๔ รับผิดชอบ (๒)

แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้ทำเอง อาหารเป็นฝีมือพี่สะใภ้ยกเว้นขนมที่เข้าครัวแต่เช้ามืดเพื่อรังสรรค์เมนูแสนอร่อยเพื่อเขาโดยเฉพาะ จึงหวังว่าอีกฝ่ายจะชอบ

“ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้ พี่ไม่อยากรบกวน” บอกอย่างสุภาพแต่ก็แฝงนัยยะสำคัญเอาไว้ว่าไม่ต้องการให้เธอมาที่นี่ ทว่าดรุณีไม่สนใจ เดินหน้าขนาดนี้แล้วก็ต้องเต็มที่เสียหน่อย

“รบกวนที่ไหนคะ เน่มาเพราะอยากเห็นหน้าพี่ปีต่างหาก” วางอาหารไว้บนโต๊ะกระจกขนาดยาวซึ่งล้อมด้วยโซฟาตัวนุ่มสำหรับรับแขก นำอาหารมาวางเรียงไว้หน้าตาน่ารับประทานทั้งนั้น ไม่วายหันมาหยอดคำหวานให้เจ้าของห้องที่พรูลมหายใจเสียงเบาด้วยความเหนื่อยหน่าย ไม่รู้จะพูดอย่างไรหล่อนถึงจะยอมออกไปสักที

เมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะคิดกับเธอมากเกินน้องสาว…

“ถ้างั้นก็ตามใจเลย อยากทำอะไรก็ทำ”

“ค่ะ!” เธอไม่แน่ใจว่าเขาประชดหรือเปล่า แต่ก็ถือเอาคำนั้นเป็นหลักแล้วทำตามใจตัวเอง วางอาหารไว้เรียบร้อยก็เดินมาจูงมือหนาให้ลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่เพื่อไปรับประทานมื้อเที่ยงด้วยกัน

อีกฝ่ายก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะนึกหิวเหมือนกัน เมื่อนั่งลงเรียบร้อยก็เริ่มลงมือกินข้าวทันที พลันประตูก็เปิดออกพร้อมน้องชายคนเล็กที่ยิ้มกว้างเอ่ยล้อเลียน คนที่ตกเป็นเป้าไม่ใช่ใครอื่นไกลเลยนอกจากดรุณี

“มาบ่อยเหลือเกิน ว่างนักหรือไง”

“ว่างสิ ถ้าฉันไม่ว่างก็ไม่มาหรอก นายกินอะไรมาหรือยังล่ะกินข้าวด้วยกันไหม” ถามตามมารยาทโดยสายตาบ่งบอกว่าไม่ต้องการให้เพื่อนร่วมโต๊ะด้วย หล่อนอยากอยู่กับเขาเพียงลำพังเท่านั้น แล้วเหมือนว่าแสงเหนือจะทราบความต้องการนั้นดี

“กิน...แล้ว อิ่มจนแน่น เธอกินข้าวกับพี่ปีสองคนเถอะ ว่าแต่เธอจะไปด้วยกันหรือเปล่า” ตอนแรกอดไม่ได้จะอยากหยอกให้หล่อนอารมณ์เสีย แล้วค่อยปล่อยให้พี่ชายกับเพื่อนสนิทกินข้าวด้วยกัน

กำลังจะเดินออกจากห้องก็นึกขึ้นมาได้ถึงถามเรื่องการเดินทางที่ใกล้จะถึง เพิ่งตกลงเมื่อวานยังไม่ได้บอกหญิงสาว แล้วคิดว่าปีแสงก็คงไม่พูดแน่ จะปล่อยให้เธอพลาดโอกาสงามไม่ได้เป็นอันขาด

“ไปไหน” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน แทบจะหันทั้งตัวไปมองแสงเหนือ ขณะที่เจ้าของห้องยังคงกินข้าวสบายใจเฉิบ ไม่ได้คิดอะไรมากนัก

“พี่ปียังไม่บอกเน่เหรอ”

“ยัง” ส่ายหน้าพร้อมตอบเสียงเรียบคล้ายไม่สนใจ

คราวนี้หล่อนที่ไม่รู้เรื่องอะไรยิ่งอยากทราบมากกว่าเดิม หันไปทางร่างหนาก่อนอ้อนเสียงหวาน ไม่สนใจจะถามแสงเหนือที่ดูท่าจะล้วงเอาคำตอบง่ายกว่า เธออยากถามจากคนที่ตัวเองชอบมากกว่านี่น่า

“ไปไหนคะพี่ปี” ยังส่งสายตาให้เขาเห็นใจแล้วตอบกันสักที คนที่คิดว่าจะไม่บอกแอบเหลือบมองน้องอย่างคาดโทษ ตัดสินใจบอกแผนการเที่ยวของครอบครัว แต่น่าเสียดายที่น้องคนกลางไปด้วยไม่ได้เพราะติดธุระ จึงมีเพียงบุพการีและลูกชายคนโตคนเล็กเท่านั้น

“คุณพ่ออยากไปบ้านพักตากอากาศที่หัวหิน ไปสามวันสองคืน...” ยังพูดไม่ทันจบเจ้าหล่อนก็รีบตอบรับรวดเร็ว แม้เขาจะยังไม่ชวนเลยก็ตาม อย่างไรเธอก็ต้องไปให้ได้

“เน่ไปด้วยได้หรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาไทยก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวทะเลเลย อยากไปจะแย่...ให้เน่ไปด้วยนะคะพี่ปี ได้ไหมคะ” ถามขนาดนี้ถ้าเขาปฏิเสธก็คงใจร้ายเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากต้องตามใจหล่อน

เพราะถึงเขาไม่อยากให้ไป ทุกคนในบ้านก็คงอนุญาตอยู่ดีนั่นแหละ

“แล้วแต่เลย”

“ไปค่ะ! เน่พร้อมเสมอ” อาหารมื้อนั้นอร่อยจนหญิงสาวยิ้มแก้มปริ หรืออาจเป็นเพราะดีใจที่คิดว่าจะได้ใช้เวลาอยู่กับเขาที่ทะเล ความสุขล้นอกขนาดนี้มีหรือจหุบยิ้มได้

กลับถึงบ้านก็จัดเตรียมกระเป๋าและชุดที่จะสวมใส่ ถึงอยากเปิดเผยเนื้อตัวแค่ไหนก็ต้องอดใจเอาไว้เพราะมีบุพการีของเขาไปด้วย จึงต้องสวมชุดที่มิดชิดสักหน่อย

การมาเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศของบ้านอัครเศรษฐ์ในวันหยุดสุดสัปดาห์ สร้างความสุขแก่คนที่หวังเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้เป็นอย่างมาก เธอสร้างรอยยิ้มให้ทุกคน แล้วยังเริ่มอาหารมื้อเย็นด้วยการกินปิ้งย่างริมทะเล มีคนรถเฝ้าหน้าเตาเพื่อไม่ให้กุ้งตัวโตไหม้ น้ำจิ้มรสเด็ดที่ทำเป็นโถใหญ่

นอกจากนั้นยังมีอาหารไทยที่แม่บ้านทำมาเสิร์ฟ หลากหลายจานและกินกันจนอิ่มจึงหยิบเพียงน้ำรสหวานมารับประทานเพราะไม่มีใครลุกจากโต๊ะเลยสักคน เรื่องเล่าของแสงเหนือน่าสนใจ โดยมีดรุณีคอยเบรกเพื่อนอยู่ตลอด เป็นการขัดขาที่ดูเข้ากันเป็นอย่างดี

ถ้าเป็นคู่รักก็คงเรียกได้ว่าเหมาะสมราวกิ่งทองใบหยก

ทำให้พี่ชายคนโตเอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ไม่ค่อยชอบบรรยากาศตอนนี้เท่าไหร่ โดยที่ตัวเองก็ไม่ทราบเหตุผลของความหงุดหงิดนี้

“อร่อยทุกอย่างเลยค่ะคุณแม่” ชมคุณวีรินทร์ไม่ขาดปากเพราะท่านเป็นคนเข้าครัวกำกับการทำอาหารทุกอย่าง โดยหล่อนก็ช่วยบางอย่าง

แน่นอนว่าช่วยในที่นี้คือช่วยล้างผัก ล้างเนื้อสัตว์ต่างหาก ให้ปรุงเองคงไม่ไหวหรอก รสชาติอาจจะโดดไปทางใดทางหนึ่งไม่กลมกล่อมเหมือนตอนนี้

“อร่อยก็กินเยอะๆ นะลูก” พยักหน้าขึ้นลงแล้วหยิบของกินเข้าปากไม่ขาดสาย ทุกอย่างอร่อยไปหมดจนเธอไม่เหลือมาดเลยสักนิด แกะกุ้ของโปรดกินกับน้ำจิ้มรสเด็ด ข้างกายยังมีปีแสงที่นั่งกินข้าวเงียบๆ ไม่มีบทบาทในการสนทนา

“ตัวก็เล็กไม่คิดว่าจะกินเยอะขนาดนี้ เอากุ้งไหมพ่อจะให้คนไปเผามาให้อีก” ประมุขของบ้านเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง