ตอนที่ 4 ก็แค่องค์หญิงตัวประกัน

“เมืองหลิงโจว ที่อยู่ทางเหนืองั้นหรือ เพราะเหตุใดกัน”

“เห็นว่าพระองค์ออกเดินทาง ไปพร้อมกับทหารองครักษ์ไม่กี่คน เหลือองครักษ์เฟิง อยู่คุ้มกันท่านกลับหลันโจว”

ไม่นานเมื่อพวกนางคุยกัน หน้ากระโจมก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา เฟิงจิ้งเดินเข้ามาคำนับให้นาง

“องค์หญิง กระหม่อมชื่อเฟิงจิ้ง ข้ารับหน้าที่อารักขาท่าน กลับเมืองหลันโจว ตามคำสั่งท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณท่านมาก จินหยูเจ้ารีบไปเก็บของเถอะ อย่าทำให้พวกเขารอนาน”

“เพคะ”

เฟิงจิ้งรู้สึกแปลกใจมาก ที่วันนี้องค์หญิงมิได้มีท่าทางโกรธเหมือนกับวันแรก ที่มาถึงที่กองทัพ นางพูดจากับเขา และองครักษ์ที่เหลือดีมาก จนคิดว่าเป็นคนละคน แต่เขามาทราบจากจินหรูทีหลังว่า ในวันนั้นองค์หญิงมีปากเสียงกับเหล่าคณะทูตของอู๋ตงมา และต้องการฉีกหน้าพวกเขา จึงได้ทำเสียมารยาทเช่นนั้น

“หมายความว่าองค์หญิงของเจ้า... มีปัญหากับ…”

“เรื่องนี้ท่านอย่าได้พูดไป องค์หญิงเป็นถึงรัชทายาทอันดับสอง รองจากฝ่าบาทซึ่งเป็นพระเชษฐา แต่เพราะแผนชั่วของคนที่อยู่เบื้องหลัง ถึงทำให้นางต้องมาตกอยู่สภาพนี้ ข้าน่ะสงสารองค์หญิงมาก ๆ เลย”

“รัชทายาทอันดับสอง แล้วเหตุใด”

“จินหยู”

“เพคะองค์หญิง”

“ข้าอยากออกไปเดินเล่นสักหน่อย”

“เพคะ”

จินหยูรีบวิ่งไปที่รถม้า พวกเขาจอดพัก ระหว่างเดินทางก่อนจะเข้าเมืองหลันโจว เมื่อนางเดินลงมาแล้ว เฟิงจิ้งจึงสั่งให้ทหารที่เหลืออารักขาโดยรอบ

“ท่านองครักษ์เฟิง อีกนานหรือไม่กว่าจะถึงหลันโจว…แคก แคก”

“ทูลองค์หญิง ข้ามภูเขาลูกนี้ไปก็จะถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงยังไม่หายดี น่าจะนั่งพักในรถม้าจะดีกว่า”

“ไม่เป็นไร ข้าเพียงแค่อยากเห็นทิวทัศน์ด้านนอกบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในรถม้าช่างน่าเบื่อยิ่งนัก ท่านอ๋องของพวกเจ้าเล่า”

“พระองค์เสด็จไปที่หลิงโจวด้วยภารกิจสำคัญ น่าจะอีกหลายเดือนกว่าจะกลับมา แต่ว่ากระหม่อมรับหน้าที่ อารักขาองค์หญิง ระหว่างที่รอท่านอ๋องเสด็จกลับพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณมาก”

ห้าเดือนถัดมา

หยางอิงหยุนใช้เวลาพักรักษาตัว อยู่ในจวนของท่านอ๋องเดือนนี้เข้าเดือนที่ห้าแล้ว ก่อนหน้านี้นางมีโอกาสได้พบกับรองแม่ทัพองครักษ์หลวง “โจวต้าเหมิน” ที่เข้ามาเยี่ยมพร้อมกับบุตรีของเขา ซึ่งนางดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับสตรีในจวนอ๋องเช่นนางสักเท่าใด

“ก็แค่องค์หญิงตัวประกัน ต้องดูแลดีขนาดนี้เชียวหรือ”

“ชิงเหมยอย่าเสียมารยาท ขออภัยองค์หญิง บุตรีของข้าน้อยยังเยาว์อาจจะพูดจาไม่ถูกกาลเทศะไปบ้าง โปรดอย่าถือสานางเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“กิ่งสนลู่ลมจนไหวเอน ต้นลมเป็นเช่นไร กิ่งสนที่อ่อนไหวก็โยกตามสายลมเช่นนั้น ข้ามิได้ใส่ใจนางหรอก ท่านมิต้องกังวล ว่าแต่พวกท่านมาเยือนถึงที่ มีธุระอันใดงั้นหรือ”

“แค่อยากมาดูหน้าสตรีหน้าหนา…”

“ชิงเหมย!”

อิงหยุนจิบชา พลางหันไปมองบุตรีอดีตแม่ทัพกองทัพหลวง ซึ่งบัดนี้เขาเป็นเพียงรองแม่ทัพของท่านอ๋อง และรั้งเพียงตำแหน่งผู้คุมกองทัพเล็ก ๆ ในเขตวังหลวงหลันโจวเท่านั้น แม้นางจะเป็นองค์หญิงต่างแคว้น แต่เรื่องของขุนนางต่างแคว้นอย่างหลันโจว นางศึกษามาเป็นอย่างดีระหว่างอยู่ที่นี่

“เช่นนั้นเจ้าก็ได้เห็นแล้วมิใช่หรือ แม่นางยังมีธุระอันใดกับข้าอีกหรือไม่”

“ไม่มี”

“หากเป็นที่เมืองอู๋ตงที่ข้าปกครอง ผู้ที่กล้ายืนอย่างไร้มารยาทต่อหน้าราชวงศ์ จะต้องถูกลงโทษโบยโดยต้องถอดเสื้อผ้าก่อนโบยยี่สิบไม้ หลังจากนั้นเอาน้ำเกลือราด และแห่ประจานรอบเมือง”

“เจ้า!”

“โจวชิงเหมย อย่าเสียมารยาท!”

“ท่านพ่อแต่นางเป็นแค่องค์หญิงเชลย เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรหัดสำนึกเสียบ้าง อยู่เมืองอู๋ตงเจ้าอาจจะเป็นสตรีสูงศักดิ์ แต่อยู่ที่นี่เจ้าไม่ต่างอะไรกับสาวใช้ที่ล้างเท้าให้ข้า!”

“ฟิ้ว!”

“ฉึก!”

“ฮึก! แคก แคก แหวะ!”

โจวชิงเหมยล้มตัวลง และบีบคอตัวเอง ราวกับมีบางอย่างติดอยู่ในคอ ใต้เท้าโจวผู้เป็นบิดา หันไปมองและตกใจในทัน

“องค์หญิงโปรดอภัย แต่การทำร้ายบุตรีกระหม่อม”

“ข้าไม่อนุญาตให้ผู้ใดดูหมิ่นข้า แม้ว่าจะอยู่ในฐานะใด ข้า… ก็เป็นคนเหมือนกับนาง”

“เช่นนั้นองค์หญิง…”

“แค่เห็นว่านางพูดมากเกินไป ก็เลยให้นางกินลูกอมร้อนลิ้น หากยังกล้าพูดจาสามหาวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไร้มารยาทกับผู้อื่นต่อหน้าข้าอีก ข้าก็ไม่มอบยาถอนพิษให้”

“องค์หญิง ที่กระหม่อมมาในวันนี้ ก็เพียงแค่จะมาดูแลความเรียบร้อย ตามพระบัญชาของท่านอ๋องที่มีรายงานเข้ามา หากพระองค์ไม่เชื่อโปรดดูคำสั่งได้พ่ะย่ะค่ะ”

“จินหยู ไปหยิบมา”

"เพคะ"

โจวชิงเหมยยังนั่งร้อนรนอยู่ที่พื้นแต่พูดไม่ได้ ผู้เป็นบิดาได้แต่เก็บความแค้นนี้เอาไว้ โดยไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไร องค์หญิงต่างแคว้นผู้นี้จัดการไม่ง่ายเลยสักนิด นางชิงลงมือจัดการบุตรีของเขา ก่อนที่จะทันได้อ้าปากข่มขู่นางด้วยซ้ำไป

“รายงานไม่มีปัญหา แต่ที่นี่มีองครักษ์เฟิงที่ได้รับหน้าที่อารักขาจวนอยู่แล้ว หากท่านจะนำคนมาปิดล้อม… ไม่สิ มาอารักขาเพิ่ม ก็ควรจะไปคุยกับเขา จินหยู เอาคำสั่งนี้ไปให้เฟิงจิ้งดู”

“เพคะ”

“เอ่อ ระ เรื่องนี้กระหม่อมคิดว่า สามารถไปหารือกับองครักษ์เฟิงได้ ไม่ต้องลำบาก”

“ไม่เป็นไรหรอกใต้เท้าโจว ไหน ๆ ท่านก็บอกว่า มาเพราะคำสั่งของท่านอ๋องมิใช่หรือ เช่นนั้นข้าก็ต้องแจ้งให้องครักษ์ของท่านอ๋องทราบด้วย”

“เช่นนั้นกระหม่อมขอองค์หญิงได้โปรด… ช่วยบุตรสาวของกระหม่อม ถือว่าครั้งนี้ได้สั่งสอนนาง พอประมาณก็พอ”

“ได้สิไม่มีปัญหา ให้นางเดินมาตรงหน้า แล้วคุกเข่าขอโทษข้าตามพิธีการ อย่างที่ควรจะต้องทำ แล้วข้าจะช่วยนาง”

“อื้อ!!”

“ดูเหมือนว่านางจะไม่ยอมนะ ใต้เท้าโจวข้าไม่ได้มีเวลาทั้งวัน หากนางยังไม่พร้อม เช่นนั้น...”

“โจวชิงเหมย! รีบมาเร็ว ๆ เข้า”

โจวชิงเหมยทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนนี้ในปากของนาง ร้อนจนพูดอะไรไม่ได้ เหมือนกับกลืนพริกที่เผ็ดเข้าไปจนน้ำตาไหลออกมา เมื่อจะเอ่ยปากพูดก็ร้อนไปทั่วลำคอ นางหันมามององค์หญิง ที่นั่งจ้องนางด้วยสายตาที่นิ่งอยู่ตรงหน้า

“รีบคุกเข่าสิ เจ้าไม่อยากถอนพิษหรืออย่างไร”

โจวชิงเหมยต้องฝืนคุกเข่า และถวายบังคมให้กับองค์หญิงอิงหยุน จินหยูที่ยืนอยู่ด้านหลัง ถึงกับยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

‘นางตัวดี ข้าจดจำความแค้นนี้เอาไว้แล้ว’

“สีหน้าของแม่นางโจว ดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูกบังคับให้คุกเข่านะ”

“องค์หญิง!”

“เช่นนั้นก็ให้นางคุกเข่าสำนึกผิดสักครึ่งชั่วยาม ใต้เท้าโจว ท่านจะไปหารือกับเฟิงจิ้งมิใช่หรือ”

“กระหม่อม…เอ่อ”

“หรือว่าจะไม่ไปแล้ว”

โจวต้าเหมินจำใจต้องเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งโจวชิงเหมยนั่งคุกเข่า และกำหมัดแน่นเอาไว้ เดิมทีคิดจะมาข่มขู่ ให้องค์หญิงอิงหยุนเกรงกลัว แต่ไม่คิดเลยว่า จะถูกนางชิงลงมือเสียก่อน

“โจวชิงเหมย บุตรีคนเล็กของรองแม่ทัพโจต้าเหมิน เจ้าเป็นสตรีสูงศักดิ์ของเมืองหลันโจว เพราะมีบิดาที่เคยเป็นอดีตแม่ทัพหลวง ของอดีตฮ่องเต้ เมื่อหลันอ๋องมารับตำแหน่งปกครอง เขากลับลดความสำคัญของบิดาเจ้าลงเหลือเพียงตำแหน่งรองแม่ทัพ ริบตราบัญชาการทหาร อีกทั้งควบคุมกองทัพหลวงเอง ข้าพูดถูกหรือไม่ อ้อลืมไป เจ้าพูดไม่ได้นี่"

“ฉึก”

“โอ๊ย!”

กริชเล่มเล็กแทงเข้าไปที่ต้นคอของนางอย่างถูกที่ เลือดค่อย ๆ ไหลออกมา พร้อมกับปลายกริชที่ดึงออกจากคอของโจวชิงเหมย ซึ่งตกใจอยู่ที่พื้น สายตาขององค์หญิง มิได้มีความปรานีเลยสักนิด

“ข้าถอนพิษให้เจ้าแล้ว จงจำเอาไว้ให้ดีว่า อย่าได้คิด… ที่จะทำเรื่องที่ไม่สมควรต่อหน้าข้าอีก เพราะว่าคราวหน้าข้าจะไม่ทำเพียงแค่นี้ จำเอาไว้”