บทที่ 2 เพลย์บอย (4)

“ฉันรักคุณค่ะ รักคุณหมดหัวใจ แต่ฉันยังไม่พร้อม”

“ทำไมอีกล่ะ?” ทรงวุฒิถามเสียงห้วนเริ่มหมดความอดทนกับหญิงสาว

“คือ... ฉันมีประจำเดือน”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความระอากับเหตุผลที่เขาแสนเกลียดชัง ดูสิพอมีโอกาสเขาก็ลากอิงกาญจน์ขึ้นเตียงไม่ได้อีก เฮ้อให้ได้อย่างนี้เถอะ!!

“อย่าโกรธฉันนะคะ” หญิงสาวอ้อนเมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่ม

“ไม่ได้โกรธ ถ้าไม่พร้อมก็น่าจะบอกกันแต่ทีแรก เสียอารมณ์หมด”

อิงกาญจน์เสียความรู้สึกมาก ที่ชายหนุ่มพูดแบบนี้ออกมา “ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้?”

พอหญิงสาวถามคำถาม ทรงวุฒิจึงรู้ตัว ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เขาจะงี่เงา!

“เฮ้อ วันนี้ผมเหนื่อยด้วย ขอโทษด้วยนะที่ทำตัวแย่ ๆ พอดีงานเยอะแล้วก็ประชุมทั้งวันน่ะ เลยเครียด ๆ น่ะ”

“ถ้างั้นฉันกลับก่อนดีกว่า คุณจะได้พักผ่อน” หญิงสาวบอกเสียงแผ่วลง

“ก็ได้ครับ ผมขอไม่ไปส่งนะ”

อิงกาญจน์พยักหน้า แม้จะไม่พอใจที่ชายหนุ่มไม่ห่วงใยเธอก็ตาม “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ครับ”

คว้ากระเป๋าสะพายได้อิงกาญจน์จึงจากไป พอลับเงาของคุณหนูไฮโซจอมงี่เง่าแล้วคนที่ทำหน้าเบื่อโลกและอ้างว่าเหนื่อยจากการประชุมจึงคว้าโทรศัพท์มาโทรหาคู่ขาคนสำคัญทันที!!

อิงกาญจน์นั่งแท็กซี่ย้อนกลับไปคอนโดฯของทอปัดเพื่อเอารถด้วยหัวใจห่อเหี่ยว เรื่องเดียวที่อยู่ในหัวคือปฏิกิริยาไม่พอใจของทรงวุฒิเท่านั้น และเรื่องนี้ก็กระตุ้นให้เธอต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน นั่นก็คือเธอต้องถอนหมั้นจากเทวินทร์!!

พอมีความคิดนี้อยู่ในหัวอิงกาญจน์จึงโทรหาทอปัดทันที

“อยู่ไหน?”

“ร้านอาหาร กำลังดินเนอร์ มีอะไร?” ปลายทางรายงานเสร็จสรรพโดยไม่ต้องาถามรายละเอียดอีก

“คุยได้ใช่มั้ย?”

“อืม มีอะไรก็ว่ามา”

“ฉันอยากรู้ว่าพี่ป่าอยู่ไหน ฉันต้องการเจอหน้าพี่ชายแกว่ะ” อิงกาญจน์บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“นึกแล้วว่าแกต้องถามเรื่องนี้ กำลังจัดการให้อยู่ แค่นี้ก่อนนะ ได้เรื่องแล้วจะรีบโทรกลับไป”

“เร็ว ๆ ล่ะ ฉันใจร้อน” หญิงสาวไม่วายเร่งเร้าเพื่อน

“เออ รู้แล้ว” ปลายทางรับคำเสียงห้วนแล้ววางสายดื้อ ๆ

อิงกาญจน์ถอนหายใจอีกครั้ง เธอรู้แค่ว่าต้องรีบจัดการเรื่องถอนหมั้นให้เร็วที่สุด ก่อนที่ทรงวุฒิจะเบื่อหน่ายแล้วตีตัวออกห่างจากเธอ!!!

##### บทที่ 3

ออกเดินทาง

ทอปัดเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าสะพายด้วยสีหน้านิ่งสงบ แต่ก็อดมองหน้าอังกูรซึ่งจ้องมองเธอชนิดไม่ละสายตาไม่ได้

“ตกลงจะมองกันอีกนานมั้ย?”

ชายหนุ่มอมยิ้มที่ถูกหญิงสาวถามตรง ๆ “อยากมอง ผิดด้วยหรือไง?”

“ไม่ผิดหรอก แต่ฉันไม่ชอบให้พี่มองฉันแบบนี้ ขนลุกว่ะ คิดอะไรอยู่เนี่ย?”

อังกูรหัวเราะหึหึ “ก็เราสวยขึ้น ชวนให้มองเป็นธรรมดา”

ทอปัดส่ายหน้า อยากจะอาเจียนอาหารที่เพิ่งกลืนเข้าไปออกมาเหลือเกิน น่าภูมิใจตายล่ะที่เธอถูกเกย์ชมว่าสวย!!!

“ตกลงพี่จะบอกฉันได้หรือยังว่าพี่ป่าอยู่ที่ไหน?” หญิงสาวกลับเข้าเรื่องสำคัญก่อนที่เธอจะหมดความอดทนแล้วหนีกลับบ้านดื้อ ๆ

ชายหนุ่มไหวไหล่ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ในอิริยาบถสบาย ๆ “เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยทีหลังก็ได้ ไม่คิดจะคุยเรื่องอื่นหรือไง? อย่างเช่น...”

“นี่ ฉันมากินข้าวกับพี่ ไม่ได้มาเดทนะ” ทอปัดรีบขัดคอก่อนชายหนุ่มจะพูดจบ “ฉันยอมออกมาแล้วทิ้งงานกองโตไว้ที่ห้องเพราะอยากรู้เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น เรื่องอื่นฉันไม่สน” ทอปัดตอบไปตรง ๆ ชนิดไม่คิดจะถนอมน้ำใจกันด้วยซ้ำ

เธออยากไปให้พ้น ๆ ผู้ชายคนนี้ คนที่เคยทำให้เธอตกหลุมรัก แล้วเขาก็ทำให้เธอเจ็บจนไม่คิดจะรักใครอีก แต่ติดตรงที่ว่าเธอยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการจากอังกูรนี่แหละ!!!

“นานมากแล้วนะที่พี่ไม่ได้มานั่งกินข้าวกับปัด อยู่คุยให้หายคิดถึงก่อนไม่ได้หรือไง?” อังกูรมองหญิงสาวด้วยสายตาจริงจังกึ่งขอความเห็นใจ

ทอปัดสงบสติอารมณ์ลง เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังทำตัวงี่เง่า “ฉันกลัวว่ายิ่งคุยก็ยิ่งยืดยาวน่ะสิ”

“ไม่ดีเหรอ? ก็ยังดีกว่ามานั่งมองหน้ากัน ไม่มีอะไรคุยกันนะ”

สายตาอบอุ่นอ่อนโยนของอังกูรสร้างความรู้สึกหวั่นไหวให้ทอปัดอีกครั้ง ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อหัวใจเสมอ แม้ว่าเธอจะยอมรับความจริงว่าเขาเป็นเกย์ก็ตาม! และเหตุผลที่ทอปัดพยายามหลบหน้าเขา เพราะเธอไม่อยากอกหักซ้ำสองจากการตกหลุมรักเกย์นั่นเอง