ภรรยาต้องนอนข้างสามีถึงจะถูก 1

"ก่อนที่ข้าจะข้ามเวลามาที่นี่...หนึ่งเดือนเต็ม ๆ ที่ข้าฝันเห็นเรื่องราวของที่นี่...พรุ่งนี้เป็นวันที่ข้าคนเก่านัดกับมู่ไต้เตรียมจะหนีไปจากที่นี่...หลังจากที่ข้าหนีไปไม่ถึงสามเดือน ที่นี่จะเกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่ มีผู้คนล้มตายมากมาย...ถึงท่านพี่กับลูกจะหนีได้ทัน...แต่สุดท้ายท่านก็จะจากไปเพราะโรคระบาด ส่วนลูกของเรา..."

หยางเฉิงยืนตัวแข็ง ดวงตาคมเข้มจับจ้องซือหยาที่เบื้องหน้า ใบหน้าของเขาบึ้งตึงจนเส้นเลือดตรงขมับปูดนูน แววตาเต็มไปด้วยทั้งความโกรธ ความหึงหวง และความปรารถนาที่แผดเผาไม่ต่างจากไฟเผาป่า

"ถ้าเจ้ากล้าหนีไป...ข้าจะฆ่าเจ้า"

ริมฝีปากหยักได้รูปขบเม้มแน่น แต่เมื่อความอดกลั้นแตกกระจาย เขาก็ก้าวพรวดเข้าไปคว้าร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนทันที มือหนากดท้ายทอยของนางอย่างแรง ริมฝีปากบดขยี้ลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อราวกับจะลงโทษ

ซือหยาตกใจจนเบิกตากว้าง ลมหายใจถูกตัดขาด ริมฝีปากถูกกดแนบแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดปนความร้อนแรงทำให้นางครางออกมาเบา ๆ ในลำคอ แต่เสียงนั้นกลับยิ่งกระตุ้นไฟในอกหยางเฉิงให้ลุกโชน

"อื้มม..."

เสียงครางนั้นดังก้องในอกของเขา หยางเฉิงยิ่งกดริมฝีปากลึกลงไป ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามากวาดต้อนความหวานในโพรงปากอย่างดุดัน มือหนาอีกข้างโอบรัดร่างนางไว้แน่นจนซือหยาแทบขยับไม่ได้

นางพยายามผลักอกเขา แต่แรงของสตรีเพียงน้อยนิดไม่อาจต้านทานร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้เลย ความดุดันนั้นกลับทำให้หัวใจของนางสั่นสะท้าน มือที่เคยผลักกลับค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปกอดลำคอเขาแทน

เมื่อรสจูบหนักหน่วงผ่านไป เขาก็ไม่รอให้นางตั้งตัว มือหยาบกร้านลากลงมาตามแผ่นหลัง ก่อนจะกดร่างนางลงบนเตียงนุ่ม ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมทันที แววตาดุดันจ้องมองนางจากเบื้องบน ราวกับนักล่าที่กดเหยื่อให้นอนราบ

"รับปากข้าว่าเจ้าจะไม่คิดหนีไปอีก!" เสียงทุ้มต่ำกดดันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ข้างในกลับแฝงด้วยความเจ็บปวด

ซือหยาเม้มปากแน่น ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา นางอยากจะเอ่ยอธิบาย แต่เสียงแหบพร่าของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากหยักร้อนผ่าวจะกดลงมาอย่างบ้าคลั่ง

มือใหญ่กระชากสายผ้าที่ผูกเสื้อของนางออกเสียงดังฉีก แคว่ก! เผยให้เห็นผิวขาวนวลสะท้อนแสงตะเกียงจนแสบตา

"ขะ...ข้ารับปาก อ๊ะ...ท่านพี่!"

ซือหยาเสียงสั่น แต่เสียงนั้นกลับยิ่งเป็นเชื้อไฟ หยางเฉิงก้มหน้าลง ซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวนวล ริมฝีปากร้อนจัดดูดเม้มจนเกิดรอยแดงช้ำไล่ลงมาถึงไหปลาร้า

มือหยาบเคลื่อนไหวอย่างไร้ความปรานี ลูบไล้ไปทั่วร่างอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ นิ้วหนากดเค้นทรวงอกอิ่มที่เด่นชัดขึ้นท่ามกลางความเย็นของอากาศ ซือหยาสะท้านเฮือก นางกัดริมฝีปากตนเองแน่นเพื่อกลั้นเสียงคราง แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานได้

"อื้ม...!"

หยางเฉิงแสยะยิ้มบางเมื่อได้ยินเสียงนั้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกระหาย ไม่ใช่เพียงแค่ความปรารถนา แต่เป็นความต้องการย้ำเตือนให้นางรู้ว่า นางคือของเขาเพียงผู้เดียว

เขาไม่รอช้า มืออีกข้างเลื่อนไปปลดผ้าคาดเอวของตน เสื้อคลุมถูกสลัดออกจากกายเผยให้เห็นแผ่นอกกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นแข็ง สายตาซือหยาพร่าเลือนด้วยน้ำตาและความปรารถนา นางไม่อาจละสายตาไปจากเรือนกายของเขาได้เลย

เมื่อทุกสิ่งถูกปลดเปลื้อง ร่างกายทั้งสองแนบชิดไร้สิ่งกีดขวาง หยางเฉิงโน้มกายลงกดริมฝีปากทาบทับอีกครั้ง คราวนี้มิใช่เพียงการลงโทษ แต่เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของ รสจูบหนักแน่น ลึกซึ้ง และเร่าร้อนจนแทบขาดอากาศหายใจ

สองขาเรียวถูกจับอ้ากว้าง ร่างกำยำแทรกกลางเข้ามา แก่นกายที่แข็งขึงถูกจับจดจ่อกับช่องทางสีหวาน ความเป็นชายถูกดันเข้าไปในกายสาวอย่างยากลำบาก

ความแน่นคับทำให้ใบหน้าของทั้งคู่เหยเก แก่นกายแข็งขึงถูกดันเข้าไปสุดความยาว ทั้งคู่ปรับตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง ผสมกับเสียงครางสั่นเครือของสตรี และเสียงหอบกระเส่าของบุรุษ ทุกครั้งที่หยางเฉิงเคลื่อนไหว เตียงที่ว่าแข็งแรงก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดสะท้อนเป็นจังหวะ

"เจ้าเป็นของข้า...ซือหยา ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน เจ้าก็เป็นของข้าเท่านั้น"

เขากระซิบเสียงพร่าแนบใบหูนาง ก่อนจะกดจังหวะหนักหน่วงลงไปอีก

ซือหยาสะท้านเฮือก ร่างกายโอบรัดเขาโดยไม่รู้ตัว น้ำตาที่คลอเบ้ากลับไหลออกมาพร้อมรอยยิ้มบาง นางไม่เอ่ยโต้เถียง เพียงแต่กอดเขาแน่น ยอมมอบทุกสิ่งให้กับบุรุษผู้นี้เพียงผู้เดียว

ความโกรธที่ปะทุในตอนแรกค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความต้องการที่เร่าร้อน ทั้งสองต่างหลอมรวมกันในอ้อมกอด จนในที่สุดเมื่อเสียงหอบแผ่วเบาลง หยางเฉิงก็กอดนางไว้แน่น ซุกใบหน้าลงกับเรือนผมดำขลับ หยดเหงื่อรินไหลตามขมับและซอกคอ

ซือหยาหอบหายใจแรง ร่างกายยังสั่นสะท้านจากจูบและสัมผัสของหยางเฉิง หยางเฉิงก้มลงมองหน้าเธอ ดวงตาเข้มข้นราวกับต้องการอ่านทุกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจของนาง มือใหญ่ของเขากระชับเอวบางแน่นขึ้น ร่างของเขาคร่อมร่างเธอจนซือหยารู้สึกถึงแรงกดที่เต็มไปด้วยพลังความปรารถนา

"เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าต้องการเจ้าเพียงใด" เสียงเขาแผ่วพร่าพร้อมแรงกดเบา ๆ ที่ร่างเธอ