ตอนที่ 5 ซูเหมยฮวาฝากเอาไว้ก่อนเถอะ

หลังจากได้ฟังลูกสะใภ้กล่าว หญิงชราก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา "แค่กๆ...หลี่อวี้หลาน เจ้าถอยออกมาทางนี้เถิด ฮวาฮวาโตแล้ว นางรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร"

น้ำเสียงเข้มต่ำของแม่สามีเอ่ยขึ้นมา ทำให้หลี่ซื่อฝืนยิ้มและยอมถอยออกมา ซึ่งฮูหยินกั๋วกงทั้งสองต่างก็เห็นพ้องกันแล้วว่า หลี่ซื่อผู้นี้พูดจาวกไปวนมา เหมือนจะปลอบใจลูกเลี้ยงแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว คนทั้งสามต่างก็รู้สึกไม่พอใจอยู่ภายในใจเช่นเดียวกัน

และภายในใจต่างก็รู้สึกสงสารเหมยฮวาที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ หลังจากนั้นฮูหยินผู้เฒ่ากั๋วกงก็เดินมาจับมือของเหมยฮว่า หญิงชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมีเมตตาว่า

"คุณหนูใหญ่ จวนเหวินอ๋องทำให้เจ้าต้องเสียใจแล้ว วันนี้ที่พวกเรามา และได้มาพบกับคุณหนูใหญ่ ทำให้พวกเราต่างก็รู้สึกเสียดาย คุณหนูใหญ่จงจำเอาไว้นะว่า

ไม่ใช่ว่า เหวินอ๋องของเราไม่เห็นค่าของเจ้า แต่เป็นเพราะเหวินอ๋องของเรานั้นไร้วาสนาที่จะได้ครอบครองเจ้า เจ้าวางใจได้ต่อไปนี้ ข้าฮูหยินแก่กั๋วกงผู้นี้จะคอยเป็นแม่สื่อให้กับเจ้าเอง"

ถึงแม้นว่า เหมยฮวาจะไม่ใส่ใจกับคำปลอบโยนและแม่สื่อของฮูหยินผู้เฒ่าสักเท่าไหร่นัก แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่อ่อนโยนจริงใจนั้นของนาง เหมยฮวาก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา นางยิ้มและรับรู้ได้ถึงความมีเมตตาของหญิงชราตรงหน้านี้ได้อย่างชัดเจน

"ฮวาฮวา ขอขอบพระคุณฮูหยินใหญ่กั๋วกงมากเจ้าค่ะ"

"เข้ามา" สิ้นคำพูดของหญิงชรา แม่นมผู้ติดตามก็ได้ถือกล่องไม้จันทร์ลวดลายประณีตเดินเข้ามาอีกครั้ง ในเวลานั้นดวงตาของหลี่ซื่อก็วาววับขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"ตั้งแต่โบราณเมื่อชายหญิงถอนหมั้นกันอย่างไรเสียฝ่ายลูกสาวก็เป็นฝ่ายเสียหาย ร้านค้า ที่ดิน บวกกับเงินในกล่องนี้ถึงแม้นว่าจะมีไม่มาก แต่ก็ถือว่าเป็นการขอโทษเล็กน้อยที่จวนเหวินอ๋องมีให้กับคุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ตรวจสอบดูก่อนเถิด"

ฮูหยินผู้เฒ่ากั๋วกงกล่าวพลางให้แม่นมยกหล่องส่งให้กับเหมยฮวา หลี่ซื่อที่นั่งมองมา กลับตาโตขึ้นมาทันที เงิน ที่ดิน ร้านค้า เยอะขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะมากกว่าตอนที่องค์รัชทายาทถอนหมั้นจากครั้งก่อนอีก

จวนเหวินอ๋องนี่ไม่คิดเลยว่าจะร่ำรวยมหาศาลมากถึงเพียงนี้ แต่ในขณะที่สิ่งของกำลังจะถูกส่งถึงมือ เหมยฮวาก็รีบปฏิเสธขึ้นมาทันที

"ไม่เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ชาย หญิง ถอนหมั้นกันก็ต่างเพราะความสมัครใจ เหวินอ๋องกับข้า ไม่มีวาสนาต่อกัน ฮวาฮวาเข้าใจดี จะมีหน้ารับสิ่งของจากจวนเหวินอ๋อได้อย่างไรกัน ขอฮูหยินรีบเก็บกลับไปเถิดเจ้าค่ะ"

คำพูดของเด็กสาวดูจริงใจ หนักแน่นไม่มีทางโกหกอย่างแน่นอน

หลี่ซื่อยืดคอออกมาดูคอยืดยาว อีกนิดเดียวนางก็จะกระอักเลือดออกมาแล้ว ถ้าหากไม่เป็นเพราะอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายนางก็อยากที่จะจัดการกับเด็กที่ไม่รู้ความคนนี้ให้ตายเสียจริงๆ

"ฮวาฮวา รับไว้เถอะ ตั้งแต่สมัยโบราณ ชายหญิงถอนหมั้นกัน ฝ่ายชายต้องมอบของขวัญชดเชย ก็ถือว่าเป็นมารยาท ถ้าหากว่าเจ้าไม่รับ คือจะสร้างความลำบากใจให้ฮูหยินและกั๋วกงเอาได้นะ"

เหมยฮวาหันไปมองหญิงชราที่นั่งอยู่ถัดออกไป เหมยฮวาก็รู้สึกตกใจขึ้นมา นี่เอาจริงหรือ?  ครู่หนึ่งนางก็เอ่ยขึ้นมา

"ท่านย่า ชายหญิงถอนหมั้นกัน คิดไม่ถึงว่ายังมีกฎเช่นนี้ด้วย หลานไม่เคยได้ยินมาก่อน ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?"

ทุกคนที่ได้ยินเช่นนั้นต่างก็ตกตะลึง และในขณะเดียวกันสายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้องโถงต่างก็จ้องมองไปยังหลี่ซื่อด้วยดวงตาที่มืดมน หญิงชราเฉิงเสี่ยง จ้องมองลูกสะใภ้ด้วยความไม่พอใจ น้ำเสียงต่ำเอ่ยขึ้นมา

"ครั้งก่อนที่องค์รัชทายาทถอนหมั้น เจ้าไม่ได้บอกกับฮวาฮวาหรือ?"

"เอิ่ม....เรื่องนี้"

จู่ๆหลี่ซื่อก็พูดไม่ออกขึ้นมา แน่นอนว่านางไม่ได้มอบให้กับเหมยฮวา ของมาอยู่ในมือของนางแล้วจะคืนกลับไปได้อย่างไร รวมทั้งของขวัญจากจวนเหวินอ๋องด้วย นางก็มีความคิดที่จะเก็บเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เพียงแต่ครานี้นางจะคิดไม่ถึงว่ายัยเด็กที่ปกตินิสัยอ่อนแอนั่น วันนี้จะมีพิษภัยขึ้นมา

นางจะต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแน่นอน ถือโอกาสทำให้นางขายหน้านั่นคือความจริง หลี่ซื่อแอบก่นด่าในใจ แต่ภายนอกนางกลับรีบอธิบายออกไปว่า

"เพราะว่าวันนั้นฮวาฮวากระโดดน้ำ ในจวนเกิดเรื่องวุ่นวายไปหมดลูก ลูก ลูกยุ่งจนลืมไป เลยยังไม่ได้บอกให้นางทราบเจ้าค่ะ"

ยังไม่ได้บอกให้ทราบ? เห็นได้ชัดว่าอยากจะเก็บของ ของฮวาฮวาเอาไว้ผู้เดียว หญิงชรามองหน้าลูกสะใภ้อย่างโกรธเคือง นางอยู่มาจนถึงขนาดนี้แล้ว ผ่านเรื่องราวต่างๆของจวนหลังมามากมาย มีหรือจะไม่รู้ว่าสะใภ้ของตนคิดอะไรอยู่

เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่า สะใภ้ที่โดยปกตินั้นเชื่อฟังและจิตใจดีตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ไม่สนใจหน้าตาเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลานี้ยังอยู่ต่อหน้าแขกจากจวนเหวินอ๋องอีกด้วย

เวลานี้หญิงชรารู้สึกโกรธจนตัวสั่น นางรู้สึกว่าทั้งหน้าตาและคุณธรรมต่างถูกหลี่ซื่อคนนี้ทำลายไปหมดแล้ว แต่อยู่ต่อหน้าผู้อื่นนางก็ไม่สามารถสั่งสอนลูกสะใภ้ได้ ทำได้เพียงทำสีหน้าบูดบึ้งเอ่ยเตือนว่า

"ในเมื่อลืมไป ดังนั้นวันนี้ก็นำมาคืนนางเสีย นั่นเป็นทองหมั้นที่ฮวาฮวาจะใช้แต่งงานในภายหน้า ไม่งั้นอาจมีคนคิดว่าแม้แต่สิ่งของของลูกสาว จวนเฉิงเสี้ยงก็ยังเอามาเป็นของ ของตนเอง"

"เจ้าค่ะ"

หลี่ซื่อก้มหน้า เวลานี้เหงื่อของนางออกเต็มหลังและในใจของนางก็รู้สึกว่า วันนี้แม่สามีของนางนั้นโมโหมากจริงๆแล้ว นางจึงไม่กล้าทำตัวต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังอย่างหนึ่งอีก ขณะเดียวกันในใจต่างก็รู้สึกเสียใจ นางไม่ควรให้ยัยเด็กนั่นเข้ามาด้วยซ้ำ

หมดกันสินสมรสที่นางตั้งใจจะเก็บไว้ให้บุตรสาวของนาง ความจริงวันนี้นางควรที่จะรอบคอบกว่านี้ นางไม่ควรประมาทยัยเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อย

ฮูหยินผู้เฒ่ากั๋วกง ฮูหยินใหญ่โจวกั๋วกง ต่างรับรู้เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่จวนเฉิงเสี้ยงในวันนี้แล้ว ทั้งสองต่างมีความรู้สึกรังเกียจ เย้ยหยันและไม่พอใจหลี่ซื่อผู้นี้เป็นอย่างมาก พักใหญ่ฮูหยินผู้เฒ่ากั๋วกงก็ให้แม่นมยกกล่องไม้จันทร์ส่งใส่มือเหมยฮวา จากนั้นนางก็หันไปยิ้มให้กับฮูหยินชราเฉิงเสี้ยง พร้อมกับพูดขึ้นว่า

"ฮูหยินใหญ่ วิธีการของท่านเด็ดขาดเสียจริง..."

นี่คือการเหยียดหยามอย่างโจ่งแจ้ง

"เอาล่ะ ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ในเมื่อการตัดสินใจก็จบลงแล้วเช่นนั้นพวกเราก็คงต้องขอตัวก่อน" ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว

เมื่อกล่าวลากันหมดแล้ว ทุกคนก็เดินออกไปส่งบุคคลทั้งสาม ที่หน้าประตู วันนี้หลี่ซื่อไม่เพียงแต่ขายหน้าอย่างเดียว หลังจากส่งแขกกลับมา นางก็ถูกหญิงชราดุเข้าไปอีกหลายประโยค จนนางเกือบจะโมโหจนทนไม่ไหว

และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะยัยเด็กเหมยฮวานั่นเพียงผู้เดียว

เพียงแต่นางยังไม่เข้าใจ ซูเหมยฮวาที่ขี้กลัว อ่อนแอมาโดยตลอดเหตุใดจู่ๆนางถึงเจ้าเล่ห์ขึ้นมาได้ถึงเพียงนี้ หลี่ซื่อที่เคยผิดหวังมาหลายปีไม่มีทางกลืนความเจ็บปวดไปได้ง่ายๆอย่างแน่นอน

เหมยฮวา ยัยเด็กบ้านั่นฝากไว้ก่อนเถอะ

.....