บทที่ 19 หมอเทวดาเซวกลับมาแล้ว

ซือห้าวเฉินวางกล่องผ้าลงบนโต๊ะตรงหน้า และเปิดฝากล่องออก ด้านในของกล่องผ้าบุด้วยขนสัตว์สีขาว มีกล่องแก้วขนาดเท่าฝ่ามือใบหนึ่ง วางอยู่ด้านในขนสีขาวอ่อนนุ่ม มีชั้นนำแข็งบาง ๆ เกาะอยู่บนพื้นผิวของกล่องแก้ว

มือของซือห้าวเฉินแตะลงบนกล่องแก้ว ฉินโม่รีบพูดขึ้นทันที : “ท่านอ๋อง หมอเทวดาเซวกล่าวว่า หญ้าวิญญาณน้ำแข็งเมื่อขุดออกมาแล้ว ห้ามโดนลมโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะทำลายสรรพคุณทางยาพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” ซือห้าวเฉินใช้ฝ่ามือลูบผ่านกล่องแก้ว ชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ละลายหายไป เผยให้เห็นพืชสีเขียวที่นอนอยู่ด้านใน

หมิงโร่เคยเห็นบันทึกเกี่ยวกับหญ้าวิญญาณน้ำแข็งในบันทึกลับของตระกูล อธิบายไว้เพียงว่าเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยบำรุงเลือด และบำรุงหัวใจ สาบสูญไปนับพันปี แม้กระทั่งภาพวาดก็ไม่ปรากฏให้เห็น

และสมุนไพรที่อยู่ในกล่องแก้วต้นนี้ ทั้งต้นดูราวกับถูกแกะสลักมาจากหยก เกือบจะโปร่งแสง ดูแล้วไม่ใช่ของธรรมดา ๆ แน่นอน

ถึงแม้ซือห้าวเฉินไม่พูด แต่ด้วยสรรพคุณของหญ้าวิญญาณน้ำแข็ง น่าจะนำมาเพื่อใช้รักษาโรคให้กับซือห้าวเฉิน

หมิงโร่รู้สึกสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับสมุนไพรที่เธอไม่รู้จักเป็นอย่างยิ่ง เธอหันหน้ามองซือห้าวเฉิน : “ท่านอ๋อง ตอนที่หมอเทวดาเซวกลั่นหญ้าวิญญาณน้ำแข็ง หม่อมฉันขอเข้าไปสังเกตการณ์ได้ไหมเพคะ”

“ได้สิ” เดิมทีซือห้าวเฉินก็คิดจะให้หมิงโร่คอยจับตาดูขั้นตอนการรักษาของหมอเทวดาเซวอยู่แล้ว เขาไม่สามารถเชื่อใจใครง่าย ๆ ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากคนคนนั้นมีความถนัดในเรื่องที่ตัวเขาเองไม่ถนัด

หมิงโร่เพิ่งจะกล่าวขอบคุณ ก็เห็นพอบ้านโจวพาคนสองคนเดินเข้ามาในเรือนเหมย

คนที่เดินอยู่ด้านหน้า เป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปี สวมเสื้อสีเขียว พร้อมด้วยเสื้อคลุมบางและเข็มขัด สวมผ้าโพกศีรษะและมีเครายาว ดูแล้วมีลักษณะของผู้ทรงภูมิอย่างยิ่ง ด้านหลังของเขามีหญิงสาวอายุราว ๆ สิบเจ็ดสิบแปดปีเดินตามมาหนึ่งคน สวมมงกุฎดอกไม้คริสทัลสีขาวอยู่บนหัว สวมชุดกระโปรงดอกไม้เนื้อนุ่ม ดูราวกับนางฟ้าที่ลอยลงมาจากสวรรค์

ชายวัยกลางคนเดินขึ้นมาแล้วโค้งคำนับ : “หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง”

“หมอเทวดาเซวไม่ต้องมากพิธี” ซือห้าวเฉินยกมือขึ้นเล็กน้อย “เชิญนั่ง”

พ่อบ้านโจวรีบยกเก้าอี้ไม้มาวางไว้ข้าง ๆ : “หมอเทวดาเซว เชิญ”

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง” หมอเทวดาเซวนั่งลงข้าง ๆ แล้วกวักมือเรียกเด็กสาวคนนั้น “หว่านหว่านมานี่สิ ทำความเคารพท่านอ๋องเร็วเข้า”

“ท่อนอ๋องทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่น ๆ ปี” เซวหว่านหว่านถวายพระพร

“ไม่ต้องมากพิธี” ครั้งนี้แม้กระทั่งมือ ซือห้าวเฉินก็ขี้เกียจจะยกขึ้น

เซวหว่านหว่านไปยืนอยู่ด้านหลังหมอเทวดาเซว หางตาคอยแอบมองซือห้าวเฉิน

หมิงโร่เลิกคิ้วเล็กน้อย คนในศาลานี้ รวมถึงตัวเองอีกคน ทำไมล้วนดูแปลกประหลาด——พูดคุยเรื่องการรักษาของซือห้าวเฉิน เซวหว่านหว่านก็ดูจะเป็นส่วนเกิน แต่หากเป็นการพบปะกันของเพื่อนเก่า ก็ดูเหมือนว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกิน ซือห้าวเฉินคิดจะใช้สถานการณ์แบบไหนกันแน่ ?

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเคยพูดเอาไว้ว่า ขอเพียงสามารถใส่หญ้าวิญญาณน้ำแข็งกับเมล็ดบัวหัวใจอัคคีลงไปในยาได้ ก็มีความมั่นใจว่าจะสามารถรักษาโรคหัวใจของท่านได้ ตอนนี้ หาหญ้าวิญญาณน้ำแข็งเจอแล้ว...... หมอเทวดาเซวหันมองซือห้าวเฉิน “แล้วเมล็ดบัวหัวใจอัคคี ไม่ทราบว่าท่านอ๋องพอจะได้ข่าวมาบ้างหรือยัง ?”

“ยัง” ซือห้าวเฉินตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย

“อะแฮ่ม ๆ” หมอเทวดาเซวแสร้งทำท่าลูบหนวดเครา แล้วหันไปมองเซวหว่านหว่าน “ในมือของลูกสาวหม่อมฉันมีเมล็ดบัวหัวใจอัคคีอยู่หนึ่งเม็ด แต่......นั่นเป็นของที่ภรรยาที่จากไปแล้วของหม่อมฉัน ทิ้งไปให้ลูกสาวเป็นสินสอดแต่งงาน”

ว้าว ! หมิงโร่รู้สึกนับถือหมอเทวดาเซวผู้นี้ขึ้นมาอย่างสุดหัวใจทันที

ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ยังไม่อาจรู้ได้ แต่ศิลปะในการพูดของเขานับว่าสุดยอดแล้ว

ถึงแม้จะอยากส่งลูกสาวเข้าจวน แต่ในมือของเขาก็มาสมุนไพรล้ำค่าสำหรับช่วยชีวิต ซือห้าวเฉินอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ก็จำต้องแต่งงานกับลูกสาวของเขา การ “สู่ขอ” และ “เสนอตัว” ผลที่ได้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ยิ่งไปกว่านั้น เมล็ดบัวหัวใจอัคคีนี้ ภรรยาผู้ล่วงลับมอบให้กับลูกสาวสุดที่รักเพื่อเป็นสินสอดแต่งงาน ประสงค์ของผู้ตายนั้นยิ่งใหญ่ หากซือห้าวเฉินต้องการแค่ “บัว” แต่ไม่ต้องการ “ผู้หญิง” คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน

แผนการที่สมบูรณ์เช่นนี้ หมิงโร่รู้สึกนับถือจากใจจริง ตอนนี้เธอตั้งตารอดูปฏิกิริยาของซือห้าวเฉิน ด้วยนิสัยที่เย่อหยิ่งของเขา ถูกวางกับดักเช่นนี้ ต่อให้ตกลง ก็คงต้องแสดงความไม่พอใจออกมา

เมื่อซือห้าวเฉินได้ยินคำพูดของหมอทวดาเซว ม่านตาก็หดลงทันที รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นในแววตา

คำพูดเหล่านี้สำหรับคนอื่นอาจเป็นการส่งสัญญาณ แต่สำหรับถือห้าวเฉินกลับรู้สึกเหมือนถูกบังคับ

ตอนนี้ตนเองต้องรีบใช้เมล็ดบัวหัวใจอัคคีเพื่อช่วยชีวิต ที่จริงแล้วเขาสามารถใช้เมล็ดบัวหัวใจอัคคีแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์อย่างอื่นได้มากมาย แต่กลับเลือกที่จะพูดว่านี่เป็นสินสอดที่ภรรยาผู้ล่วงลับทิ้งเอาไว้ นี่เท่ากับว่าทำกำไรเพียงครั้งเดียวยังไม่เพียงพอ แต่คิดจะใช้สิ่งนี้แสวงหากำไรโดยไม่รู้จบ นับได้ว่าใจคนยากแท้หยั่งถึงจริง ๆ

ตลอดชีวิตของซือห้าวเฉิน เกลียดที่สุดก็คือการถูกคนอื่นบีบบังคับ และที่เกลียดรองลงมาก็คือคนเจ้าเล่ห์ เห็นได้ชัดว่าหมอเทวดาเซวเป็นทั้งสองอย่าง

“พระชายาเห็นว่าอย่างไร ?” ซือห้าวเฉินหันมองหมิงโร่ด้วยแววตาที่อ่อนหวาน ราวกับว่าเมื่อครู่ ไม่เคยมีความดุร้ายปรากฏขึ้นในแววตามาก่อน

“อะไรนะ ?” หมิงโร่ที่กำลังนั่งรอว่ายอดฝีมือจะใช้กลยุทธ์ใด คิดไม่ถึงเลยว่าตนเองนั่งอยู่เฉย ๆ ภัยก็มาถึงตัวเสียนี่

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอด้วยหรือ ? ถ้าหากตนเองตอบว่า “แน่นอนว่าต้องใช้ตาเห็น” จะถูกซือห้าวเฉินตัดหัวหรือไม่ ? คงหนีไม่พ้นแน่ ?

“แต่งพระชายารองเข้าจวน ย่อมต้องได้รับการอนุญาตจากพระชายาก่อนเป็นอันดับแรก” ซือห้าวเฉินแสยะยิ้ม

เมื่อครู่หมิงโร่อยู่ในท่าทีที่กำลังใจจดใจจ่อ ตั้งตารอดูเรื่องสนุก ทำให้ซือห้าวเฉินรู้สึกขัดใจ นางเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางก็ไม่ปาน ดูแล้วทำให้สบายใจขึ้นไม่น้อย

“มีน้องสาวเข้ามาช่วยปรนนิบัติดูแลท่านอ๋องเพิ่มขึ้นอีกคนย่อมเป็นเรื่องดี” หมิงโร่หวังอย่างยิ่งที่จะให้ซือห้าวเฉินแต่งตั้งสนมหลาย ๆ คน เช่นนี้หากเขาตายไป ตนเองก็คงไม่ต้องถูกฝังทั้งเป็นเพื่อสังเวยเสียเอง

อีกทั้ง ในฐานะที่เธอเป็นพระชายาของหนุยชินอ๋อง เธอก็จะได้รับมรดกของหยุนชินอ๋อง ลักพาตัวเจ้าหนูน้อยผู้น่ารัก แล้วออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ โอกาสที่จะได้ลดการต่อสู้ดิ้นรนลงยี่สิบปีเช่นนี้ นับได้ว่าเป็นจังหวะที่ยอดเยี่ยมที่สุดของชีวิตแล้ว

อันที่จริงคำพูดของหมิงโร่เหมือนกับสิ่งที่ซือห้าวเฉินคิดเอาไว้ ต่อให้ครั้งนี้จะต้องก้มหัวให้หมอเทวดาเซวโดยไม่มีทางเลือก แต่เขาก็ไม่อยากทำด้วยตัวเองอยู่ดี อย่างน้อยหมอเทวดาเซวก็ไม่คู่ควร

แต่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี ผู้หญิงคนนี้ยังคู่ควรจะเป็นพระชายาของหยุนชินอ๋องอีกหรือ พูดจาใจกว้างเช่นนี้ หึ !

เมื่อเซวหว่านหว่านได้ยินคำว่า “พระชายารอง” ก็แทบจะระเบิด เมื่อสามปีก่อนที่หนิงโจว นางเห็นหยุนชินอ๋องกลับมาอย่างมีชัย สวมชุดเกราะสีเงินนั่งบนหลังม้า รูปลักษณ์ที่หล่อเหลานั้น ทำให้นางแอบหลงรักอย่างสุดหัวใจ

นางตัดสินใจว่าจะต้องแต่งงานกับหยุนชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ให้ได้

เมื่อเป้าหมายนี้ นางขอร้องให้ผู้เป็นบิดารักษาหยุนชินอ๋องอย่างสุดความสามารถ และก็เพื่อเป้าหมายนี้ นางจึงคิดหาแผนการต่าง ๆ นานาเพื่อให้ได้เมล็ดบัวหัวใจอัคคีมาครอบครอง นางลงทุนมากขนาดนี้แล้ว แต่กลับเป็นได้เพียงพระชายารอง

ผู้หญิงคนนั้นไม่ทำอะไรสักอย่าง ทำไมถึงได้ตำแหน่งพระชายาไปครอง นางไม่ยอมเด็ดขาด !

หมอเทวดาเซวตบหลังมือของเซวหว่านหว่าน เพื่อปลอบนางไม่ให้หุนหัน

หลายปีมานี้เขาเดินทางไปทั่วทั้งสี่แคว้น พบผู้มีอำนาจมามากมาย จึงย่อมรู้จักที่นี่เป็นอย่างดีทุกซอกทุกมุม ถึงแม้เขาจะถูกผู้คนขนานนามว่าหมอเทวดา แต่เขาก็เป็นเพียงสามัญชน ท่านอ๋องของแคว้น เพื่อหน้าตาแล้ว ย่อมไม่มีทางแต่งหญิงสามัญชนเข้ามาเป็นพระชายาโดยเด็ดขาด

เขายินดีให้เซวหว่านหว่านแต่งงานเข้าจวนหยุนชินอ๋อง ประการแรก ก็เพราะเห็นแก่อำนาจที่หยวนชินอ๋องมีอยู่ในมือ ประการที่สอง ถึงแม้พระชายาพระองค์ใหม่จะเป็นองค์หญิง แต่ก็ไม่มีที่พึ่งใด ๆ อยู่ในตงเหิง มิเช่นนั้นคงไม่ถูกฮ่องเต้ตานซู่ใช้ฝังทั้งเป็นเพื่อสั่งเวยแก่หยุนชิงอ๋อง

ด้วยรูปร่างหน้าตาของลูกสาว ประกอบกับทักษะการแพทย์ของตนเอง หว่านหว่านจะต้องได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากหยุนชินอ๋องแน่นอน