ตอนที่ 3

“เฮียเฟยน่าจะถูกใจเลือกมาเอง” คำพูดของเหม่ยลี่ทำให้ปลายฟ้าละสายตาไม่สนใจ

“ขอออกไปรอด้านนอกนะคะ” เธอรีบบอกพร้อมลากกระเป๋าเดินทางออกไปทันทีเพื่อตัดปัญหาในการสนทนากับบรรดาภรรยาของเฟยหลง เสียงมือถือดังขัดจังหวะทำให้เธอต้องรีบรับสายหลังจากออกมานั่งรอที่ศาลาข้างคฤหาสน์

“น้ำชา (เป็นไงบ้างเข้าไปบ้านนั้นหรือยัง เขามีเมียไหม) คิดว่าไง (ไม่น่า) ไม่เหลือ (อะไรนะแต่คนรวยอะเนอะ ทำใจหน่อย แกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม) อืม กำลังแยกมาอยู่หลังเล็ก ปล่อยให้เมียสามคนเขาดูแลผัวตัวเองไป ฉันแค่มาตามสัญญาไม่ได้มาด้วยใจ (มีอะไรไม่สบายใจโทรมานะ) อือ” ปลายสายตัดไปพร้อมลมหายใจที่ผ่อนยาวของปลายฟ้ารอบ้านอยู่ครู่ใหญ่จนมีรถเฮี๊ยบหกล้อขับเข้ามาอย่างระวังด้านหลังบรรทุกบ้านน็อคดาวน์พร้อมรถยกขนย้ายขับตามกันมาปิดท้ายด้วยรถตู้ที่มีเฟยหลงก้าวลงมาคุมการย้ายด้วยตนเอง ทุกครั้งที่สั่งการลอบมองมาทางปลายฟ้าที่ยืนอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางมองดูอยู่ห่างๆ จนการขนย้ายสำเร็จ เฟยหลงยื่นเงินจ่ายก่อนเดินเข้าไปสำรวจในบ้านที่วางไว้หลังคฤหาสน์ตามใจภรรยาใหม่ก่อนเดินออกมาคว้ากระเป๋าเดินทางของปลายฟ้าลากเข้าไปในบ้านให้เธอโดยไม่ต้องร้องขอทำให้ปลายฟ้าต้องรีบเดินตามเข้าไป

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวเพียงสั้นๆ พร้อมยื่นมือจะคว้ากระเป๋าตนเองหลังจากตามเขาเข้ามาในห้องนอนที่มีตู้เตียงพร้อมใช้งาน กระเป๋าถูกเบี่ยงหลบหลังไม่ให้เธอจับได้กลายเป็นหยุดชะงักเมื่อหน้าเกือบชนอกเฟยหลง

“ต่อไปนี้ทุกคนจะเรียกคุณว่าซ้อสี่ คืนนี้ผมจะมานอนด้วย” เฟยหลงก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูปลายฟ้าพลางเอียงหน้ามองสีหน้าที่เรียบนิ่งของเธอ ท่าทีของเธอนิ่งเสียจนไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่เกร็งหรือหวั่นไหวทำให้เขาต้องจำใจละออกก้าวเดินออกจากห้องก่อนหันมาจับแขนเธอที่กำลังเอื้อมหยิบกระเป๋ากลายเป็นถูกดึงเข้าหาตัวชายที่ดูเหมือนจะเดินออกแต่ไม่ออก มือขวาจับแขนที่เซเข้ามาก้มหน้าหวังประกบริมฝีปากด้วยความเสน่หากลายเป็นริมฝีปากจรดลงที่แก้มของเธอแทนสร้างความเร้าใจให้กับเฟยหลงหลุดยิ้มมุมปากยอมปล่อยมือออกจากแขนเธอยืนเหยียดตัวตรงมองหน้าที่หันมามองด้วยสายตาเย็นชา

“เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี”

“คุณควรใส่ใจภรรยาทั้งสามคนมากกว่าคนใหม่”

“ใครๆ ก็ชอบของใหม่ทั้งนั้นเพราะกลิ่นหอมหวนชวนลิ้มลอง” คำพูดของเขาสร้างความอคติให้แก่เธออย่างมากแม้จะเตรียมใจมาแล้วครึ่งหนึ่งแต่ก็ไม่ใช่เต็มร้อยเหมือนเหล่าภรรยาทั้งสามที่ผูกมิตรใช้สามีร่วมกันได้อย่างราบรื่น ปลายฟ้าใช้ความนิ่งสยบจนเฟยหลงยอมถอยออกจากบ้านเหลือเพียงเธอที่เซไปนั่งลงบนเตียงหลับตานิ่งนึกถึงความผิดพลาดเพราะคิดว่าเขาจะมีแค่เธอเป็นภรรยาน้อยคนแรกแต่ความเป็นจริงเธอคือคนที่สี่ ศักดิ์ศรีที่ไม่เหลือทำให้ยิ่งไม่เหลือสิ่งใดกดดันอารมณ์ให้ดิ่งมากกว่าเดิมจนต้องยกมือปิดหน้าปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาจนเกิดเสียงสะอื้นทำให้คนที่กำลังจะเคาะประตูหยุดชะงักยืนถือชุดกี่เพ้าสีขาว บรรยากาศที่แสนเศร้าสร้างความกดดันให้เหม่ยลี่ต้องแขวนกี่เพ้าไว้ที่หน้าบ้านแล้วเดินกลับคฤหาสน์ไป อาทิตย์ตกดินปลายฟ้าเดินออกมาด้านนอกเมื่อมีคนรับใช้เคาะประตูเรียกนำอาหารมื้อเย็นมาให้แต่สิ่งที่เป็นจุดสังเกตกลับไม่ใช่อาหารที่ถูกนำมาให้ ชุดกี่เพ้าที่แขวนอยู่ดึงดูดสายตาจนต้องเอื้อมหยิบมาลูบดูลายปักอย่างประณีตทำให้รู้ทันทีว่าใช้มือปักลาย

“สีขาวเหมาะกับหญิงบริสุทธิ์มากกว่าคนอย่างฉัน” สองมือพับชุดแล้วเดินสวนคนรับใช้เข้าไปด้านในมองอาหารมากมายเดินไปเก็บชุดใส่ตู้ให้เสื้อผ้าอื่นทับไว้เพราะไม่ต้องการสวมใส่ เสียงเดินดังมาทางด้านหลังทำให้เธอค่อยๆ หันมองเฟยหลงเดินเข้ามาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนหมดก่อนกางมือให้เธอจัดการต่อ

“ในเมื่อถอดสูทออกได้ที่หลังใหญ่แล้วทำไมคุณถึงไม่จัดแจงตนเองที่นั่นเสียเลย”