14

“พี่วินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” จีจี้เอื้อมมือไปอังหน้าผาก ข้างแก้มแล้วก็ต้องหยุดที่ซอกคอเพราะถูกมือร้อนจับยึดไว้แน่น เพราะเจ้าของมือหมดความอดทนรั้งเรือนร่างหอมกรุ่นเข้ามาจูบอย่างโหยหาแต่ทว่านุ่มนวลค่อย ๆ ซึมซับความหวานกำซาบซ่านที่ต่างก็โหยหาซึ่งกันและกันโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นวาจาแม้แต่คำเดียว

“พี่ขอโทษ พี่อดใจไม่ไหวจริง ๆ...งั้นพี่กลับก่อนดีกว่าครับ” ดวินถอนยอมหน้าออกมาเมื่อลมหายใจแทบจะหมดพร้อมกับมองใบหน้าและริมฝีปากแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดกับดวงตาปรือปรอยของอีกฝ่ายแล้วพยายามตัดใจ..... ขืนช้าอีกวินาทีเดียวทุกอย่างที่เพียรทำมาเป็นอันต้องพังลงแน่ ๆ.....

“ถ้าพี่วินจะไปก็ไม่ต้องกลับมาอีกนะคะ” จีจี้พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อมาถึงขั้นนี้แล้วยังจะเป็นตาทึ่มอยู่ได้

“หมายความว่าไง.....จีจี้อภัยให้พี่แล้วใช่ไหมครับคนดี” อาการดีใจจนเนื้อเต้นเป็นเช่นนี้นี่เองอยากจะลุกขึ้นกระดิกหางให้รู้โลกรู้ว่าการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว...โว้ย.....

“ยังจะมาถามอีก” จีจี้ค้อนใส่อย่างน่ารัก คล้องแขนไป

รอบลำคอของสามี โดยไม่ต้องให้บอกซ้ำเรือนร่างบอบบางก็ลอยหวือเข้าไปอยู่ในวงแขนแข็งแรงก่อนจะถูกอุ้มไปวางบนที่นอนหนานุ่มอย่างทะนุถนอม

มือใหญ่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างคล่องแคล่วเผยให้เห็นเรือนกายกำยำสมส่วน โดยเฉพาะส่วนที่แสดงความเป็นชายแข็งขึงจนน่าตกใจถึงแม้จะก๋ากั่นแค่ไหนแต่ก็ห่างหายกันไปนานจนกระดากอายกับสรีระผู้ชายอยู่ดี จึงได้แต่เบือนหน้าหลบสายตาจากภาพอันชวนให้ใจสั่นหวั่นไหว

ร่างกายสมบูรณ์แบบของบุรุษเพศคร่อมทับบนเรือนร่างงามละลานตาภายใต้เสื้อคลุมไม่มีอาภรณ์อื่นใดเลยสักชิ้น ดวินแทบจะลืมหายใจสองร่างกอดกระหวัดรัดกันแน่นจนรับรู้ถึงอาการสั่นน้อย ๆ ด้วยแรงปรารถนาที่เก็บกักเอาไว้มากมายแต่ชายหนุ่มก็พยายามหักห้ามใจไม่ตะกรุมตะกรามทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป สร้างประสบการณ์ใหม่ร่วมกับเมียสาวอย่างใจเย็น…….

“คิดถึงเหลือเกิน......ยอดรักของพี่......” ชายหนุ่มครางงึมงำเมื่อความสุขสุด ๆ จนล้นทะลักผ่านพ้นไปแต่ก็ไม่อยากจะผละไปไหนได้แต่กอดรัดสัมผัสกายให้แน่ใจว่าไม่ได้อยู่ในความฝันเหมือนวันที่ผ่านมา

“จีจี้ก็คิดถึงพี่วินค่ะ อยากกอดเอาไว้แบบนี้ทุกคืน” หญิงสาวคล้องแขนรอบคอสามีออดอ้อนอ่อนหวาน

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับคนดี พี่ก็รอจีจี้ทุกวันคืน คิดถึงจนใจจะขาดแล้ว......” ปลายนิ้วแข็ง ๆ ไล้วนกรอบหน้าอย่างรักใคร่

“ไม่รู้สิคะ จีจี้คิดว่าพี่วินจะรู้เองเสียอีก” หญิงสาวตัดพ้อแต่แววตาเต้นระริก...เอ็นดูในความซื่อตรงของคนที่เป็นสามี

“ร้ายนักนะ......เฮ้อ !...พี่มันโง่เองสินะ....” มันน่าเขกกบาลตัวเองนัก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

“อย่าว่าตัวเองสิคะ.......จีจี้ไม่อยากให้เราโกรธกันอีกแล้วค่ะ” หญิงสาวอ้อนพลางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่น เสียดายวันเวลาที่มัวแต่แง่งอนจนต้องนอนอ้างว้างทั้งที่ต่างก็รักกัน ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไรไปเสียก่อน ต่อไปนี้เธอจะเลิกงอนหากเขาทำผิดถึงขนาดอภัยกันไม่ได้ก็เลิกกันไปซะให้สิ้นเรื่อง.....ตราบใดถ้ายังรักกันอยู่ก็ควรจะรีบทำความเข้าใจกันดีกว่าอย่าเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระเพราะชีวิตนี้สั้นนัก..........

“แล้วแต่เลยครับ......พี่ไม่คิดจะโกรธจีจี้อีกแล้ว”

“งั้นพี่วินก็หาว่าจีจี้เป็นคนผิดน่ะสิคะ” หญิงสาวกลิ้งตัวออกจากอ้อมกอดสามีอย่างแง่งอนลืมความคิดและคำพูดของตัวเองที่เพิ่งจะผ่านไปหยก ๆ ก็นิสัยคนมันเปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ เสียที่ไหน

“หึหึ...เอาที่สบายใจเลยครับคนดี รับรองว่าพี่มีแรงง้อได้ทั้งคืน” สามีหนุ่มยิ้มกริ่มตามไปคว้าร่างบางเข้ามากอดก่อนจะปฏิบัติการง้องอนจากหนึ่ง .....เป็นสองสามสี่ห้าจนฟ้าสาง…เสร็จสิ้นการรอคอยสักที

บทที่ 5

คณะจากกรุงเทพฯอันประกอบด้วย สองครอบครัวเดินทางมาถึงไร่ในตอนสาย ๆ ขณะที่คชินทร์เดินทางล่วงหน้ามารอต้อนรับในฐานะเจ้าบ้านก่อนแล้วทุกอย่างต้องพรั่งพร้อมเพื่อสั่งสอนคนหน้าไหว้หลังหลอกว่าคนจริงเขาทำกันอย่างไร......เสียแต่ว่าคาดการณ์ผิดไปหน่อยไม่คิดว่าคณะที่มาในวันนี้จะถึงที่นี่แต่เช้า.........

“ตาหวานจ๋า........มานี่มาเร็วมาให้กอดหน่อยที่รัก” เสียงห้าวคุ้นหู ดังอยู่ในห้องที่แง้มประตูเอาไว้ ทำเอาเท้าบอบบางชะงักค้างกลางอากาศก่อนจะค่อย ๆ วางลงอย่างเงียบกริบพลางขยับเข้าไปจนชิดบานประตูแนบหูฟังอย่างสนใจจะได้รู้กันไปว่าคนที่คุณพ่อเชียร์จนออกนอกหน้านั้นเป็นยังไง....อยากรู้นักว่าโดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้จะแถไปยังไงได้อีก

“อี๋ ๆ ๆ ทุเรศที่สุด....” พอฟังจนแน่ใจหนูเล็กก็ถอยกรูด เธอเพิ่งจะมาถึงและกำลังจะเดินไปห้องน้ำแต่ว่าหลงทิศผิดทาง เดินผ่านหน้าห้องใครบางคนที่เธอจำเสียงได้ดี.......สายป่านนี้แล้วยังทำกิจกรรมทุเรศ ๆ ไม่อายผีบ้านผีเรือน……

“โอ๊ย ๆ ๆ...อย่าข่วนแด๊ดดี้เดี๋ยวตีก้นลายเลยเด็กคนนี้นี่” เสียงร้องเสียงหัวเราะของผู้ชายคนนั้นดังคละเคล้าออกมาจากห้อง เป็นระยะบ่งบอกว่าคนข้างในกำลังมีความสุขสนุกแค่ไหน

“แหวะ...แด๊ดดี้...กินเด็กงั้นเหรอ...คุก.คุก.คุก...” หนูเล็กรีบก้าวเท้าออกจากตรงนั้น หน้าตางอง้ำไม่พอใจ…คนบ้า...คนลามก ...มักมาก...ทุเรศที่สุดเลยรู้ทั้งรู้ว่าจะมีแขกมาวันนี้ยังจะมักมาก ขาดไม่ได้เลยหรือไง......คนทุเรศ !.....

“อ้าว...หนูเล็กจะไปห้องน้ำไม่ใช่หรือจ๊ะ” แม่เลี้ยงรมิดาเอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นสาวน้อยเดินบ่นงึมงำ สงสัยจะหาห้องน้ำไม่เจอ