ตอนที่ 5

“บอกแล้วยังไงว่าไม่มีอะไร พี่แข็งแรง”

“แต่พี่มีไข้ต่ำ ฉันว่าพี่ควรจะกินยา อุ๊ย!”

มัทรีร้องออกมาเมื่อเผลอทำปรอทวัดไข้หล่นจากมือ และจังหวะที่เธอก้มลงไปเก็บใบหน้าหวานก็เกือบชนกับหน้าของพี่ชายบุญธรรมที่ตั้งใจก้มลงเก็บปรอทให้เธอเช่นกัน หญิงสาวถึงกับชะงักงัน จมูกของเธอชนกับจมูกโด่งเป็นสันของเขา ริมฝีปากอิ่มสวยระริกอยู่ใกล้ริมฝีปากของเขาโดยไม่ตั้งใจ

มันเกิดขึ้นเพียงชั่ววินาทีแต่ก็เหมือนนานมาก ต่างคนต่างชะงักและหยุดนิ่งกระทั่งมัทรีเป็นฝ่ายดึงสติกลับมาได้ทันก่อนที่มันจะเตลิดไปไกลกว่านี้ หญิงสาวรีบเก็บปรอทวัดไข้ที่หล่นอยู่บนพื้นก่อนเงยหน้าขึ้นและรู้สึกตื่นเต้นจนแทบบังคับเสียงตัวเองไม่ได้

“เอ้อ...พี่ควรจะกินยาสักหน่อยนะคะ”

หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนแต่ไม่รู้ตัวเลยว่าแก้มหมดจดทั้งสองข้างเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ แม้แต่คริสเตียนก็ยังรู้สึกวูบวาบ เป็นนายทหารในกองทัพมาหลายปียังไม่เคยประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงมากเท่านี้เลย

“คารีน่า...พี่จะกินยาตามคำสั่งของน้องก็ได้ แต่พี่อยากรู้ว่า เธอจะกลับไปเบอร์ลินพร้อมกับพี่หลังจากนี้มั้ย”

คริสเตียนตั้งคำถามและทำให้มัทรีชะงักไป หมอสาวยังลังเลใจกับการที่ต้องกลับยัง บ้าน ที่ประเทศเยอรมัน

“ขอเวลาให้ฉันตัดสินใจอีกสักนิดได้ไหมคะ?”

“คืนนี้หรือ?...ถ้าอย่างนั้นพี่ขอคำตอบพรุ่งนี้ได้ไหม?”

มัทรีช้อนตามองเขา ชายหนุ่มถอนใจเพราะรู้ความคิดของหญิงสาว ฟังดูแล้วเหมือนเป็นการบีบคั้นและติดจะเป็นการออกคำสั่งรวบรัดอย่างทหารแต่เขาก็มีความจำเป็น

“พี่มีเวลาอยู่ที่นี่ไม่นานเพราะต้องรีบกลับไปประจำการในกองทัพ”

“พี่คงจะเสียเวลามากซีนะคะกับการที่ต้องเดินทางมาปารีส...ซึ่งจริง ๆ แล้วพี่ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้เลย”

“คารีน่า”

คริสเตียนขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้หญิงสาวและโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ เขาตัวโตกว่าเธอมากและท่าทีเช่นนั้นก็ทำให้มัทรียิ่งรู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้อยู่ใกล้ชิด ถึงแม้ไม่ได้พบเขาหลายปีแต่ตอนนี้เธอก็เห็นชัดว่าเขามีท่าทีสุขุมและที่สำคัญเขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีและใบหน้าคร้ามเข้มนั้นกำลังสะกดใจเธอ

“พี่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรา...เอ้อ...มันอาจจะดูห่างเหินในอดีต แต่ตอนนี้พี่คิดว่าเราอาจจะ...ปรับตัวให้เข้ากันได้”

“แล้วพี่จะกลับไปประจำการเมื่อไหร่คะ?”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “คงหลังจากที่พาเธอกลับบ้าน กลับไปพบแม่”

“แล้วถ้าฉันยังไม่กลับตอนนี้”

หญิงสาวเห็นเขาขบกรามเข้าหากันเล็กน้อย ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นกลับไม่แสดงความดุดันออกมา มัทรีกำลังพินิจพิจารณาท่าทีของพี่ชายบุญธรรมที่เคยตั้งแง่กับเธอ หากเธอจะทำอย่างนั้นกับเขาบ้าง

“พี่...ขอร้องให้เธอกลับบ้าน...คารีน่า”