ตอนที่ 10

“ปล่อยฉันนะคะ คริสเตียน...พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้”

“ถ้ายังไม่บอกพี่ก็ยังจะไม่ปล่อยเธอ คารีน่า...หรือว่าตอนนี้เธอกำลังหนีอะไรอยู่ บอกพี่มาว่าเธอกำลังหนีอะไรอยู่”

“อยากรู้หรือคะว่าเพราะอะไร...พี่อยากรู้ใช่มั้ยคะว่าเป็นเพราะอะไร...เป็นเพราะพี่...ได้ยินมั้ยคะ! ฉันไม่อยากกลับบ้านก็เพราะพี่!”

“คารีน่า”

คริสเตียนครางลึกในลำคอขณะที่ชะงักงันไปชั่วขณะ มัทรีเม้มปากเข้าหากันแน่น ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาเพียงแค่รับรู้ลมหายใจกันได้เท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับเธอเผชิญหน้ากันและมันทำให้คุณหมอสาวอยากระบายความรู้สึกที่ติดอยู่ในส่วนลึกออกมา

“ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉันมากขนาดไหน คริสเตียน” เธอกล่าวขณะจ้องตาเขา “อย่าปฏิเสธเลยนะคะว่าพี่ไม่ได้เกลียดฉัน ตั้งแต่เด็กพี่ไม่เคยพูดกับฉันเลย ไม่เคยชวนฉันเล่นเหมือนพี่น้องทั่วไป ฉันรู้ดีว่าฉันเองเป็นแค่เด็กกำพร้าที่พ่อของพี่พาไปชุบเลี้ยง ทำไมฉันจะไม่รักท่านล่ะคะ ฉันรักพ่อกับแม่มาก แต่ฉันก็ต้องอยู่อย่างเจียมตัว ฉันรู้ดีว่าลูกที่แท้จริงของท่านไม่เคยพอใจฉัน พี่เกลียดฉัน พี่...”

เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อรอยปากหยักหนาประกบปิดลงมาบนกลีบปากนุ่มโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว มัทรีมือเท้าเย็นเฉียบ นี่มันจูบชัด ๆ...คริสเตียนประกบปากของเขากับปากของเธอ บดขยี้กลีบปากของเธอจนมันเป็นรอยช้ำเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไป

“คริสเตียน...”

แทบไม่มีคำพูดใดลอดออกจากปากของหญิงสาว มัทรีเข่าอ่อนแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นถ้าพี่ชายของเธอไม่โอบรัดร่างบอบบางนั้นไว้ในอ้อมแขนเสียก่อน

“คารีน่า...พี่ไม่เคยเกลียดเธอ”

คริสเตียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จมูกโด่งเป็นสันอยู่ชิดติดกับแก้มนวลเนียนที่เลือดสูบฉีดจนเป็นสีแดงเข้ม

“คริสเตียน...”

“เมื่อก่อนพี่อาจจะคิดอะไรแบบเด็ก ๆ พี่อาจจะโกรธพ่อกับแม่ที่รักเด็กผู้หญิงคนนั้นมากกว่า แต่พี่ก็ไม่เคยลืมเธอเลยตั้งแต่ตอนที่เห็นเธอในงานศพของคุณพ่อ”

มัทรีเผลอรั้งคอเสื้อแจ็คเก็ตของพี่ชายตามกฎหมายไว้แน่น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นคลายความดุดันลงแต่ร่างกายของเขากลับเบียดเข้าหาเธอจนร่างน้อยรู้สึกอึดอัด

“พี่เห็นฉัน...อย่างนั้นหรือคะ?”

“พี่เห็นเธอคารีน่า...พระเจ้า!...และหลังจากวันนั้นพี่ก็ไม่เคยลืมหน้าของเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว”

“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ...ก็ในเมื่อ...”

“เธอหลบหน้าพี่อย่างนั้นใช่มั้ย เธอพยายามอยู่ห่างจากพี่ เราไม่พูดคุยกัน ไม่ได้ยิ้มให้กันจนวันที่เธอกลับมาปารีส”

“พี่แกล้งพูดใช่มั้ยคะ”

มัทรีน้ำตาไหล เธอไม่อาจสะกดความรู้สึกน้อยใจเอาไว้ได้ เธอคิดว่า คริสเตียนอาจมีแผนอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอใจอ่อนกลับไปอยู่บ้านในกรุงเบอร์ลินหากเขาไม่กล่าวออกมาว่า

“มันไม่ควรที่พี่จะทำอย่างนี้ แต่พี่อยากกอดเธอตั้งแต่วันนั้นที่พี่เห็นเธอในงานศพของคุณพ่อ คารีน่า”