ตอนที่ 8

“เธอใส่แว่นตาหรือคารีน่า?”

“ฉันใส่ตอนเรียนน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ฉันใส่คอนแท็คเลนส์”

คริสเตียนเผลอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลซึ่งเป็นสีของดวงตาตามธรรมชาติของมัทรี

“แล้วตอนนี้ล่ะ...เธอใส่มันหรือเปล่า?”

คุณหมอสาวนิ่งไป ทำไมเขาต้องจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอราวกับว่าอยากมองให้มันทะลุปรุโปร่งอย่างไรอย่างนั้น เขาทำเหมือนไม่ได้สงสัยเกี่ยวกับสีของดวงตาหรือคอนแทคเลนส์ มัทรีอยากระบายลมหายใจเพราะรู้สึกถึงความอัดอั้นที่มันบีบรัดอยู่ข้างในเวลาได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ และในที่สุดเธอก็ส่ายหน้าไปมา

“เปล่าค่ะ..วันนี้ฉันไม่ได้ใส่”

หญิงสาวตอบเสียงแผ่วและจู่ ๆ เหมือนเขาจะนึกอะไรได้ คริสเตียนขยับตัวนั่งบนเบาะของเขาตามปกติก่อนพูดขึ้นว่า

“ไปที่ห้องกันเถอะ...เรามีเรื่องที่ต้องพูดกันอีกเยอะ”

เขาตัดบทก่อนจะปลดล็อคเข็มขัดและเปิดประตูออกไป คุณหมอสาวซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงผ้ามัสลินสีชมพูตามเขาเข้าไปในโรงแรมหรูโดยไม่พูดอะไรกระทั่งถึงห้องพักของคริสเตียน

มันเป็นห้องสวีทหรูหราและเธอก็รู้ว่ามันเหมาะกับนายทหารที่เกิดมาในตระกูลมั่งคั่งของนายพลคาร์ลอยู่แล้ว แต่โดยปกติเธอไม่เห็นความทะนงตัวที่คริสเตียนแสดงออกกับคนภายนอก แม้เขาจะเป็นคนเคร่งขรึมเหมือนพ่อของเขาทว่านิสัยอย่างหนึ่งของคริสเตียนที่เธอรู้จากแม่บุญธรรมคือเขาแค่เป็นคนพูดน้อยต่อยหนักเท่านั้น

“นั่งก่อนสิ”

เขาหันมากล่าวกับน้องสาวบุญธรรมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้องโถงขนาดใหญ่ประดับด้วยแชนเดอร์เลียคริสตัลอลังการ คริสเตียนอยู่ในชุดลำลองแต่ยังสวมแจ็คเก็ตหนังมองร่างเล็กบอบบางด้วยความรู้สึกมากมาย

เมื่อก่อนเขาเคยเห็นคารีน่าแต่ไม่อยากอยู่ใกล้เด็กผู้หญิงที่กำลังจะมาแทนที่ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อเขา มันเป็นความอิจฉาแบบเด็ก ๆ และทำให้เขารักษาระยะห่างระหว่างเขาและน้องสาวบุญธรรม

ทว่าตอนนี้เขากลับมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เขามองเธอด้วยความรู้สึกผูกพันแบบใหม่ แต่ไม่ใช่แบบของพี่ชายที่มีต่อน้องสาว มันเป็นความรู้สึกแบบหนุ่มสาวทั่วไป รู้สึกอย่างผู้ชายที่มองผู้หญิงคนหนึ่ง

“อยากทานอะไรมั้ย คารีน่า”

“ไม่ล่ะค่ะ...ฉันอยากคุยกับพี่เรื่อง บ้าน มากกว่า”

มัทรีเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเธอนั่งลงตรงข้ามร่างสูงสง่าบนชุดเก้าอี้รับแขกอันหรูหราภายในห้องโถงของห้องสวีท คุณหมอสาวเตรียมใจก่อนจะมาที่นี่ เธอนอนคิดอยู่ทั้งคืนกระทั่งได้คำตอบที่ชัดเจนสำหรับตัวเอง คริสเตียนนั่งอยู่ในท่าแยกขาออกห่างกันเล็กน้อยและประสานมือไว้ตรงกลาง เขายังดูสุขุมแต่ก็ทำให้เธอประหม่าอยู่ลึก ๆ