แกะหนึ่งตัว 2

"ทำไมเล่า ทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น" ซือหยาก้มลงสบตาลูก

"ก็เพราะท่านแม่ไม่ชอบให้ลูกกับพี่ชายเข้าใกล้..." เสียงเล็กเอ่ยเบาแทบแผ่วหาย

หัวใจของซือหยาสั่นสะท้าน นางสูดหายใจลึก มือสั่นน้อย ๆ ก่อนรวบรวมเสียงหัวเราะอ่อนโยนตอบ

"ตอนนี้แม่ชอบแล้ว มาเถิด มาให้แม่ได้กอดหน่อยได้หรือไม่?"

ดวงตาของอันหมิงเปล่งประกายสดใส เมื่อเห็นมารดาอ้าแขนออกเป็นครั้งแรก เด็กชายรีบคลานดุ๊กดิ๊กเข้าไปซุกอ้อมกอดอันอบอุ่นที่รอคอยมานานแสนนาน

ฟอด! ซือหยาก้มลงหอมแก้มทั้งสองข้างของลูกเสียงดัง จนแก้มเล็กเปียกน้ำลาย

"ฮะ ฮะ ฮะ ท่านแม่แก้มลูกเปียกหมดแล้วขอรับ" อันหมิงหัวเราะร่วน เสียงใสก้องไปทั่วห้อง

อี้หมิงที่นอนอีกฟากเพียงเหลือบตาชำเลืองมอง ภายในดวงตาเล็กน้อยยังซ่อนความขุ่นข้อง แต่แววตาที่เห็นภาพมารดาอ่อนโยนกับน้องก็ทำให้หัวใจสั่นสะท้านวูบหนึ่ง

"แล้วอี้หมิงเล่า ไม่อยากเป็นผ้าห่มผืนน้อยให้แม่หน่อยหรือ" ซือหยาหันไปยิ้มบาง ๆ

"ข้าร้อนขอรับ" เด็กชายตอบเสียงเรียบ พลิกตัวหันไปซุกเข้าหาบิดาที่นอนฟังอยู่เงียบ ๆ

ซือหยาสะท้านในใจ นางหันไปเรียกสามีเสียงเบา

"ท่านพี่"

"มีอะไรก็ว่ามา"

น้ำเสียงทุ้มของหยางเฉิงดังขึ้น ดวงตายังคงมองเพดานไม้เหนือศีรษะ สีหน้าเรียบนิ่ง ทว่ามีความระแวงและเหนื่อยใจแฝงอยู่

เพียงได้ยินน้ำเสียงนั้น หัวใจของซือหยาก็ปวดร้าวราวมีมีดกรีด นางอยากบอกเหลือเกินว่านางไม่ใช่คนเดิมที่เคยทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูก ๆ

แต่ก็กลัว…กลัวว่าหากพูดออกไป สามีจะคิดว่านางเป็นภูตผีปีศาจ หรือสิ่งอัปมงคล แล้วห้ามไม่ให้นางอยู่ใกล้ลูก ๆ สิ่งที่นางทำได้ตอนนี้จึงมีเพียงการอดทน หรือหากจะต้องพูดความจริงนางก็อยากคิดให้ถี่ถ้วนถึงความจำเป็นและความเสี่ยงให้ดี

"พรุ่งนี้หลังจากทำงานบ้านเสร็จแล้ว ข้าอยากเข้าไปเดินดูของในเมืองสักหน่อย ถ้าข้ากลับมาไม่ทันตอนเที่ยง ท่านพี่ก็เข้ามาเอากับข้าวที่ข้าทำไว้ในครัวได้เลยนะเจ้าคะ แต่ถ้าข้ากลับมาทัน ข้าจะเอาไปให้ถึงแปลงนา"

"อืม"

เพียงคำตอบสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจผิด ในใจของหยางเฉิงคิดว่านางคงจะแอบไปหามู่ไต้อีกครั้ง อดทนทำดีได้เพียงวันเดียว ในที่สุดก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ความผิดหวังและไม่ไว้วางใจยังคงซ่อนลึกในดวงตาคู่นั้น

หลังจากได้คำตอบ ซือหยาก็กระชับอ้อมกอดลูกชายคนเล็ก มือข้างหนึ่งลูบหลังเบา ๆ อีกมือหนึ่งตบก้นน้อย ๆ เป็นจังหวะเพื่อกล่อมให้หลับ แต่เจ้าหนูในอ้อมกอดกลับพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย

"ท่านแม่ขอรับ ลูกนอนไม่หลับ" อันหมิงเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตากลมใสยังเบิกกว้าง

"เช่นนั้นเรามานับแกะกันดีหรือไม่" ซือหยาก้มลงจูบหน้าผากเล็กเบา ๆ

"แกะหนึ่งตัวกระโดดข้ามรั้วไป แกะสองตัวหลับตาเบา ๆ แกะสามตัว เดินเรียงกันเป็นแถว แกะสี่ตัวเหมือนดาวยิ้มทอแสง แกะห้าตัวหลับแล้วในทุ่งหญ้า แกะหกตัวนอนเคียงข้างกัน แกะเจ็ดตัวหัวซบกันเบา ๆ แกะแปดตัวหลับฝันอุ่นละมุน แกะเก้าตัวฟังสายลมพลิ้วผ่าน แกะสิบตัวหลับแล้วพร้อมกับหนู ดวงจันทร์ขาวส่องแสงอ่อนละไม หนูน้อยเอ๋ย หลับฝันดีในคืนนี้เถิด"

เสียงของนางนุ่มนวลดุจสายลมพัดใบไผ่ยามกล่อมเด็กน้อย เสียงเอื้อนเอ่ยเหมือนท่วงทำนองกวี เพียงรอบแรกดวงตาของอันหมิงก็ค่อย ๆ ปรือปิด เสียงหายใจเบาลงอย่างสม่ำเสมอ ร่างเล็กหลับสนิทในอ้อมกอดมารดา แก้มอิ่มแนบอกนางอย่างวางใจ

อี้หมิงที่แสร้งทำเป็นนอนหันหลัง ก็พลอยเคลิ้มหลับไปตามเสียงกล่อมอ่อนหวานนั้นเช่นกัน

ซือหยาก้มลงหอมแก้มลูกชายทั้งสองอีกครั้ง นางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาตามลูกชายทั้งสองไป

มีเพียงหยางเฉิงเท่านั้นที่ยังไม่อาจข่มตาหลับ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง แสงตะเกียงสะท้อนแววตาลึกซึ้งที่มองภาพลูกเมียหลับใหลในอ้อมกอดเดียวกัน ริมฝีปากชายหนุ่มขยับพึมพำเบา ๆ ราวกลัวใครได้ยิน

"เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ ซือหยา… หากเจ้าไม่ทำให้ลูก ๆ ต้องเสียใจ หากเป็นข้าคนเดียวที่ต้องผิดหวัง ข้าจะไม่ปริปากบ่นแม้เพียงครึ่งคำ"

เขาโน้มตัวลง ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ภรรยาและลูก ๆ อย่างแผ่วเบา ท่าทีระมัดระวังราวกลัวพวกเขาจะตื่นขึ้นมาเห็น จากนั้นจึงเอนกายลงนอนข้างเดิม สายตายังคงทอดมองเงาพร่างพราวของเปลวไฟในตะเกียง จนค่อย ๆ หลับตาลงท่ามกลางความเงียบสงัดของราตรี