เรือนสกุลหาน 2

"เมืองของเราที่เป็นเมืองทางตอนใต้ของแคว้น จะได้รับผลกระทบอย่างหนัก ที่นี่จะกลายเป็นแอ่งบาดาล จะมีคนล้มตายและเกิดโรคระบาด"

แม่เฒ่าหานกับพ่อเฒ่าหานมองหน้ากันด้วยความตกใจ

"แล้วในความฝัน...ลูกกับหลาน ๆ เป็นอย่างไรบ้าง" พ่อเฒ่าหานถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แม้จะเป็นเพียงความฝัน ท่านก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับลูกหลาน

"ในความฝันของข้า ครอบครัวเราจะหนีไม่ทันจนตายกันหมด ถึงท่านพี่หยางเฉิงจะพาอี้หมิงกับอันหมิงอพยพหนีไปได้ แต่หลังจากนั้นเขาก็จะติดโรคระบาด อี้หมิงกับอันหมิงก็กลายเป็นเด็กเร่ร่อน" ซือหยาเล่าด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

"แล้วเจ้าเล่าซือหยา ในความฝันเจ้าเป็นอย่างไรลูก" พ่อเฒ่าหานเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

"ข้าหนีไปกับมู่ไต้ก่อนจะเกิดน้ำท่วม จึงรอดไปได้เจ้าค่ะ" ซือหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

"..." "..."

"แต่เมื่อวานพอข้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาข้าก็คิดได้ ข้าจะไม่ยอมทิ้งลูก ๆ กับสามี ข้าจะต้องพาครอบครัวของเราย้ายไปจากที่นี่ก่อนจะเกิดน้ำท่วมใหญ่ให้ได้ ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองได้รับโอกาสให้เกิดใหม่ มาแก้ไขเรื่องราวที่ผิดพลาด"

แม่เฒ่าหานมองดูนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความสงสาร

"แล้วเรื่องของเจ้ากับมู่ไต้มันเป็นยังไงกันแน่"

"มันเป็นจริงเหมือนในความฝันทุกอย่างเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ข้านัดกับมู่ไต้ว่าจะหนีไปกับเขาในวันพรุ่งนี้ แต่ท่านพ่อท่านแม่ ตอนนี้ข้าคิดได้แล้ว ข้าไม่ต้องการจะหนีไปกับเขา ข้ารู้แล้วว่าจุดจบของข้าจะน่าอนาถแค่ไหน ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้าได้กลับมาแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด"

"ถ้าเช่นนั้น...พรุ่งนี้เจ้าบัณฑิตหนุ่มนั่นต้องมาหาเจ้าแน่ ๆ ไม่ได้การแล้ว ท่านพี่ เราต้องหาทางช่วยลูกนะเจ้าคะ ถ้าลูกเขยหรือชาวบ้านเห็นว่ามู่ไต้มายุ่งกับซือหยา คนต้องเอาไปพูดกันไปต่าง ๆ นานาแน่ ๆ"

แม่เฒ่าหานพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง พลางหันไปเขย่าแขนสามีเพื่อขอความช่วยเหลือ

"งั้นช่วงนี้เราก็ไปหาลูกที่เรือนสกุลเสิ่น อย่าปล่อยให้มู่ไต้เข้าใกล้ลูกของเราได้" พ่อเฒ่าหานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ทำให้ผู้เป็นภรรยาใจชื้นขึ้น

"เจ้าค่ะ แต่ว่า...พ่อแม่ของลูกเขยจะไม่ว่าอะไรเราหรือ" สีหน้าของแม่เฒ่าหานบ่งบอกถึงความกังวลเมื่อนึกถึงครอบครัวของลูกเขย

"ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ามีงานอยากให้น้องชายช่วย เพื่อจะหาเงินเป็นค่าเช่าบ้านและค่าเดินทาง ข้าอยากให้ซือเหอช่วยข้าคัดลอกหนังสือ ให้ซือหลิงไปเล่นเป็นเพื่อนอี้หมิงกับอันหมิงก็ได้นะเจ้าคะ เด็ก ๆ จะได้มีเพื่อนเล่น ตอนนี้ข้ารับผิดชอบงานในเรือนและทำอาหาร ส่วนคนอื่น ๆ ตอนกลางวันก็ลงแปลงนากันหมด"  ซือหยาเอ่ยขึ้น

"ได้ ๆ เอาอย่างที่เจ้าว่า วันอื่น ๆ ให้ซือเหอกับซือหลิงไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้า แต่สองวันนี้พ่อกับแม่ต้องไปอยู่ด้วย จนกว่าจะจัดการกับเจ้าบัณฑิตนั่นได้ ช่วงนี้พ่อจะเลิกทำเครื่องปั้นดินเผาแล้วเริ่มทำเกวียนเตรียมเอาไว้" พ่อเฒ่าหานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"เจ้าค่ะท่านพ่อ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เราต้องทำ ข้าอยากให้ท่านแม่ส่งข่าวหาท่านลุงที่อยู่เมืองหลวง ขอให้ท่านลุงช่วยหาบ้านเช่าให้เราสักหลัง แต่ต้องเป็นหลังใหญ่ที่อยู่กันได้สักยี่สิบคน ข้าอยากให้ทำสัญญาเช่าไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย"

"..." "..."

"เช่าล่วงหน้าไว้เลยหนึ่งปี ทำสัญญาเช่าอย่างชัดเจน จ่ายเงินไว้เลยสิบสองเดือน แต่สัญญาต้องรอบคอบเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าของบ้านเช่าบิดพลิ้วได้ หากถึงเวลาที่มีชาวบ้านอพยพเข้าเมือง เขาอาจจะหาเรื่องยกเลิกสัญญาเพราะอยากได้ค่าเช่าที่แพงขึ้น"

ซือหยาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"เจ้าไม่ต้องห่วง ที่นั่นท่านตาท่านยายของเจ้าพอจะมีคนรู้จักอยู่บ้าง บ้านเช่าก็พอหาได้ แม่จะให้ซือเหอเขียนจดหมายส่งข่าวไปว่าเราจะย้ายไปตั้งถิ่นฐานที่นั่น" แม่เฒ่าหานกล่าว

"ท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านไม่กลัวว่าสิ่งที่ข้าพูดจะเป็นเรื่องโกหกหรือเจ้าคะ" ซือหยาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

แม่เฒ่าหานลูบมือลูกสาวเบา ๆ แล้วพูดว่า...

"เจ้าเปลี่ยนไปแล้วซือหยา สายตาของเจ้าไม่เหมือนเดิม แม่เชื่อเจ้าโดยไม่มีข้อกังขาใด ๆ"

"พ่อก็เชื่อเจ้า ที่นี่ท่านปู่ท่านย่าของเจ้าก็เสียไปหมดแล้ว พ่อไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ดีเสียอีกย้ายไปอยู่ในเมืองหลวง จะได้เป็นการดีกับการศึกษาของลูกหลาน" พ่อเฒ่าหานกล่าวเสริม

ซือหยาคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่แล้วคำนับท่านทั้งสอง

"ขอบคุณท่านพ่อท่านแม่ที่เชื่อมั่นในตัวลูกเจ้าค่ะ เงินสามสิบตำลึงนี้ให้ท่านพ่อท่านแม่เก็บไว้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเช่าบ้านในเมืองหลวง ถ้าไม่พอลูกจะหามาให้เพิ่มเจ้าค่ะ"

"เอาเถอะ ถ้าไม่พอพ่อจะช่วยเจ้าออกเอง เรื่องใหญ่นี้พ่อกับแม่จะให้เจ้าแบกรับคนเดียวได้ยังไง" พ่อเฒ่าหานกล่าวกับลูกสาวพลางลูบหัวของนางอย่างทนุถนอม

หลังจากคุยกันเสร็จทั้งสามคนก็ออกมาจากบ้าน พบว่าเด็ก ๆ กำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน อี้หมิงกับอันหมิงชอบมากที่ได้มาบ้านท่านตาท่านยาย ซือเหอกับซือหลิงกำลังวิ่งไล่จับหลาน ๆ อย่างสนุกสนาน ซือหยาเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ต่อไปลูก ๆ ของนางจะได้มีเพื่อนเล่นเพื่อนเขียนหนังสือแล้ว