ลูกก็อยากได้ขอรับ 1

ซือหยาพาลูก ๆ เล่นอยู่ที่บ้านเดิมของนางจนล่วงเลยถึงยามเว่ย (ยามเว่ย 13.00-15.00 น.) นางจึงพาเด็ก ๆ กลับเรือนสกุลเสิ่น แสงตะวันเอียงสาดทาบหลังคาไม้เก่า ๆ ของหมู่บ้านเป็นเงาทอดยาว

"อี้หมิง ลูกพาน้องเข้าไปนั่งรอแม่ในห้องนะ เดี๋ยวแม่ตามเข้าไป" ซือหยาก้มลงลูบหัวลูกชายคนโต แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน

"ขอรับ ไปกันอันหมิง" อี้หมิงเอ่ยรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะจับมือน้องชายแล้วพากันเข้าไปในเรือน

"อื้อ" อันหมิงพยักหน้าหงึกหงัก เสียงใส ๆ นั้นแผ่วเบาแต่น่าฟัง

หลังจากเด็กชายทั้งสองกลับเข้าไปในเรือนแล้ว ซือหยาก็หันกลับมา เก็บชามกระเบื้องและหม้อดินที่บิดามารดามอบให้เมื่อครู่ ซ่อนเข้ามิติอย่างรวดเร็ว นางอยากเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ เผื่อต้องใช้ในตอนอพยพ

ไม่นาน ร่างอรชรในชุดผ้าฝ้ายสีจางก็ก้าวเข้าสู่ห้วงมิติ นางจัดแจงอุ่นซาลาเปาไส้ครีมรูปกระต่าย พร้อมทั้งชงนมรสกล้วยหอมหวาน เมื่อความร้อนอบอวลได้ที่ นางจึงยกทุกสิ่งออกจากมิติแล้วเดินเข้าไปในตัวเรือน

บนโต๊ะไม้เรียบง่ายในห้องโถง ขนมและเครื่องดื่มถูกจัดเรียงอย่างน่ากิน ไอร้อนบางเบาลอยขึ้นคลอเคล้าในอากาศ

อี้หมิงกับอันหมิงหันมามองทันที ดวงตากลมใสเบิกกว้างคล้ายลูกกวางน้อย ทั้งคู่ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่โดยไม่รู้ตัว

"หู้ววว...น่ากินจังเลยพี่ชาย ท่านแม่จะให้พวกเรากินไหมนะ" อันหมิงกระซิบด้วยเสียงตื่นเต้น แก้มใสขึ้นสีชมพูอย่างน่าเอ็นดู

อี้หมิงมองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและระแวดระวัง

"ไม่ชิมสักหน่อยหรือลูก ของพวกนี้แม่ตั้งใจทำมาให้ลูกทั้งสองเลยนะ" ซือหยายิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

"จริงหรือขอรับ" อันหมิงรีบถาม น้ำเสียงเจือความดีใจ

"จริงสิ...แต่!" เสียงของมารดาเน้นหนักตรงท้าย ทำเอาอี้หมิงพึมพำทันที นั่นไง ต้องมีเงื่อนไขอีกแล้ว

"แต่อะไรหรือขอรับท่านแม่" อันหมิงจ้องด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง น้ำใส ๆ เอ่อคลอเพราะกลั้นความอยากไว้ไม่อยู่

"แต่ลูกต้องรับปากแม่ ว่าเรื่องของกินแปลกตาพวกนี้ ลูกจะไม่บอกใครเด็ดขาด ทำได้หรือไม่"

"ทำได้ขอรับ ทำได้! ลูกรับปากท่านแม่ เร็วเข้าสิพี่ชาย รีบรับปากท่านแม่เร็วเข้า" อันหมิงหันไปเร่งพี่ชายแทบจะกระโดดโลดเต้น

อี้หมิงถอนหายใจยาว ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่น

"ขอรับ ลูกจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างเรา"

"เด็กดี ถ้าอย่างนั้นก็กินเถอะ ค่อย ๆ กินนะ" ซือหยายิ้มหวาน อบอุ่นจนหัวใจลูกชายทั้งสองพองโต

เด็กน้อยทั้งคู่ไม่รอช้า รีบหยิบซาลาเปาร้อน ๆ ขึ้นมาดูใกล้ ๆ พวกเขาตกตะลึงไปชั่วขณะ ขนมสีขาวนวลทำเป็นรูปกระต่ายน้อย นัยน์ตาแต้มจุดสีแดงเล็ก ๆ ราวกับสิ่งมีชีวิตจริง

"พี่ชาย ดูสิ...เหมือนกระต่ายจริง ๆ เลย!" อันหมิงร้องตื่นเต้น

อี้หมิงพยักหน้าช้า ๆ แววตาฉายความทึ่ง เขายกซาลาเปาแนบจมูก สูดกลิ่นหอมหวานที่ไม่คุ้นเคย

เมื่อกัดคำแรก เนื้อแป้งนุ่มละมุนก็เผยไส้ครีมสีเหลืองอ่อนที่ไหลซึมออกมา รสหวานหอมละมุนลิ้นจนดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม

"อร่อยมากเลยท่านแม่! ลูกไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย" อันหมิงพูดพลางเคี้ยวแก้มตุ่ย

อี้หมิงเองก็ยิ้มบาง ๆ อย่างที่ไม่ค่อยทำบ่อยนัก

"หวานหอม...อร่อยกว่าซาลาเปาที่เคยกินมาก่อน"

ซือหยามองลูกด้วยสายตาเอ็นดู พลางยกถ้วยนมรสกล้วยส่งให้

"นี่ ลองดื่มสิ"

เด็กชายทั้งสองรับถ้วยไม้ กลิ่นหอมของกล้วยผสมกลิ่นนมอุ่นกรุ่นลอยแตะจมูก พวกเขาจิบคำแรกแล้วถึงกับตาโต รสหวานนุ่มชุ่มคอแตกต่างจากน้ำสมุนไพรหรือโจ๊กที่เคยกิน

เพียงไม่นาน ซาลาเปากระต่ายทั้งสี่ลูกก็หายวับไปในพริบตา เหลือเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะคิกคัก อี้หมิงกับอันหมิงต่างพากันยกถ้วยไปล้างเองโดยไม่ต้องให้ใครสั่ง แสดงออกถึงความรู้หน้าที่อย่างน่าเอ็นดู

เมื่อเด็ก ๆ จัดการเก็บล้างเสร็จ ซือหยาก็พาพวกเขาเข้าสู่ห้องนอน นางหยิบกล่องไม้แกะสลักกับบล็อกตัวต่อไม้ออกมาจากมิติ

"อี้หมิง อันหมิง ลูกถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนั่งเล่นบนเตียงเถอะ" ซือหยากล่าวพร้อมปูผ้าฝ้ายสะอาดบนฟูก

"ขอรับท่านแม่/ขอรับ"

"เห็นนี่ไหม นี่คือของเล่นใหม่ที่แม่เตรียมไว้ให้พวกเจ้า"

เด็กทั้งสองปีนขึ้นเตียงอย่างว่าง่าย มองของเล่นด้วยแววตากลมใสเป็นประกาย บล็อกไม้หลากสีสันแกะเป็นรูปสัตว์และผลไม้ ขอบเรียบลื่นเงาวาว

"นี่คืออะไรหรือขอรับท่านแม่ ลูกไม่เคยเห็นมาก่อนเลย" อี้หมิงเอียงคอถาม

"นี่คือของเล่นที่จะสอนให้พวกลูกจำตัวอักษรได้" ซือหยาวางชิ้นไม้รูป นก ลงในช่องที่สลักพอดีเป๊ะ ด้านข้างมีตัวอักษรจีนเขียนว่า นก

"ดูสิ เมื่อใส่ลงในช่องที่ถูกต้อง ขนาดของมันจะพอดี นี่คือตัวอักษรที่บอกว่านกเขียนแบบนี้"

อันหมิงตาโต หยิบชิ้นไม้รูป ปลา แล้วลองเลียนแบบบ้าง มือเล็ก ๆ กดลงอย่างเงอะงะ แต่เมื่อชิ้นไม้เข้าช่องที่เลือกได้พอดี เสียงหัวเราะใส ๆ ก็ดังขึ้น

"ฮะ ฮะ ฮะ พี่ชายข้าใส่ได้แล้ว! ตัวนี้เขียนว่า ปลา ใช่หรือไม่ท่านแม่"

"ใช่แล้ว ลูกเก่งมาก" ซือหยาลูบหัวน้อยด้วยความภูมิใจ

อี้หมิงเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า เขาหยิบชิ้นไม้รูป ม้า แล้วใส่ลงในช่องที่มีรูปร่างเหมือนกันอย่างระมัดระวัง

"แล้วตัวนี้คือ ม้า เขียนเช่นนี้ใช่หรือไม่ขอรับ"

"ถูกต้องแล้ว ลูกชายแม่ฉลาดจริง ๆ"

เด็กทั้งสองเริ่มเล่นอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วก้องไปทั่วห้อง ซือหยาจึงกำชับว่า....

"ของเล่นนี้เล่นได้เพียงหนึ่งชั่วยาม จากนั้นแม่จะเก็บไว้ และเรื่องนี้ต้องเป็นความลับระหว่างเราเท่านั้น"

"ขอรับท่านแม่/ขอรับท่านแม่" เด็กน้อยตอบพร้อมกัน

ในระหว่างที่ลูก ๆ เล่นกัน ซือหยาจัดการเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเท แสงแดดอ่อนปลายยามเซินส่องลอดเข้ามา นางหยิบสมุดต้นฉบับที่เคยเขียนในสมัยมัธยมออกมา พร้อมปากกาหมึกซึมที่นางชอบใช้ออกมาจากมิติ