ตอนที่ 2 ลองของ 1

น้ำตาที่เหือดแห้งไปโดยไม่รู้ตัวของระรินกลับมาอีกครั้ง “เออก็ไม่ใช่เมีย ต่อไปก็เก็บกวาดเองละกัน เห็นอยู่ว่ารังเกียจก็ยังจะเรียกจิกหัวใช้ หัดทำเองบ้างสิ ทุเรศ”

แทนที่จะโกรธหัวใจของลมกลับมีความสุขเล็กน้อย มองใบหน้าอาบน้ำตาของคนเมา เท้าคางเข้ากับเคาน์เตอร์หินอ่อนจนใบหน้าเกือบจะชนเข้ากับหน้าอกของเธอ

หน้าอกที่เพียงแค่มองก็รู้ว่าขนาดประมาณไหน เขาช้อนสายตามองคนที่กำลังร้องไห้แต่ไม่ได้มีท่าทางหวาดกลัวเขาแล้ว มิหนำซ้ำยังทำเหมือนงูจงอางที่ตั้งท่าจะฉกเขาได้ทุกเมื่อ

ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหน้าและลำคอของระริน หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุกับความใกล้ชิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นนี้ กลิ่นกายเขาสะอาดเหมือนอากาศหลังฝนตก เห็นได้ว่าเขาก็ไปผับมาชัดๆ แต่นอกจากกลิ่นบุหรี่จางๆ ซึ่งไม่ได้มาจากตัวเขาเองก็ไม่มีกลิ่นแปลกประหลาดกลิ่นอื่นเลย

เมื่อถูกสายตาร้อนแรงจ้องมองโดยไม่กะพริบ สุดท้ายคนที่ต้องยอมแพ้ก็คือคนเมาอย่างระริน

“ออกไปนะ หนูบอกแล้วไงว่าจะใช้ห้องน้ำ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”

ปัง!

เขาถูกเธอผลักจนเซไปชนกับประตูที่เปิดค้างไว้เบาๆ จนเกิดเสียงดัง เดิมทีระรินตกใจเล็กน้อย แต่เห็นว่าลมทำเพียงชำเลืองมองเธอแวบหนึ่งด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดาอารมณ์และเดินออกไป

ระรินรีบลงจากเคาน์เตอร์ แต่ก็เกือบจะทรุดลงกับพื้นเพราะความใกล้ชิดเมื่อกี้ทำเอาแข้งขาอ่อนแรง

เอาล่ะ...เธอยอมรับว่าเขาหล่อและมีเสน่ห์มาก แต่ก็ไม่ลืมด้วยว่าดาราดังอย่างวาโยในวงการบันเทิงคือเสือผู้หญิง

หญิงสาวรีบปิดประตูห้องน้ำและทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ความจริงแล้วเธออยากจะขอบคุณลมที่ช่วยเอาไว้ แม้ว่าการกระทำของเขาอาจจะเป็นข่าวหน้าหนึ่งในวันรุ่งขึ้นก็ตาม และแน่นอนว่าคนที่ต้องปวดหัวกับเรื่องนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากศิรันพ่อของเธอ

ความจริงวันนี้คือวันแรกที่เธอเข้าผับ เนื่องจากบรรลุนิติภาวะแล้ว พ่อจึงไม่ห้ามไม่ให้เธอเข้าสถานบันเทิงอีกต่อไป แต่มีข้อแม้ว่าต้องดูแลตัวเองดีๆ ผับนี้เดิมทีเป็นผับของเพื่อนสนิทพ่อ ดังนั้นระรินจึงไม่กลัวว่าจะมีปัญหาและทำงานกับศิลปินอีกคนอย่างสบายใจ ปกติแล้วศิรันพ่อของเธอมักจะหอบหิ้วเธอไปไหนมาไหนเวลาเขาทำงาน กระทั่งระรินเรียนจบมัธยมและเข้าสู่มหา’ลัย เขาจึงปล่อยให้เธอมีอิสระมากขึ้น ขณะเดียวกันเขาก็แยกตัวไปดูแลดาราคนอื่นในสังกัด

ด้วยความคุ้นเคยระหว่างระรินกับลมที่รู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเข้าวงการทำให้ศิรันไว้วางใจในตัวลมมาก สำหรับระริน ลมเองก็เหมือนเป็นพี่ชายคนหนึ่ง แต่พฤติกรรมของเขาเกี่ยวกับผู้หญิงมันเกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้จริงๆ

ทว่าถึงกระนั้น...ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะชอบที่ต้าร์ทำกับเธอแบบนั้น

เธอไม่คิดว่าเพื่อนที่ไว้ใจคนหนึ่งในกลุ่มจะเข้ามาหอมแก้มเธอและเกือบจะล้วงเข้าไปใต้กระโปรงของเธอ และความจริงแล้วเขาจับหน้าอกของเธอไปเต็มๆ ด้วยซ้ำ

ระรินจำความรู้สึกที่ถูกแตะต้องได้ ร่างกายเกือบทรุดลงกับพื้นเพราะความอ่อนไหว และใช่มันคือจังหวะเดียวกับที่ต้าร์กำลังจะอุ้มเธอขึ้นรถและก็ถูกลมเดินเข้ามาต่อยเต็มๆ จนเลือดกบปาก

เดิมทีต้าร์จะเอาคืน ทว่าการ์ดของร้านรู้จักลมเป็นอย่างดีจึงรีบมาห้ามไว้ได้ทัน ส่วนลมหลังจากต่อยเสร็จก็กระชากแขนเธอขึ้นรถแล้วก็พามาที่คอนโดนี่แหละ

ด้วยความรู้สึกกลัวเล็กน้อยระรินจึงตัดสินใจอาบน้ำเพื่อให้สร่างเมาแล้วค่อยโทรเรียกพ่อมารับ

โทร...

หญิงสาวควานหาโทรศัพท์มือถือ แต่ในกระเป๋ากระโปรงกลับไม่มี!

ดูเหมือนว่ามันจะหล่นในรถตอนที่ลมลากเธอออกจากรถและขึ้นลิฟต์มาชั้นบน เมื่อคิดถึงโทสะอันรุนแรงของลมเธอก็อดกลัวไม่ได้

เขาเหมือนหมาบ้าที่ไม่ฟังใครเลย

ด้วยความเคยชินระรินจึงใช้ผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้เก็บของ ห้องน้ำขนาดใหญ่ของลมมีไว้สำหรับรองรับสาวๆ ที่เขาพาขึ้นห้อง ของส่วนใหญ่จึงเป็นของใหม่ที่ยังไม่มีใครใช้ ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนผู้หญิงของใช้ทั้งหมดจะถูกโยนทิ้งไม่ก็นำไปบริจาค ไม่มีการใช้ซ้ำ แม้กระทั่งห้องน้ำลมยังไม่ยอมให้ผู้หญิงเหล่านั้นใช้ห้องน้ำในห้องนอนของเขาเลย

ถึงเธอจะมองว่าเขามั่ว แต่ความจริงแล้วลมเป็นคนรักสะอาดมาก ขณะเดียวกันตั้งแต่เขาเลิกรากับดาราสาวอย่างพิมพ์ขวัญ เขาก็เริ่มเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น คนในวงการต่างก็เม้าท์กันสนุกปากว่าเขาเสียศูนย์ที่ถูกดาราสาวชื่อดังเขี่ยทิ้ง แต่พิมพ์เคยได้ยินจากพ่อว่าเป็นเพราะตอนนั้นเขาคบกับพิมพ์ขวัญเนื่องจากกระแสคู่จิ้นกำลังมาแรง แต่คบไปได้สักพักเขาก็เริ่มทนไม่ไหวกับกระแสคู่จิ้น สุดท้ายจึงเป็นฝ่ายตัดความสัมพันธ์กับพิมพ์ขวัญ เพราะทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรกันตั้งแต่แรกแล้ว

ฝ่ายพิมพ์ขวัญเองด้วยความที่เป็นซูเปอร์สตาร์ดังเช่นกัน เธอใช้ความเงียบของวาโยให้เป็นประโยชน์และทำราวกับว่าเธอเป็นคนเขี่ยเขาทิ้ง

สำหรับลมเมื่อไม่มีการจิ้นอีกต่อไปเขาก็เริ่มใช้ชีวิตเหมือนสมัยที่เรียนอยู่เมืองนอก เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ยิ่งช่วงหลังที่ระรินย้ายมาอยู่หอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยเขาก็ยิ่งใช้งานเธอหนักมากขึ้น หลังเสร็จกิจนอกจากจะไม่เก็บกวาดแล้ว แม้แต่จะกินข้าวเธอยังต้องยกไปเสิร์ฟถึงเตียง

ให้ตายเถอะ!

ยังดีที่เขาเป็นคนมือเติบ แม้ว่าจะใช้เธอทำงานพวกนี้แต่อาทิตย์หนึ่งระรินก็ได้ค่าขนมเป็นหมื่น มันอาจจะไม่ใช่เงินเยอะเมื่อเทียบกับรายได้ของคนในวงการบันเทิง แต่สำหรับระรินที่ไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่งนับว่าเป็นเงินที่มากโข แม้แต่นักศึกษาจบใหม่ก็ใช่ว่าจะได้เงินเดือนเยอะขนาดนี้

หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างกายของระรินก็สดชื่นขึ้นเล็กน้อย สมองค่อยๆ ปลอดโปร่งและความคิดเหตุผลต่างๆ ก็เริ่มทำงาน

“...” เมื่อก้าวเท้าออกจากตู้อาบน้ำ ในที่สุดระรินก็พึงตระหนักได้ว่าเธอด่าเจ้านายพ่อว่ายังไงบ้าง

หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ถูกล้างอย่างสะอาดเผยให้เห็นผิวเรียบเนียนมีเลือดฝาด ริมฝีปากอิ่มเต็มสีเชอร์รี ผมยาวสลวยถูกซ่อนไว้ใต้หมวกอาบน้ำเปียกเล็กน้อย กระนั้นก็ดีกว่าที่จะต้องสระผมตอนกลางคืน ยามนี้เมื่อกลับมาสวมชุดเดิม ระรินก็เพิ่งรู้สึกว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่มันค่อนข้างล่อแหลมเล็กน้อย

เธอโยนเสื้อคลุมอาบน้ำที่ใช้แล้วลงถังขยะ หยิบรองเท้าส้นสูงที่กองอยู่มุมหนึ่งของพื้นและเปิดประตูห้องน้ำออกไป

ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เท้าเล็กๆ พลันหยุดชะงัก

ผิวสีข้าวสาลีเต็มไปด้วยมัดกล้ามมีหยดน้ำเกาะพราว ราวกับภาพถ่ายในนิตยสาร ใต้สะดือลงมามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันไว้รอบเอว หากมีผู้หญิงสักคนมาเห็นเขาในสภาพนี้ แน่นอนว่าเลือดกำเดาอาจจะไหลจนหมดตัว ไม่ก็กรีดร้องจนเสียสติ