9

“คุณยังไม่แก่ซักหน่อยค่ะ”

“อืม...มาใกล้ ๆ สิ”

รมิดาเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ อย่างว่าง่าย ทำให้พ่อเลี้ยงคว้าตัวไปจูบถนัดถนี่ คราวนี้เขาค่อย ๆ ขบเม้มไล้ไปตามเรียวปากอย่างนุ่มนวลเนิ่นนานกว่าครั้งแรก แต่ไม่ได้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไป เพียงแค่นี้ สาวน้อยก็ตกใจตาโต แล้วก็สลับกลับมาหน้าตาแดงก่ำ

“รางวัลที่ชมฉันว่าไม่แก่” พูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ยีผมนุ่มจนยุ่งเหยิง

“คุณน่ะ ทำไมไม่บอกหนูก่อนคะ” เสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อย

“ทำไมต้องบอก”

“หนูตกใจนี่คะ”

“แล้วหายตกใจหรือยัง” พ่อเลี้ยงหนุ่มรวบเรือนร่างอวบอิ่มเข้ามากอด แล้วหอมอีกหลายฟอด เป็นการปลอบใจ

“อื้อ...หายแล้วค่ะ หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ความจริงตกใจแค่นิดเดียว แต่ความรู้สึกต่อจากนั้น ถ้าได้ทำใจสักนิด คงตั้งรับได้ดีกว่านี้แน่ ๆ

“ต้องให้ช่วยไหม”

“ไม่ต้องค่ะ คุณนั่งรอที่นี่แหละ หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียว” บอกแล้วก็วิ่งปรู๊ดขึ้นห้องไปทันที กลัวเขาจะตามขึ้นมาช่วยจริง ๆ เพราะแววตาแบบนั้นหล่อนเริ่มจะมองออกแล้วว่าเขาต้องการอะไร

รมิดาสวมเดรสสีฟ้าอ่อน ใส่แล้วช่วยขับเน้นให้ดูเป็นสาวหวาน ขึ้นมาเป็นกอง กลุ่มผมนุ่มถูกรวบเป็นหางม้า เผยดวงหน้าสวยหวาน ส่วนหน้าตาก็แค่ใช้แป้งฝุ่นอัดแข็ง ทาบาง ๆ ไม่ต้องรองพื้น กับลิปกลอสฉ่ำหวาน แค่นี้ก็ทำให้พ่อเลี้ยงอาชาเห็นแล้วได้แต่มองด้วยแววตาอ่อนเชื่อม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่เร่งให้เด็กสาวไปขึ้นรถ

“อยากซื้อของใช้อะไรหรือเปล่า” พ่อเลี้ยงหนุ่มถามหลังจากขับรถออกมาจากไร่ได้ระยะหนึ่งแล้ว

“นึกไม่ออกค่ะ แต่ถ้าเป็นของกินล่ะคะได้หรือเปล่า” รมิดาถามอย่างเกรงใจ จะโดนว่าตะกละหรือเปล่านะ

“อยากกินอะไรล่ะ” พ่อเลี้ยงอาชาถาม อมยิ้มนิด ๆ เด็กหนอเด็ก

“ช๊อคโกแล็ตค่ะ ได้หรือเปล่าคะ” ไม่พูดเปล่า ยังหันมาเกาะแขนเหมือนเด็กประจบขอขนม หล่อนชอบมาก ตอนอยู่กับลุงกับป้าก็ไม่ได้กินบ่อยนักหรอก เพราะราคาค่อนข้างสูง นาน ๆจึงจะได้กินสักครั้ง กว่าจะเก็บค่าขนม รวบรวมมาซื้อกินสักที...บอกเลย..วันไหนได้กิน ฟิน...มาก

“ชอบเหรอ”

“มากค่ะ”

“ไม่กลัวอ้วนหรือไง”

“หนูกินนิดเดียว ไม่อ้วนหรอกค่ะ”

“ใครบอกว่าเธอไม่อ้วน” พูดแล้วก็กวาดสายตามองเรือนร่างอวบอิ่มตรงหน้า หล่อนไม่ได้อ้วนไปหรอกออกจะเซ็กซี่ถูกใจเขาด้วยซ้ำ แค่อยากจะแกล้งเด็ก......

“คุณคิดว่าหนูอ้วนหรือคะ” รมิดาตาโต หล่อนแค่อวบอิ่ม มีน้ำมีนวลอย่างที่คุณป้าบอก หรือว่าเขาไม่ชอบ ใช่สิ...ป้าพิณเคยบอกว่าคู่ควงคนก่อน ๆ ของเขาส่วนใหญ่บอบบางสูงโปร่งหุ่นนางแบบกันทั้งนั้น

“อืม...จะเป็นหมูแล้วเนี่ย” ดวงตาเต้นระริกอย่างขบขัน ที่เห็นท่าทางลังเล เป็นกังวลกับรูปร่างของตัวเอง

“หนูไม่กินก็ได้ค่ะ” รมิดาบอกเสียงอ่อยหน้าจ๋อยสนิท ทิ้งตัวลงพิงเบาะอย่างหมดแรง กำลังจะเอื้อมคว้าของอร่อยได้แล้วเชียว อยู่ ๆ ก็หายวับไปกับตา

“ทำไมล่ะ ตัวของเธอจะอ้วนหรือผอมจะต้องกลัวอะไรด้วย”

“กลัวคุณไม่รักหนู”

“ห๊า....” คราวนี้เป็นพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ต้องตกใจ กับคำพูดที่แสนจะตรงไปตรงมาจนเผลอแตะเบรค ทำคนข้าง ๆ เกือบหัวทิ่ม ไม่คิดว่าเด็กน้อยคิดจะเรียกร้องสิ่งนี้จากเขา...หวังมากไปหรือเปล่าแม่คุณ...

“เฮ้อ...รู้จักความรักด้วยเหรอเรา” ถามอย่างอ่อนใจกับความคิดเพ้อฝันของสาวน้อย

“รู้จักสิคะ ก็หนูรักคุณอยู่นี่ไงคะ” รมิดาพูดตามที่รู้สึก หล่อนรู้สึกดีกับเขา ไว้ใจเขา และที่สำคัญเขาเป็นสามี หล่อนก็ต้องรักเขาน่ะสิ มันถูกต้องที่สุดแล้ว

“หึ หึ....อยากให้ฉันรักเธองั้นสิ” ชายหนุ่มอ่อนใจกับความเชื่อแบบเด็ก ๆ ที่มองโลกนี้สวยงามไปหมด

“ค่ะ แล้วคุณรักหนูหรือเปล่าคะ” เด็กสาวถามกลับเสียงใสแจ๋ว

“ไม่รู้สิ ต้องรอดูก่อน ว่าเธอทำตัวน่ารักหรือเปล่า”

“ก็ได้ค่ะ หนูรอได้” เด็กสาวพยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มระรื่นให้เขา ดวงตาทอประกายสุกใส ไม่ปิดบังความรู้สึกเลยสักนิด คิดยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น

พ่อเลี้ยงหนุ่มได้แต่หัวเราะ....... ยัยเด็กเซ่อนี่รู้จักความรักแค่ไหนกันเชียว ถึงกับกล้ามาบอกรักเขา ชายหนุ่มขับรถไปไม่ได้พูดคุยอะไรอีก ส่วนเด็กสาวหลังจากขออนุญาตฟังเพลงแล้ว หล่อนก็เอาหูฟังขึ้นมาเสียบ แล้วเปิดเจ้าสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าฟังเพลงรักอย่างสบายอารมณ์ บางทีก็ฮัมเพลงหงุงหงิงตามอีกต่างหาก ช่างหาความสุขได้ง่ายเหลือเกิน

รมิดาถูกพาเข้ามาในโรงแรมหรู คงจะเป็นของพ่อเลี้ยงกระมัง หล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก ยอมให้เขาจับจูงตามแต่จะพาไปไหน พนักงานทักทายทำความเคารพกันตลอดทาง จนกระทั่งเข้ามาถึงห้องทำงาน ก็มีสาวสวย..... สวยมาก..... หอบแฟ้มเข้ามาให้เซ็น เจ้าหล่อนปรายตามองมาทางหล่อนบ่อย ๆ รมิดาจึงได้แต่ส่งยิ้มให้ เพราะดูเหมือนพี่สาวคนนั้นไม่ค่อยจะชอบหน้าหล่อนสักเท่าไหร่ ทั้งที่ก็เพิ่งจะเจอหน้ากันแท้ ๆ แปลกคน....

“พ่อเลี้ยงคะ อีกสิบนาทีได้เวลาประชุมแล้วนะคะ ทุกคนมารอพร้อมกันแล้วค่ะ” รสา...เลขาสาวสวยเตือนเจ้านายหนุ่ม หล่อนเคยมีความสัมพันธ์กับเขา แต่ก็จบกันไปนานแล้ว พร้อมกับค่าตอบแทนที่คุ้มค่า แต่ด้วยหล่อนยังหวังสานสัมพันธ์ จึงได้ใช้มารยาหญิงสารพัด เพื่อขอทำงานกับเขา โดยที่ผ่านมา หล่อนใจเย็นเก็บอาการอย่างมิดชิด เพราะรู้นิสัยพ่อเลี้ยงดี หวังว่าจะค่อย ๆ เดินแผนเงียบ ๆ วันหนึ่งหล่อนจะต้องทำสำเร็จให้ได้ แต่แล้ววันนี้เขาพาเด็กสาวหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตามาด้วย มันทำให้อกใจร้อนรุ่ม จนถึงขั้นเดือดพล่านไปหมด ได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในส่วนลึก จะมีก็แต่แววตาเท่านั้นที่โชนแสงจนต้องหลุบตาลงต่ำตลอด

“รสา คุณออกไปรอก่อนได้เลย เดี๋ยวผมตามไป แล้วก็ให้คนยกของว่างมาให้รมิดาด้วย เดี๋ยวเมียผมหิวแล้วจะงอแง” พ่อเลี้ยงอาชา รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร เขาจึงต้องชัดเจนกับทุกเรื่อง ความจริงจะให้หล่อนไปทำงานที่อื่นก็ได้ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ตราบใดที่หล่อนไม่ได้สร้างความเดือดร้อนรำคาญใจ เขาก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น