บทที่ 5 ความลับไม่มีในโลก

5

ความลับไม่มีในโลก

Grand Group : 11.00 AM

“เมื่อคืนมีเรื่องอะไรไม่ดีที่งานวันเกิดของท่านศิระเหรอคะ?” เพนนี เลขาสุดเนี๊ยบเอ่ยถามกับตระการตาขณะที่เอาเอกสารเข้ามาให้เซ็น

“ทำไมเธอถึงถามฉันแบบนั้น?” CEO สาวถามกลับ ก่อนจะจรดปากกาเซ็นเอกสารตรงหน้า

“เพราะบอสดูเหมือนคนที่กำลังคิดไม่ตก”

“หน้าฉันดูเครียดเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ สีหน้าเวลาบอสเครียดมันเป็นอีกแบบ ตอนนี้...บอสกำลังทำหน้าเหมือนกำลังคิด”

“เป็นนักจิตวิทยาหรือไงเธออะ?”

“สรุปเมื่อคืนมีเรื่องอะไรคะ? ถ้าบอสไม่บอก...ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไง”

“ถ้าบอกแล้วจะช่วยได้เหรอ?”

“ก็บอกมาก่อนสิคะ ตลอดเวลาที่ฉันทำงานให้บอสมา...มีเรื่องไหนบ้างที่ฉันช่วยบอสไม่ได้?” จริงอย่างที่เธอว่า เพนนีทำงานให้ตระการตามาสามปี ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่ได้นานมากนัก แต่มันก็การันตีได้ว่าเธอรู้จักเจ้านายดีพอประมาณ และไม่ว่าเรื่องไหน...ก็เธอก็ช่วยแก้ปัญหาให้ได้หมด

“เมื่อคืนฉันเจอหมออคิราห์ที่งานวันเกิดป๊า”

“เขาหล่ออย่างที่เห็นในรูปไหมคะ?” และนั่นคือสิ่งที่เพนนีสงสัย

“ก็...หล่อ แต่กวนประสาท แถมยังมือไว เจอหน้าเขาแค่ครั้งเดียวฉันก็รู้สึกไม่ถูกชะตา”

“นั่นคือสาเหตุที่ทำให้บอสคิดไม่ตกเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ ฉันบอกว่าฉันไม่อยากเจอเขาอีก และไม่คิดจะเดตกับเขา แต่เขากลับบอกว่าต้องการจะเดตกับฉัน แล้วยังยื่นข้อเสนอบ้าๆมาอีก”

“ข้อเสนออะไรคะ?”

“เดตปลอมๆ แต่งงานปลอมๆ เพื่ออิสรภาพ”

“...” พอได้ยินแบบนั้นเพนนีก็นิ่งเงียบไป สายตาหลุบมองต่ำเหมือนกำลังใช้ความคิด

“แถมวันนี้เขายังบอกว่าจะมารับฉันไปกินมื้อเย็น”

“แล้วคำตอบของบอสคืออะไรคะ? จะยินยอมสร้างเรื่องหลอกลวงตามข้อเสนอของเขาหรือเปล่า?”

“เขาพูดถูก...เรื่องที่บอกว่าถ้าฉันไม่แต่งงานกับเขา สักวันป๊าก็ต้องหาใครสักคนมาให้ฉันแต่งอยู่ดี และสิ่งที่ฉันต้องการมันก็คือสิ่งเดียวกับเขา อิสรภาพ ในเมื่อเราตกลงกันว่ามันคือการแต่งงานปลอมๆ ก็เท่ากับว่า...ฉันจะยังไปไหนกับใครก็ได้ โดยไม่ต้องแคร์ว่าเขาจะคิดยังไง”

“บอสหมายถึง...เรื่องที่บอสไปโรงแรม Walt อาทิตย์ละสามครั้งเป็นอย่างต่ำในรอบสามเดือนที่ผ่านมาเหรอคะ?”

“?!!!” ดวงตาคู่สวยเบิกโพรงเมื่อลูกน้องสาวเอ่ยถามออกมาแบบนั้น “นี่เธอ...สืบเรื่องของฉันเหรอเพนนี?!”

“ค่ะ” คนถูกถามยอมรับออกมาตามตรง “ฉันแค่สงสัยว่าบอสไปทำอะไรที่นั่น ก็เลยให้เพื่อนที่เป็นผู้จัดการเช็กให้ แล้วก็ได้รู้ว่าบอสเข้าพักที่ห้องเดิมทุกครั้ง แต่...คนที่จ่ายเงินค่าห้องไม่ใช่บอส...”

“หยุดนะ! ห้ามพูดชื่อเขาออกมา! ไม่ว่าเธอจะสืบได้เรื่องอะไรมา...ห้ามพูดออกมาเด็ดขาด! ไม่งั้น...ฉันจะไล่เธอออก!” นี้เป็นครั้งแรกที่ตระการตาแสดงอารมณ์ไม่พอใจกับเพนนี

“หมายความว่ายังไงคะ? บอสจะไล่ฉันออกเพียงเพราะฉันรู้ว่าบอสกับ...”

“เพนนี!!! ฉันบอกว่าห้ามพูดชื่อเขาไง! ฉันไม่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร! ฉันไม่อยากรู้จักเขา! มันผิดมากหรือไงที่ฉันอยากจะหาพี่พักผ่อน พักใจในแบบของฉัน! ออกไป! ออกไปจากห้องทำงานของฉันเดี๋ยวนี้!!!”

“งั้นก็ไล่ฉันออกเลย...ฉันจะได้ไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับแกในฐานะเลขา แล้วเรามาเปิดอกคุยกันในฐานะเพื่อน! ไอ้ตาว...ถ้าฉันเดาไม่ผิด...แกไปนอนกับเขาคนนั้นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม? แล้วมันเป็นแบบนั้นได้ยังไง? แกจะไม่เคยเห็นหน้าเขาได้ยังไง?! นี่แกกำลังทำบ้าอะไรอยู่?!” เพนนีจ้องหน้าตระการตาไม่วาง ที่จริงแล้ว เธอคือเพื่อนของตระการตา เมื่อห้าปีก่อนทั้งสองเจอกันที่บอสตัน ในตอนที่ตระการตาไปเรียนต่อปริญญาโท ส่วนเพนนีก็กำลังเรียนปริญญาตรีและทำงานเป็นเด็ดเสิร์ฟในคาเฟ่ที่ตระการตาไปนั่งเป็นประจำ ทั้งสองได้คุยกันจนถูกคอ ตระการตาที่เห็นว่าเพนนีเก่งและขยัน จึงเอ่ยปากชวนกลับมาเมืองไทยเพื่อมาเป็นเลขา

“…”

“ตอบคำถามของฉันมา! แกทำอะไรอยู่?!”

“สัญญามาก่อนว่าแกจะไม่พูดชื่อเขาออกมา ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม!”

“ให้ตายเถอะ!”

“สัญญามาเพนนี! ไม่งั้น...ฉันจะไม่เล่าอะไรให้แกฟังทั้งนั้น!”

“ก็ได้ๆ ต่อให้แกเอามีดมาจี้คอ...ฉันก็จะไม่พูดชื่อเขา! พอใจหรือยัง?! เพราะงั้นเล่ามาสักที!”

“แกจำปาร์ตี้หน้ากากที่โรงแรม Walt เมื่อสามเดือนก่อนได้ไหม?” ตระการตาถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มเล่าถึงจุดเริ่มต้นของความลับที่เธอแอบซ่อนเอาไว้

“ปาร์ตี้หน้ากาก...ไอ้งานรวมตัวไฮโซนั่นน่ะเหรอ?”

“อืม ฉันเจอเขาครั้งแรกที่นั่น...เรานั่งดื่มด้วยกันที่บาร์ เพราะไม่อยากเข้าร่วมวงสนทนาอวดรวยกับคนอื่น ตอนนั้นฉันเบื่อๆ รู้สึกอยากจะหาอะไรสนุกๆทำ การได้คุยกับเขาที่ไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้จักหน้าตามันทำให้ฉันสบายใจ”

“แล้ว?”

“พอคุยกันได้สักพัก ดื่มด้วยกันจนเมา เขาก็ชวนฉันไปนอนด้วย”

“เหอะ! แล้วอย่าบอกนะว่าแกยอมเขาง่ายๆ?”

“อืม...ไม่รู้อะไรดลใจ ฉันตอบตกลง แต่เราตั้งกฎขึ้นมา ว่าจะนอนกันแค่ครั้งเดียว จะไม่เปิดหน้า...จะไม่ถามชื่อหรือพูดเรื่องส่วนตัวกัน เรา...มีอะไรกันโดยที่ไม่ได้เปิดไฟด้วยซ้ำ”

“บ้าไปแล้ว! แกต้องบ้าแค่ไหนถึงไปนอนกับคนที่ไม่รู้จักเขาแม้แต่ชื่อ แล้ว...นั่นมันเป็นครั้งแรกของแกไม่ใช่หรือไง?!” เพนนีรู้ดี ว่าถึงแม้ตระการตาจะเคยคบกับแมทธิว แต่เธอก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับเขา เพราะแมทธิวไม่คู่ควร

“อืม จะครั้งแรกหรือครั้งไหน มันก็ไม่สำคัญ ฉันรู้แค่ว่า...เขาทำให้ฉันมีความสุขได้ชั่วขณะ เขาทำให้ฉันลืมความเครียด ลืมทุกอย่าง และฉันผ่อนคลายจริงๆที่ได้อยู่กับเขา การที่เราสองคนไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อ...มันดีแล้ว เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครมาผูกมัดชีวิตฉัน อีกอย่าง...ฉันไม่ได้อยากข้องเกี่ยวกับเขามากไปกว่าเรื่องบนเตียง”

“แต่มันก็ไม่ได้จบในครั้งเดียวไงตาว! สามเดือนมานี้...แกไปนอนกับเขามากี่ครั้งแล้ว? แกเองก็คงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ! แกติดใจเขา...นี่แหละคือการผูกมัดอย่างหนึ่ง”

“...” ตระการตาปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่ได้ติดใจชายหนุ่มปริศนาคนนั้น

“แล้วถ้าแกแต่งงาน...แกไม่กลัวบ้างเหรอว่ามันจะเป็นเรื่องขึ้นมา ฉันว่า...แกควรจบเรื่องนี้ได้แล้ว ความลับไม่มีในโลกหรอกนะ วันนี้ฉันรู้ ต่อไปถ้าคนอื่นรู้ล่ะ? ถ้านักข่าวรู้? ถ้าพ่อแกรู้? แกคิดว่าแกยังจะได้เป็น CEO ต่อไปไหม? ถ้าเรื่องฉาวๆมันประกาศออกไปแบบนั้น อีกอย่าง...อิสรภาพมันไม่มีจริงหรอก บางที...หมออคิราห์อาจจะกำลังหลอกแกก็ได้”

“...”

“แกคิดว่าผู้ชายที่แกนอนด้วยมาสามเดือน...เขาไว้ใจได้แค่ไหนกัน? แกคิดว่าเขาจะไม่สืบหรืออยากรู้จักแกเหรอ? ถึงแกจะไม่อยากรู้จักเขา...แต่มันจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงที่ตัวเองนอนด้วย?”

“แกจะพูดอะไรเพนนี?”

“ฉันกลัวว่าแกจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบน่ะสิ เพราะตอนนี้...ฉันรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“อย่าพูดออกมานะ! ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!”

“ฉันจะไม่พูด...เพราะฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน...แกจะได้รู้ด้วยตัวเอง บอกแล้วไงว่าความลับมันไม่มีในโลก!” สิ้นคำนั้นเพนนีก็เดินออกไปจากห้องทำงานของตระการตาทันที แต่ยังไม่ทันได้ออกไปจนพ้น เธอก็ชะโงกหน้ากลับมาอีกครั้ง “แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้...ว่าแกน่ะ ไม่อยากรู้จักเขาจริงๆ หรือกลัวว่าถ้ารู้จักแล้วแกจะรักเขากันแน่!”