๖ วุ่นวายไม่หยุด (๔)

“อยากกินอะไรคะ อาหารแบบบุฟเฟ่ต์ด้วยกินได้ไม่อั้นเลย เอาให้คุ้มนะคะพี่ลัน” ลันตาค่อยเลื่อนแขนออกไม่อยากจะให้หญิงสาวแตะตัว เธอก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ขยับออกมาเล็กน้อยแล้วชี้ชวนให้หาของกิน

“เกือบลืมเลย พี่ขอโทษด้วยนะคะที่วันเกิดพี่ปีต้องโทรไปรบกวน พอดีพี่เกิดเรื่องนิดหน่อย โชคดีพี่ปีรีบมาแล้วอยู่กับพี่เกือบทั้งคืนเลย น้องเน่ใจดีจังนะคะให้คนอื่นยืมสามีด้วย แต่อย่างว่าแหละค่ะเพราะพี่กับพี่ปีค่อนข้างคุ้นเคยกัน...เราคบกันเกือบเจ็ดปีนี่น่า”

ความจริงที่เพิ่งทราบว่างานด่วนของเขาคือการไปหาลันตา สร้างความเจ็บปวดแก่หญิงสาวเป็นอย่างมาก มือกำกระโปรงเอาไว้แน่นพยายามไม่แสดงกริยาไม่ดีออกไป จ้องแฟนเก่าสามีที่ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด

“อ้อ แล้วก็มีอีกหลายครั้งที่พี่โทรหาพี่ปี แล้วเขาก็ออกมาหาพี่ตลอดเลย น้องเน่คงไม่ว่ากันนะคะ” เดินเข้ามาใกล้พลางยิ้มให้คนตัวเล็กกว่า คนฟังสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ปวดหนึบทั่วหัวใจก่อนเผยยิ้มออกมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ขนาดพวกเจ้ากรรมนายเวรเน่ยังกรวดน้ำไปให้เลย แค่แบ่งสามีให้พวกอดอยากบ้างจะเป็นอะไรไป” ยิ้มปิดท้ายจนคนที่ถูกหลอกด่านึกโกรธ เรียกหล่อนเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง ดรุณีจึงต้องหันไปยิ้มเพื่อเป็นการขอโทษ

“เธอ!”

“คิดจะแย่งผัวชาวบ้าน ก็ช่วยนึกด้วยนะคะว่าตกนรกไปต้องปีนต้นงิ้วมันจะเจ็บเอานะ” สองสายตามองกันไม่ยอมละ ลันตาประกาศก้องถึงความต้องการ ประกาศสงครามกับเธอชัดเจน

“ฉันมาก่อน”

“แต่เลิกกันแล้ว ตอนนี้พี่ปีเป็นของเน่” พูดจบก็ไม่สนใจฟังคำพูดของลันตา เธอเลือกเดินมาหาสามีที่ยืนคอยท่าด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะส่งยิ้มให้เขาแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่เหนื่อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายโกหกเพื่อไปหาแฟนเก่า

เขาไม่ได้รักเธอ...และยังรักลันตาหมดหัวใจ

แขนขาอ่อนแรงอยากร้องไห้ออกมาก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ ปีแสงคือสามีและพ่อของลูก เธอรักเขาทำทุกอย่างเพื่อชายหนุ่มขนาดนี้ ไม่มีทางปล่อยให้คนเก่ามาคว้าไปเป็นอันขาด

“มีอะไรหรือเปล่า” เห็นแววตาเอาเรื่องของหล่อนก็เริ่มกังวล ยิ่งเห็นมือบางยกขึ้นมาเขาก็เผลอก้าวถอยหลังอัตโนมัติ แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าการกระทำในสายตาของคนนอกต่างคิดว่าเขาเกรงอำนาจเมีย หรือที่ทุกคนพูดกันว่ากลัวเมีย

ทั้งที่หล่อนตัวเล็กหน้าหวานแย้มยิ้มตลอดเวลา...มีอะไรให้กลัวกัน

“เปล่าค่ะ...พี่ปีคะ เน่ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม พอดีโทรศัพท์เน่แบตหมดแต่มีเรื่องจะคุยกับพี่พัน ขอโทรหาพี่ฉายหน่อยนะคะ” นึกฉงนกับคำบอกของเธอแต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์ของตนให้โดยดี ก่อนภรรยาจะเดินไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก ปล่อยเขายืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

“เอาไปสิ”

เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวกำลังค้นหาข้อมูลทุกอย่างแล้วพบว่าจริงอย่างที่ลันตาพูด สามีรับโทรศัพท์ในวันเกิดซึ่งเป็นเบอร์ของแฟนเก่าแล้วรีบออกไป ทั้งสองมีการติดต่อกันหลายครั้งจนเธอทำได้แค่หัวเราะทั้งน้ำตา

ไว้ใจเขาโดยไม่เคยสักครั้งจะค้นโทรศัพท์ ไม่คิดว่าความไว้ใจจะย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจจนย่อยยับ

หล่อนคงต้องทำบางอย่างเพื่อรักษาปีแสงเอาไว้...

แต่เหมือนว่าเขาไม่ได้คิดจะรักษาสถานภาพครอบครัวเอาไว้ จุดที่เขาอยู่ไม่ใช่บริษัท ทำให้คนเป็นภรรยารีบตามมายังร้านอาหารหรูอย่างรวดเร็ว ชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าสามีของตนกำลังคุยกับแฟนเก่าอย่างสนิทสนม

เมื่อวันก่อนที่นำโทรศัพท์ของเขาออกมาได้ติดตั้งแอพติดตามเอาไว้ จึงได้ตามมาดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่ปี...” ดวงตากลมมองเห็นว่าฝ่ายหญิงอ้อนเพียงใด ยิ้มให้แล้วยังเรียกเขาเสียงหวานอีก อยากก้าวเข้าไปก็ยังเลือกฟังสิ่งที่ทั้งสองคุยกัน

“ความจริงที่ลันเรียกพี่มาวันนี้ก็ค่อนข้างเกรงใจ แต่ว่าต่อจากนี้ลันคงไม่รบกวนพี่แล้วล่ะค่ะ เราเลิกกันไปแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องติดต่อกันอีก...ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ผิดใจกับภรรยา” แค่กล่าวก็สร้างความฉงนแก่ชายหนุ่มเป็นอย่างยิ่ง

“ผิดใจ...พี่ยังไม่ได้ทะเลาะกับเน่เลยนะ” เธอยังคงเป็นภรรยาที่น่ารักกับเขาเหมือนเดิม ไม่ได้พูดเรื่องลันตาด้วยซ้ำ

“จริงเหรอคะ แต่น้องมาบอกให้ลันเลิกยุ่งกับพี่ แล้วก็ห้ามให้มาเจอพี่อีก ลันเข้าใจในมุมของน้องนะคะ แต่ลันไม่มีทางไปแล้วจริงๆ พี่ก็รู้ว่าตอนนี้ครอบครัวลันเป็นยังไง แล้วยังจะแฟน...แฟนเก่าที่ตามหาเรื่องลันอีก มีแค่พี่ที่เป็นที่พึ่งเดียวของลัน” อาการสั่นกลัวเรียกคะแนนความสงสาร จนคนที่หลบไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป

“เน่มาหาลันเหรอ”

“เอ่อ น้องเขาไม่ผิดนะคะ ลันเข้าใจเขา” พยายามแก้ตัวแทนหวังจะเป็นนางเอก และทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนเมื่อเขาเริ่มเงียบ พอดีกับที่ดรุณีปรากฏกายพร้อมพูดเสียงดังเรียกสายตาหลายสิบคู่ให้หันมามองด้วยความสนใจ

“โกหก! เน่ยังไม่ได้ทำแบบนั้นเลย! อย่ามาตอแหลสองหน้าได้ไหม” ฟังมาตลอดจึงได้พูดอย่างโมโห ไม่สนใจว่าตัวเองจะทำให้สามีอับอายมากแค่ไหน เพียงแค่ต้องบอกความจริงแก่เขาให้ทราบ เธอไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับลันตาเลยสักครั้ง

พูดจบก็หันมองสามีที่นั่งนิ่ง รีบคว้ามือเขาแล้วดึงให้ลุกยืน จนชายหนุ่มต้องรีบลุกแล้วก้มหน้าด้วยอายสายตาของคนที่มองอย่างสนใจ

“พี่ปีกลับบ้าน!”

“เน่” เรียกเพื่อให้เธอใจเย็น แต่ตอนนี้คนท้องไม่อาจเก็บอารมณ์น้อยใจและโมโหเอาไว้ได้ จึงเร่งให้เขากลับบ้านพร้อมตน เปล่งเสียงดังกว่าเดิมยิ่งทำให้คนอื่นสนใจ

“เน่บอกให้กลับบ้านค่ะ”

“อย่ามาแสดงกริยาแบบนี้ในที่สาธารณะ” กัดฟันบอกเสียงเข้มด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาวาวโรจน์แสดงให้เห็นว่าไม่พอใจมากแค่ไหนกับการกระทำของเธอ

ไม่เคยเห็นดรุณีสติหลุดขนาดนี้มาก่อน และเขาก็อับอายเกินกว่าจะหาเหตุผลให้การกระทำของหญิงสาวได้ จึงมีเพียงความโกรธยามมองแม่ของลูก

“ทำไมเน่จะทำไม่ได้ เราเป็นสามีภรรยากันแล้วเน่ก็กำลังท้องลูกของพี่ไม่เห็นจะต้องอายตรงไหน คนที่คิดจะเป็นน้อยต่างหากที่มันต้องอาย” ตวัดสายตามองไปยังลันตาที่ยืนขึ้นแล้วพยายามบีบเสียงให้สั่นไหว แสร้งทำเหมือนจะอธิบายแต่ก็โดนตัดบท

“น้องเน่ มันไม่ใช่อย่างที่น้องคิดนะ...”

“ไม่ต้องมายุ่ง กลับบ้านค่ะพี่ปี!” ลากเขาออกจากร้านอาหารสำเร็จ

ชายหนุ่มเดินตามเธอก่อนสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วเมื่อขึ้นมาบนรถยนต์ของตน แล้วดรุณีก็นั่งข้างคนขับ ทั้งสองเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธที่มีให้อีกฝ่าย แต่ดูเหมือนคนท้องจะเริ่มเย็นลงแล้ว จึงค่อยผินมามองคนข้างกาย ที่ร่างกายร้อนรุ่มเหมือนไฟพร้อมจะแผดเผาทุกอย่าง

“พี่...” อยากเอ่ยถามเรื่องทั้งหมด แต่ก็ต้องสะดุ้งกับคำสั่งของสามีที่ตะโกนดั่งก้องรถ

“เงียบ!” ไม่เคยเห็นปีแสงโกรธมากขนาดนี้มาก่อน

ดรุณีนั่งเงียบมาตลอดทาง กำมือไว้แน่นกลัวจับใจว่าชายหนุ่มจะเอ่ยเรื่องหย่า...เธอยังอยากมีเข้าอยู่ในชีวิต