ตอนที่ 5 ชิมเบอร์รี

แขนเรียวถูกจับพาดไว้เหนือศีรษะเผยให้เห็นรูปร่างอันเย้ายวนตรงหน้า ลมคิดว่าเขาได้เห็นรูปร่างของผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่เมื่อเห็นเนินเนื้ออิ่มล้นของระริน ลมหายใจของเขาพลันถี่กระชั้นด้วยความต้องการที่พุ่งสูงราวกับเปิดสวิตช์ ใบหน้าสวยเฉี่ยวที่เต็มไปด้วยน้ำตาช่างน่ารักแกเหลือเกิน โดยเฉพาะริมฝีปากสีเชอร์รีที่แสนดึงดูดใจ

เขามองมันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ตอนนี้มันอยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม เธอกัดริมฝีปากจนกลายเป็นสีแดงช้ำ ทำเอาสัญชาตญาณดิบในกายเขามันร่ำร้องให้รังแกเธอหนักขึ้นกว่านี้

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าน่าเอาขนาดไหน” ลมพูดจาโผงผางต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง สายตาที่เหมือนจะกลืนกินระรินลงท้องมองไปทั่วใบหน้า ลำคอ และทุกสัดส่วนบนร่างกายของเธออย่างสำรวจตรวจตรา

เบอร์รีป่าที่เขาเฝ้าดูแลมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กำลังสุกงอมเต็มที่ เขาจะยอมให้คนอื่นคว้าเธอไปกินได้ยังไง

ฝันไปเถอะ!

สายตาหลุบไปยังเนินเนื้ออิ่มก่อนจะขับมือไปบีบมันอย่างมันมือ สังเกตเห็นไฝเล็กๆ ตรงหัวใจของเธอ อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากลงไปและดูดมันจนเกิดเสียงดัง

“อื้อ...” ระรินจิกเล็บแน่นกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ความสยิวแล่นปราดไปทั่วร่าง ราวกับผีเสื้อนับล้านบินไปยังชีพจรต่างๆ ในร่างกาย ความเมาทำให้เธออายน้อยลงและตอบสนองมากขึ้น แต่ขาเรียวกลับหนีบแน่นราวกับว่ามันจะช่วยบรรเทาให้เธอคลายจากความรู้สึกนี้

รอยคิสมาร์กรอยแรกถูกประทับไปตรงหัวใจของเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ลมเงยหน้าขึ้นมองการแสดงออกของระริน เมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยเลอะเลือนเล็กน้อยเพราะการกระทำของเขา มุมปากกดลึกอย่างย่ามใจ “ดูสิ แค่พี่ดูดเธอแรงๆ เธอยังเคลิ้มเลย ไม่อยากโดนพี่เอาจริงเหรอ”

อารมณ์พลุ่งพล่านในอกทำให้ระรินเกิดความต้องการ แต่คำพูดของลมแทนที่จะทำให้เธอโกรธ บางอย่างในตัวเธอกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ราวกับมารร้ายในตัวเธอพูดกรอกหูอยู่ว่าให้ยอมเขาไปแต่โดยดีและสัมผัสประสบการณ์สุดเสียวที่ผู้หญิงหลายคนต้องการ

“ถ้าหนูยอมพี่ลม พี่ลมจะทิ้งหนูไหม”

“...” ลมชะงัก ความตื่นเต้นที่ได้แสดงร่องรอยบนตัวเธอเลือนหายไป

เขาจะทิ้งเธอไหม? นั่นสิ...

ผลไม้ที่รอคอยมานานสุกงอมอยู่ตรงหน้า แต่ถ้าเขาได้กินมันแล้วเขาจะเบื่อไหม?

ระรินยิ้มอย่างขมขื่น แม้แต่พ่อก็ยังส่งเธอให้ผู้ชายคนหนึ่งเพื่อแลกกับผลประโยชน์มหาศาล แล้วลมเป็นใคร?

รอบตัวเขามีแต่ผู้หญิงสวยๆ เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่ล่ะ จู่ๆ หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง...

แม่จากเธอไปนานมากจนจำไม่ได้แล้วว่าหน้าตาท่านเป็นอย่างไร ชีวิตเธอมีแค่พ่อเพียงคนเดียวเท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพ่อไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองขาดความรักเลยแม้แต่น้อย แต่การกระทำในครั้งนี้ทำให้หัวใจของเธอสลาย

หรือว่าพ่อจะมีปัญหาอะไร?

“พี่ลมบอกว่าพ่อขายหนูให้กับต้าร์ แล้วพ่อแลกอะไรกับพวกเขาล่ะคะ”

“ทำไม เธออยากให้ไอ้นั่นมันเอาเธอมากกว่าฉันเหรอ” โทสะพลุ่งพล่านในอกเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา “อย่าลืมว่าเธอมีทุกวันนี้เพราะใคร”

“หนูไม่ลืมหรอกค่ะ”

“...” คำพูดของลมเปรียบเสมือนกำปั้นที่ชกลงบนปุยนุ่น ระรินเลือกที่จะอ่อนข้อแทนที่จะดิ้นรน สุดท้ายเขาก็ต้องบอกเธอว่า “เงินลงทุนหนึ่งร้อยล้านในบริษัทเอเจนซี่ของพ่อเธอ”

“...” ระรินพยายามข่มใจ หัวตาร้อนผ่าวอีกครั้ง ทันใดนั้นริมฝีปากก็คลี่ยิ้มอย่างจืดเจื่อนพร้อมกับหัวเราะด้วยความขมขื่น “ก็ยังดี หนูมีค่าตั้งหนึ่งร้อยล้าน ดีกว่าเงินที่หนูจะหาได้ทั้งชีวิตอีกมั้ง”

“ทำไม เสียดายแล้วเหรอ...”

ระรินไม่ไหลไปตามเกมเขา เธอเริ่มสร่างเมาขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากที่เขาใช้นิ้วรังแกเธอเบาๆ ก่อนหน้านี้ เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของลม ถามเสียงเรียบว่า “แล้วพี่ลมจะให้เงินพ่อไหมถ้าหนูนอนกับพี่ลม”

ลมพูดไม่ออก มองเธอด้วยสายตาคาดไม่ถึง เพียงไม่กี่นาทีระรินก็เปลี่ยนจากคนที่ไม่ประสีประสากลายมาเป็นต่อรองเก่งได้ยังไง “เธออยากให้ฉันให้เงินเขาหรือเปล่าละ”

“ถ้าอยากจะให้ก็ให้เถอะค่ะ” หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไม่ใช่ลมหลอกเธอตั้งแต่แรก ระรินจะทำเพื่อพ่อสักครั้ง และหลังจากนี้เธอกับผู้ชายคนนั้นจะไม่ใช่พ่อลูกกันอีกต่อไป

เขาสามารถขายเธอให้กับต้าร์เพื่อแลกเงินลงทุนร้อยล้านได้ นั่นหมายความว่าเขาก็สามารถใช้เธอสูบเงินจากคนอื่นต่อไปเรื่อยๆ

เพียงแค่คิดว่าตัวเองต้องเป็นเนื้อสดที่พ่อแท้ๆ พาไปเร่ขาย ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดด้วยความกลัว

“แล้ว...” ระรินลังเลใจ

“มีอะไรอีก” ลมเริ่มเบื่อจะฟังเธอพูดแล้ว ยิ่งพูดเขาก็รู้สึกเหมือนเขากำลังจะถูกเธอชักจูงให้คล้อยตามโดยไม่รู้ตัว

“หนูขอเงินอีกก้อนได้ไหม ถ้าพี่ลมทิ้งหนูแล้วหนูจะได้มีเงินตั้งตัว”

“...” ลมพูดไม่ออก ดวงตาที่มองมาของระรินกระจ่างใสไม่มีพิษมีภัย

มันเป็นเพียงความสัมพันธ์ทางกายแลกกับผลประโยชน์ไม่เท่าไรสำหรับเขา แต่เมื่อระรินพูดถึงเรื่องเงินและตีราคาตัวเองเหมือนสินค้า เขาก็อดไม่ได้ที่จะไม่พอใจ

“ทำให้ฉันพอใจสิ รับรองว่าอยากได้อะไรฉันก็จะให้” เขาหรี่ตาลง สังเกตการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของระรินอย่างละเอียด

ระรินเม้มริมฝีปากจนกลายเป็นสีซีด

ถ้าให้เลือกระหว่างต้าร์ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มกับลม เธอยอมเสียตัวให้ลมมากกว่า เพราะอย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นมาเธอสามารถไม่มาเจอหน้าเขาได้

แต่กับต้าร์...เธอไม่อยากทำตัวไม่ถูกเวลาไปเรียน

ระรินหลับตาลง “อยากทำอะไรก็ทำเลยค่ะ นอนกับซุป’ตาร์เบอร์หนึ่งอย่างพี่ลมไม่ใช่เรื่องที่จะหาได้ง่ายๆ เสร็จแล้วหนูจะได้กลับบ้าน”

“...” ลมหรี่ตาลงอย่างอันตราย ท่าทางจำนนของเธอทำให้เขาโกรธจนแทบบ้า “ทำไม นอนกับฉันมันฝืนมากหรือไง”

เธอลืมตาขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาอันเกรี้ยวกราดของเขา ไม่เข้าใจว่าลมต้องการอะไรอีก “หนูทำไม่ถูกแล้วนะคะ พี่ลมจะเอาหนูหรือจะไม่เอากันแน่! อื้อ...”

ลมตัดสินใจปิดปากช่างเถียงของเธอด้วยริมฝีปากร้อนของตัวเอง เขากดไหล่บางให้จมลึกลงไปในเตียงและขยับร่างสูงขึ้นมาจนแก่นหายร้อนถูกเข้ากับกระโปรงสีแดงของเธอจนเกิดเสียงสวบสาบและแช่ไว้ที่กลีบกุหลาบเปียกชื้นของระรินจนเธอบิดตัวตามสัญชาตญาณเพื่อหลีกเลี่ยง

“อืม...”

ริมฝีปากร้อนบดลงมาบนกลีบปากอวบอิ่ม กัดแทะจนเธอต้องเผยอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาอาศัยจังหวะที่ระรินเปิดกลีบปากใช้ลิ้นแกร่งงัดไรฟันขาวและแทรกมันลงไปอย่างชำนาญ เมื่อลิ้นร้อนเบียดเข้าไปในโพรงนุ่มได้เขาก็พลิกลิ้นเล็กของระรินด้วยทักษะที่เหนือกว่า แม้ว่าระรินจะพยายามหลีกเลี่ยงเขาด้วยความตื่นตระหนกแต่สุดท้ายก็ถูกเขาเกี่ยวกระหวัดอย่างหนักหน่วงจนหมดแรงต่อต้าน

ร่างกายของระรินค่อยๆ ร้อนขึ้นราวกับขี้ผึ้งเหลว ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ลมปลดตะขอบราเซียร์ของเธอออก หญิงสาวเบิกตาผวาเยือกเพราะความเย็นที่ตกกระทบปลายถันจนแข็งเป็นตุ่มไต มือร้อนของลมราวกับมีตาเห็น เขาเลื่อนมันไปกอบกุมทรวงอวบของระรินอย่างเบามือ ค่อยๆ บีบนวดจนเธอหมดแรงต่อต้าน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วบีบเม็ดทับทิมสีหวานอย่างแรงจนเธอส่งเสียงครางในลำคอด้วยความเสียวซ่าน

“อื้อ...” แขนเรียวถูกพันธนาการจนรู้สึกชา ระรินทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้เขาใช้มือรังแกหน้าอกทั้งสองข้างอย่างรุนแรงราวกับนวดแป้ง เธอรู้สึกถึงความร้อนที่กองกันอยู่ตรงท้องน้อย ราวกับมีพลังลึกลับที่รอการปลดปล่อยอยู่ในร่างกาย

ทุกตารางนิ้วที่มือของลมเลื่อนผ่าน ร่างกายของระรินก็อ่อนเหลวราวกับถูกไฟลน มันร้อนจนเธออดที่จะขยับเขาหาเขาอย่างช่วยไม่ได้ มันมาจากสัมผัสหวามไหวชวนให้คนเคลิบเคลิ้มยากจะปฏิเสธ วูบหนึ่งเธอเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรผู้หญิงมากมายถึงยอมสยบต่อเขาและคลานขึ้นเตียงอย่างเชื่อฟัง

เพราะแม้แต่เธอที่พยายามรักษาระยะห่างและไม่เต็มใจที่จะนอนกับเขา

ก็อดหลงใหลกับการปรนเปรอราวกับเจ้าหญิงนี้ไม่ได้

มือร้อนของลมค่อยๆ ปลดตะขอกระโปรงของระรินก่อนโยนทิ้งโดยไม่มอง การได้รับความร่วมมือจากหญิงสาวใต้ร่างเป็นอย่างดีจนรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้ เขาก็เข้าใจว่าระรินพยายามทำให้เขาพอใจ

“อื้อ...” ระรินหายใจไม่ออกจนรู้สึกอึดอัด ราวกับจะขาดใจตายแต่เขาไม่ได้รามือเลยแม้แต่น้อย ทักษะการเอาตัวรอดเพียงเล็กน้อยของเธอจึงกลายเป็นการพยายามหายใจทางจมูกอย่างลำบาก

โทสะค่อยๆ เข้ามาครอบงำสติของลมอีกครั้ง เขาเพิ่มแรงจูบจนได้ยินเสียงครางประท้วงอันขาดห้วงของระริน

เมื่อปราการท่อนล่างของเธอถูกกำจัดทิ้งทั้งหมด ลมก็ค่อยๆ คลายพันธนาการที่ข้อมือของหญิงสาว ก่อนจะผละริมฝีปากออกหลังจากจูบนานหลายนาที

ลมมองร่างของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนตรงหน้า ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะการลงโทษทำให้เขารู้สึกพอใจเล็กน้อย เขาเกี่ยวบราเซียร์สีดำของเธอออก มองภูเขาหิมะสีขาวอวบที่มียอดสีแดงด้วยสายตาที่แสดงความเป็นเจ้าของ

ระรินเป็นผู้หญิงที่สวยมาก รูปร่างของเธอยิ่งงดงามกว่าผู้หญิงคนไหน ด้วยความสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรและหน้าอกคัพซีที่เต็มไม้เต็มมือ ในวัยยี่สิบของเธอราวกับผลไม้สุกงอมที่ส่งกลิ่นหอมหวานออกมา หลอกล่อให้ผู้ชายหลายคนอยากจะชิมมัน

เขามองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความมึนงงของระริน ถามเสียงพร่า “อยากให้พี่เอาสดเลย หรือจะให้พี่ค่อยๆ สอน”