ตอนที่ 1-2

เมื่อเข้ามาถึงที่บริเวณตัวร้าน เมญ่าก็รีบจัดการเดินเข้าไปจองโต๊ะกับพนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่ด้านหน้า ซึ่งทีแรก บริกรหนุ่มก็ยิ้มให้ลูกค้าพร้อมตอบรับ

“ได้ครับคุณลูกค้า อาจต้องรอนานสัก...” แต่พอมองไปที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังลูกค้าที่สนทนาด้วยก็เกิดอาการอึ้ง เบิกตาโต อ้าปากค้าง คำพูดสะดุดลงเท่านั้น

“คุณเรย์ ดารา ใช่ไหม”

“ค่ะ” เรนิตาตอบแค่นั้น

จากนั้น ไม่นานก็มีเสียงฮือฮาจากเหล่าลูกค้าที่ยืนรออยู่หน้าร้าน แน่นอนว่าเรนิตาเป็นดาราดัง ย่อมมีแฟนคลับเป็นจำนวนมาก ซึ่งก็คงเป็นหลายๆ คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย

“พี่เรย์ใช่ไหมคะ /น้องเรย์/คุณเรย์/คุณเรย์ดาราใช่ไหม”

“พวกเราขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ” ชั่วอึดใจก็มีเด็กสาวอายุราวๆ ยี่สิบต้นๆ สองสามคนเดินมาขอเรนิตาถ่ายรูป

“ได้สิคะ” เรนิตาส่งยิ้มให้กับกลุ่มเด็กสาวด้วยความเต็มใจ

พนักงานสาวของร้านหันไปมองตามเสียงนั้น เมื่อเห็นว่าลูกค้าคนสำคัญมาก็ออกอาการตื่นเต้นดีใจ แล้วรีบวิ่งไปบอกเจ้าของร้านด้านในทันที

“กรี๊ดดด น้องเรย์มาที่ร้านค่ะ!”

จากนั้นก็เห็นสายตาของคนภายในร้านหลายคู่หันมามองทางสองสาวที่ยืนนิ่ง ปั้นสีหน้าไปคนละแบบ

“พี่ว่านะเรย์ไม่ต้องรอคิวนานหรอก เดี๋ยวก็ได้กินละ”

ฝ่ายผู้จัดการสาวใหญ่พูดด้วยความเคยชิน เพราะส่วนใหญ่ร้านอาหารเมื่อเห็นว่าดารานักแสดงมาอุดหนุนก็มักจะอำนวยความสะดวกให้เสมอ ทว่า เรนิตามีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะไม่ค่อยชอบแสดงตนเป็นอภิสิทธิ์ชน เธออยากได้รับการปฏิบัติเหมือนเช่นคนอื่นๆ มากกว่า

อีกฟากหนึ่งชายหนุ่มใช้เวลาเดินทางมาที่ร้านอาหารเหนือชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่เพียงแค่สามสิบนาทีเท่านั้น แต่ความรู้สึกของเขากลับรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน เพราะเขาใจร้อนและอยากเจอเธอคนนั้นไวๆ ให้สมกับที่เขาไม่ได้เจอเธอมานาน

ทันทีที่ชายหนุ่มเห็น เรนิตา ดาราสาวชื่อดัง แต่กลับไม่มีใครทำให้หัวใจเขามันมีอารมณ์หลากหลายจนรู้สึกพลุ่งพล่านไปหมด วันนี้เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ขายาว สวมแว่นตากันแดดสีดำ ในลุคสบายๆ แต่บุคลิกและรูปร่างหน้าตาของเธอกลับทำให้เธอโดดเด่นจนผู้คนต้องหันไปให้ความสนใจ รวมถึงภาสกรเองที่รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด เรนิตายังคงสวย สดใส น่ารักและเป็นธรรมชาติเสมอ…แม้ว่าดาราสาวจะพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนทั่วไปแต่ออราในตัวทำให้เธอดูโดดเด่นกว่าใคร ทุกคนกลับจำเธอได้ดี และต่างรุมล้อมที่จะเข้ามาถ่ายรูปกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

“รอนานไหมครับคุณเรย์”

“ไม่นานเลยค่ะ เรย์รอได้ ขอบคุณมากนะคะ” ในขณะที่ดาราสาวก็ตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรเช่นกัน

“เอ่อ ยังไง เดี๋ยวเชิญคุณเรย์เข้าร้านได้เลยนะครับไม่ต้องรอคิว”

บทสนทนาระหว่างเจ้าของร้านกับดาราสาว เป็นสิ่งที่ภาสกรไม่ชอบ เมื่อเจ้าของร้านให้อภิสิทธิ์คนมีชื่อเสียงและให้แซงคิวลูกค้าคนอื่นๆ ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“เอ่อ…ไม่เป็นไรดีกว่า…เรย์เกรงใจค่ะ” เรนิตาพยามบ่ายเบี่ยงเพราะเกรงว่าคนอื่นจะมองว่าเธอได้รับสิทธิพิเศษ

“หึ! เพิ่งรู้ว่าเป็นดาราแล้วจะแซงคิวได้ รู้จักคำว่ามารยาทบ้างไหมคุณ” นาทีนั้นไม่รู้อะไรเข้าสิง ทำให้ภาสกรพูดประโยคนั้นออกไป เขารู้แต่เพียงว่าหากหญิงสาวเลือกจะแซงคิวทุกคนเพื่อให้ตัวเองได้รับความสะดวกสบายล่ะก็ เขาคงหมดความชื่นชมในตัวเธอไปมาก

“นี่คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับคุณเรย์ ไม่รู้เหรอว่าคุณเรย์เป็นใคร” เจ้าของร้านพูดจาอย่างเอาเรื่องภาสกร เขาคงจะหัวเสียที่ชายหนุ่มไปพูดจาขัดโชคของเขา เพราะนานๆ ทีจะมีดาราดังมาช่วยโปรโมทร้าน

“อย่าเลยค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เรย์ไม่ถือ” เรนิตารีบห้ามทันที ก่อนที่เธอจะหันมาสบตากับภาสกร แวบเดียวเท่านั้นที่ชายหนุ่มเห็นสายตาสงสัยและตั้งคำถามของเธอ และไม่นานหญิงสาวก็จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“เอ่อ น้องเรย์คะ พี่ว่า...” ผู้จัดการส่วนตัวของเรนิตา ได้พยายามที่จะทำหน้าที่ของเธออย่างดีที่สุดโดยการห้ามปรามไม่ให้เกิดเรื่องขึ้น

“ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ แค่สงสัยว่า...เป็นดารานี่แซงคิวคนอื่นได้ด้วยงั้นเหรอ?” ภาสกรพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงกวน ยกแขนขึ้นกอดอกพลางปรายตามองหญิงสาวด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นด้วยท่าทางกวนๆ

“คุณคะ ฉันไม่ได้จะแซงคิวอย่างที่คุณเข้าใจค่ะ” เธอตอบกลับเสียงแข็ง รู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายตรงหน้า แต่นั่นก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มหยุดแต่เพียงเท่านี้

‘หน้าตาดี พอๆ กับปากดี ไม่สิ น่าจะปากหมา’

เรนิตาลอบถอนใจแต่คู่กรณีก็ยังไม่หยุด

“ก็เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าของร้านเตรียมพาคุณเข้าร้านทั้งที่มีคนยืนรอก่อนหน้าคุณเกือบยี่สิบคนเลยนะ คุณนี่ไม่ใช่เด็กเส้นธรรมดา คงจะเส้นก๋วยจั๊บเลยสิ” ภาสกรแกล้งพูดเสียงดังขึ้นอีกระดับแล้วสังเกตว่าดาราสาวหน้าแดงขึ้นเพราะรู้สึกอับอาย

“ผมเป็นเจ้าของร้าน จะขายใครก่อนทานหลังก็ได้ คุณเรย์ ดาราชื่อดังอุตส่าห์มาทานอาหารร้านผม ผมต้องต้อนรับเป็นพิเศษอยู่แล้ว ให้ปิดร้านต้อนรับคุณเรย์คนเดียวก็ทำได้” เจ้าของร้านเองก็รีบออกตัวปกป้องเรนิตา

“พี่คะ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ” เรนิตาหันไปพูดกับเจ้าของร้านด้วยน้ำเสียงปนตำหนิ “เรย์รอคิวได้ ให้เรย์เข้าร้านตามคิวดีกว่าค่ะ”

“ไม่ครับ ผมเป็นเจ้าของร้าน จะให้อภิสิทธิ์พิเศษกับคุณเรย์ยังไงก็ได้ ใครมีปัญหาก็ไม่ต้องมากินร้านนี้”

“หึ โอเค ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องไปหาร้านอื่นกินแล้วละ ถ้ารู้ว่าเจ้าของร้านมีทัศนคติในการให้บริการลูกค้าแย่ๆ แบบนี้ ผมคงไม่มาแต่แรก ไม่เข้าใจเลยเนอะว่าทำไมร้านคุณถึงดัง สงสารร้านเล็กๆ ที่เจ้าของอาจจะมีความคิดดีๆ มากกว่าคุณ” ภาสกรสาดคำด่าออกมาน้ำเสียงนิ่งๆ เขาคิดว่าป่วยการที่จะพูดอะไรกับเจ้าของร้านดังกล่าวอีกต่อไป เขาไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้เป็นทุนเดิม

“นี่คุณ! ใจเย็นสิคะ คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มายืนต่อว่าคนอื่นแบบนี้นะคะ ก่อนจะพูดอะไรควรให้คนอื่นได้อธิบายบ้าง” แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากร้านไปเพราะไม่ชอบทัศนคติเจ้าของร้าน เสียงของเรนิตาก็ดังขึ้น เขาลอบยิ้มมุมปากหนึ่งครั้งก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเธอ

“งั้นคุณก็เชิญอธิบายมาสิครับ คุณดาราดัง” ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างท้าทาย

เรนิตาไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ เหมือนเธอจะลืมหรือวางทิ้งความเป็นดาราไว้ชั่วครู่ “ได้ ฉันจะอธิบายให้ฟัง ร้านนี้มีกล้องวงจารปิด ถ้าเปิดมาดูแล้วฉันไม่ได้ใช้อภิสิทธิ์เหนือใคร คุณจะขอโทษฉันไหม”

“พอเถอะค่ะน้องเรย์” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก ผู้จัดการสาวก็รีบเข้ามาห้ามปรามอีกครั้ง

“พี่เรย์คะ อย่าสนใจเลยค่ะ พวกหนูว่า เขาอาจจะเป็นพวกบ้าดารา แต่เข้าหาไม่เป็น เลยชวนทะเลาะเพื่อหาเรื่องคุยกับพี่เรย์ก็ได้” กลุ่มเด็กสาวที่เป็นแฟนคลับเรนิตาออกปากช่วยเหลือทันที

“จริงค่ะพี่เรย์ หนูอุตส่าห์คิดว่าพี่เขาดูหล่อเท่ดี นึกว่าเป็นพระเอกใหม่ ไม่คิดเลยว่าจะปากเสียใส่พี่เรย์แบบนี้ คนอะไรหน้าตาก็ดี แต่ท่าทางเถื่อนชะมัด” เด็กสาวอีกคนรีบช่วยพูดทันทีก่อนจะหันไปมองทางภาสกรปนตำหนิ นั่นยิ่งทำให้ภาสกรรู้สึกท้อใจกับค่านิยมของคนในประเทศนี้ ยิ่งเห็นว่าชุดความคิดนี้มาจากคนรุ่นใหม่เขาก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวังกับอนาคตของประเทศ เพราะหากทุกคนยังปฏิบัติต่อกันไม่เท่าเทียม แบบนี้คนจนหรือคนที่ไม่ได้มีชื่อเสียงก็คงไม่ได้รับความยุติธรรมไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม