ตอนที่ 4 ผลไม้ที่ปลูกไว้

เมื่อคำพูดของลมจบลงระรินก็ได้สติ ความผิดหวังฉายชัดในแววตาของเธอ ราวกับแก้วที่แตกสลาย หากพ่อเธอตั้งใจขายเธอให้กับต้าร์จริงๆ เธอก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่มันไม่ได้หมายความว่าลมจะสามารถทำอะไรกับเธอก็ได้

“ถ้าพ่อขายหนูให้กับต้าร์จริงๆ พี่ลมมีสิทธิ์อะไรมาซื้อหนูล่ะคะ” น้ำเสียงของเธอเลื่อนลอย ความเขินอายก่อนหน้านี้มลายสิ้น หัวใจของเธอสับสนจนทำอะไรไม่ถูก

“ทำไมล่ะ ไม่เชื่อเหรอ” เขายิ้มหยัน ใบหน้าหล่อเหลาดูน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย “อยากฟังไหม?”

“...” ระรินเม้มริมฝีปาก พยักหน้าอย่างรวดเร็ว สมองยังคงมึนงงจนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าคำพูดของเขามีหลุมพรางซ่อนอยู่

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเด็กดีสิ”

ดวงตาที่เต็มไปด้วยละอองหมอกมองที่ลมอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นเขาก็ใช้การแสดงออกเป็นคำตอบ

เมื่อเสื้อคร็อปที่ถูกดึงออกจากศีรษะถูกทำเป็นเชือกและมัดแขนทั้งสองข้างของระรินไว้ด้วยกัน หญิงสาวพยายามดิ้นแต่มันกลับไร้ผล เพราะแม้แต่แรงจะลุกหนียังไม่มีเลย สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงปล่อยให้เขาพันธนาการเธออย่างตามใจชอบ

“พี่ลมจะทำกับรินจริงๆ เหรอคะ” เธอถามเสียงแผ่วหวิว ทั้งตัวทั้งเก้อเขิน พยายามพูดดีที่สุดเผื่อว่าเขาจะสงสาร แม้แต่น้ำตาจากความเสียใจก็ไม่สามารถหลั่งออกมาได้ เพราะมันไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าลม

ก่อนหน้านี้เธอร้องไห้ในห้องน้ำ เขาไม่แม้แต่จะสังเกตหรือปลอบประโลมเธอด้วยซ้ำ คนหน้าเนื้อใจเสืออย่างลมมีเพียงความอดทนอดกลั้นเท่านั้นที่จะทำให้เธอเอาตัวรอดได้

เขากระตุกยิ้มมองท่าทางน่าสงสารของเธอ ปลายนิ้วจิ้มลงบนผิวเนื้อขาวเนียนที่เปลือยเปล่าเบาๆ ความนุ่มหยุ่นของภูเขาหิมะทั้งสองค่อนข้างสบายมือ

“อยากฟังก็ต้องอดทน...พ่อเธอให้เธอรับงานไอ้ต้าร์ได้ อนาคตก็คงต้องรับงานคนอื่นต่อ จะกลัวอะไรล่ะ” ใบหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อยเมื่อหลังจากพูดจบระรินก็ตัวสั่น

หากศิรันทราบว่าลูกสาวของตัวเองกำลังจะกลายเป็นของเล่นของเด็กเวรที่เขากีดกันมาโดยตลอด มันจะเป็นยังไงกันนะ

เขาสบกับนัยน์ตาเฉี่ยวสวยของระรินซึ่งเต็มไปด้วยความหม่นหมอง พูดเสียงเรียบต่อว่า “พ่อเธอกลัวมาก กลัวว่าฉันจะยุ่งกับเธอ กลัวว่าเด็กในสังกัดจะทำให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนต้องแปดเปื้อน แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นคนทำลายเธอด้วยมือตัวเอง เธอว่ามันน่าสมเพชใช่ไหมล่ะ?”

แอร์เย็นทำให้เธอรู้สึกหนาว ขณะเดียวกันคำพูดของลมกลับทำให้เธอหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ โดยเฉพาะประโยคถัดมา

“ถ้าเธอรู้ว่าพ่อที่เธอรักและเคารพคั่วกับดาราสาวที่อายุห่างกับเธอไม่ถึงสิบปี มันจะเป็นยังไงนะ เพื่อให้ผู้หญิงที่ตัวเองอุ้มชูได้รับบทที่ดี เขาต้องแลกมันกับลูกสาวสุดที่รักเลยนะ คิดดูสิเป็นพ่อที่ประเสริฐเหลือเกินใช่ไหม?”

ระรินตัวชาวาบ เลือดในตัวราวกับถูกแช่แข็ง “พี่ลมหมายถึงใคร?”

“ใครกันล่ะที่พ่อเธอประคบประหงมหวังให้เป็นนางเอกเบอร์หนึ่งของวงการ ช่างเป็นรักแท้ที่น่าสมเพชใช่ไหม เขาไม่ยอมให้คนรักต้องเอาตัวเข้าแลกกับบทหนังดีๆ แต่ผลักฉันคนที่ช่วยเขาทำมาหากินมาหลายปีและเธอลูกสาวสุดที่รัก...แบกรับแทน”

“...” ราวกับโลกทั้งใบพังทลาย ระรินกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

พ่อ...จะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ?

หญิงสาวสะอื้นในอกด้วยความเสียใจและรับรู้สึกฝ่ามือร้อนของลมที่เลื่อนเข้ามาใต้กระโปรงของเธออย่างหยาบคาย ขาเรียวพยายามหนีบมันไว้อย่างเต็มที่ ทว่ากลับไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้านักล่าอย่างเขา

“ร้องไห้ออกมาระริน ร้องออกมาดังๆ และจำไว้ว่าพ่อที่รักเธอทำอะไรไว้บ้าง ผลไม้ที่ฉันปลูกกำลังจะถูกคนอื่นคว้าไปกิน เธอว่าฉันควรโมโหหรือเปล่า” เสียงของเขาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ในความเงียบงันมีเพียงเสียงร้องไห้ของระรินเท่านั้นที่ดังปานจะขาดใจ

เธอไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าผลไม้ที่เขาปลูกคืออะไร แต่ตอนนี้แม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของลมเลย

หัวใจที่แตกสลายของเธอทำให้ความสดใสและความสนุกสุดเหวี่ยงในผับก่อนหน้านี้กลายเป็นเหมือนความฝันตื่นหนึ่ง ต้าร์เพื่อนสนิทในกลุ่มกลายเป็นคนที่ต้องการตัวเธอไปได้ยังไงกัน แม้กระทั่งพี่ลมที่เธอไว้ใจก็กลายเป็นคนละคนในตอนนี้

“อ๊า...ฮึก!” ระรินร้องเสียงดังลั่นเมื่อลมสอดปลายนิ้วเข้ามาในแพนตี้และส่งมันสำรวจโพรงนุ่มที่คับแคบของตัวเอง ขาเรียวหนีบแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้เขารุกล้ำไปมากกว่านี้ มือที่ถูกพันธนาการพยายามผลักเขาออกไปจากตัวเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น หากแต่มันกลับไปไม่ถึงเขาเลยแม้แต่น้อย

“เธอยังซิงอยู่หรือเปล่า” เขาถามเสียงแหบพร่า ขมวดคิ้วมองเธอราวกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นความเขินอายของระรินก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอพูดลอดไรฟันทีละคำ “แล้วยังไงคะ พี่ลมจะปล่อยหนูไปไหม”

เขาเลิกคิ้ว ใบหน้าไม่ได้ฉายแววตื่นตระหนกแต่อย่างใด กลับกันดวงตายังมีความมุ่งมั่นเล็กน้อยก่อนที่ปากของเขาจะทำลายอารมณ์บนใบหน้าโดยสิ้นเชิง “ไม่แปลกใจที่พ่อเธอจะขายเธอให้กับลูกชายเสี่ยตรี”

“...” ระรินกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ทั้งโกรธทั้งน้อยใจทั้งไม่เข้าใจเขา แต่เธอทำอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจากร้องไห้ออกมาเงียบๆ

พ่อพยายามขายเธอให้คนอื่นแต่ตอนนี้ลมก็กำลังจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอไม่ใช่เหรอ

“พี่ลมต่างอะไรกับพ่อเหรอคะตอนนี้ สุดท้ายแล้วพี่ลมก็ตั้งใจจะทำลายน้องสาวที่โตมาด้วยกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ความน้อยใจทำให้เธอพูดอย่างประชดประชัน “อื้อ...”

ระรินเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเพราะปลายนิ้วของเขาสอดเข้ามาลึกขึ้นก่อนที่มันจะหยุดตรงจุดหนึ่งในร่างกายของเธอและทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไปทั่วร่างกาย

ลมมองเธอด้วยสายตาอันตราย “ฉันไม่เคยบอกว่าจะไม่ลากเธอขึ้นเตียงนะระริน เมื่อก่อนก็แค่เห็นว่าพ่อเธอหวงนักหวงหนา เธอเองก็ยังไม่โตฉันเลยรอได้ เงินทองที่ฉันหามาให้พ่อเธอเลี้ยงดูเธอมาจนโตขนาดนี้ เนื้อ...นม...ไข่ อุดมสมบูรณ์ ทำไมฉันต้องยกเธอให้คนอื่นด้วยล่ะ?”

เขาไม่ใช่คนดี และสาเหตุที่เขายอมเข้าเอเจนซี่ของศิรันมันก็มีเหตุผลตั้งแต่แรกแล้ว ให้รอจนกระทั่งเธอบรรลุนิติภาวะเขาก็รอ

แต่ตอนนี้เขาไม่คิดจะรออีกต่อไปแล้ว

“หนูเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของที่จะยกให้ใครก็ได้”

“โอ้...แต่ว่าเธอโตมาได้เพราะเงินทองที่ฉันหามานะระริน ลืมอะไรไปหรือเปล่า” เขากระตุ้นปลายนิ้ว มองคนที่เถียงคำไม่ตกฟากอย่างเหนือกว่า ใบหน้าสวยงามของระรินยามบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์กระสันนั้นช่างยั่วอารมณ์เหลือเกิน “ดูสิ ร่างกายของเธอตอบสนองขนาดนี้ ชอบใช่ไหมล่ะ?”

“คนใจร้าย!” ระรินกัดฟันพูด พยายามข่มเสียงครวญครางในลำคอเพราะอารมณ์ประหลาดที่เกิดจากการกระทำของเขา ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความซาบซ่านรัญจวน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบทะลุแต่กลับไม่มีที่ระบายมันออกมา

ลมมองร่างกายอ่อนระทวยปานขี้ผึ้งลนไฟของระริน นิ้วเรียวขยับอย่างชำนาญจนเธองอตัวราวกับกุ้ง ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงปกคลุมแผ่นหลังบอบบางอย่างไม่จริงจังนัก ร่างกายของเธออ่อนไหวมากเสียจนเพียงไม่กี่ครั้งเธอก็บีบรัดนิ้วของเขาแน่นและกระตุกเกร็ง

ความไม่คุ้นเคยทำให้ระรินสะอื้นฮัก มองใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มอย่างพอใจด้วยความเกลียดชัง “พอหรือยัง เสร็จแล้วก็ปล่อยหนูไปได้แล้ว”

“โอ้...มีความโกรธ” เขาหัวเราะเยาะ ค่อยๆ ถอนมือออกมา มองน้ำหวานสีขาวที่เปรอะเต็มมือและลิ้มรสมันเบาๆ ด้วยท่าทางชั่วร้าย

“น่ารังเกียจ” ใบหน้าของระรินแดงก่ำด้วยความอับอาย

เขา...เขากล้ากินมันได้ยังไงกัน!

“ฉันยังไม่รังเกียจของเธอเลยระริน เธออาจจะติดใจของฉันก็ได้นะ...” เขายิ้ม ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวและขยับมาคร่อมทับร่างที่ขดตัวเป็นกุ้งของระริน

ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหูเล็กจนระรินรู้สึกสยิวไปทั่วกาย กลิ่นหอมสดชื่นปนกับกลิ่นคาวกามที่เกิดจากการล่วงล้ำของเขาทำให้ระรินหายใจถี่กระชั้นโดยไม่รู้ตัว

แท่งร้อนที่ถูต้นขาของเธอทำให้ดวงตาของระรินเบิกกว้าง ตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นยนต์ในทันใด