ตอนที่ 4

“เพราะอะไรคุณรู้ดี” เสื้อถูกถอดออกด้วยมือของปลายฟ้าทำอย่างไม่มีข้อกังขาเมื่อถอดเสื้อเสร็จก็หันมาประชันหน้ากับหญิงสาวเพื่อให้เธอปลดกางเกงถอดอีกชิ้น สายตาคู่สวยมองไล่ตั้งแต่หน้าอกแสนขาวไล่ลงมายังกล้ามท้องก่อนหยุดสายตาที่เข็มขัดแล้วผ่อนลมหายใจจับเข็มขัดถอดออกโดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว เฟยหลงก้มมองแก้มใสไล่มาที่ปลายจมูกหยุดลงที่ริมฝีปากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอทำให้หญิงสาวหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นกระเดือกเลื่อนขึ้นลงทั้งที่รู้ตัวว่าต้องเกิดอะไรขึ้นและเขาคิดอะไรอยู่เธอก็ต้องจำใจทำหน้าที่ต่อไป

“ใจเด็ดไม่เบา” มือขวาของเขารั้งมือปลายฟ้าไว้หลังจากที่เธอรูดซิปกางเกงของเขาลงเผยให้เห็นขอบกางเกงในผู้ชาย “ถอดเสื้อ”

“อาบน้ำกินข้าวก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ” ต่อให้เธอพยายามเย็นชาใจสู้แค่ไหนก็สั่นกับคำสั่งนี้เช่นกันยกมือจับชายเสื้อตนเองไว้แน่นเงยหน้ามองเฟยหลงที่จ้องหน้าเธอราวกับเหยื่ออันโอชะรอให้ขย้ำ

“ถอดเสื้อ” สิ้นคำสั่งย้ำครั้งที่สองปลายฟ้ากัดฟันตัดสินใจหลับตาถลกเสื้อที่สวมใส่อยู่ถอดออกแล้วนำมาปิดบังหน้าอกที่เหลือเพียงเสื้อชั้นในลายลูกไม้สีดำประคองเต้าเต่งตึงทำสายตาคมดุจเหยี่ยวลอบกลืนน้ำลายอีกครั้งแต่ต้องเก็บอาการนิ่งสุขุมก้าวถอยเข้าห้องน้ำตัดอารมณ์ที่กำลังพลุกพล่านให้กับความสาวเอิบอิ่มหากได้สัมผัสหนึ่งฝ่ามือไม่พอทะลักล้น

เฟยหลงเดินเข้าห้องน้ำปล่อยให้เธอยืนผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งรีบสวมเสื้อใส่เหมือนเดิมแล้วเดินออกไปนอกห้องนอนมาที่โต๊ะอาหารเปิดตู้เย็นหยิบน้ำรินใส่แก้วกระดกดื่มดับกระหายพยายามอดกลั้นความรู้สึกที่อึดอัดนั่งลงหยิบจานมาตักข้าวกินทั้งน้ำตาคลอเบ้าตักอาหารเข้าปากด้วยความเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลาเขาออกมาและให้หมดทุกอย่างเพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งกินกับเขา ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีเฟยหลงเดินออกมาทั้งที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวปิดตั้งแต่เอวลงไปยืนกอดอกมองเธอกินอาหารจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวหันมองเขาถึงกับสำลักรีบควานหาน้ำมาดื่มทันที

“แค่ก แค่ก คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คิดว่าผมอยากกินมากหรือไงอาหารพวกนี้”

“แค่ก แค่ก ฉันแค่กินเผื่อไม่มีเวลากิน”

“หึ รู้งานดี” เฟยหลงเดินเข้ามาเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วยกดื่มแล้วหันมองปลายฟ้าหยุดกินรีบเก็บจานไปล้างพลางเหลือบมองผู้ชายด้านหลังเป็นระยะก่อนที่เขาจะวางแก้วไว้ในอ่างล้างจานแล้วเดินกลับเข้าห้องนอน

ดวงตาคมดุจเหยี่ยวนั่งลงบนเตียงยังคงนุ่งเพียงผ้าขนหนูหยิบมือถือมาเลื่อนดูตลาดหุ้นสลับกับมองไปทางประตูปัดหุ้นรอให้หญิงสาวเปิดเข้ามาและเธอก็เปิดเข้ามาอย่างเตรียมตัวเตรียมใจ

“ถูหลังให้ไหม” คำเดียวทำปลายฟ้าตวัดหางตามองเขา

“ไม่ต้องค่ะ รออยู่ตรงนี้ก็พอ” แม้ในใจจะกล้าๆ กลัวแต่จำต้องพูดไปเช่นนั้นรีบเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูแต่ประตูกลับถูกผลักจนเธอถอยเข้ามาชิดผนังมองดวงตาคมดุจเหยี่ยวไล่สายตามองแทบกลืนกินทั้งตัวหญิงสาว

“รีบอาบน้ำแล้วนอนซะ” กล่าวเช่นนั้นก่อนถอยกลับไปทำปลายฟ้าเริ่มเกร็งไปทั้งตัวระแวงหน้าพะวงหลังวิ่งมาล็อกประตูไล่หลังเฟยหลง เขาเหลียวมองประตูที่ปิดสนิทก่อนยิ้มมุมปากเดินมาสวมกางเกงและเสื้อโยนผ้าขนหนูพาดไว้บนเตียงตัดอารมณ์ใคร่เสน่หาหยิบมือถือของหญิงสาวติดมือออกไปปล่อยให้เจ้าตัวหวาดระแวงอยู่ในห้องน้ำที่มีแต่เสียงเปิดน้ำโดยที่ตัวคนไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้าออกสักชิ้น เสียงปิดประตูหน้าบ้านดังจนทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมาผลักประตูแง้มมองเห็นลูกน้องเดินตามหลังเจ้านายกลับไปทางคฤหาสน์ เธอถึงกับผ่อนลมหายใจยาวด้วยความโล่งลดตัวลงนั่งกอดเข่า

…คุณคือคนสุดท้ายที่เปิดประตูบานนั้น ริมฝีปากของคุณนั้นช่างงดงามเหลือเกิน คุณคือคนในชีวิตผม…