ตอนที่ 6

ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มต่ำลงไปใกล้ ดูเหมือนจะใกล้มากไปจนทำให้คุณหมอสาวหายใจไม่ทั่วท้อง คริสเตียนเป็นผู้ชายที่ดูดีมากไม่ต่างจากอัลเฟรดพ่อของเขา แน่ล่ะ...พ่อของเขาเคยเป็นถึงอดีตนายพลและเขาก็เหมือนบิดาแทบทุกกระเบียด รูปร่างสูงใหญ่นั้นสง่าอย่างนายทหาร ใบหน้าหล่อเหลาและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นกำลังทำให้ทิฐิในใจของเธอหลอมละลายลงทีละน้อย ที่สำคัญเขากำลังร้องขอสิ่งที่เธอปฏิเสธความต้องการของตัวเองมานานหลายปี นั่นคือการกลับบ้าน

ทว่าหญิงสาวก็อดที่จะนึกถึงคริสเตียน คาร์ล ในวัยเด็กไม่ได้ เขาคือลูกชายคนเดียวของนายพลอัลเฟรด คาร์ล ที่หยิ่งทะนง เขาไม่พูดจากับเธอและมักแสดงอารมณ์นิ่งราบเรียบ ตอนนี้เขาเป็นทหาร เธอไม่รู้ว่าเขาจะมีนิสัยมุทะลุหรือเป็นจอมบงการด้วยหรือไม่...เธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

“เราจะคุยกันพรุ่งนี้ เวลานี้...พี่จะมารับเธอไปที่พักของพี่ โรงแรมโฟร์ ซีซั่น”

“แต่ฉันต้องเปิดคลินิกนะคะ”

มัทรีรีบแย้งแต่ดูเหมือนคริสเตียนไม่สนใจ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบว่า

“พี่อยากให้เราคุยเรื่องระหว่างเราให้เข้าใจเสียก่อน ส่วนเรื่องอื่นพี่อยากให้เธอคิดถึงมันทีหลัง”

“พี่กำลังออกคำสั่งกับฉันนะคะ...ฉันไม่ใช่นายทหารใต้บังคับบัญชาของพี่นะคะคริสเตียน”

“เปล่าเลย คารีน่า...พี่กำลังพูดเรื่องของเราต่างหาก”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นราวกับมีบางอย่างวาบไหวและมันทำให้มัทรีเริ่มอ่อนไหวอีกครั้ง ทำไมเธอต้องเกิดความรู้สึกแบบนี้ด้วย มันไม่ใช่ความรู้สึกธรรมดาที่น้องสาวรู้สึกกับพี่ชาย...ก็ในเมื่อเธอเป็นน้องสาวบุญธรรมของเขาเท่านั้น

“เมื่อก่อนพี่อาจไม่ค่อยได้พูดคุยกับเธอ แต่ตอนนี้พี่คิดว่าเราควรมีเวลาที่จะได้ปรับความเข้าใจกัน”

ปรับความเข้าใจอย่างนั้นหรือ?...เขาพูดเหมือนชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังเข้าใจผิดกันอย่างไรอย่างนั้น

“การที่เธอไม่พูดอะไรแสดงว่าเธอตอบตกลงพี่แล้ว พรุ่งนี้พี่จะมารับเธอที่นี่...เวลานี้”

เขาตัดบทแต่สายตาของเขายังอ้อยอิ่งอยู่ที่ดวงหน้าแสนหวานของหญิงสาว ความสวยของมัทรีสะกดใจเขาและทำให้ไม่อาจละสายตาไปจากความผ่องผาดนั้นได้เลย

มัทรีไม่ตอบทว่าสีหน้าและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความลังเล ในขณะที่คริสเตียนยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของน้องสาวบุญธรรม อะไรบางอย่างบอกเขาว่า เขายังไม่อยากกลับไปที่พักตอนนี้ เขายังอยากนั่งอยู่ตรงนี้อีกนาน ๆ และความรู้สึกนั้นก็รุนแรงเหมือนพลังกระเพื่อมของน้ำ

“พี่จะกลับล่ะนะ” เขากล่าวออกมาในทีสุดหลังจากทั้งสองตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

“ค่ะ”

มัทรีพยักหน้าแต่ความรู้สึกนั้นบอกเธอว่าเธอยังไม่อยากให้คริสเตียนกลับตอนนี้ และเมื่อเขาออกไปจากห้องนั้นแล้วหญิงสาวก็ยังคงนั่งมองที่บานประตู มันช่างประหลาด ทั้งที่เธอกลัวว่าเขาอาจยังมีความคิดเดิม ๆ นั่นคือตั้งแง่กับเธอทุกครั้งแต่ราวกับมีพลังรุนแรงในตัวของเขาที่กำลังสั่นไหวหัวใจของเธอ