๗ ไม่เคยเข้าใจ (๑)

๗

ไม่เคยเข้าใจ

กลับมาถึงบ้านก็ก้าวเท้าขึ้นบนห้องโดยไม่รอหญิงสาวเหมือนทุกครั้ง เธอพยายามเดินตามเขาให้เร็วที่สุด ขึ้นบันไดก่อนเข้ามาในห้องเพื่อเผชิญหน้ากับคนอารมณ์ร้อน แต่เธอก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ โกรธและน้อยใจสามีของตัวเอง

เขายังคงติดต่อกับแฟนเก่าลับหลังตน เธอเป็นถึงแม่ของลูกไม่ให้เกียรติกันบ้างเลย

“ไปยุ่งกับลันทำไม” บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัดขุ่นมั่ว สามีภรรยาจ้องหน้ากันนิ่งก่อนร่างหนาจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน ยังรู้สึกเสียหน้าไม่หายที่หล่อนประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าตนคบชู้ทั้งที่ไม่ได้ทำเช่นนั้น

มือหนากำเข้าหากันแน่นพยายามระงับอารมณ์เอาไว้สุดความสามารถ ขณะที่เธอก็หายใจเข้าออกจนอกกระเพื่อม โมโหและน้อยใจคนตรงหน้าเช่นเดียวกัน จึงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางบอกอย่างเอาแต่ใจตัวเอง

“ผู้หญิงคนนั้นมายุ่งกับสามีของเน่ก่อน ถ้าเขาไม่มายุ่งกับพี่ปีเน่ก็ไม่ไปยุ่งกับเขาหรอก...แล้วที่พี่ปีบอกว่ามีงานด่วนตอนวันเกิดก็โกหก พี่โกหกเน่เพื่อไปหาผู้หญิงคนนั้น ไม่ละอายใจบ้างเหรอคะที่คิดจะคบชู้ลับหลังเมียที่กำลังตั้งท้องลูกของพี่” โทษเขาพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้

เสียใจที่วันนั้นเขาไปหาแฟนเก่า ดึกดื่นค่อนคืนกว่าจะกลับมากอดเธอ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจอยากตรงเข้าไปทุบตีร่างหนา แต่ก็กำมือตัวเองเอาไว้ไม่ได้ทำตามใจตัวเองให้เรื่องยิ่งบานปลาย

“พี่กับลันไม่มีอะไรมากกว่าพี่น้อง” บอกเสียงเรียบ รู้สึกผิดต่อหญิงสาวจนหน้าหงอยลง เธอสบโอกาสร่ายยาวถึงความผิดของสามี

“ไม่มีอะไร...แต่หลังจากเจอเขาวันนั้นพี่ก็ยังไปหาแฟนเก่า เน่เลยต้องตั้งแอพติดตามในโทรศัพท์ของพี่ เห็นตลอดว่าพี่เอาเวลางานไปหาแฟนเก่า แล้วอย่างนี้พี่จะให้เน่อยู่เฉยได้ยังไง ทั้งที่เราแต่งงานกัน ทั้งที่เน่รักและจริงจังกับพี่มาตลอด ความรู้สึกของเน่มันไม่เคยส่งถึงใจพี่บ้างเหรอคะ” โมโหจึงได้พร่ำบอกความในใจของตัวเองทุกอย่าง

โยนกระเป๋าในมือลงพื้นระบายอารมณ์ ขณะที่เขาทำได้เพียงยืนเฉยมองหล่อนที่กำลังโมโห ชายหนุ่มเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

เพิ่งทราบว่าดรุณีติดตั้งแอพลิเคชั่นติดตามในมือถือของตน ถือว่าล้ำเส้นเป็นอย่างมากจึงจ้องหน้าหล่อนนิ่ง ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่รับรู้ถึงความผิดของตัวเองและเอาแต่โทษเขาฝ่ายเดียว ต่างคนก็ต่างดำดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์ที่เป็นเหมือนพายุทะเลซาดซัด พังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง

“หรืออย่างน้อยก็ช่วยให้เกียรติเน่ด้วยการซื่อสัตย์ก็ยังดี” ทิ้งประโยคสุดท้ายแล้วปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอเสียใจที่เขากำลังทรยศกัน ถ้าจริงใจก็ควรบอกแต่แรกไม่ใช่โกหกแล้วไปหาแฟนเก่าที่ยังมีเยื่อใยให้กัน

รองประธานรูปหล่อสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เหมือนเธอจะตัดสินไปแล้วว่าเขาเป็นคนผิด โดยไม่ได้ถามเลยสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น คิดแล้วก็ผิดหวังในตัวของภรรยา ค่อยผ่อนลมหายใจเสียงเบาแล้วเป็นฝ่ายพูดบ้าง

“พี่ยืนยันคำเดิมว่าพี่แค่ช่วยลันเพราะสงสารที่เขาถูกแฟนทำร้าย ที่บ้านก็เกิดเรื่อง...เขาไม่มีใครแล้ว...” บอกความจำเป็นที่ตนต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับลันตาอีกครั้ง ทว่าดรุณีไม่คิดจะฟังแล้วเห็นว่านั่นคือข้อแก้ตัว ถึงได้พูดโดยไม่รักษาน้ำใจคนตรงหน้า

“อ้อ แล้วพี่ก็วิ่งเต้นช่วยอย่างคนโง่แบบนี้เหรอคะ” ชายหนุ่มโมโหที่ถูกต่อว่า ถึงกับกล่าวเตือนเสียงดัง

“มันจะมากไปแล้วนะเนเน่” เขาอายุมากกว่าเธอเป็นรอบกลับถูกเด็กตำหนิ ใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความโกรธ คิดว่าคงไม่สามารถพูดกับหล่อนรู้เรื่องแล้ว จึงคิดจะเดินหนีแต่ร่างบางก็รีบไปดักเอาไว้พร้อมกล่าวเสียงแข็งคางเชิด

“ค่ะ เน่จะพูดให้พี่คิดได้ว่าตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากัน พี่อาจจะเคยคบกับเธอแต่เรื่องของพี่กับผู้หญิงคนนั้นมันจบไปแล้ว พี่ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” สั่งเสียงเข้มอย่างเอาเรื่องเพราะตัวเองคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

เรื่องของปีแสงกับลันตาจบลงไปแล้ว เขากำลังสร้างครอบครัวใหม่กับเธอ ไม่อยากให้เรื่องพวกนี้เข้ามาทำให้เราสองคนแตกแยกกัน แต่ดูเหมือนว่าวิธีการของเธอจะไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบ อีกทั้งร่างสูงก็มองหล่อนเป็นคนในปกครอง ไม่มีสิทธิ์จะมาออกคำสั่งและโยนความผิดทุกอย่างให้เป็นของตน ใบหน้าคมจึงเคร่งขรึมพร้อมขบฟันแน่นค่อยบอกภรรยาที่เอาแต่ใจตัวเอง

“อย่ามาออกคำสั่งกับพี่ พี่รู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร เธอล่ะรู้หรือเปล่าว่าล้ำเส้นเกินไป ต่อจากนี้อย่ามายุ่งเรื่องของพี่อีก” เดินเลี่ยงออกไปไม่อยากอยู่ใกล้เธอ โกรธจนแทบระเบิดแต่ก็ไม่ได้ลงกับภรรยา เลือกจะเดินออกจากห้องกลับถูกคว้าแขนเอาไว้

หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ รับรู้ถึงระยะห่างของพวกเราที่กว้างขึ้น ทั้งยังรู้สึกว่าหากปล่อยให้เขาเดินออกไป ชายหนุ่มอาจจะไม่กลับเข้ามาอีก เพียงแค่คิดก็อยากร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้ปีแสงยังอยู่ด้วยกัน

“พี่ปีจะไปไหน”

“ไปนอนบ้านคุณแม่” ไม่อยากนอนกับหล่อนทั้งที่อารมณ์ยังคุกรุ่น และเขายอมรับว่าไม่ต้องการเห็นหน้าหญิงสาวในเวลานี้ จนเธอต้องรีบกอดแขนหนาเอาไว้ ถึงเขาจะพยายามแกะก็ยังคงกอดแน่นเหมือนเดิม

“พี่จะปล่อยให้เน่นอนคนเดียวเหรอ เน่ท้องอยู่นะ” ใช้เรื่องลูกมาอ้าง ยิ่งทำให้ร่างหนาโมโหมากกว่าเดิมจนตวาดเสียงดัง

“อย่าเอาเรื่องท้องมาอ้างหน่อยเลย! พี่ก็ยอมแต่งงานรับผิดชอบแล้วไงจะเอาอะไรอีก” ดวงตากลมสั่นไหวพร้อมกับน้ำใสที่คลอเบ้า เธอทราบดีว่าเขาแต่งงานกับตนไม่ใช่เพราะความรัก หากแต่เป็นเรื่องลูกในท้องต่างหาก

รู้ดีแต่ก็ยังหวังว่าปีแสงจะมีความรู้สึกดีให้กันสักนิด หรือสงสารเธอหน่อยก็ยังดี...แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

ยอมปล่อยแขนหนาแล้วมองเขาเดินไปที่ประตู “ถ้าพี่ออกไปก็ไม่ต้องมาบ้านนี้อีก!” ขู่ชายหนุ่มเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะกลัว แต่เขากลับมีการชะงักแม้แต่น้อย เดินไปหมุนลูกบิดเพื่อออกจากห้อง โดยมีหญิงสาวไล่ตามหลังมาติดๆ