ตอนที่ 1-1 บุพเพฯ เซเป็นบุบพัง

‘เชียงใหม่’ ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนในความคิดของ ‘ภาค ภาสกร อัศวเหมราช’ แม้เขาจะเรียนจบจากที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นเวลากว่าสิบปีแล้วก็ตาม บรรยากาศความคึกครื้น นักท่องเที่ยวจากทั่วทุกสารทิศยังคงให้ความสนใจในจังหวัดเชียงใหม่เสมอ ยิ่งช่วงฤดูหนาวเป็นที่รู้กันว่านักท่องเที่ยวจะเยอะเป็นพิเศษ ใครที่อยากจะมาเที่ยวในช่วงนี้ก็ต้องจองห้องพักกันนานเป็นเดือนๆ

แต่ใครจะไปคิดว่าบรรดาเพื่อนๆร่วมรุ่นคณะวิศวกรรม เอกเครื่องกล มหาวิทยาลัยชื่อดังของเชียงใหม่ จะเลือกนัดรวมรุ่นกันในช่วงนี้ คราแรกภาสกรตั้งใจจะปฏิเสธแต่เมื่อมานึกๆ ดูแล้ว การทำงานของเขาก็ได้ความรู้จากการเรียนคณะนี้เป็นอย่างมาก และการที่เขาเก่งและมีความสามารถในการซ่อมเครื่องจักรต่างๆ ได้ก็เป็นเพราะเพื่อนๆ ช่วยกันผลักดันมาตลอด เพราะฉะนั้นหากเขาปฏิเสธไม่ยอมมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นก็คงจะเป็นอะไรที่รู้สึกผิดไปตลอด

ภาสกรเป็นเจ้าของ ‘ไร่น่านฟ้า’ ไร่ส้มที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดน่าน เขาใช้องค์ความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาในช่วงปริญญาตรีในการตรวจและดูแลเครื่องจักรของในไร่ได้เป็นอย่างดี เท่านั้นยังไม่พอครอบครัวของเขายังมีธุรกิจอื่นๆ ที่ทำให้ภาสกรต้องเรียนต่อปริญญาโท คณะบริหารธุรกิจ พ่วงไปด้วย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ภาสกรเต็มใจทำเพราะเขาเองก็จะได้เอาความรู้มาพัฒนาไร่น่านฟ้าให้เจริญก้าวหน้าขึ้นไปอีก

เมื่อคืนนี้ชายหนุ่มปาร์ตีกับเหล่าผองเพื่อนหนักเสียจนแทบไม่อยากลุกตื่นขึ้นมา และเมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็พบข้อความจากไลน์ของ ‘ใครบางคน’ ส่งมาถึงเขาและทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

‘ไปเจอกันที่ร้าน…นะคะ วันที่...เวลา .... อย่าพลาดนะคะ แล้วพบกันค่ะ’ ภาสกรอ่านข้อความดังกล่าวจากใครคนหนึ่งที่ส่งทิ้งไว้ ก่อนจะใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง

นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้เจอเธอคนนั้น…ชายหนุ่มได้แต่เห็นเธอผ่านโทรทัศน์ หรือตามโซเชียลมีเดียต่างๆ เนื่องด้วยทุกวันนี้เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่จังหวัดน่าน และนานๆ ทีจะขึ้นไปกรุงเทพฯเพื่อไปพบกับพ่อแม่นานทีปีหน นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขาไม่ได้พบ ‘เธอ’ มานานแสนนาน

“จะได้เจอกันแล้วสินะ” ภาสกรยิ้มมุมปาก เขาพอจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าตอนนี้เธอคนนั้นก็อยู่ที่เชียงใหม่เหมือนกัน แต่ด้วยภาระหน้าที่ทั้งของเขาและของเธอเอง ทำให้เขาคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบหญิงสาวตัวเป็นๆ จนมาวันนี้ ‘ใครคนนั้น’ ส่งข้อความมาบอกว่าเขายังมีโอกาสได้พบเธอ และมีหรือที่คนอย่างภาสกรจะปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไป…

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในเต็นท์โดมใสข้างในตกแต่งอย่างหรูหรา แสงที่กระทบดวงหน้าสวยน่ารักปลุกให้เจ้าของร่างบางที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา ซึ่งแม้เธอจะตั้งใจอย่างดีว่า อย่างไรเสีย เช้านี้จะต้องตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นให้ได้ แต่ด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางจึงทำให้เผลอหลับต่อ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนพระอาทิตย์ส่องเข้ามาด้านในเสียแล้ว

“ตายแล้ว! ฉันตื่นสายเหรอเนี่ย พี่เมญ่าตื่นเถอะค่ะ!”

ดวงตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากบางสวยได้รูปอ้าเผยอด้วยความตกใจก่อนหันไปเขย่าตัวปลุก ‘เมญ่า’ ผู้จัดการส่วนตัวของเธอ อายุสามสิบเจ็ดปี ที่ตอนนี้ก็ยังคงหลับไม่ตื่น

“โอย...ตื่นแล้วน้องเรย์ อะไรกันเนี่ย ปลุกทำไม พี่กำลังนอนสบายๆ เลย” เมญ่าโวยวายทันทีเมื่อเห็นว่า ‘เรนิตา’ ปลุกตนเองทั้งที่กำลังนอนฝันหวานอยู่

“สายแล้วค่ะ เรย์อดดูพระอาทิตย์ขึ้นเลย วันนี้ต้องกลับกรุงเทพฯ แล้วด้วย” หญิงสาวโอดครวญทันที เพราะอุตส่าห์หาโอกาสมานอนบนดอยม่อนแจ่ม จังหวัดเขียงใหม่ หลังจากที่มีงานถ่ายโฆษณาจ้างให้เธอมาถ่ายงานถึงสามวันด้วยกัน พอเสร็จงานจึงขอพักเที่ยวเอาแรงก่อนกลับไปเจองานใหญ่เสียหน่อย สุดท้ายก็อดดูพระอาทิตย์ขึ้นจนได้

เรนิตาเป็นดาราสาวดาวรุ่งที่ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นช่องเบอร์เล็ก เบอร์ใหญ่ ต่างพากันขายขนมจีบให้เธอไปเซ็นสัญญานักแสดงร่วมช่อง ด้วยใบหน้าโดดเด่นไม่เหมือนใคร รูปตาเฉี่ยวคมแต่นัยน์ตากลับหวานหยาดเยิ้ม ทำให้เจ้าตัวกลายเป็นสาวหวานที่มีความเซ็กซี่ ซ่อนเปรี้ยว ที่ผู้จัดฯ หลายคนชื่นชอบ

แม้หญิงสาวจะมีส่วนสูงเพียงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร แต่ด้วยรูปร่างที่สมส่วน มีโค้งเว้าตามแบบฉบับผู้หญิงในอุดมคติของใครหลายๆ คน จึงทำให้นอกจากเรื่องงานแล้ว เรื่องความรักก็มีหนุ่มๆ มาให้ความสนใจเธอมากไม่แพ้กัน

“ไม่เป็นไรนะน้องเรย์ เดี๋ยวไว้เรามากันใหม่ก็ได้” เมญ่าพูดปลอบใจ แม้ในความเป็นจริงแล้วก็เป็นอันรู้กันว่าคิวงานของเรนิตายาวไปจนถึงต้นปีหน้าเลยก็ว่าได้

“เฮ้อ...ช่างเถอะค่ะ ผิดที่เรย์เองที่ไม่ตั้งนาฬิกาปลุก” ดาราสาวถอนหายใจออกมาอย่างอดเสียดายไม่ได้ แต่จะมัวเศร้าไปก็เท่านั้น ไว้ครั้งหน้าค่อยมาใหม่ก็คงไม่สาย

“ไว้พี่จะหาคิวงานให้น้องเรย์ได้มาเที่ยวที่เชียงใหม่อีกนะคะ” ฝ่ายผู้จัดการก็ได้แต่พูดอย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะพี่เมญ่าคนอะไรน่ารักที่สุด ถ้าอย่างนั้น วันนี้ เรย์ว่ายังมีเวลา เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานในเมืองกันดีไหมคะ” เรนิตาพูดด้วยรอยยิ้ม แค่คิดถึงอาหารอร่อยๆ ทุกอย่างก็ดูจะสดใสขึ้นทันที โลกนี้น่าอยู่ขึ้นเยอะเลย อย่างน้อยวันนี้เธอได้กินอาหารเหนืออร่อยๆ แค่นึกถึงไส้อั่วหอม ข้าวซอยรสชาตเข้มข้น ที่ไม่ได้กินบ่อย ท้องก็เริ่มร้องประท้วง

“โอเคค่ะ ไปอาบน้ำเตรียมตัวกันดีกว่า เรย์หิวแล้ว”

เมญ่าส่งยิ้มให้กับเด็กในสังกัดอย่างเอ็นดู “อย่าลืมสิจ๊ะ เป็นดาราต้องควบคุมน้ำหนัก”

“ค่ะ เรย์เข้าใจ แต่วันนี้ขอตามใจตัวเองหน่อยนะคะ”เรนิตายิ้มให้คนที่ดูแลเธอมาหลายปีอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

เมญ่าเองก็ยอมรับว่าเรนิตาถือเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่ง แม้ว่าตอนนี้ อีกฝ่ายจะมีชื่อเสียงมากพอที่จะโบกมือลาตนเองไปหาผู้จัดการคนอื่นที่มีชื่อเสียงหรือดูแลเหล่าศิลปินชื่อดัง แต่เรนิตากลับไม่เคยทอดทิ้งเธอเลย เนื่องด้วยทั้งคู่มีวันนี้ได้เพราะกันและกัน

“โห ร้านนี้คนเยอะมากเลยน้องเรย์ เป็นร้านดังของเชียงใหม่” เมญ่าพูดขึ้นเมื่อขับรถมาถึงหน้าร้านอาหารเหนือชื่อดัง ที่ตอนนี้มีคนต่อแถวรอเข้าใช้บริการเป็นจำนวนมาก

“จริงค่ะ เรย์อ่านในรีวิว มีแต่คนบอกว่าที่นี่อร่อยมาก เรย์อยากลองชิมไส้อั่วที่ใส่เห็ดถอบ ต้องอร่อยมากแน่ๆ เลยค่ะ” เรนิตายิ้มหวานในตาเปล่งประกาย เพราะเคยอ่านเจอหลายๆ ที่เขียนบอกว่าถ้ามาเที่ยวเชียงใหม่จะต้องแวะร้านนี้

“งั้นเราจอดทานร้านนี้เลยนะ” ผู้จัดการสาวใหญ่ไม่รอช้า สอดส่ายสายตาหาที่ว่างๆ เพื่อจะจอดรถทันที

แต่พอดาราสาวเห็นว่ามีผู้คนมารอทานอาหารที่ร้านดังเต็มไปหมดกลับนึกอยากจะเปลี่ยนใจไปอุดหนุนร้านเล็กๆ บ้าง

“ร้านดังคนแน่นมาก แต่จริงๆ เรย์อยากอุดหนุนร้านธรรมดาๆ มากกว่า เงินจะได้กระจายไปร้านเล็กๆ บ้างร้านดังคนแทบจะแย่งกันเข้าร้าน แอบเห็นใจร้านเล็กๆ เหมือนกันนะคะ”

ดาราสาวคนสวยพูดอย่างใจคิด แม้ว่าจะอยากกินร้านนี้แค่ไหน แต่ก็อดสงสารร้านเล็กๆ ไม่ได้ เธอเชื่อว่าร้านอื่นๆ ก็คงมีรสชาติอร่อยไม่แพ้กัน แต่อาจยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ถ้าเธอไปเจอร้านเล็กๆ แต่คุณภาพอาหารดี หญิงสาวก็มักจะถ่ายภาพแชร์ลงโซเชียล ถือเป็นการโฆษณาให้ร้านเล็กๆ ฟรีๆ แบบไม่ต้องจ้าง

“อย่าคิดมากน่าน้องเรย์ นานๆ เรามาที อีกอย่าง ถ้าเราไม่ทานร้านนี้ เดี๋ยวใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้วจะไม่ได้ทานสักร้านเลยนะคะ” เมญ่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอเข้าใจความรู้สึกของเรนิตาดี แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือก เพราะอีกไม่นานจะถึงเวลาต้องขึ้นเครื่องแล้ว

“ก็ได้ค่ะ” เรนิตาว่าง่าย ส่งยิ้มให้ผู้จัดการสาว เพราะก็จริงของเมญ่า หากเธอมัวแต่เรื่องมากมีหวังตกเครื่องแน่ๆ

“สองที่ค่ะ”