2 คนที่ตรงใจ

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูที่เปิดออกในเวลา 11.00 น. ผู้ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุมแขนยาวสีเข้มม้วนแขนขึ้นถึงข้อศอกด้านในเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนและรองเท้าบูตหนังราวกับหลุดมาจากภาพยนตร์คาวบอยยุคเก่าใบหน้าคมสันรับกับจมูกโด่ง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มแฝงไว้ด้วยความเย็นชาบางเขาเดินตรงมาเข้ามานั่งโต๊ะริมหน้าต่างอย่างคุ้นเคย

เนสิตายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน ดวงตากลมโตกำลังจ้องลูกค้าที่เธอเพิ่งเคยเห็นว่ามาที่นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอมาช่วยงานในร้านของมารดาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

ด้วยรูปร่างหน้าตารวมถึงใบหน้าหล่อเหลาที่แสนเย็นชานั้นทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรง เธอสนใจเขาอยากรู้จักลูกค้าคนนี้ให้มากขึ้น หญิงสาวรีบหยิบเมนูอาหารแล้วตรงไปยังโต๊ะของเขาทันที

“สวัสดีค่ะร้านทรีเอ็นสเต๊กเฮ้าส์ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญเลือกอาหารได้เลยนะคะสักครู่ทางร้านจะกลับมารับออเดอร์ค่ะ”

“สเต๊กเนื้อซอสเกรวี่หนึ่งที่” เขาถามทั้งที่ยังไม่เปิดเมนูดูเลยด้วยซ้ำ

“สุกประมาณไหนคะ”

“มีเดียมแรร์” เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มที่มุมปาก ฐากูรไม่เคยเจอกับเนสิตามาก่อนเขาคิดว่าเธอน่าจะเป็นเด็กเสิร์ฟคนใหม่ของทางร้านแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะดูแล้วเธอน่าจะเป็นลูกครึ่ง

“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”

“ขอน้ำเปล่าก็พอ”

“รอสักครู่ค่ะ”

เนสิตาเดินกลับเข้ามาในครัวส่งออเดอร์ให้กับน้าเหมียวจากนั้นก็เอาน้ำเปล่ากับน้ำแข็งไปเสิร์ฟให้เขา

“ขอบคุณครับ”

หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะเดินกลับมาหลังเคาน์เตอร์อีกครั้ง

“พี่มาลีคะผู้ชายคนนั้นเป็นใครคะ” เนสิตากระซิบขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่ผู้ชายใบหน้าคมคนนั้นอยู่ตลอด

“เขาชื่อคุณฐากูร เป็นเจ้าของไร่องุ่นฐากูรแอนด์ไวน์เนอรี่”

“ไร่ที่น้าพลไปทำงานเหรอคะ” เธอหมายถึงนวพลน้าชายที่ไปทำงานเป็นผู้จัดการไร่

“ใช่ค่ะ ไร่นั่นแหละ เนสยังไม่เคยไปใช่ไหมล่ะ มันกว้างมากเลยนะในนั้นมีทั้งร้านอาหาร ร้านเครื่องดื่มแล้วก็มีรถเอทีวีให้เช่าขับเที่ยวในไร่ด้วยนะ” มาลีเล่าถึงไร่องุ่นขนาดใหญ่ที่มีเจ้าของไร่หล่อที่สุดในละแวกนี้

“พี่มาลีเคยไปเหรอคะ”

“เปล่าหรอกแต่เพื่อนพี่ทำงานที่นั่น ถ้าเนสอยากไปก็ให้น้าพลพาไปสิ”

“น่าสนใจดีนะคะเอาไว้ถ้าพี่ลูกปลามาทำงานเนสจะขอให้น้าพลพาไป”

เสียงกริ่งดังมาจากห้องครัวทำให้มาลีจะเดินเข้าไปนำอาหารออกมาเสิร์ฟให้ลูกค้า

“เนสไปเสิร์ฟเองค่ะ” หญิงสาวรับเดินเข้าไปเอาสเต๊กในห้องครัวมาให้กับชายหนุ่ม

ตลอดเวลาที่ฐากูรนั่งอยู่ในร้านเนสิตาแอบมองเขาเป็นระยะๆ ชายหนุ่มทานสเต๊กไปสลับกับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างมากนัก นั่นยิ่งทำให้เนสิตาอยากรู้เรื่องราวของเขามากขึ้นไปอีก เธอรู้สึกเหมือนถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรกเห็นเหมือนมีแรงดึงดูดทำให้เธอไม่อาจละสายตาได้เลย

“จ้องตาไม่กะพริบเลยนะ ปิ๊งเขาใช่ไหมล่ะ”

“ก็เขาหล่อ ดูเย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นตรงสเปกของเนสเลยค่ะ แต่อย่าบอกแม่นะคะ” หญิงสาวกระซิบ

“เจอเขาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงชอบเขาแล้วเหรอ”

“ไม่ใช่แค่ชอบนะพี่มาลีแต่เนสตกหลุมรักเลยแหละ” หญิงสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มและนัยน์ตาเป็นประกาย

แม้ฐากูรจะชำระเงินและเดินออกจากร้านไปแล้ว แต่เนสิตาก็ยังคงมองตามหลังเขาไปจนสุดสายตา

“พี่มาลีรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง”

“เนสอยากรู้อะไร พี่จะตอบเท่าที่พี่รู้”

“เนสอยากรู้แค่ขอเดียวแค่นั้นแหละ”

“อะไร”

“เขาโสดใช่ไหม”

“เท่าที่รู้ก็คือเขายังโสดนะ เพราะเวลามาที่นี่ก็มาคนเดียวตลอดแต่ที่ไร่พี่ก็ไม่รู้ว่าเขามีใครหรือเปล่า เนสลองถามน้าชายสิ”

“ถ้าเนสถามน้าพลก็ต้องรู้ว่าเนสสนใจเขา พี่มาลีถามเพื่อนให้เนสหน่อยได้ไหมนะคะ”

“ได้สิ พี่จะถามให้นะ”

“ขอบคุณค่ะพี่มาลี” หญิงสาวหวังว่าคำตอบที่ได้จะเป็นคำตอบที่เธอพอใจ

เนสิตาช่วยงานในร้านจนถึงเวลาปิดร้านในช่วงบ่ายสองโมง หลังจากทานอาหารกลางวันพร้อมกับคนอื่นแล้วหญิงสาวก็ดึงตัวมาลีมาแอบคุยกันที่ห้องเล็กที่ให้มีไว้นั่งพักผ่อนทางด้านหลัง

“ใจร้อนจังนะ”

“ก็เนสอยากรู้นี่คะ เพื่อนพี่มาลีบอกว่ายังไงบ้าง”

“เพื่อนพี่บอกว่าคุณฐากูรเขาโสดสนิทเลยนะ ไม่มีแฟน ไม่ได้แอบคบใครและไม่เคยพาใครมาที่ไร่เลย”

คำว่าโสดสนิททำเนสิตายิ้มกว้างอย่างมีความหวัง ในเมื่อเขาโสดและเธอก็โสดมันก็ไม่ยากเลยที่เธอจะเข้าไปตีสนิทกับเขา

“คิดอะไรอยู่”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะถ้าบอกมาลีไปว่าจะเป็นคนเริ่มจับผู้ชายก่อนก็กลัวเหลือเกินว่าพี่มาลีจะเอาเรื่องนี้ไปบอกมารดา

หญิงสาวเริ่มวางแผนแล้วว่าจะเข้าไปสนิทกับเขายังไง เธอเดินออกจากห้องพักของพนักงานไปหามารดาที่อยู่อีกห้อง

“เหนื่อยไหมเนส”

“วันนี้สบายๆ ค่ะ หนูว่าหนูเริ่มปรับตัวได้แล้วค่ะ วันนี้หนูไม่พลาดเลย”

“เก่งมาจ้ะลูกสาวแม่”

“แม่ค่ะแม่รู้จักไร่ฐากูรไหมคะ”

“รู้จักสิ ก็ไร่ที่น้าของหนูไปทำงานไงล่ะ”

“เมื่อกี้เจ้าของไร่เขามาทานอาหารที่ร้านเราด้วยค่ะ”

“คุณฐากูรน่ะเหรอ”

“ค่ะ พี่มาลีบอกที่ไร่เขาก็มีร้านอาหารแต่แปลกที่เขามาทานที่นี่”

“เขาไม่คงมาอยากวุ่นวายน่ะ เขามักจะมาที่นี่อยู่บ่อยๆ บางครั้งก็แค่มาทานอาหารแต่บางครั้งก็เอาไวน์มาส่งเอง”

“เราสั่งไวน์จากไร่ของเขาเหรอคะ”

“ใช่จะนอกจากอร่อยแล้วยังราคาดีด้วยเพราะน้าพลทำงานที่นั่นก็เลยได้ส่วนลด”

“หนูอยากไปดูไร่ของเขาจังค่ะแม่”

“เอาไว้ลูกปลากลับมาทำงานก่อนนะลูกแล้วแม่จะบอกน้าพลให้ว่าหนูอยากไปที่นั่นแต่หนูต้องสัญญาว่าจะไม่ไปกวนน้าเขาเวลาทำงานนะ”

“สัญญาเลยค่ะว่าหนูจะไม่กวนน้าพลอย่างเด็ดขาด” เนสิตาสัญญาอย่างหนักแน่นเพราะคนที่เธอจะกวนนั้นเป็นเจ้าของไร่ต่างหาก