ภรรยาต้องนอนข้างสามีถึงจะถูก 2

ซือหยาหอบหายใจแรง ปล่อยเสียงครางออกมาเป็นช่วง ๆ เธอรู้สึกว่าทุกครั้งที่เขาขยับคือความเร่าร้อนที่ยากจะต้านทาน ร่างกายเธอแทบจะลืมทุกอย่างรอบตัว เหลือเพียงเขากับความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว

หยางเฉิงไม่หยุด เขาเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้นทุกครั้ง ราวกับม้าที่กำลังพยศซึ่งไม่มีวันหยุด ซือหยาพยายามกอดเขาไว้แน่น ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองตามแรงปรารถนา จังหวะรักของพวกเขาสอดประสานจนเป็นหนึ่งเดียว

หยางเฉิงในยามนี้เหมือนคนที่กินไม่รู้จักอิ่ม เขายังคงคร่อมร่างซือหยา เคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง ร่างกายของซือหยาแทบจะพังทลาย แต่หัวใจและจิตใจกลับเต็มไปด้วยความสุข เสียงครางออกมาด้วยความเจ็บปนสุขสม ปล่อยให้เขาครอบครองทุกสัมผัสของนาง

"อื้อ…ท่านพี่…แรงอีก…ไม่ไหวแล้ว อ๊า"

ซือหยาส่งเสียงร้องเบา ๆ แต่หยางเฉิงไม่ฟัง เขาก้มลงจูบซับทุกความต้องการของเธออีกครั้ง มือใหญ่ไล่สำรวจทุกส่วนของร่างกายเธอ ราวกับต้องการจดจำทุกสัมผัส

สุดท้ายซือหยาก็ล้มตัวลงกับเตียง ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อผุดเต็มร่าง แต่หัวใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุขที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หยางเฉิงกอดเธอไว้แน่น จูบซับหน้าผากและซบใบหน้าของเธอไว้ในอ้อมแขน

หยางเฉิงอุ้มซือหยาขึ้นมาอย่างแผ่วเบา สองแขนที่เคยบ้าคลั่งด้วยโทสะเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างที่สุด ทั้งคู่ออกจากมิติ เขาวางนางลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล

จากนั้นจึงหันไปอุ้มอี้หมิงซึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงฝั่งซือหยา แล้วค่อย ๆ วางเขาลงบนที่นอนฝั่งของตนเอง ซือหยามองดูการกระทำของสามีด้วยความประหลาดใจ

"ท่านพี่อุ้มลูกไปนอนที่ของข้าทำไมเจ้าคะ"

หยางเฉิงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ น้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังดูแตกต่างจากชายหนุ่มผู้ที่เคยเงียบขรึมและเคร่งขรึมในยามปกติ

"หึ! ภรรยาก็ต้องนอนข้างสามีถึงจะถูก"

เขาก้มลงมาจูบหน้าผากของนางเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"..."

"ว่าแต่…คืนพรุ่งนี้เราเข้าไปในนั้นอีกได้หรือไม่" แววตาของเขาไม่ปกปิดความต้องการเลยแม้แต่น้อย

ซือหยามองสามีด้วยสายตาที่รู้ทัน พลางคิดในใจว่า จากคนเงียบขรึม เหตุใดเขาจึงกลายเป็นคนหน้าไม่อายที่กินไม่รู้จักอิ่ม ใบหน้าของนางขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่นางก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่เหมือนกันในใจได้ นางยิ้มออกมาบาง ๆ แล้วพยักหน้าให้เขา

"เจ้าค่ะ ข้าจะได้พาท่านพี่เดินดูในมิติด้วย อ้อ! ข้าลืมบอกท่านพี่ไปเลย วันนี้ที่ข้ากลับบ้านไปหาท่านพ่อท่านแม่ ข้าบอกพวกท่านแค่ว่าข้าฝันเห็นเรื่องน้ำท่วมใหญ่ แต่ไม่ได้บอกเรื่องภพชาติกาลเวลา ข้ากลัวพวกท่านจะตกใจ"

"..."

"พรุ่งนี้พวกท่านกลัวว่ามู่ไต้จะมาวุ่นวาย ก็เลยจะมาที่นี่ อยู่กับข้ากับลูกของเรา ไม่ให้ชาวบ้านเอาไปพูดเสียหาย"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงเมื่อกล่าวถึงครอบครัวของนาง แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงชื่อชายผู้นั้น

"ดีแล้ว ข้าก็จะอยู่ที่บ้านเช่นกัน ถ้ามันกล้ามาที่นี่ ข้าจะสอนบทเรียนให้ไอ้คนชั่วนั่น"

ซือหยารู้สึกถึงความหึงหวงในน้ำเสียงของสามี นางจึงรีบอธิบายต่อ

"ส่วนเรื่องหาเงิน ข้ามีงานเขียนที่เขียนเอาไว้ตั้งแต่ชาติก่อน ข้าอยากให้ซือเหอมาคัดลอก แล้วข้าจะเอาไปส่งหออักษรจันทราให้ผู้ดูแลลองอ่านดู ว่าจะขายได้หรือไม่?"

หยางเฉิงมองดูใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ เขารู้สึกทึ่งในความสามารถของภรรยา แต่ความหึงหวงที่ก่อตัวขึ้นในใจก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

"ข้ายอมให้เจ้าทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าเป็นภรรยาของข้า ถ้าคิดจะมีคนอื่น ข้าจะไม่ใจดีกับเจ้าแน่นอน"

เสียงของเขาเย็นชาลงทันที ดวงตาคมกริบจ้องมองนางอย่างต้องการคำตอบที่แน่ชัด

ซือหยารู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากสายตาของเขา นางยิ้มแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน

"ท่านพี่พูดอะไร ข้าเป็นของท่านคนเดียวอยู่แล้ว ทุกภพ ทุกชาติ"

เมื่อได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของนาง หยางเฉิงก็ดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็ว กลิ่นกายของนางที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเขาสงบลงอย่างประหลาด เขาซบใบหน้าลงบนไหล่ของนางแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

"แม้เรื่องของพวกเราจะไม่ได้เริ่มจากความรัก แต่ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด"

ซือหยาโอบกอดสามีของนางไว้แน่น นางไม่สนใจแล้วว่าเรื่องราวในอดีตจะเป็นอย่างไร สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือมีเขากับลูก ๆ อยู่กับนางแล้ว