦️♦️♦️♦️

คอนโด J

"วันนี้เพื่อนสาวของฉันจะแต่งตัวไปไหนจ๊ะ"

เจนนี่เฟอร์มาหาเพื่อนสาวที่คอนโดชั้นบน

"วันนี้เป็นวันเกิดของปีเตอร์น่ะและเพื่อนที่แผนกไปกันเยอะฉันเลยเบี้ยวไม่ได้แก "

"กำลังจะบอกว่าแกไม่อยากจะไปยังงั้นน่ะสิใช่ไหม?

ลอร่าพยักหน้า

"นี่ขนาดแกไม่อยากจะไปนะยังแต่งสวยขนาดนี้เลย "

เจนนี่เฟอร์มองเพื่อนสาวในกระจก วันนี้รอล่ามาในชุดเดรสสีดำโชว์แผ่นหลังทั้งหมดด้านหน้าดูเรียบหรูเหมือนจะเรียบร้อยแต่เมื่อดูด้านหลังจะเผยให้เห็นถึงความเซ็กซี่

"มันก็นิดหนึ่งป่ะวะ ไปปเที่ยวผับนะเว้ยไม่ได้ไปทำบุญที่วัดจะให้แต่งตัวเรียบร้อยได้ยังไงกันล่ะ!

"แกจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม ? เจนนิเฟอร์ถาม

"งือออ ... ไม่เอาอ่ะ....แกไม่ได้ไปทำงานกับฉันไม่รู้จักใครเลยฉันว่ามันดูไม่ดีถ้าแกจะไปด้วยเพราะมีแต่พี่พี่น้องน้องแผนกการตลาดทั้งนั้นเลย "

"อือ ถ้างั้นดูแลตัวเองดีดีนะจ๊ะเพื่อนสาว อย่าให้ใครลากไปอีกล่ะโดยเฉพาะเจ้าชายคามิน" เจนนิเฟอร์บอกกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง

"อะหะ...ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีจ้ะเพื่อน"

"ฉันบอกตรงตรงนะฉันไม่ไว้ใจแกเลยแกน่ะคออ่อนมากเลยนะ อย่าดื่มเยอะล่ะ"

เจนนิเฟอร์กำชับ

"รู้แล้วค่ะคุณแม่"

ลอร่าลากเสียงยาวเหมือนประชดประชันและรอล่าก็รับรู้ได้ดีว่าเจนนิเฟอร์นะเป็นห่วงเธอจริงๆ

"ให้ฉันไปส่งไหมแก !

"โอ้ยไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรถไฟฟ้าไปเองแหละ เดี๋ยวฉันใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ออกจากบ้านไปแค่นี้ก็ไม่มีใครเห็นแล้วว่าฉันแต่งตัวเซ็กซี่จริงป่ะ"

ลอร่าทำหน้าทะเล้น เจนนิเฟอร์ได้แต่พยักหน้าแต่ก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ เจนนิเฟอร์ได้แต่คิดแผนในใจว่าเธอจะต้องโทรบอกใครสักคนหนึ่งแล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าลอร่าก็ได้มาถึงที่ผับ และมีห้องคาราโอเกะเป็นส่วนตัวซึ่งวันนี้ปีเตอร์ได้เปิดห้องนี้ไว้เพื่อจัดงานวันเกิดของตัวเอง

เมื่อลอร่าเดินมาถึงหญิงสาวก็ได้แต่มองผู้คนขวักไขว่กำลังเต้นแดนซ์กันอย่างสุดมันส์ ลอร่าได้แต่มองหาว่าห้องคาราโอเกะอยู่ตรงไหนแต่ก็ไม่เจอในที่สุดก็ได้จิ้มโทรศัพท์เปิดแอพพลิเคชั่น LINE ถามเพื่อนในที่สุดจึงได้รู้ว่าเดินตรงไปอีกหน่อยแล้วเลี้ยวซ้ายก็จะถึงห้องคาราโอเกะที่ปีเตอร์จองไว้ก่อนหน้านี้

หญิงสาวเดินเข้ามาในงานผู้ชายได้แต่มองหญิงสาวกันตาแทบถลนแต่รอล่าก็มองผ่านสายตาแบบนั้นไป หญิงสาวชินแล้วที่ถูกมองแบบนี้

เธอมุ่งหน้าเดินตรงไปตามทางในทันทีเพื่อไปหาเพื่อนร่วมงานที่กำลังสนุกสนานกันอยู่ แต่เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปในงานเพียงไม่นานหย่อนก้นได้นิดเดียวเพื่อที่จะนั่งเสียงแอพพลิเคชั่นแอพพลิเคชั่น LINE ของเธอก็ดังเสียก่อนพบว่าเป็นเจ้าชายคามินส่งข้อความมา

เจ้าชายคามิน : กลับกี่โมงจะไปรับ

"เอ๊ะเค้ารู้ได้ยังไงนะว่าเรามาเที่ยว"

ลอร่าคิดในใจ

เจ้าชายคามิน : ถามทำไมไม่ตอบ

หญิงสาวอ่านแบบต่อเนื่องแต่ก็ไม่ตอบเลย

เจ้าชายคามิน : อย่าลืมวางตัวให้เหมาะสมด้วยรู้สะบ้างว่าตัวเองคือใคร กำลังทำอะไรอยู่ !

เมื่อเจอข้อความนี้หญิงสาวถึงกับย่นจมูกด้วยความไม่พอ ใจเธอแอบแลบลิ้นใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโหที่เจ้าชายชอบมาบงการชีวิตของเธอราวกับเป็นเจ้าชีวิตแบบนี้ เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

เจ้าชายคามิน : เห็นนะว่าแลบลิ้นใส่โทรศัพท์

"ฮะเจ้าชายคำมินรู้ได้ยังไง"

เมื่อเจอคำสั่งนี้เข้าไปหญิงสาวถึงกับละสายตาจากโทรศัพท์แล้วจ้องมองไปโดยรอบเพื่อที่จะหาเจ้าชายคามินแต่ก็มองหาแล้วก็ไม่เจอไม่เจอแม้กระทั่งราชองครักษ์ประจำตัวเจ้าชาย แต่เจ้าชายรู้ได้ยังไงนะว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่หรือว่าเค้าให้คนแอบสะกดรอยตามเรา หญิงสาวเม้มปากด้วยความไม่พอใจที่เจ้าชายสะกดรอยตามเธอแบบนี้

เจ้าชายคามิน : อย่าให้เมาแล้วไม่มีสติแบบวันนั้นอีกนะ...แล้วเจอกัน

"หึ ! ใครจะไปกับคุณไม่ทราบ"

หญิงสาวเม้มปากแล้วยกแก้วค็อกเทลดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วด้วยความโมโหที่โดนสะกดรอยตาม