11

“รสา.... พูดอะไรกับเธองั้นหรือ” สายตาคมปลาบ จ้องมองเชิงบังคับ ในแบบที่คนอ่อนประสบการณ์อย่างรมิดาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

“คือ....เธอบอกว่า คุณ...เอ้อ...อารมณ์รุนแรง...” รมิดาพูดแค่นั้น ก็ก้มหน้างุดลงอีก กลัวจนไม่กล้าประสานสายตาที่ลุกวาบ ราวกับมีกองเพลิง กองใหญ่อยู่ในนั้น

“แล้วเธอก็เชื่อเขางั้นหรือ รมิดา” ถามเสียงเย็น ใบหน้านิ่งสนิทไม่มีแววล้อเล่น

“เปล่านะคะ...หนูไม่แน่ใจ แล้วก็พยายามคิดอยู่นี่แหละค่ะ”

“แต่ฉันว่าเธอคงเชื่อเขาไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำท่าหวาดกลัวฉันแบบนี้หรอก จริงไหม”

“หนูขอโทษนะคะ หนูน่าจะเชื่อมั่นในตัวคุณมากกว่านี้ เพราะคนอื่นหนูไม่ได้รู้จักเขา ไม่รูว่าเขาหวังดีจริงหรือเปล่าด้วยซ้ำ” รมิดาเริ่มได้คิด

“เก่งมาก สาวน้อยต่อไปเธอจะต้องเจออะไรอีกเยอะ เพราะฉะนั้นใช้ปัญญาพิจารณาให้มาก คิดทุกอย่างให้รอบคอบ อย่าเชื่อคนง่ายเกินไป และอย่ายอมให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล...เข้าใจหรือเปล่า” พ่อเลี้ยงอาชา ถือโอกาสสอนเมียเด็ก ในขณะที่รั้งร่างน้อยเข้ามากอดหล่อนไว้หลวม ๆ

“หนูโง่มากเลยใช่ไหมคะ ที่ยอมให้คนอื่นปั่นหัวเอาง่าย ๆ” รมิดายอมรับเสียงอ่อย ถ้าหล่อนมีความฉลาดเฉลียวมากกว่านี้สักนิด คงไม่ต้องเสียเวลาคิดเรื่องไร้สาระตั้งสองชั่วโมง

“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น เธอเพิ่งจะเห็นโลกมาแค่สิบแปดปี ยังต้องสั่งสมความรู้และประสบการณ์อีกมาก บางเรื่องอาจจะไม่รู้เท่าทัน แต่ก็ขอให้เก็บไว้เป็นประสบการณ์อย่าพลาดซ้ำสองอีก”

“ถ้าหนูแก่เท่าคุณ หนูก็จะฉลาดขึ้นใช่ไหมคะ” รมิดามองคนแก่กว่าดวงตาใสแจ๋ว

“โอ๊ย..คุณเขกหัวหนูทำไมคะ” คนตัวเล็กห่อปาก คลำหัวตัวเองป้อย ๆ

“โทษฐานที่ว่าฉันแก่”

“ขอโทษค่ะ หนูพูดผิด ความจริงคุณทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ค่ะ” รมิดายิ้มระรื่น

“อืม...เริ่มฉลาดขึ้นแล้วสินะ อย่างนี้ต้องให้รางวัล” พ่อเลี้ยงหนุ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะวกมาที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม แล้วจูบเบา ๆ ที่มุมปาก ก่อนจะรีบลุกขึ้น และฉุดเมียตัวน้อยให้ลุกตาม พาเดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน พร้อมกับกดเครื่องสื่อสารภายใน เรียกรสาเข้ามาพบ

“รสา เก็บข้าวของออกไปจากที่นี่ซะ แล้วไปรับเงินชดเชยที่ฝ่ายบุคคล” พ่อเลี้ยงอาชา พูดเสียงราบเรียบ แต่ทรงพลัง น่าเกรงขามที่สุด ทำเอาคนฟังอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง ไม่มีการสอบสวนทวนความ อยู่ ๆ ก็มีคำสั่งราวกับฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางวันแสก ๆ อุตส่าห์เตรียมคำพูดแก้ตัวมาอย่างดิบดี

“รสา ไม่ได้ทำอะไรผิด คุณจะฟังความข้างเดียวแล้วมาตัดสิน ไม่ได้นะคะ รสาไม่ยอม” สาวสวย กรีดเสียงร้องไม่ยอมจำนน หล่อนหันขวับไปทางรมิดาสายตาคมกริบจับจ้องที่ใบหน้าอ่อนใสของเด็กสาวอย่างอาฆาตมาดร้าย ทำให้คนถูกมองถึงกับผวาในอก ก่อนหน้านี้ สามีพามานั่งตัก แต่หล่อนรีบลุกขึ้นก่อนหน้าที่รสาจะเข้ามา หล่อนยืนอยู่ข้างเก้าอี้ตัวใหญ่เผลอเบียดตัวเข้าหาสามีอย่างต้องการหลักยึด แขนแข็งแรงจึงยื่นมาโอบกอดเอาไว้อย่างปกป้อง

“แสดงว่าคุณเข้ามาพูดเรื่องบ้า ๆ กับรมิดาจริง ๆ แค่นี้ ก็เกินหน้าที่คุณแล้ว ในเมื่อคุณทำผิดข้อตกลง ก็ควรจะยอมรับผลที่ตามมา”

“แต่พ่อเลี้ยงคะ รสาไม่ได้เจตนาจะให้ร้ายใครนะคะ รสาไม่ได้พูดว่าคุณซาดิสม์ ยัยเด็กนี่เข้าใจไปเอง” หญิงสาวพยายามดิ้นรนเฮือกสุดท้าย ถึงแม้จะรู้ว่าความหวังริบหรี่เต็มที

“งั้นเหรอ รมิดาไม่ได้พูดคำนั้นเลยนะ คุณรู้ได้ยังไง”

“แต่รสา ไม่ได้ทำอะไรผิดจริง ๆ นะคะ แค่เอาของว่างมาให้แล้วก็ทักทายธรรมดา”

“พอแล้วรสา ออกไปได้แล้ว ”

“แต่ว่า....”

“ออกไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” พ่อเลี้ยงอาชากดเสียงต่ำ ดุดันจนคนฟังขนลุก

หญิงสาวจ้องหน้ารมิดา ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะสะบัดหน้า เดินลงส้นออกไปอย่างไม่พอใจ ....อย่าให้ถึงทีของฉันบ้างก็แล้วกัน.....หล่อนจากไปด้วยความแค้นแน่น อก

“หนูทำให้เธอต้องถูกไล่ออกใช่ไหมคะ” รมิดาถามเสียงแผ่วรู้สึกผิด เหมือนกับตัวเองเป็นเด็กขี้ฟ้อง ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งต้องเดือดร้อน

“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เด็กน้อย” พ่อเลี้ยงหนุ่มดึงคนข้าง ๆ ลงมานั่งตัก

“ยังไงคะ” เด็กสาวยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“ฉันกับเขาเคยมีความสัมพันธ์กันจริง แต่ก็เป็นแบบแลกเปลี่ยน ไม่มีใครหลอกใคร แล้วก็จบกันไปตั้งนานแล้ว เขาของานฉันทำและสัญญาว่าจะไม่วุ่นวายและทำเรื่องเดือดร้อนใด ๆ ให้ ฉันสงสารเลยให้ทำงานต่อ ทั้งที่ก็จ่ายเงินให้ไปเยอะแล้ว แต่นี่เขาผิดสัญญาเอง ที่มายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของฉันและเธอ จึงต้องโดนแบบนี้ ถือว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ”

“อ๋อ....หนูเข้าใจแล้วค่ะ” รมิดามีสีหน้าดีขึ้น เมื่อฟังคำอธิบายของผู้ที่เป็นสามี เพราะดูจากที่หล่อนแสดงออก และคำพูดของสาวสวยคนนั้นเพียงแค่ไม่นาน ก็เห็นความพลิกแพลง ตลบตะแลง ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะกล้าแสดงออกมาได้โดยไม่รู้สึกละอายเลยสักนิด

“ทำไมเข้าใจง่ายจัง นึกว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียอีก” มือหนาจับศีรษะโยกอย่างเอ็นดู

“คุณอธิบายเข้าใจง่ายนี่คะ แล้วหนูก็เชื่อคุณค่ะ” ยืนยันทั้งคำพูดและแววตา

“เพิ่งจะสอนอยู่หยก ๆ ว่าอย่าเชื่อคนง่าย ๆ” ชายหนุ่มทำเสียงจึ๊กจั๊กขัดใจ

“ก็คุณเป็นสามีหนูนี่คะ แล้วคุณก็ไม่เคยโกหกหนูด้วย”

“คิดแบบนี้ให้ตลอดก็แล้วกัน วันหลังจะได้หลอกง่าย ๆ หน่อย” ชายหนุ่มแกล้งว่าแววตาแพรวพราว

“ไม่เอาสิคะ คุณคนดีของหนู” รมิดาใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้มสากของเขา ก่อนจะทำใจกล้า แนบริมฝีปากนุ่มลงไปเร็ว ๆ

“เดี๋ยวนี้ร้ายนักนะเรา.......ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”ชายหนุ่มยกร่างนุ่มนิ่มของเมียตัวน้อยลงจากตัก ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน ชักชวนกันออกไปข้างนอก ขืนอยู่ในนี้ต่อ อาจจะได้กินอย่างอื่นแทน

“อย่าลืมช็อคโกแล๊ตนะคะ”

“อืม...ยัยเด็กตะกละ” ชายหนุ่มไม่ได้ต่อว่าจริงจังนัก จากนั้นก็โอบเอวพาเรือนร่างอวบอิ่ม เดินออกไปด้วยกัน