ตอนที่ 9

ได้ฟังจากแม่สื่อหลี่ฉางหมิวเมื่อวันก่อนว่าอาณาเขตโดยรอบลึกเข้าไปจนสุดป่า ล้วนเป็นพื้นที่ในครอบครองของครอบครัวหลี่ สหายนางล่วงลับไปแล้ว มรดกทั้งหมดจึงตกทอดเป็นสมบัติของหลี่อี้เทียนแต่เพียงผู้เดียว เจ้าของร่างท่าทางจะเป็นคนสมถะรักความเรียบง่าย ที่ดินผืนกว้างปานอุทยาน แต่กลับสร้างบ้านหลังกะทัดรัดพอแค่คุ้มแดดคุ้มฝน

“ข้าเอาผักมาจากตรงนี้เจ้าค่ะ”

หากเทียบที่ดินในครอบครองกับจำนวนแปลงผักที่หลี่อี้เทียนคนเดิมทำไว้ เขามองว่ายังทำเงินให้ไม่มาก

“อืม…ต้องลงแปลงเพิ่ม” ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง

“เดี๋ยวข้าไปหยิบจอบมาให้นะเจ้าคะ”

“ช้าก่อนน้องหญิง”

หลินจื้ออิงเอ่ยอาสา ทำท่าจะย้อนกลับบ้านไปหยิบอุปกรณ์ หวังช่วยงานผู้เป็นสามีอย่างเต็มที่ ทว่าโดนห้ามไว้เสียก่อน

“ก่อนปลูกอะไรเพิ่ม เราต้องหาทุนก่อน”

จะทำสิ่งใดจำเป็นต้องวางแผนและคำนวณค่าใช้จ่ายเพื่อรู้ถึงต้นทุน มาอยู่ร่างหลี่อี้เทียนได้หลายวันแล้ว แต่ไม่ทราบเลยว่าเงินเก็บอยู่ตรงไหนในบ้าน เขาไม่มีเงินติดตัวสักอีแปะเดียว! ดังนั้นเรื่องเพาะปลูกควรเป็นแผนงานลำดับถัดไป ยามนี้ควรเริ่มต้นด้วยการหาอะไรมาขายไปพลางๆ ก่อน

“เราไปหาของในป่ากัน เผื่อเอาอะไรมาขายได้”

ชายหนุ่มเพยิดหน้าไปยังชายป่า ก่อนทั้งคู่จะเริ่มออกสำรวจ พื้นที่ถัดจากแปลงผักนั้นกว้างขวาง สามารถเพาะปลูกเพิ่มเติมได้อีกมาก แมกไม้ที่ขึ้นรายรอบเต็มไปด้วยพืชพันธุ์หลากหลาย หากถึงฤดูผลิดอกออกผลคงเก็บไปขายได้เยอะเป็นแน่

ความอุดมสมบูรณ์ไม่ได้อยู่แค่บนดิน หากแต่พื้นที่ในครอบครองมีทั้งน้ำตกและลำธารไหลผ่าน บรรยากาศร่มรื่นและเป็นส่วนตัว ชวนให้นึกถึงภพก่อนตอนเข้าพักรีสอร์ตติดธรรมชาติ กวาดตามองผ่านๆ เห็นปูตัวน้อยเรียงแถวเลาะผ่านริมธาร ในน้ำมีปลาแหวกว่ายกันขนัด มรดกผืนนี้นับว่าล้ำค่ามากทีเดียว อาศัยแค่พอหากินไปวันๆ ก็ใช้ชีวิตสบายไปทั้งชาติ ทว่าเขายังยึดมั่นในปณิธานสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ดี

เคยเป็นถึงซูเปอร์สตาร์รายได้ต่อปีนับร้อยล้านหยวน มาใช้ชีวิตใหม่จะให้มีแค่เศษเงินและพืชผลเห็นทีจะไม่ได้

“ท่านพี่ ข้าเห็นตรงโน้นมีต้นท้อเจ้าค่ะ”

หลินจื้ออิงชี้บอกพลางเดินนำไปยังจุดที่ตัวเองคลับคล้ายคลับคลา เมื่อมาถึงก็พบต้นท้อเรียงราย ผลสีแดงอมส้มสุกพร้อมเก็บเกี่ยวเต็มกิ่งก้าน ภรรยาเขาถือว่าหูตาไวใช้ได้

“เป็นตามเจ้าว่า” ชายหนุ่มยิ้มละไม ตั้งใจออกสำรวจเพราะไม่ทราบว่ามีสิ่งใดบ้างในบริเวณ จึงไม่ได้พกพาอุปกรณ์ใด ดีว่าคว้าผ้าผืนย่อมมาด้วยเลยส่งให้หลินจื้ออิง

“น้องหญิงรอรับข้างล่าง เดี๋ยวข้าปีนขึ้นไปเก็บเอง”

“เจ้าค่ะ”

ต้นท้อขนาดไม่สูงมาก แต่บางกิ่งยื่นออกไปไกลกว่าที่จะเอื้อมเด็ด จึงตั้งใจเก็บแค่ส่วนที่อยู่ใกล้ก่อน อดีตซูเปอร์สตาร์พยายามนึกถึงตอนที่เคยปีนป่ายช่วงเยาว์วัยแล้วเริ่มไต่ขึ้นต้นไม้ คนตัวเล็กขยับไปยืนข้างใต้พลางคลี่ผ้าออกเตรียมรอรับ ไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าบนนั้นมีสิ่งมีชีวิตหนึ่งปักหลักอยู่ก่อนแล้ว

“น้องหญิง รับ”

หลี่อี้เทียนนั่งคร่อมกิ่งที่ดูแข็งแรง เลือกเด็ดผลท้ออย่างเบามือเพราะไม่อยากให้บอบช้ำ เก็บไปได้ไม่กี่ผลคล้ายได้ยินเสียงกระพือปีก ดวงตาเริ่มมองหาต้นกำเนิดของเสียงนั้น ก่อนจะหยุดตรงก้อนกลมที่กำลังจับจ้องมา

“กระต๊าก!”

สองสามีภรรยาสะดุ้งโหยง เจ้าไก่ป่าตัวเมียแผดเสียงออกมาคราหนึ่ง มันเปลี่ยนจากท่านั่งกลมปุ๊กมายืนจังก้า สายตามองผู้บุกรุกที่อยู่มันอย่างโกรธเคือง

“เอ่อ เจ้าใจเย็นก่อน ข้าขอเก็บลูกท้อเดี๋ยวเดียว เสร็จแล้วจะรีบไป”

ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้อดีตซูเปอร์สตาร์เลือกเจรจาต่อรองกับไก่ป่า ทว่ามนุษย์ไม่เข้าใจภาษาสัตว์เช่นไร ไก่ป่าย่อมไม่เข้าใจภาษามนุษย์เช่นกัน มันรับรู้แค่ว่ามีคนกำลังบุกรุกเขตแดนและต้องขับไล่