บทนำ 1-2

“อา…คุณทำอะไรคะเรย์อึดอัด” เรนิตาหลับตาแน่น พร้อมกับเงยหน้าด้วยความทรมาน

“แล้วชอบไหมครับคนดี สบตาผมสิเรย์”

หญิงสาวกระดากอายไม่ตอบคำถรา ภาสกรจึงไม่บีบบังคับให้เธอตอบ แต่ใช้ร่างกายของเขากดดันเธอ เร่งจังหวะในการลูบไล้เนินเนื้อสาวมากขึ้น จนเรนิตาส่ายหน้าด้วยความเสียวซ่านทรมาน

“เรย์ไม่รู้แต่เรย์ทรมานค่ะ…” หญิงสาวกระสับกระส่ายราวกับว่านี่คือความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอเพิ่งเคยได้รู้จัก

“คุณกำลังเสียวไม่ใช่ทรมานนะคนสวย และต้องการให้ผมปลดปล่อยคุณไงเรย์…”

ภาสกรเหยียดยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะเร่งจังหวะมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดร่างกายของหญิงสาวก็กระตุกเป็นสัญญาณว่าตอนนี้เธอได้สัมผัสถึงสรวงสวรรค์ที่เขามอบให้ และนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะเนื้อตัวนุ่มนิ่ม กลับกลิ่นกายที่หอมหวานของเรนิตาทำให้คนตัวโตถึงกับรู้สึกพุ่งพล่านไปทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่รู้ว่านี่คือเรื่องจริงหรือความฝัน เรนิตานางเอกจอมหยิ่งที่ไม่เคยรับนัดทานข้าวกับไฮโซหรือเศรษฐีคนไหนที่ยอมลงทุนท่าไม่อั้นเพราะอยากได้เธอสักครั้ง แต่คืนนี้เธอเป็นของเขาโดยสมัครใจ

ดวงหน้าหล่อเหลายิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากระคายขยี้จูบอย่างหนักหน่วง ร่างบางใต้ร่างครางเสียวยามที่ริมฝีปากระคายไล่จุมพิตเรื่อยต่ำถึงเนินอกข่าวผ่อง เขาจูบอย่างเร่าร้อนจนมาถึงหน้าท้องแบนเรียบ เขาสัมผัสได้ว่าเรนิตา

กำลังหอบเหนื่อยสลับกับครางกระเส่า

“เสียวหรือเหนื่อยครับ” ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบข้างหูของเรนิตาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เพราะตอนนี้เขาเองก็ต้องการปลดปล่อยไม่ต่างจากเธอ

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากหญิงสาว แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญนักเพราะต่อให้เธอเหนื่อยแต่เขายังคงต้องการอยู่ เธอก็ต้องรับความต้องการของเขาต่อไปให้ได้

ภาสกรหยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆ จับเรียวขางามแยกออกจากกันอีกครั้ง คราวนี้น้ำหวานของหญิงสาวท่วมท้นมากกว่าในครั้งแรกเนื่องจากการเสร็จสมเมื่อครู่นี้ และมันก็ทำให้ร่างกายของเธอพรั่งพร้อมที่จะรับความเป็นชายที่ใหญ่โตของเขาอย่างเต็มที่

“เรย์…เรย์กลัวอย่าเอาของคุณเข้ามานะคะ” เรนิตาพูดด้วยสีหน้าหวาดหวั่น...ก็เจ้าสิ่งนั้นมันใหญ่โตมาก ยิ่งทำให้ภาสกรรู้สึกแปลกใจ ‘หรือว่าเธอยังบริสุทธิ์จริงๆ?’ และชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ติดค้างอยู่นาน เพราะหากเธอไม่เคยผ่านมือชายใดเขาก็จะทำกับเธออย่างนุ่มนวลโดยไม่ให้ประสบการณ์ครั้งแรกกลายเป็นความทรงจำอันเลวร้ายให้กับเธอ

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคย?” ภาสกรมองหน้าเรนิตาด้วยสายตาตั้งคำถาม ในขณะที่หญิงสาวใต้ร่างได้แต่พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ แค่นี้ก็ทำให้หัวใจของภาสกรอิ่มฟูขึ้นอีกครั้ง การได้ร่วมรักกับผู้หญิงที่เขาใฝ่หามาตลอดก็นับว่าวิเศษมากแล้ว ยิ่งได้รู้ว่าเขาเป็นคนแรกที่ได้ครอบครองเธอก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นเป็นไหนๆ

“ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ” ภาสกรพูดอย่างตั้งมั่น แม้จะรู้ดีว่าถึงอย่างไรเขาก็ต้องทำให้หญิงสาวเจ็บอยู่ดี แต่เขาจะนุ่มนวมที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อ๊ะ! เจ็บ มันใหญ่เกินไป” เรนิตาพูดด้วยความเจ็บปวดทันทีที่ชาย

หนุ่มพยายามความดุดันแข็งจัดนั้นเข้ามาในกายของเธออย่างเชื่องช้า

“อา…แน่นมาก อย่าเกร็งสิเรย์ ถ้าเกร็งคุณจะเจ็บ”

ภาสกรก้มลงไปพูดประชิดริมฝีปากสาว ก่อนที่มือสากจากการทำงานหนักในไร่ จะเริ่มลูบไล้ตามหน้าอกอวบเพื่อกระตุ้นอารมณ์หญิงสาวอีกครั้ง และดูเหมือนว่าคราวนี้เรนิตาจะเริ่มหลงไหลเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้จนลืมไปว่าตอนนี้เขากำลังค่อยๆ ดันความเป็นชายเข้ามาในตัวเธอ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทียินยอม

ดวงตาคู่หวานสวยเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นเส้นเลือดเต้นตุบอยู่รอบโคนหนา เมื่อเขาอยากแกล้งเธอจึงดึงมือบางให้ไปจับสัมผัสความดุดันร้อนผ่าวท่าทางกราดเกรี้ยว หญิงสาวรีบสะบัดมือออกด้วยอาการตกใจ

“อย่าตกใจ อีกหน่อยคุณจะคุ้นกับมัน มันไม่ทำอันตราย แต่จะทำให้ฟิน”

“คนบ้า”

ภาสกรจึงตัดสินใจดันแก่นกายของตนเองเข้าไปตอกตรึงจนสุดพื้นที่หวงห้ามของหญิงสาวจนสุดเส้นทาง

“เรย์เจ็บค่ะ เอาออกไป” มือน้อยๆ ผลักหน้าอกแกร่งของเขา “เรย์ไม่ไหวค่ะ ได้โปรด”

“ทนนิดครับคนสวย”

“กรี๊ดดดด!!!!!”

“เรย์!!!” ชายหนุ่มเด้งขึ้นจากเตียงนอนด้วยความตกใจสุดขีด เขามองหาเรนิตาหญิงสาวที่เมื่อครู่นี้ยังนอนทอดกายให้เขาเชยชมบนเตียง แต่เมื่อมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

ภาสกรสะบัดศีรษะอย่างรุนแรงเพื่อเรียกสติของตนเอง นี่เขาฝันไปอย่างนั้นหรือ! ชายหนุ่มมองไปยังหน้าจอโทรทัศน์ของเขาที่ก่อนหน้านี้ได้เปิดละครที่เรนิตาแสดงเป็นนางเอกเอาไว้ ก่อนที่ตนเองจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงาน และภาพที่เขาไม่อยากเห็นและเลี่ยงมาตลอดกำลังฉายอยู่ตรงหน้าเขา!

เรนิตากำลังกอดกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพระเอกของเรื่องด้วยสีหน้าและแววตามีความสุขตามประสาชายหนุ่มที่รักกันมานานและได้สมหวังในความรักเสียทีตามเนื้อเรื่องของบทละคร ไม่นานพระเอกในเรื่องก็บอกรักนางเอกอย่างหวานซึ้ง ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงมาเพื่อหมายจะครอบครองริมฝีปากบาง…

ปึก! ภาสกรกดปิดโทรทัศน์อย่างรวดเร็วก่อนจะโยนรีโมตลงพื้นอย่างไม่ใยดี เขาไม่สามารถทนดูฉากพรอดรักของเรนิตากับผู้ชายคนอื่นได้

“บทบ้าๆ เดี๋ยวนี้คนเขียนบทเป็นอะไรกันหมด ยัดเยียดแต่บทแบบนี้ให้นักแสดง”

หรือเพราะเขาปรารถนาจะครอบครองหญิงสาวแบบนี้เลยทำให้เขาเก็บเอาเธอไปฝันเรื่องทะลึ่งเมื่อครู่

“เธอนี่มันร้ายชะมัด ขนาดฉันหนีมาอยู่ไกลขนาดนี้ยังตามมาหลอกหลอนกันได้”

ภาสกรกล่าวโทษหญิงสาวลอยๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเรนิตาไม่มีความผิดใดเลยสักนิด ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นเขาที่ต้องการเธอมากเสียจนควบคุมความต้องการของตนเองไม่อยู่จนเก็บเอาไปนอนฝันละเมอเช่นนี้ และเครื่องยืนยันก็คงเป็นความปวดหนึบระหว่างกายแกร่งที่เวลานี้มันกำลังดุนดันเนื้อผ้าออกมา แล้วเขาจะสงบลงได้ยังไงเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วไม่มีเรนิตาอยู่ตรงนี้

“บ้าฉิบ!” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย แล้วก้าวฉับๆ กระโดดขึ้นรถออฟโรดคันโปรดขับเข้าไปในไร่ ป้ายทางเข้าขนาดใหญ่บอกให้รู้ว่าที่นี่คือ ‘ไร่น่านฟ้า’ ไร่ส้มที่ใหญ่ที่สุดทางภาคเหนือ