ตอนที่ 9

“คริสเตียน...ฉันกลับไปคิดดีแล้วค่ะว่าฉันคงไม่กลับไปอยู่บ้านที่เบอร์ลิน ฉันอยากทำงานที่นี่ ฉันอยากอยู่ปารีสค่ะ”

พอเธอพูดจบสีหน้าและแววตาของคริสเตียนก็เปลี่ยนไป มันฉายความผิดหวังออกมา เขาจ้องหน้าเธอนิ่งเหมือนกำลังค้นคว้าหาอะไรบางอย่าง

“แต่เธอก็เคยอยู่ที่นั่นนะคารีน่า เธอเคยอยู่กับแม่ บอกเหตุผลได้มั้ยว่าทำไมเธอถึงไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน?”

มัทรีหลบสายตาคู่คมของเขาด้วยการแสร้งมองไปทางอื่น แต่มือที่ประสานกันบนหน้าตักของเธอกดเข้าหากันแน่น มันแสดงออกถึงความประหม่าที่อีกฝ่ายอ่านได้ออก

“ฉันทำงานที่นี่ค่ะ”

“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธอไม่อยากกลับบ้าน!”

คริสเตียนเสียงเข้มขึ้นและมันทำให้มัทรีสะดุ้งเล็ก ๆ หญิงสาวปั่นป่วนในช่องท้อง เขาทำเหมือนกำลังออกคำสั่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่ใช่ฉันไม่อยากกลับนะคะ...ฉันอาจจะกลับไปเยี่ยมแม่บ้างเป็นครั้งคราว แต่ฉันมีภาระงานต้องอยู่ที่ปารีส ฉันคงไม่กลับไปอยู่ที่เบอร์ลิน”

“คารีน่า...นั่นเธอจะไปไหน”

คริสเตียนผุดลุกขึ้นเมื่อน้องสาวบุญธรรมของเขาลุกจากเก้าอี้และทำท่าจะหันหลังให้

“ฉันจะกลับค่ะ คริสเตียน...ฉันมาที่นี่ก็เพื่อบอกพี่แค่นี้ ฉันคิดมันมาอย่างดีแล้ว”

“คารีน่า!”

ชายหนุ่มเผลอก้าวพรวดเข้าไปหาหญิงสาวที่กลังจะเดินกลับไปยังประตูห้องและดึงไหล่ของเธอให้ร่างเล็กหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา มัทรีแสดงอาการตื่นตระหนกที่คริสเตียนจับไหล่ทั้งสององเธอไว้แน่นและดันร่างน้อยจนหลังชิดประตู

“คารีน่า...ฟังพี่นะ เธอต้องกลับบ้านกับพี่ในวันพรุ่งนี้!”

“พี่มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันกันคะ!” เธอเถียง “ฉันเป็นหมอเปิดคลีนิคอยู่ที่นี่ ฉันชอบอยู่ปารีส อยากทำงานที่นี่ พี่จะมาบังคับฉันได้ยังไง”

“พี่จะบังคับให้เธอกลับบ้าน คารีน่า!...พี่จะต้องพาเธอกลับไปหาแม่ตามคำสั่งของท่าน อย่างน้อยเธอต้องคิดถึงแม่ในเมื่อท่านคิดถึงเธอมากขาดนั้น”

“แต่ฉันไม่...”

“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องบอกเหตุผลกับพี่มาว่าทำไมเธอถึงไม่อยากกลับไปเบอร์ลิน เพราะอะไร คารีน่า!”

เสียงเข้มดุดันนั้นทำให้หญิงสาวหวั่นกลัว แววตาของคริสเตียนเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่มากมายนัก มันวาววามและฉาดฉานไปด้วยความเคียดขึ้งและเธอก็ไม่เคยเห็นเขาในอารมณ์โกรธใกล้ชิดแบบนี้

“ว่ายังไง...ทำไมเธอถึงไม่บอกพี่!”

คริสเตียนคาดคั้นและไม่เพียงแต่ใช้คำพูดอย่างเดียวแต่ยังเบียดร่างกายใหญ่โตเข้าหาหญิงสาวอีกด้วย มัทรีหอบหายใจด้วยความกลัว หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนีแต่เยขากลับก้มหน้าลงมาจนเกือบชิด